Ζήτημα προσωπικής θέασης ( Ανάκατες σκέψεις περί σαδισμού και Κυριαρχίας )

Δεν έχω ιδέα, είμαι μια ουτιδανή sub που αρέσκεται να σφαδάζει σε πάτωμα, είτε κυριολεκτικά, είτε στο πάτωμα του μυαλού της.
Εγώ χρησιμοποίησα την έννοια της χειριστικότητας ως προσπάθειας πίεσης, είτε από το Κ είτε απο το υ, προς την ενέδωση σε μια κρυφή ατζέντα. Ή καθαρά πράγματα, ή ψυχολόγος, που εγώ δεν είμαι και δεν διατίθεμαι να κάνω.

Για να σπάσω νεύρα και μόνο, συγχώρεσε με (ή δείρε με, καλύτερα  ).
Η απλή καύλα για πόνο είναι μια χαρά συνειδητή. Άρα κάπου πιστεύω ότι υπάρχει μια ασυνείδητη σίγουρα, καθόλου δευτερεύουσα δε, συνιστώσα. Μη με ρωτάς ποια είναι γιατί δεν έχω ιδέα, ανήκω σε άλλο κόμμα εγώ.

Τα υπόλοιπα με βρίσκουν τόσο σύμφωνη, που αν είχα ένα σημαιάκι θα το ανέμιζα μέχρι αύριο.

Love.

 

Μια πρόχειρη σκέψη: Ο πόνος είναι μηχανισμός του σώματος που μας ειδοποιεί ότι κινδυνεύουμε, ώστε να κινητοποιηθούμε ενάντια σε ότι μας προκαλεί πόνο. Επομένως, οποιαδήποτε απόλαυση δε μπορεί να προέρχεται πρωτογενώς (από τον ίδιο τον πόνο), αλλά δευτερογενώς (από τη μαζοχιστική-ενοχική αίσθηση ελέγχου-αντοχής στον πόνο ή από τη σαδιστική αίσθηση της ικανότητας πρόκλησης πόνου).

Κάνω λάθος?

 

Ξέχασες το peace χαχα, δεν σπάς καθόλου νεύρα, αν δεν ενδιαφερόμουν ν' ακούσω απόψεις πέραν της δικής μου. Δεν θ' άνοιγα νήμα, αλλά θα μίλαγα με την πάρτη μου ( κάτι που κάνω συχνά χαχα ).
Η δευτερεύουσα ή πρωτεύουσα συνιστώσα ( δεν μπορώ να μπω στο κεφάλι κανενός, πιστεύω ή όχι εκείνα που η όποια μαζό-υ, υ σκέτο ή μαζό σκέτο, μου έχει στα χρόνια πει ),
θα ήταν η λύτρωση ( από τι, μόνο εκείνη θα το γνώριζε. Σ' εμένα σαν λέξη κάνει πολύ "βαριά" ), η αυτοτιμωρία ( πάλι για κάτι που εκείνη μόνο θα γνώριζε ), η αγαλλίαση ( idem με τα προηγούμενα ),
η έκκριση ενδορφινών ( εδώ σίγουρα συνειδητή η καύλα που θα λάμβανε απ'τον πόνο. Ίσως ασυνείδητη η επιλογή του μέσου που την καύλα θα την προκαλούσε ή καλύτερα πλάγια και "συγκαλυμμένη" ).

Ως προς την ερώτηση του @peleas μιας κι απάντησες ( δεν ήθελα να γράψω πριν από σένα, αφού σε σένα είχε απευθυνθεί ).
Εγώ πρώτα ήρθα σ' επαφή με την σαδιστική μου πλευρά και μετά με το θέλω μου για έλεγχο/εξουσία σε κάποια με την οποία θα ήμουν ερωτικά συνδεδεμένος.
Γράφω θέλω και όχι ανάγκη, γιατί είναι κάτι ( η εξουσία σε κάποια ) που θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς, θα με ψιλοζόριζε ( ή χοντρό ), αλλά όχι σε σημείο που να υπολειτουργούσα.
Έλεγα, κατ' εμέ υπάρχει και ο ωμός σαδισμός δίχως ψυχολογικά ενδύματα, δίχως αναζήτηση επιβεβαίωσης ή νοητικής κατίσχυσης.
Η καθαρή και ανόθευτη ουσία της πρόκλησης πόνου. Σαν να τρως ένα κομμάτι κρέας δίχως να το μαγειρέψεις, η "ατόφια"πείνα.
Τώρα τι θέση θα είχε σ' αυτή την περίπτωση ο αυτοέλεγχος ( που τον θεωρώ λογικό )? Θα ήταν εξουσία στον εαυτό μας, φρενάρισμα για λόγους προσωπικής ωφέλειας και αίσθημα αυτοσυντήρησης.
Για μένα ένα πράγμα έχουν κοινό η Κυριαρχία και ο σαδισμός, την απαραίτητη ύπαρξη του δέκτη για την εκτύλιξη τους.

Sorry αν κάπου δεν έγινα κατανοητός, δεν είναι απλή σαν συζήτηση και κάποια πράγματα δεν είναι εύκολο να εκφραστούν με λόγια  

 

ναι.

 

His master's noise...

 

Τσέκαρε το "ο πόνος ως πηγή παραγωγής ενδορφινών" -- http://www.medicinenet.com/script/main/art.asp?articlekey=55001

 

Σ' ευχαριστώ, Ελένη. Γνωρίζω το επιχείρημα, δε μου αρκεί όμως ως εξήγηση, για τον απλούστατο λόγο ότι εάν οι ενδορφίνες ήταν ο μόνος λόγος για να υπομείνεις τον πόνο, θα ήμασταν όλοι μαζοχιστές...

 

Δεν το υπομένεις..
Πως να σου πω.
Masochistically speaking, δεν κάθεσαι εκεί κ λες "αντε με το μαλάκα κ το μαστίγιο του 2 ώρες στα γόνατα θα γαμηθεί κ ο μηνίσκος μου"
Νιώθεις κανονική ηδονή αρκετά ίδια με αυτή που νιώθεις κατά τη διάρκεια σεξουαλικών πράξεων.

 

Ακριβώς! Άρα είναι κάτι πέρα από τις ενδορφίνες και τον ίδιο τον πόνο. Γι αυτό αναφέρθηκα σε δευτερογενείς αιτίες. (βλ. #110)

 

Κοίτα φαντάζομαι ότι προφανώς και πίσω από την σεξουαλική διέγερση που προκαλεί ο πόνος τα αίτια (λογικά) θα πρέπει να είναι βιοχημικά.
Καταλαβαίνω τι λες για τον έξτρα ψυχογενή παράγοντα και σίγουρα παίζει τον ρόλο του αλλά φαντάζομαι ότι ακόμα κ αυτός θα θέτει σε κίνηση βιοχημικές διαδικασίες.

Τώρα πέρα από αυτά τα ιατρικά, αρκετοί μαζοχιστές που έχω γνωρίσει μπορούν (υπό τις κατάλληλες συνθηκες) να έρθουν ακόμα κ σε οργασμό με μόνο ερέθισμα τον πονο.
Θεωρούσα ότι είναι αδύνατον.

Πάντως γενικά το μυαλό μας είναι πολύ ισχυρό και ολα μα όλα αυτά από εκεί ξεκινούν κ εκεί τελειώνουν

 

έχεις μπερδέψει τα είδη του πόνου και την χρονική ακολουθία όσων συμβαίνουν.
πάντως είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων.

 

Συμφωνούμε νομίζω. Τα ασυνείδητα που αναφέρεις έχουν να κάνουν με ανάγκες, άλυτα, αποθημένα. Η καύλα και ο πόνος είναι επιθυμία. Tα πρώτα, εμένα, δεν με συγκινούν.

To σημαιάκι μου μόλις έγινε μεσαιωνικό λάβαρο, το πετάω στον αέρα και κάνω ακροβατικά.

Peace.