Αναδομειται η μοναδικοτητα;

Ποιος τσουβαλιάζει;  

 

Eγώ τσουβαλιάζω?
Καλά. μη βαράτε. Παίρνω το τσουβάλι μου και φεύγω.

Υ.Γ. Έχω ένα σκύλο και θέλω να τον κάνω καναρίνι. Έχετε καμιά πρόταση για αναδόμηση?  

 

Βαψτον κιτρινο και βαλτον ν ακουει Βιβαλντι  

 

Αυτό το δοκίμασα στην υποτακτική μου τη Σούλα από το Παγκράτι, που ήθελα να την κάνω κινέζα από τη Βενετία  

 

Πρώτα απ όλα άλλαξε της όνομα..  

 

Το πρώτο που έκανα. Τη φωνάζω τΣου-λί

 

Μόνο αργκκκκ.

 

Σίγουρα κάποια υ έχουν σε μεγάλη υπόληψη τη μοναδικότητα τους. Η συχνότητα με την οποία εμφανίζονται στο λόγο τους λέξεις όπως "εγώ" (όχι "Εγώ"), "εμένα", -ακόμα χειρότερα- "μου", είναι τουλάχιστον alarming. Αυτό είναι σίγουρα κάτι που χρειάζεται "αναδόμηση"...

 

αναφέρεσαι εντός ή εκτός σχέσης d/s ,m/s?

 

Νομίζω ότι κάτι τέτοιο το κουβαλάς παντού, εντός και εκτός...

 

Δεν ειναι απαραίτητο όλοι να αντιλαμβάνονται την υποταγή με τον ίδιο τρόπο. Για άλλους είναι σεξουαλικό παιχνίδι, για άλλους περισσότερα, όπως γνώρισμα της προσωπικότητας τους.
Ας πάμε στην δεύτερη περίπτωση όμως, γιατί νομίζω ότι σε αυτή αναφέρεσαι. Η έκφραση της υποτακτικότητας εξαρτάται από το ίδιο το άτομο και από πολλούς άλλους παράγοντες. Ο λόγος του υ όμως εξαρτάται από την εκπαίδευση του κ, αν αυτό έχει εκπαιδευτεί. Αν δεν έχει εκπαιδευτεί, πάλι αλλάζουν τα δεδομένα.
Επομένως τα alarm που αναφέρεις ως προς τι ενεργοποιούνται; Ως προς κακή διαχείριση της υποτακτικότητας του υ από το ίδιο ή από κακή εκπαίδευση που αυτό εξέλαβε;

 

Εν τάχει, γιατί πρέπει να βγω. Θα επανέλθω όμως, γιατί νομίζω ότι είναι σημαντικό.

Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία προάγει τη λατρεία του εαυτού, συνήθως εις βάρος της λειτουργίας μέσα σε ένα σύνολο. Ένας άνθρωπος λοιπόν που χρησιμοποιεί με μεγάλη συχνότητα τις προσωπικές αντωνυμίες, ακόμη και εκεί που δεν χρειάζεται νοηματικά (πχ όταν λέει κάποιος "Εγώ νομίζω", που το πρόσωπο δίνεται ούτως ή άλλως από το πρώτο ενικό του ρήματος κ.α.) σημαίνει ότι θεωρεί τον εαυτό του κάτι πάρα πολύ σημαντικό που πρέπει να τον κουοτάρει σε ότι λέει. Αυτή η ψυχική ποιότητα προφανώς εμποδίζει την υποταγή του σε κάποιον άλλο. Νομίζω λοιπόν ότι, στην καλύτερη περίπτωση, η αυτοεικόνα του θα είναι εμπόδιο στην υποταγή του (κόντρα στην επιθυμία του να υποταχθεί), στη χειρότερη θα δέχεται την προσοχή του Κ ως μια επιβεβαίωση του εαυτού και της μοναδικότητας του.
Αυτές οι γλωσσικές ενδείξεις λοιπόν θα πρέπει να δείξουν στο Κ ένα πεδίο που θα πρέπει να δώσει προσοχή. Όπως έλεγε κι ένα παλιό ρητό "Αγκάθι που στον τόπο μας αρχίζει να φυτρώνει/ αμέσως θα το κόψουμε εμείς οι Λαζαρόνοι"