Στερεότυπα στην Ελλάδα

Σήμερα έπεσε το μάτι μου σε αυτή τη συνέντευξη. Όταν διάβασα την ιστορία της Δήμητρας συγκινήθηκα. Σκέφτηκα πως υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποι μας που έχουν καταπιεστεί η έχουν αισθανθεί όπως εκείνη.
Έπειτα η σκέψη μου έκανε συσχετισμούς με άτομα του δικού μας κύκλου. Τα bdsmικά άτομα που επίσης λόγο στερεότυπων και ταμπού δεν μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα.
Σίγουρα δεν μπορούν να δεχθούν την κοινωνική κατακραυγή που δέχεται ένα ομόφυλο ζευγάρι γιατί κρύβονται πίσω από την φυσικότητα (ένας άντρας και μια γυναίκα so what?) και κρατούν τις επιθυμίες τους καλά κλεισμένες σε ένα δωμάτιο.
Τι θα γινόταν όμως αν ο κόσμος γνώριζε;
Πόσες φορές μπήκατε στον πειρασμό να πείτε σε όλους για εσάς;

Ελπίζω να βρείτε την συνέντευξή της τόσο ενδιαφέρουσα όσο κι εγώ  

Με χαρά να συζητήσουμε και φυσικά να αναπτύξουμε το θέμα και με δικές σας απορίες.

http://www.lifo.gr/articles/society_articles/86888

 

Σε επίπεδο κρεβατιού οι bdsm πρακτικές είναι αποδεκτές, σαν κάτι το kinky. Εκτός κρεβατιού ακατανόητες.

 

και τι γίνεται με τις επιθυμίες εκτός κρεβατιού; (και δεν εννοώ σεξουαλικές   )

 

Αν όλος ο κόσμος γνώριζε θα κουνούσε το κεφάλι και θα αδιαφορούσε σε περίπτωση που ήμουν δυστυχής και μόνη και δεν θα ανεχόταν με τίποτα να είμαι ευτυχής επειδή ανήκω. Λες για όλο τον κόσμο, εδώ άνθρωποι που τους γνώρισα εντός χώρου, γίναμε φίλοι και μετά έφυγαν έχουν πρόβλημα, κατηγορούν ανθρώπους από εμάς και έχουν γενικά θέματα, τόσο πολλά που δεν έχει νόημα να στεναχωριέμαι αν μερικές φορές τα σκάγια πήραν και εμένα.

Μηδέν φορές. Έχω χειριστεί τα τμήματα της διαφορετικότητάς μου που μπορεί να γίνονται αντιληπτά έτσι ώστε να γίνονται από αποδεκτά ως σεβαστά. Γενικά απ΄ό,τι έχω διαβάσει, οι μαζοχιστές (βάζω και τους υποτακτικούς μέσα στην περίπτωση αυτή) δεν έχουν πρόβλημα να κουμπώνουν με την υπόλοιπη κοινωνία και αν τους είναι κάπως δύσκολο θεωρούν αυτονόητο και οικείο κομμάτι της ζωής τους το ζόρι.

Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και πολύ πικρή και αντιπροσωπευτική ως προς τα συναισθήματα πιστεύω.

 

  υπέροχη απάντηση σε ευχαριστώ
κι εγώ βρήκα την συνέντευξή της και τα συναισθήματά της πολύ οικεία προς εμένα.

 

Το είπα. Θα θεωρηθούν ακατανόητες και θα παρερμηνευθούν. Είτε σαν κακοποίηση είτε σαν προβληματική συμπεριφορά.

 

Πολύ ωραίο νήμα @Soraya ευχαριστούμε  

Αρχικά να πω ότι παρόλο που σαφώς ισχύει ότι στην Ελλάδα δεν είμαστε ακριβώς μπροστά (όταν πχ χτυπάνε πένθιμα οι καμπάνες για το σύμφωνο συμβίωσης) μπορώ να σου πω ότι και στις κοινωνίες του εξωτερικού υπάρχει ακόμα μία (σίγουρα κατα πολύ) μικρότερη δυσκολία. Θα ήθελα όμως να αναφέρω δύο σημαντικά προτερήματα του εξωτερικού (όχι παντού) σε σχέση με την Ελλάδα σε αυτά τα θέματα:

1) Τα περισσότερα πλέον μέρη εργασίας δεν μπορούν να σε απολύσουν ή να αρνηθούν να σε προσλάβουν για λόγους που εμπίπτουν σε κανένα είδος discrimination. Απαγορεύεται ρητά και σε αρκετές περιπτώσεις μπορείς να κινηθείς και δικαστικά αν μπορείς να αποδείξεις ότι όντως σε απελυσαν λόγω πχ ταττου, σεξουαλικής προτίμησης κλπ... Βέβαια δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα σε καμία περίπτωση αλλά τουλάχιστον είναι κάτι.
Στην περίπτωση του άρθρου δεν ξέρω πως θα αντιδρούσε ο εργοδότης στη Δήμητρα πχ αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν θα ένιωθε αυτόν τον τεράστιο κοινωνικό αποκλεισμό.

Edit - Τώρα που το σκέφτομαι, είμασταν στο πανεπιστήμιο πριν 1-2 μήνες και ανάμεσα στα παιδιά στο αμφιθέατρο ήταν ένα παλικαράκι , 19-20, με μεγάλο καπέλο βελουδο, μακρύ φόρεμα, μπότες και ένα υπέροχο παλτό! Μπορώ να πω ελάχιστα ήταν τα "παράξενα" βλέματα στο αμφιθέατρο...Μετρημένα στο ένα χέρι! (Το αναφέρω σαν παράδειγμα ^_^ )

2) Η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων πλέον στην Ευρώπη είναι φοβερά ανοιχτόμυαλη και αυτό ειναι κάτι πραγματικά αναζωογονητικό. Πολλοί γονείς στην Σκανδιναβία μεγαλώνουν τα παιδιά τους με gender neutral τακτικές γιατί θεωρούν ότι είναι δικαίωμα του παιδιού να διαλέξει το φύλο του και ότι αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να σε καθορίσει.
Το άλλο καλό που συμβαίνει , είναι ότι πλέον στο εξωτερικό φοβούνται πιο πολύ μην τους πεις οπισθοδρομικό και ρατσιστή παρά το διαφορετικό οπότε και να σκεφτούν κάτι κατά πάααασα πιθανότητα δεν θα πετάξουν κακία ή φαρμάκι   Δεν είναι βέβαια το ίδιο με την συνειδητή αποδοχή αλλά οκ, σιγά σιγά  

Αρκετοί στενοί μου φίλοι ξέρουν για εμένα και τις προτιμήσεις μου   Προφανώς δεν γυρνάω με το κολάρο στη δουλειά μου αν και μάλλον οι μαθητές μου θα το εκτιμούσαν (τουλάχιστον τους μισούς τους έχω δει να μπαινοβγαίνουν σε munches στην Αγγλία <3 ).
Το κυριότερο για εμένα είναι να μην προκαλώ. Δεν νιωθω την ανάγκη να κουνάω το *lifestyle* στη μούρη κανενός γιατί πολύ απλά δεν με αφορά κάτι τέτοιο . Δεν μπορούν να καταλάβουν όλοι και ουτε πρέπει ούτε και χρειάζεται  

Με τους κοντινούς μου όμως ανθρώπους δεν κρύβομαι, είμαι πάντα ανοιχτή σε ερωτήσεις και συζήτηση (με αρκετούς βανίλα έχουμε πάει σε ιβέντς και τους βλέπω και γελάω τρελά μετά).

Πάντως γενικά, δεν θα τραβούσα και μεγάλο ζόρι να ξέρει κάποιος για εμένα με μεγάλο όμως απαγορευτικό άτομα που έχουν να κάνουν με το χώρο εργασίας μου ^_^

Πολύ ωραία η ιστορία της Δήμητρας...Πολύ θλιβερή....

Edit - Όταν λέω κοντινούς μου ανθρώπους εννοώ άτομα που έχω διαλέξει να είναι κοντά μου και με έχουν διαλέξει να ειμαι κοντά τους (κοινώς φίλοι) παρά τους συγγενεις.

 

Σε ευχαριστώ Ελένη μου για την όμορφη απάντηση.
Πράγματι δεν γνωρίζω πως συμπεριφέρονται στο εξωτερικό, σκεπτόμουν όμως ακριβώς αυτό που μου επιβεβαίωσες   Μεγαλύτερη ελευθερία δλδ.

Ανήκω κι εγώ στους ανθρώπους που έχουν μοιραστεί το "μυστικό" τους με συγγενείς και φίλους.
Έπειτα από αρκετά χρόνια σκέφτηκα πως δεν θα αισθανθώ ποτέ "απελευθερωμένη" ουσιαστικά αν δεν μπορώ να μοιραστώ τα συναισθήματά μου για τον σύντροφό μου με την μητέρα μου ή με την κολλητή μου. (Άλλωστε όταν αυτή μοιράζεται μαζί μου τα δικά της... εγώ τι μπορώ να της πω; δεν το θεωρούσα και τίμιο να της λέω ψέμματα... κολλητή μου είναι όχι κάποια άσχετη) Κι έτσι σιγά σιγά άρχισα να μιλάω... και ανακάλυψα πως υπήρχαν άνθρωποι που με αγαπούν πραγματικά και δεν με κατακρίνουν (μπορεί να μην τους εκφράζει η επιλογή μου και να μην την έκαναν ποτέ επιλογή τους όμως την σέβονται κι αυτό έχει αξία)
Η απόφασή μου να μιλήσω με απομάκρυνε από πολλούς ανθρώπους. Μα με βοήθησε να κρατήσω δίπλα μου όσους αξίζουν  

Σίγουρα κι εμένα δεν θα με ενδιέφερε να το κάνω σημαία. Θα μου άρεσε όμως να μην υπάρχουν άτομα που ντρέπονται για τις επιλογές τους. Άτομα που κρύβονται. Άτομα που καταπιέζονται... είναι λυπηρό.

 

@Soraya

Ναι ότι υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία υπάρχει αυτό είναι σίγουρο. Και γενικά η φάση είναι ακόμα και για αυτούς που είναι πιο reserved "μακρυά από τον κώλο μου και όπου θέλει ας είναι" δεν τους πολυνοιάζει και αυτό είναι πολύ καλό!

Χμ... Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να μοιραστώ με τον στενό οικογενειακό μου κύκλο αυτές τις πληροφορίες για εμένα.. Ειδικά με τη μητέρα μου.
Καταρχάς νομίζω δεν θα με πίστευε ότι είμαι σ που δήλωση του νομου 105 να υπέγραφα   Αλλά το άλλο είναι νομίζω πιο πολύ θα ανησυχούσε για την ασφάλειά μου και θα μου έπρηζε παρά οτιδήποτε άλλο χαχαχ.

Σοβαρά όμως, αν κάποιος θεωρεί ότι ο συνομιλητής του (φίλος, συγγενείς, συνάδερφος) δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί την πληροφορία νομίζω είναι πολύ καλύτερο να τα αφήσει τα πράγματα στην ησυχία τους παρά να αναστατωθούν και οι δύο άδικα...

Έχει μεγάλη σημασία να ανακαλύπτεις τους ανθρώπους που πραγματικά μπορούν να σε αγαπούν ολόκληρη και μπορούν να σέβονται τις επιλογές σου και να μην σε κατακρίνουν και είσαι πολύ τυχερή που τα κατάφερες  

Θα βάλω ένα μεγάλο "αλλά" εδώ ξέχωρα από εσένα όμως.
Αυτό το αλλά έχει να κάνει με περιορισμούς που υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο. Περιορισμοί που καθιστούν αδύνατο στον συνομιλητή να καταλάβει είτε λόγω έλλειψης πληροφορίας, είτε λόγω συντηριτισμού, ανατροφής κλπκλπ.
Δηλαδή καλό είναι να έχουμε στο νού μας ότι πραγματικά ο άλλος μπορεί να μην μπορεί να κατανοήσει, να σοκαριστεί, να φοβηθεί κλπ και ότι αυτό μπορεί να είναι κάτι που δεν μπορεί να υπερβεί όσο και αν μας αγαπάει  

 

Δεν θα διαφωνήσω σε τπτ Ελένη μου. Και θα συμφωνήσω ειδικά στο ότι ο καθένας κρίνει και βαδίζει βάση των "περιορισμών" του.

 

Θα ήθελα να συμπληρώσω πως ίσως η δική μου επιθυμία για να "μιλήσω" ήταν επειδή καταπιέστηκα από προηγούμενη σχέση μου στο να "μη μάθει ο κόσμος"! Τότε το είχα σεβαστεί όμως έπειτα από αρκετό διάστημα άρχισε να με ενοχλεί αφάνταστα πολύ! Έτσι όταν αποδεσμεύτηκα ήμουν ελεύθερη να μιλήσω  

 

Και μία και είμαστε σε αυτό το θέμα να ένα λινκ που κυριολεκτικά έσκασε μέσα στα μουτρα μου στο φβ

http://tyreebp.com/2016/01/14/free-...ity-and-class-that-are-bound-to-get-you-woke/

<3