Προσπάθησε να με φτάσεις ή ανέβα τα σκαλιά μαζί μου...

Υπάρχουν λοιπόν 2 είδη ανθρώπων...
Αυτών που σου λένε να κοπιάσεις για να τους φτάσεις δίνοντάς σου στοιχεία για το πως να το κάνεις
Και αυτών που θα σταθούν δίπλα σου ίσως να κατέβουν και επίπεδο για να περπατήσουν μαζί σου ανεβαίνοντας σκαλί σκαλί το μονοπάτι σου...

Τον τελευταίο καιρό συνομιλώ με 2 τέτοιους διαφορετικούς ανθρώπους. Και οι 2 μορφωμένοι και οι 2 αξιόλογα άτομα όμως τόσο πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους.

Κάθε ένας από αυτούς τους 2 διαφορετικούς ανθρώπους έχει και κάτι να δώσει σε εμένα.

Ο πρώτος άνθρωπος με προβληματίζει, με δυσκολεύει, με βάζει να σκέφτομαι... Να κοπιάζω για να καταφέρω κάτι... Πολλές φορές έχω πέσει στο κενό και πολλές φορές έχω απογοητευτεί... Κάποιες φορές έχω απομακρυνθεί απογοητευμένη, μα πάντα γυρίζω πίσω γιατί ξέρω πως όσο κι αν με "ζορίζει" έχω να πάρω πολλά, αλλά και να μάθω να δίνω πολλά σε αυτή τη φιλία. Παρόλα αυτά, παρόλο που αισθάνομαι την έλξη... δεν αισθάνομαι την άνεση όμως... κάθε φορά που φεύγω πάντα είναι και η τελευταία... κι όμως μια του κίνηση αρκεί για να πω..."θα δώσω άλλη μια ευκαιρία"

Ο δεύτερος άνθρωπος είναι για εμένα... σαν ο αδερφός που δεν είχα ποτέ... σκέφτομαι και χαμογελάω τα όσα έχουμε μοιραστεί και εξομολογηθεί.
Ήρθε κοντά μου χωρίς να τον πειράξει ούτε στιγμή το ότι χαμήλωσε για να με πλησιάσει. Με αγκάλιασε με την φροντίδα του και με τις συμβουλές του. Ξέρω πως ότι κι αν γίνει θα είναι πάντα εκεί. Δίπλα μου. Να με συμβουλέψει ακόμα και να με μαλώσει αν είναι αυτό ανάγκη... Είναι ο άνθρωπος που για εμένα είναι πρότυπο...

Γιατί κάθομαι λοιπόν και σας τα λέω όλα αυτά... Τι να σας νοιάζει άραγε;
Μπορεί να μην σας ενδιαφέρει και καθόλου.
Μπορεί να πείτε... πφφφ κι αυτή μας τα έχει πρήξει... (χα!δεν θα έχετε και άδικο)

Μπορεί όμως να έχετε βρεθεί σε μια παρόμοια θέση...
Μπορεί αν θέλετε να μοιραστείτε τις εμπειρίες σας.
Άλλωστε γνωρίζετε πια σχεδόν όλοι το φετίχ μου να διαβάζω εμπειρίες άλλων και να μοιράζομαι τις δικές μου....
Και ίσως, ίσως να καταφέρω να ξεμπερδέψω το κεφάλι μου λίγο περισσότερο...

Όχι.... όχι τόσο για την δεύτερη περίπτωση... όσο για την πρώτη....
Αυτή την τόσο ζόρικη φιλία που αν και ιδιόρρυθμη... με τραβάει τόσο όσο το φως την πεταλούδα....

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

 

μμμμμμμμ άραγε το βουνό μας τραβάει ή η θέα απο την κορυφή . ίσως αυτο και να είναι το νόημα του threat . τελικα οι δυσκολίες και οι αλήθειες ειναι αυτα που μας κάνουν να εκτιμάμε τους ανθρώπους , τα πράγματα και τις στιγμές και όχι η ευκολίες που μας έχουν έρθει !
αμα κουράζεσαι για το ψωμι σου ειναι πιο γλυκο .. και αυτο αποδεικνύεται στην πράξη .
ίσως και αυτό κάνει τις σχέσεις μας πιο δυνατές . να έχουν αντοχή στον χρόνο και να μένουν αναλλοίωτες
σκέψεις σκόρπιες.

 

Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου... ο δικός μου προβληματισμός αν θες περισσότερο είναι στο πια μέθοδος είναι πιο σωστή και πως θα πρέπει να διαχειρίζεται ένας άνθρωπος την πρώτη περίπτωση...
πχ. μιας που ανέφερες το βουνό...
Θέλω να μάθω αναρρίχηση. Ο δάσκαλος θα πρέπει να μου φωνάζει από την κορυφή πως να φτάσω εκεί η θα πρέπει να είναι δίπλα μου για να ανέβουμε μαζί;
Δεν ξέρω πιο από τα 2 αποτελέσματα θα με κάνουν να χαρώ πιο πολύ. Σίγουρα όμως θα χαρώ και στις 2 περιπτώσεις αν φτάσω...
Πιο θα είναι το πιο ασφαλές; Αυτό μπορώ να το σκεφτώ... όμως δεν μπορώ να το διαχειριστώ ιδιαίτερα... γιατί και στην πρώτη μέθοδο δεν βρήσκω κάτι "λάθος" μιας που δεν μιλάμε για αναρρίχηση βουνού ουσιαστικά...
Η πρώτη περίπτωση σίγουρα θα έχει περισσότερα λάθη από μέρους μου... περισσότερες απογοητεύσεις... Αν τα καταφέρω όμως θα χαρώ σίγουρα... Πόσο όμως θα μου επιτρέψουν οι πληγές μου να χαρώ;
Η δεύτερη περίπτωση είναι ασφαλής. Προσεκτική. Με μικρά βήματα. Φτάνεις εκεί που θες χωρίς να το καταλάβεις. Στην δεύτερη περίπτωση δεν ξέρω αν εκτιμούντε πάντα οι θυσίες του "δάσκαλου" μιας που ο μαθητής δεν κόπιασε....
Κι αν η πρώτη περίπτωση είναι για να αποδείξεις στον δάσκαλο την αξία σου;
Τότε στην δεύτερη περίπτωση πως ο δάσκαλος αντιλαμβάνεται πως ο μαθητής αξίζει και τον εκτιμά τόσο όστε να είναι δίπλα του;

(Αν μιλάμε για σκόρπιες σκέψεις.... εδω δες τι γίνεται...)

 

Δεν εχω περασει κατι σχετικο με φιλια..αλλα ειχα προσφατα μια εμπειρια καπως ανάλογη..
Αγαπω πολυ το τενις και ανηκω στην ομαδα ενος συλλογου.
Ο περσινος προπονητης ηταν πολυ καλο παιδι και πάντα με ένα καλο λογο για ολους μας. Δεν μας πίεζε ιδιαίτερα αλλα μας εκανε να γελαμε και να νιώθουμε ανετα.
Ο φετινός προπονητης για εμενα είναι πολύ δηθεν και καβαλημενος και γενικα φωναζει ολη την ωρα ,μας πιεζει και γενικα σε κανει να νιώθεις looser..
μια μερα τα πηρα ασχημα που φωναζε σε μια ασκηση επειδή δεν την εκανα σωστα.. του ειπα πως δεν υπαρχει λογος να φωναζει γιατι δεν είμαι ηλιθια και αποχωρησα ...
αυτό που μου ειπε ο μανατζερ μετα ...ηταν εκει που θελω να καταληξω..
μεσα σε αυτην την ομαδα εισαι όπως εχεις καταλαβει η καλυτερη αθλητρια καθως παιζεις χρονια σε σχεση με αλλους..από εσενα ο προπονητης εχει απαιτησεις και σε πιεζει γιατι εχεις δυνατότητες..εσενα βλεπουν οι αλλοι και προσπαθουν να γινουν καλυτεροι..αν είναι διπλα σου και απλα σε επευφημεί δεν θα κοπιασεις για να ανεβεις πιο ψηλα και να ξεπεράσεις τον ευατο σου..ακομα και όταν νομιζεις πως δεν εχεις κατι άλλο να δωσεις..αν στο εκανε ευκολο..θα σταμάταγες να ερχεσαι ...
ισως να εχει δικιο ισως και όχι...παντα εξαρτάται την περιπτωση και τον ανθρωπο..αλλα θεωρω πως τα δυσκολα είναι εκεινα που μας ελκυουν περισσοτερο από τα ευκολα..

 

Εγω παλι εχω καπως περιεργες σκεψεις πανω στο θεμα... σιγουρα και οι δυο περιπτωσεις εχουν τι γοητεια τους !! Οι διαφορες μεγαλες αλλα και στις δυο υπαρχουν κινδυνοι που ισως ακομα δε φαινονται πανω στο μπερδεμα που υπαρχει στις σκεψεις μας.
Ξεκινω λοιπον... και το βαζω σαν κοινο μας φιλο.. σαν να μιλω για (εμας)..
1ος προχωρα .. απαιτει ...απογοητευει... σαγηνευει ομως με το τροπο του και μας κανει να ξεχναμε την απογοητευση μας οταν και οποτε αποφασισει να μας δωσει η λιγο απο το χρονο του η λιγο απο τις σκεψεις η παρουσια.. Λαμβανουμε δυναμη .. χαρα... αισιοδοξια και κουραγιο να συνεχισουμε τη προσπαθεια...μετα ξανα απογοητευση πανω που παμε να φτασουμε ξανα πισω... Ποιος μου εγγυαται πως οταν εγω κοντευω να φτασω εκεινος δε θα με στειλει παλι στην αφετηρια ..ποιος μου λεει εμενα πως οταν κοντευω να μαθω δε θα ειναι τετοια η απογοητευση ωστε να τα παρατησω??? Ναι γοητευει αλλα ειναι δικοπο μαχαιρι .. δεν ειναι απλα ρισκο ,,μιλαμε για ψυχη...
2ος Ειναι εκει ..προσεχει νουθετει ..μαλλωνει ..αξιολογει ..επιβραυεει!..Δεν τον νοιαζει αν τσαλακωθει αρκει να βγει σωστο αποτελεσμα... να υπαρχει διπλα μας να επιβλεπει χωρις αυτο να σημαινει πως χαιδευει τα λαθη μας!.. Ειναι διπλα μας στα μικρα βηματα η στη τρεχαλα μεχρι εμεις να μπορουμε να το κανουμε μονοι μας...μεχρι εως οτου μπορουμε να τρεξουμε χωρις να μας κρατα αλλα θα ειναι εκει με ανοιχτα χερια .. να χαρει με τη χαρα μας .. να νιωσει τη λυπη η την απογοητευση μας...
Ναι ..αγαπαμε τετοιους ανθρωπους τους θελουμε στη ζωη μας ... δε χρειαζεται να ειναι καποιος με το σκληρο τροπο κοντα μας ... καποιοι αξιζουν το σεβασμο και την αγαπη μας γιατι πολυ απλα ειναι εκει σα φυλακες αγγελοι... να δειχνουν ..να φωτιζουν να μας προσεχουν ..και εμεις να κανουμε το καλυτερο ωστε να φαινεται ο κοπος τους και η υπομονη τους εχουν αξια!!

 

Αυτό που μου εξιστορείς το είχα βιώσει κι εγώ με έναν καθηγητή μου στο λύκειο.
Πραγματικά ο τύπος ήταν..... πφφφφφφφ να του ανοίξω το κεφάλι.
Έπειτα κατάλαβα πως το κάνει για να προσπαθήσω... Οκ εκεί το κατάλαβα... είναι καθηγητής... θέλει να πετύχω...
Εδώ μιλάμε για έναν Κ...
Και ειλικρινά... δεν ξέρω αν είναι το ίδιο...   Παρόλα αυτά σε ευχαριστώ για την απάντησή σου

 

πόσο υπέροχα το έθεσες!
σε ευχαριστώ πολύ!

 

@Soraya
Ειναι οπως με την αναρριχηση που ανεφερες παραπανω..
Θα χαρεις και στις 2 περιπτωσεις να φτασεις αλλα κανενα δεν ειναι απολυτα ασφαλές..γιατι ειτε ο αλλος ειναι διπλα σου και σε βοηθαει ειτε στην κορυφη να σε περιμενει...ο κινδυνος να πεσεις ειναι ο ιδιος...
Ο ενας σε βοηθαει να σηκωθεις και ο αλλος απλα σε περιμενει να σηκωθεις γιατι ειναι ψηλα..
Και ακριβως επειδη μιλαμε για εναν Κ., πρεπει να προσπαθησεις να φτασεις για να δειξεις πως αξιζεις την επιβραβευση..ισως για αυτο σε τραβαει οπως το φως την πεταλουδα..γιατι ειναι Κ με Κ κεφαλαιο και οχι απλά οπως εγραψες για τον 2ο σαν τον αδερφο που δεν ειχες ποτε..αυτη η λεξη και μονο νομιζω τους βαζει σε διαφορετικη βαση...

 

Εγώ είμαι της "οδηγίας" δηλ. της πρώτης περίπτωσης. Θα έλεγα ότι με κουράζει αλλά και με αποσυντονίζει το δίπλα δίπλα.
Εννοείται βέβαια ότι ο "εκπαιδευτής" παρακολουθεί την προσπάθεια και επεμβαίνει όταν χρειαστεί.
 

 

Πολύ ενδιαφέρον θέματο!

Θεωρώ οτι οι σχέσεις ασυμμετρίας είναι όπως η μουσική δωματίου: όταν παίζεις με εμπειρότερους μουσικούς από σένα, το καλλίτερο modus voithandi [sic] είναι να μην πέσουν στο επίπεδό σου, αλλά να σε "τραβήξουν" προς το δικό τους.

 

Ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μονάχα όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Gabriel José García Márquez

 

Αν μπορώ κάτι να συνεισφέρω, δείτε πώς εσείς σχετίζεστε με την αποδοχή του άλλου.