τιμωρώ ή διορθώνω;

Αν, αξιότιμε @peleas, είναι για σας βαρίδι και συγχρόνως η μόνη αιτία να ασχολείσθε συζητιτικά με ένα θέμα η γνώμη κάποιων άλλων με άποψη [βαρύνουσα], τότε, όπως έλεγε και ο Σωκράτης, έασον αυτό χαίρειν. Πέραν της περί ασημαντότητας στο σύμπαν τοποθέτησής σας, η οποία, όταν χρησιμοποιείται φιλοσοφικά δεν χρησιμοποιείται κατά τρόπον ισοπεδωτικό, ούτε και απελευθερωτικό όπως θα περίμενε κάποιος, αλλά απλά ανακουφιστικό, θα μπορούσατε να χρησιμοποιείτε και την γνωστή ρήση πολιτικού "σε δέκα χρόνια δεν θα έχουν την παραμικρή σημασία όλα αυτά" - αλλά είναι, ασφαλώς, δικό σας θέμα αν επιθυμείτε να καθιστάτε κάτι ασήμαντο στο χώρο ή στον χρόνο ή και στα δύο μαζί.

Τα περί επικράτησής μου σε μεταξύ μας λογομαχία, τα έχει στο νου του αυτός που τα αναφέρει, δεν ήμουν εγώ αυτή. Απλά μπήκα στη συζήτηση για να πω, πάνω στα δικά σας, ότι εγώ προτιμώ να κάνω κάποια πράγματα όμορφα και όχι όπως τύχει, χωρίς να σημαίνει ότι και το όπως τύχει αποκλείεται να έχει τη δική του αισθητική. Αν πάντως θέλετε να μου παραχωρήσετε κάποια "νίκη" επί των σημείων, θα προτιμούσα να είναι ουσίας. Ευχαριστώ  

Όσο για την ηλικία μας, δεν το αφήνεις κατά μέρος καλύτερα; Υπάρχει λόγος που το λέω  

 

Δεν ήμουν εγώ αυτός που μίλησε για τσαπατσούλικο βιδισέμιον (τσαπατσούλικο, προφανώς σε σύγκριση με το κομ ιλ φο βιδισέμιον). Η γνώμη των άλλων δεν είναι ούτε βαρίδι, ούτε εξοβελιστέα. Είναι σεβαστή όσο η δική μου, η δική σου, του καθενός. Βρίσκομαι εδώ για να μάθω και να μάθω, να πάρω και να ανταλλάξω, όχι να επικρατήσω.

Όσο για την επίγνωση της ασημαντότητας, ο καθένας την αξιοποιεί διαφορετικά. Εσένα σε ανακουφίζει, εμένα με απελευθερώνει, κάποιον άλλο τον τσακίζει. Ελεύθεροι είμαστε να επιλέξουμε.

Ποιος σου είπε ότι η αντιμετώπιση της ζωής ως παιχνίδι μας οδηγεί στο να πράττουμε όπως τύχει...Ξαναλέω ότι το παιχνίδι έχει κανόνες, μόνο που είναι οι δικοί μας κανόνες, οι κανόνες που θέτουμε εμείς και όχι ο Μάστερ Γκουρού του bdsm. Αυτό μπορεί να μας κάνει λιγότερο βουδουσουμιάρηδες ή τσαπατσούληδες, μας κάνει όμως πιό ευχαριστημένους  

Στα περί ηλικίας συμφωνώ, άνευ επιχειρημάτων  

 

Μπαρμπαδια ειρηνη  

@peleas μπορεις να διευκρινισεις τι εννοεις παιχνιδι; Με πλαισιο καθορισμενο; Με προβλεψη για νικητη, ανεξαρτητα του σκοπου των συμμετεχοντων;

 

"Οι προβολικοί χώροι μπορούν να μελετηθούν ως ένα ξεχωριστό πεδίο στα μαθηματικά, αλλά επίσης χρησιμοποιούνται ειδικότερα σε διάφορους τομείς της εφαρμοσμένηςγεωμετρίας. Τα γεωμετρικά αντικείμενα, όπως για παράδειγμα τα σημεία, οι γραμμές και τα επίπεδα, μπορούν να παρασταθούν ως στοιχεία σε προβολικούς χώρους με βάση τις ομογενείς συντεταγμένες. Ως αποτέλεσμα, διάφορες σχέσεις μεταξύ αυτών των αντικειμένων μπορούν να περιγραφούν με απλούστερο τρόπο από ό,τι είναι εφικτό χωρίς τις ομογενείς συντεταγμένες. Επιπλέον, διάφορες δηλώσεις στη γεωμετρία μπορούν να γίνουν συνεπέστερες και χωρίς καμία εξαίρεση. Για παράδειγμα, στην πρότυπη γεωμετρία όταν δύο ευθείες βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, τότε τέμνονται πάντα σε κάποιο σημείο, με εξαίρεση την περίπτωση που οι ευθείες είναιπαράλληλες μεταξύ τους. Ωστόσο, σε μια προβολική αναπαράσταση γραμμών και σημείων, ακόμα και για τις παράλληλες ευθείες υπάρχει ένα τέτοιο σημείο τομής, το οποίο μπορεί να υπολογιστεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και τα άλλα σημεία τομής."

Γιατί η ημιμάθεια δεν είναι το στοιχείο μου... Και το ξέρω ότι είμαι σπαστική και περίεργη. Και πως δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω, αν δεν το ψάξω.
Τι να κάνουμε; Πάντως αν κατάλαβα καλά, γιατί δεν είσαι και μεταδοτικός άνθρωπος, οι παράλληλες τεμνονται μόνο σε προβολικη μορφή και αυτό κατά εξαίρεση.
      
Υ. Γ. Ευχαριστώ για την γνώση...
Υ. Γ 2 . Συγγνώμη για το off topic, αλλά έχω κόλλημα να μην μένουν θέματα στον αέρα.

 

Ωρα ειναι τωρα να ανοιξουμε κ διαλογο για το πεμπτο αιτημα του Ευκλειδη στο bdsm.

 

Συγνώμη για την καθυστέρηση της απάντησης μου κατά αρχήν.

Δεν υπάρχει πρόβλημα με την απομόνωση του συλλογισμού που είχα διατυπώσει. Απλά επεσήμανα ότι το τμήμα που αφαιρέσες αφορούσε το κομμάτι συζήτησης. Που για μένα έχει την μεγαλύτερη δυναμική σε κάθε σχέση,πολύ περισσότερο σε μια ασύμμετρη.

Και για μένα το υ δεν είναι άμοιρο ευθυνών, στην περίπτωση που μιλάμε για ενήλικο άτομο. Και αυτό το παίρνω ως δεδομένο. Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί ένα ενήλικο άτομο, χρειάζεται τιμωρίες για να κατανοήσει τα λάθη του. Και πολύ περισσότερο, για να μάθει να μην τα επαναλάβει. Ίσως είναι έξω από το δικό μου τρόπο σκέψης και ζωής. Θεωρώ δεδομένο ότι ενα σκεπτόμενο άτομο έχει την λογική ως βάση και πρατει με αυτή. Και η τιμωρία, δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω..
Δέχομαι, ότι για κάποιους δεν είναι έτσι. Έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Αλλά και εγώ έχω το δικαίωμα, να πιστεύω πως απλά χρυσώνουν το χάπι. Γιατί μου μοιάζει περίεργο, να μην αντιληφθεί κάποιος άνθρωπος το κομμάτι του λάθους του μέσα απο συζήτηση αλλά να πρέπει να στερηθεί κάτι για να το καταλαβει.

Την τιμωρία την αποδέχτηκα, αλλά και τότε και σήμερα πιστεύω ότι ήταν άδικη. Είχε το δικαίωμα της τιμωρίας πάνω μου. Ήταν κάτι που είχαμε συζητήσει. Όπως και το ότι ήθελα να διαβάσω και να μάθω για το χώρο. Για αυτό και θεωρώ άδικη την τιμωρια, από την στιγμή που δεν μου είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν ήταν κάτι που μου επέτρεπε. Δεν είναι θέμα εκδίκασης του κ αλλά για μένα ήταν ένα σημείο εκμετάλλευσης της απειρίας μου. Δεν ένιωσα να με μειώνει ή να με πονάει η τιμωρία. Ένιωθα περισσότερο αδικημένη.
Και δεν θεωρώ ότι έμαθα κάτι από αυτή. Εκτός ίσως, πως υπήρχαν πολλά που έπρεπε να μάθω. Και συνέχισα να ψάχνω. Έχω αυτή την διατροφή, είμαι περίεργη και ψάχνω ότι μου κινήσει το ενδιαφέρον.

Δεν έχω σκοπό να σε πείσω πως η τιμωρία είναι καυλα, αντιλαμβανομαι ότι έχουμε διαφορετική οπτική για το θέμα. Για μένα η επιβολή της είναι ικανοποίηση του κ μέλους. Είτε από την πράξη, είτε από την επιβολή αυτή καθεαυτή. Για όποιον θέλει να το βλέπει αλλιώς, και δεν είναι αυτός με τον οποίο μοιράζομαι την εμπειρία της ασύμμετρης σχέσης, κανένα πρόβλημα.
Δεν είμαστε ίδιοι και αυτό είναι υπέροχο. Κρύβει όλη την γοητεία της ζωής, για μένα αυτή η διαφορετικότητα.
Όλοι μας έχουμε το δικαίωμα να επιλέξουμε ανθρώπους που είναι κοντά στα δεδομένα μας, οποία και αν είναι αυτά. Και η επιλογή είναι προσωπική. Απλά δεν μου αρέσει, να απαξιώσει κάποιος την μορφή σχέσης που είναι επιλογή μου. Και δεν θέλω να το κάνω ούτε εγώ.
Όπως επιλέγουμε την συμμετοχή μας σε μια ασύμμετρη σχέση, επιλέγουμε και τις παραμέτρους αυτής.

Υ. Γ. Ούτε εμένα μου αρέσουν οι τιμωρίες. Όχι γιατί ενοχλούν την λογική ή το συναίσθημα μου αλλά γιατί μου μοιάζουν αγευστες. Δεν τις θεωρώ, ούτε καν στα παιδιά μέσω συμμόρφωσης και εκπαίδευσης.
Αν στρέβλωσα την έννοια της για σας, λυπάμαι αλλά δεν το είχα σκοπό. Άλλωστε, ακόμη και αν το έκανα, δεν αλλάζει την έννοια που της έχει δώσει κάποιος στην σχέση του.
Υ. Γ 2 . Εγώ σεντονιάζω, αλλά έχω να μοιάσω!!

 

Όχι, αγαπητέ μου. Είπαμε, για να συμπληρώσω τις γνώσεις μου, θα προτιμήσω κάποιον που εκτός από γνώση θα διαθέτει και μεταδοτικότητα.
Και ευγένεια!
Υ. Γ
Σιχαίνομαι το λεμόνι...Μπορείς να το κρατήσεις...

 

Σοφη επιλογη.

Κι εγω θα σταματησω να παιζω με τα τηλεκατευθυνομενα, εξαντλουνται ευκολα  

 

Είναι τρόπος να απαντάς στις απρόβλεπτες μπαλιές της ζωής από θέση εξτρέμ και όχι τερματοφύλακα.

 

Σε σύγκριση με το βιδιεσέμιον που είναι ακριβώς αυτό που λέει, ούτε περίπου ούτε άμα κάτσει. Και μη νομίζεις ότι έχει τόσους κανόνες ή ότι δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι, ορισμένοι εξαιρετικά απολαυστικοί και ενδιαφέροντες και ενίοτε αδυσώπητοι για να ανατρέπονται οι κανόνες.

Ελεύθερος είναι αυτός που έχει υπερβεί τα πάθη και τις επιθυμίες του. Η επίγνωση της ασημαντότητας αλλά και της προσωρινότητας των πάντων βοηθάει σε αυτή την ελευθερία. Δεν αρκεί αλλά βοηθάει. Ελεύθερος είναι αυτός που επειδή έχει υπερβεί τα πάθη και τις επιθυμίες του κάνει πάντα το σωστό, για τον εαυτό του και για τους άλλους. Είναι φανερό ότι οι κανόνες, σε αυτή την περίπτωση, λίγα προσφέρουν αν το χθες διαφέρει από το αύριο. Γιατί οι κανόνες έχουν ρεγουλάρει το χθες και λειτουργούν με τη σιωπηρή προϋπόθεση ότι το αύριο είναι περίπου ίδιο με το χθες, αν δεν είναι όμως; Τότε χρειάζονται και άλλα πράγματα εκτός από τους κανόνες, ενδεχομένως πιο εσωτερικά, όχι;

Δεν μπορείς να αυτοθεσμιστείς - εκτός κι είσαι συλλογικό ενεργούμενο ή αν μετά από τεράστιο κόπο και αγώνα και αγωνία είσαι Μύστης (κάτι που γνωρίζω πως βδελύσσεσαι οπότε γίνομαι λίγο κακούλα τώρα, αλλά σέ λα βι και σήμερα έχω τα γενέθλιά μου, οπότε μη μου το χαλάσεις αν δεν είναι ανάγκη). Αν ακολουθείς κανόνες, αυτοί πρέπει να είναι αναγνωρίσιμοι και αποδεκτοί τουλάχιστον και από λίγους άλλους αλλιώς δεν είναι κανόνες. Αυτόν τον Μάστερ Γκουρού που εμφανίζεται στις κρίσιμες περιστάσεις και σας δίνει πάντα το ίδιο άλλοθι, θά 'θελα νά 'ξερα πού τον κρύβετε, έρχεται ακάλεστος τις νύχτες στο προσκεφάλι σας και σας ορμηνεύει περί βιδιεσέμιου με το ζόρι, καταλαβαίνω;

Λες και πιο πάνω ότι είσαι εδώ για να μάθεις και να μάθεις (δις, εκτός κι αν το δεύτερο ήταν "να πάθω" και χάθηκε στη μετάφραση) να πάρεις και να ανταλλάξεις αλλά όχι να επικρατήσεις. Ήγουν, κατ΄εσέ, οι "άλλοι", οι κακοί, έρχονται για να επικρατήσουν σε αντίθεση με εσένα που έρχεσαι με κίνητρα αν όχι ευγενή τουλάχιστον συμπαθητικά ανθρώπινα - των "άλλων" τα κίνητρα είναι μάλλον σκοτεινά και ανάξια ανοχής ακόμη πόσο μάλλον αποδοχής και πρέπει με κάθε τρόπο να ξεσκεπαστούν και να καταδειχτεί πόσο ταπεινά συμβαίνει να είναι. Στην πραγματικότητα και εσύ και εγώ και οι "άλλοι" και οι άλλοι είμαστε εδώ πρωτίστως, δευτερευόντως και τριτευόντως για τα μ ο υ ν ά κ ι α. Όλα τ άλλα, με το συμπάθειο, είναι όχι σοβαρά. Εκτός κι αν κάποιοι πηγαίνουν για μύστες, την παλεύουν ακόμα, οπότε σωπαίνω διότι δεν μου πέφτει λόγος.

Θα σου πω λοιπόν, ποιος μου είπε ότι η αντιμετώπιση της ζωής ως παιχνίδι σας οδηγεί στο να πράττετε όπως τύχει, βασικά εσύ το είπες, εδώ πέρα

Αυτό, για μένα, είναι σχεδόν ο ορισμός του τυχαίου. Του "φτύσε από ψηλά κι αγνάντευε". Από αυτό ορμώμενη μίλησα για "τσαπστσουλιά". Αν όμως σε ενόχλησε η λέξη την παίρνω πίσω. Γιατί το θέμα μου δεν είναι να τσακωθούμε ούτε να σου κάτσει μια λέξη που είπα. Θα χαρώ πολύ αν σε βοηθήσω να πετύχεις την απελευθέρωσή σου από την σκέψη του "Μάστερ Γκουρού" που φαίνεται να σε κατατρύχει, πάντως  

 

Έχω τη γνώμη ότι η δυνατότητα επιβολής τιμωρίας εξιτάρει πάρα πολύ το υ, ιδίως αν βρίσκεται σε αρχικό στάδιο αλλά το τέλος της τιμωρίας - εφόσον το θελήσει έτσι το Κ - είναι μια πραγματικά υπέροχη και απολαυστική στιγμή γιατί έχει κατακτηθεί με βάσανο κάτι που πριν ήταν απάτητο και άφταστο για το υ.