Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Επιστολή της Έμιλυ Ντίκινσον προς τον Τζορτζ Γκουλντ , Φεβρουάριος του 1850

Magnum bonum, τσάτρα—πάτρα, διαβόλια et τριβόλια, et επιστράτευση σε πόλεμουμ, ο άνθρωπος αναμορφώνουμ, η ζωή τέλειουμ, mundum αλλάζουμ, όλα τα πράγματα πετούμ;
Κύριε, επιθυμώ μια συνομιλία συναντήστε με την ανατολή, ή το λιόγερμα ή τη νέα σελήνη – το μέρος είναι επουσιώδες. Στα χρυσά, ή στην πορφύρα, ή σε τσουβάλι – αδιαφορώ για την περιβολή. Με σπαθί, ή με πένα, ή με αλέτρι – τα όπλα δεν πιάνουν μία μπροστά στον χειριστή. Με άμαξα, ή με κάρο, ή με τα πόδια, το όχημα χώρια απ' τον άντρα. Με την ψυχή, ή το πνεύμα, ή το σώμα, όλα το ίδιο μου κάνουν. Με οικοδεσπότη ή δίχως, στη λιακάδα ή στην καταιγίδα, στον ουρανό ή στη γη, με κάποιο τρόπο ή με κανένα τρόπο – προτείνω, κύριε, να σας δω.
Και όχι απλά να δω, μα μια κουβεντούλα, κύριε, ή ένα τετ—α—τετ, μια συνομιλία, μια ανάμιξη αντιθέτων διανοιών είναι αυτό που προτείνω να κάνουμε. Νιώθω κύριε πως θα συμφωνήσουμε. Θα είμαστε ο Δαβίδ και ο Ιωνάθαν, ή ο Δάμων και ο Φιντίας, ή ακόμα καλύτερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Θα συζητήσουμε διεξοδικά αυτά που μάθαμε στις γεωγραφίες μας, κι ακούσαμε από τον άμβωνα, τον τύπο και το Κατηχητικό.
Αυτή είναι έντονη γλώσσα κύριε, μα παρόλα αυτά αληθινή. Για αυτό ζήτω η Βόρεια Καρολίνα, μιας και βρισκόμαστε σ' αυτό το σημείο.
Η φιλία μας κύριε, θα αντέξει μέχρι ο ήλιος κι η σελήνη να μην φτάνουν άλλο πια στη χάση τους, μέχρι να δύσουν τα άστρα, και τα θύματα να εγερθούν για να λαμπρύνουν την ύστατη θυσία. Θα είμαστε άμεσοι, εντός εποχής, εκτός εποχής, θα φροντίζουμε, περιποιούμαστε, λατρεύουμε, καταπραΰνουμε, προσέχουμε, υπηρετούμε, αμφιβάλλουμε, απέχουμε, αναμορφώνουμε, ανυψώνουμε, καθοδηγούμε. Όλα τα εκλεκτά πνεύματα όσο μακρινά κι αν είναι, είναι δικά μας, δικά μας δικά τους• υπάρχει ένα ρίγος συμπάθειας – μια κυκλοφορία αμοιβαιότητας – cognationem inter nos! Είμαι η Ιουδίθ η ηρωίδα των Απόκρυφων, κι εσείς ο ρήτορας της Εφέσου.
Αυτό το αποκαλούν μεταφορά στη χώρα μας. Μην τη φοβάστε, κύριε, δεν δαγκώνει. Αλλά αν ήταν ο Κάρλο μου! Ο Σκύλος είναι η ευγενέστερη μορφή Τέχνης, κύριε. Μπορώ να πω με κάθε ασφάλεια η πιο ευγενής – τα δίκια της κυράς του διαφεντεύει – παρόλο που τη ζήση του ξοδεύει – παρόλο που στο θάνατο οδεύει!
Μα ο κόσμος κοιμάται εν αγνοία και σφάλματι, κύριε, κι εμείς πρέπει να είμαστε κοκόρια που λαλούν, και κορυδαλλοί που κελαηδάνε, κι ένας ανατέλλων ήλιος για να τον ξυπνήσει, αλλιώς θα ξεριζώσουμε την κοινωνία, και θα την φυτέψουμε σε ένα διαφορετικό μέρος. Θα χτίσουμε Πτωχοκομεία, και υπερβατικές Κρατικές Φυλακές, και ικριώματα – μ' ένα φύσημα θα σβήσουμε τον ήλιο, και τη σελήνη, και θα ενθαρρύνουμε τις εφευρέσεις. Το Άλφα θα φιλήσει το Ωμέγα – έφιπποι θα ανέβουμε το λόφο της δόξας – Αλληλούια, χαιρετήστε όλοι!

Αληθινά δική σας,
Εμιλί



Emily Dickinson is often portrayed as the archetypal spinster, without attachment to any man. Yet if one looks towards her work, there is evidence enough of authentic romantic feeling. In the letter below Dickinson addresses a possible real-life suitor: George H. Gould, a close friend of her brother Austin (both attended Amherst College). Accounts vary of the relationship; some say that Gould proposed and Dickinson accepted, only to have the marriage prohibited by her father. This note ran without a by-line in the February 1850 issue of The Indicator, Amherst’s monthly newspaper, as a sort of Valentine.

 

There are only two times that I want to be with you... Now and Forever. ❤

 

 

Γαμπρέ, αγαπημένε της καρδιάς μου,
σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου.
Λιοντάρι, αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες.
'Ασε με να σταθώ τρέμοντας, μπροστά σου,
να σε αγγίξω με το χάδι μου.
Το χάδι μου είναι ακριβό,
πιο απολαυστικό είναι από την ομορφιά.
Σαν το μέλι με το γάλα.
Γαμπρέ, πες στη μητέρα μου,
θα σου δώσει λιχουδιές.
Στον πατέρα μου, θα σου δώσει δώρα.
Τη ψυχή σου να ζωντανέψω, ξέρω.
Γαμπρέ κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή,
τη καρδιά σου ξέρω πως να ευχαριστήσω.
Λιοντάρι κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή.
Εσύ, επειδή μ' αγαπάς, κύριέ μου,
κύριε προστάτη μου, Σουσίν μου,
εσύ που ευφραίνεις τη καρδιά της Ενλίλ,
άγγιξέ με, με το χάδι σου.

Αρχαίο ποιήμα που βρέθηκε σε Σουμεριανές πλάκες το 2037 προ Χριστού και χρονολογείται πάνω από 4000 ετών.

 

"Love binds, and it binds forever. Good binds while evil unravels. Separation is another word for evil; it is also another word for deceit."
— Michel Houellebecq, The Elementary Particles

 

 

Εντάξει κλαίω!!!     

 

 

Όσο άβολο και να είναι πρακτικά (που δεν είναι πάντα κατ΄ανάγκη), για μένα είναι γιατρικό και πανφάρμακο...
ζε σέλω μόνη μου, αγκαλίτθα, αγκαλίτθα, αγκαλίτθα, ντακθ?

 

Αν χαστούκιζα το Θεό
θα γινόσουν διάβολος
για να με υπερασπιστείς ;…

Αν σου ‘γραφα ένα ποίημα στον Άδη
θα πέθαινες για να το διαβάσεις;…

Αν γίνω εσύ
θα γίνεις εγώ
για ν’ αγαπιόμαστε πάλι ;…

Αν χαθώ απ’ τα μάτια σου
θα τα ‘χανες για να με βρουν ;…

Αν γίνω η σκιά μου
θα κάνεις έρωτα με τους τοίχους ;…

Αν γίνω ο ήλιος που βασιλεύει
θ’ αγαπήσεις τους βασιλιάδες ;…

Αν σ’ έχανα για να ζήσεις
θα πέθαινες που δε θα μ’ είχες ;…

(Τέτοιο σαρκοβόρο ο έρωτας -
κι όταν σε φάει
τρέφεται από τις σάρκες του)

~ [ για τον έρωτα] του Ι.Ν.Κυριαζή ~

 

Τα παιδιά που αγαπιούνται

Τα παιδιά που αγαπιούνται φιλιούνται στο πόδι
Απέναντι, κόντρα στις πόρτες της νύχτας
Και όσοι περνάνε τα δείχνουν με φθόνο
Αλλά τα παιδιά αυτά που αγαπιούνται
Δεν ζουν για κανέναν
Είναι μόνο η σκιά τους
Που τρέμει στη νύχτα
Ξυπνώντας θυμό σε όσους περνάνε
Το θυμό τους το φθόνο το γέλιο τη ζήλια
Τα παιδιά που αγαπιούνται δεν ζουν για κανέναν
Αλλού, είναι αλλού, πιο μακριά και απ' τη νύχτα
Πολύ πιο ψιλά απ' τη μέρα την ίδια
Στο φως που τυφλώνει της πρώτης αγάπης.

Jacques Prévert

 

Ο ήχος των ανθρώπινων ζωών

παράξενη ζεστασιά, ζεστά και κρύα θηλυκά,
είμαι καλός στον έρωτα, όμως ο έρωτας δεν είναι μόνο
σεξ. οι περισσότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει
είναι φιλόδοξες, κι εμένα μου αρέσει να τεμπελιάζω σε
μεγάλα αναπαυτικά μαξιλάρια στις 3
το απόγευμα, μου αρέσει να χαζεύω τον ήλιο
ανάμεσα απ’ τα φύλλα κάποιου δένδρου
καθώς ο κόσμος εκεί έξω κρατιέται
μακριά μου, το ξέρω πολύ καλά, όλες αυτές οι
βρόμικες σελίδες, και μου αρέσει να τεμπελιάζω
με την κοιλιά μου προς το ταβάνι αφού κάνουμε έρωτα
όλα να ρέουν προς τα μέσα:
είναι τόσο εύκολο να είσαι χαλαρός – αρκεί να το αφήσεις να συμβεί,
μόνο αυτό χρειάζεται.
αλλά το θηλυκό είναι παράξενο, είναι πολύ
φιλόδοξο – να πάρει! δεν μπορώ να κοιμάμαι όλη τη μέρα!
το μόνο που κάνουμε είναι να τρώμε! να κάνουμε έρωτα! να κοιμόμαστε! να τρώμε! να κάνουμε έρωτα!

αγαπητή μου, λέω, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω αυτή τη στιγμή
που μαζεύουν τομάτες, μαρούλια, ακόμα και βαμβάκι,
υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που πεθαίνουν κάτω απ’ τον ήλιο,
υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που πεθαίνουν σε εργοστάσια
για το τίποτα, για πενταροδεκάρες
μπορώ να ακούσω τον ήχο των ανθρώπινων ζωών να θρυμματίζονται…
δεν ξέρεις πόσο τυχεροί
είμαστε…

όμως εσύ τα κατάφερες, μου λέει,
τα ποιήματά σου…

η αγάπη μου σηκώνεται από το κρεβάτι.
την ακούω στο διπλανό δωμάτιο.
η γραφομηχανή δουλεύει.

δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η προσπάθεια και η
ενέργεια
έχουν καμία σχέση
με τη δημιουργία.

υπόθέτω ότι σε θέματα όπως η πολιτική, η ιατρική,
η ιστορία και η θρησκεία
κάνουν επίσης
λάθος.

γυρίζω την κοιλιά μου από την άλλη μεριά και κοιμάμαι
με τον πισινό μου προς το ταβάνι έτσι για αλλαγή.

~~~~ Charles Bukowski ~~~~~