Στερεότυπα στην Ελλάδα

Κρατώ αυτό, σας ανοίγω τα μάτια και το πετάω ξανά μπροστά σας

Μακάρι να μπορούσα να ανοίξω και το μυαλό σας, κρίμα.

 

Προσωπικά έχω σοβαρή δυσανεξία σε στερεότυπα κηρυγματικού τύπου, αυτάρεσκα, αυτονόητα ως παρωχημένα και ανοήτως ανακυκλούμενα.

Είναι αφελής όποιος νομίζει ότι μπορεί να ελέγξει την πληροφόρηση για το άτομό του και τα ιδιαίτερα γούστα του από τη στιγμή που επιλέγει και το παραμικρό outing. Για επιπτώσεις της διάδοσης έστω και μόνο στη διάθεσή του της στιγμής δεν μιλώ, είναι θέμα που οφείλει να γραδάρει ο καθένας για τον εαυτό του, ουδόλως ιδεολογικό και απτά πραγματικό.

Ο σεβασμός είναι κατ' εξοχήν μη διαπραγματεύσιμος για τον λόγο ότι υπάρχει αντικείμενο διαπραγμάτευσης αν και μόνο αν τουλάχιστον η μία από τις δύο πλευρές της διαπραγμάτευσης αρνηθεί να προσέλθει στο τραπέζι για "να εισπράξει, σκύβοντας, τον μισθό του δικού της πτώματος". Σε περίπτωση που γίνεται διαπραγμάτευση έχει χαθεί το αντικείμενο. Ο σεβασμός δεν κερδίζεται αλλά μόνον επιβάλλεται.

Όσο για τα μικρά παιδιά της μεταπολίτευσης, τους τότε εικοσάρηδες το πολύ, αυτοί ψώνισαν από σβέρκο. Είχαν ζήσει απίστευτη καταπίεση από τα γεννοφάσκια τους, πήραν κάβο ότι υπάρχει και κάτι που λέγεται επανάσταση, έβαλαν τον Τσε αφίσα στα νεανικά τους δωμάτια και στις απόκριες απολάμβαναν απίστευτα πολύ να ντύνονται γυναίκες, να κάθονται οκλαδόν με τα τρυφερά τους σε κοινή θέα και να θάβουν χουντικούς καθηγητές με τα καμώματά τους για να γλυτώσουν την αποχουντοποίηση. Ένας από τους καθηγητές εκείνους είχε το ίδιο όνομα με το παιδάκι που αυτές τις μέρες πέταξε τη σούπα του γύρω γύρω και έβαλε το κουτάλι στο μάτι, καθιςμένο για πρώτη φορά στη ζωή του στο τραπέζι των χειριστών κοινής γνώμης.

 

@gaby

Μια μικρή αλλά ουσιώδης διαφωνία. Η ισχύς επιβάλλεται, ο φόβος επιβάλλεται, η εξουσία επιβάλλεται.
Η αγάπη και ο σεβασμός κερδίζονται.

Σίγουρα πάντως δε διαπραγματεύονται...

 

Ο σεβασμός δεν υπάρχει μόνο σε σχέσεις αγάπης @peleas   Μπορεί εύκολα να φανεί ότι επιβάλλεται, άλλο αν το politically correct είναι να λέμε ότι "κερδίζεται".

Ο φόβος είναι εν πολλοίς αυτοαναφορική υπόθεση, αν φτάσει να επιβάλλεται μιλάμε για Βόρειες Κορέες ή σε προσωπικό επίπεδο για σχέσεις κακομεταχείρισης.

 

Επίτρεψέ μου να διατηρώ τη διαφωνία μου ως προς το σεβασμό.

Ο φόβος ενυπάρχει στον άνθρωπο, λόγω της γνώσης του θανάτου. Μπορεί κάλλιστα όμως κάποιος να μας τον επιβάλλει, να τον αφυπνίσει αν θες. Δε χρειάζεται να φτάσεις μέχρι τη Β. Κορέα. Ρίξε μια ματιά στη μνημονιακή Ελλάδα...

 

Αχ, γερόλυκε...  

 

Θες να το λες με άλλα λόγια; Δεν έχω πρόβλημα.

Σε κοινωνικό επίπεδο ο φόβος είναι καταπίεση - καταστολή ή και τρομοκρατία ακόμα, σε προσωπικό είναι κακομεταχείριση και από τους δύο δρόμους οδηγεί σε αλλοτρίωση του ατόμου.

Το BDSM δεν είναι βία, άλλο αν όχι λίγοι ξελιγωμένοι με αυτό μόνο βιασμούς (που ... επιτρέπονται ή δικαιούνται) φαντασιώνονται!

 

Ας μείνουμε στο νόημα και την σημασία των λέξεων.
Επιβάλλω πα να πει πως χρησιμοποιώ κάποια εργαλεία/μέσα για να κάνω κάτι να ισχύει ή να είναι δεκτό...
Επιβάλλομαι πα να πει περνάω την άποψή μου, πάλι με κάποια εργαλεία/μέσα (από λογικοφανή επιχειρήματα και στανική πειθώ μέχρι απειλή και φάπα)...
Ο σεβασμός μόνον κερδίζεται. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να επιβληθεί αν και εφόσον χρειάζεται.
Πα να πει πως αν εκλείψουν οι συνθήκες επιβολής του όποιου σεβασμού, οι σεβόμενοι είθισται να διαολοστέλνουν έως ανασκολοπίζουν τον επιβάλλοντα.

Οι βδσμικές καντρίλιες/παραδοχές σε θέματα σεβασμού είναι άλλο πράμα, εντελώς όμως..!

Να επισημανθεί επίσης πως ο σεβασμός, εν προκειμένω, δεν κερδίζεται από τους φορείς του μεγάλου, του ωραίου και του καλού και τέτοια, αλλά και αναγνωρίζεται στον αντίπαλο ή τον όποιον αντικείμενο στα ζητούμενά μας, όχι λόγω της ισχύος του αποκλειστικά, αλλά κυρίως εξ αιτίας του γεγονότος πως μπορεί να χρησιμοποιήσει τα δικά του μέσα με υψηλή αποτελεσματικότητα.

Ο φόβος δεν επιβάλλεται, δημιουργείται. Η επικράτηση καθεστώτος (όχι πολιτικού κατ' ανάγκην) φόβου διεκπεραιώνεται με διάχυση με εργαλεία την απειλή, την βία, την τιμωρία/ποινή. Αποτέλεσμα είναι η επιβολή του όποιου ζητούμενου.

 

Και μένα μού αρέσει ο Γκούφυ...

 

Στερεοτυπικά θα γράψω κι εγώ. Αφού στο τέλος όσο κι αν προσπαθούμε να διαφέρουμε, συχνά πυκνά ακολουθούμε κάποια πεπατημένη.
Αυτό ως προς απόδειξη ότι δεν είναι κακό να μοιάζουμε και σε κάποιους/ες άλλους/ες. Διάβασα την συνέντευξη της Δήμητρας.
Σίγουρα δεν φτάνει μια συνέντευξη, για να χωρέσει μέσα της μια ολόκληρη ζωή.
Καταλαβαίνω το "πρόβλημα" που δημιουργεί, να ζει κάποιος/α σε μια πολύ μικρή κοινωνία.
Εμπειρία του είδους την έχω κάνει κι εγώ. Το bottom line είναι το εξίσου τετριμμένο και στερεοτυπικό.
Ότι θέλει τόλμη κι αρετή η ελευθερία, που έλεγε κι ο ποιητής. Ότι κάποιες επιλογές καλώς ή κακώς πληρώνονται ακριβά.
Κάποιος/α έχει την "τρέλα", τον χαρακτήρα, κάποιο άλλο κίνητρο και προχωρεί στο ταμείο, κάποιος/α άλλος/η όχι.
Με βάση την συνέντευξη της πήγαμε αναλογικά στα "δικά μας" λημέρια.
Κι εγώ αναρωτιέμαι, πως να γκρεμιστούν τα στερεότυπα, όταν ακόμη κι εμείς οι ίδιοι/ες τα τρέφουμε?
Όταν ακόμη κι εμείς οι ίδιοι/ες βαδίζουμε και βάσει δικών μας στερεοτύπων?
Δεν λέω να ενωθούμε απέναντι στον "εχθρό", γιατί εγώ στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν βλέπω πουθενά εχθρούς.
Βλέπω αντίθετες κοσμοθεωρίες, που καλώς ή κακώς είναι η επικρατούσα και εμφανής πλειονότητα.
Αλλά...αλλά...όταν εμείς οι ίδιοι/ες πρώτοι/ες και καλύτεροι/ες προσπαθούμε να βγάλουμε ο/η ένας/μια τα μάτια στον/στην άλλο/η.
Όταν αρκετές φορές στη θέση της αποδοχής της όποιας αλλότριας διαφορετικότητας σαν ισάξια της δικής μας.
Δεν κάνουμε τίποτ' άλλο απ' το ν' ακυρώνουμε, να χλευάζουμε, να προσπαθούμε να επιβάλλουμε σκέψεις/απόψεις/τρόπους.
Όταν εξοβελίζουμε ελαφρά την καρδιά οποιονδήποτε/οποιαδήποτε δεν ακολουθεί την δική μας πεπατημένη και δημιουργούμε γκέτο μέσα στο ήδη υπάρχον γκέτο.
Δεν κάνουμε τίποτ' άλλο απ' το να χτίζουμε καινούρια στερεότυπα, για να πάρουν την θέση των παλιών.
Μην και πάθουμε σύνδρομο στέρησης δίχως.

Πολλές οι παρεμβάσεις πέραν της δικής μου...Κάποιες - για μένα πάντα - όσο κι αν ήταν στερεοτυπικές, ίσως και ν' αφήνουν κάτι.
Άλλες, ειλικρινά δεν βλέπω - εγώ με το φτωχό μου το μυαλό και για το φτωχό μου το μυαλό - τι το ουσιώδες θα πρόσφεραν.
Ακόμη και η δικιά μου ένα φεστιβάλ αυτονόητων και κλασικών πραγμάτων είναι.
Και ίσως η ουσία να είναι μια, για μένα είναι σίγουρα μια και σίγουρα μόνο για μένα την κρατάω ( δεν την "προσφέρω" σε κανέναν/καμία άλλο/η ).
Αν θέλεις να είσαι ο εαυτός σου, πλήρωσε, γιατί δεν είναι τίποτε τσάμπα.
Και πάν' απ' όλα, μην περιμένεις "ιππικό" να σε συνδράμει, ούτε νομιμοποίηση από κανέναν/καμία για να υπάρχεις, όπως εσύ θα ήθελες να υπάρχεις.

Υ.Γ.

Αν κάποιος/α πέσει ποτέ του/της πάνω στην Δήμητρα, να της πει, ότι οι πέρλες της προσθέτουν χρόνια.
Και ότι έχει ένα βλέμμα πολύ αγνό και καθάριο. Τώρα αν κάτω απ' τη φούστα έχει πέοντα, αν δεν τα κατάφερε να ζήσει όπως θα ήθελε νωρίτερα.
Δεν πειράζει, κάποιες φορές φτάνει μια πράξη, μια στιγμή, για να δικαιώσει μια ολόκληρη ζωή.
Όσοι/ες "νιώθουν", όσοι/ες παλεύουν για όσα είναι για κείνους/ες σημαντικά, μπορεί να διαφωνούν, μπορεί ν' αξιολογούν/κρίνουν.
Αλλά γνωρίζουν και πως να σέβονται και πως να τιμούν τους "αγώνες" των άλλων, όσο και να μην τους ανήκουν.

Αυτά...όλα στερεοτυπικά...όλα χιλιοειπωμένα...και αν βγήκα εκτός θέματος, είμαι σίγουρος ότι η νηματοθέτρια θα με συγχωρήσει.  

 

Σε ευχαριστώ... τπτ άλλο  

 

Πάντα καλά να είσαι...Κι εγώ ευχαριστώ εσένα...Τίποτ' άλλο...