Bdsm και τρίτη ηλικία

το να βλέπεις φώς σ' αυτή την ηλικία, θεολογικά μιλώντας, δεν είναι και πολύ καλό  

 

και δια(σ)τροφή..

 

Eπαέ που βρισκόμαστε, μεσιέ, αυτό ça va sans dire, που λένε και στα φράγκικα...

 

Και γενικότερα...

 

 

Όχι βρε, είναι ο φακός-μπρελόκ για τα κλειδιά μου  

 

Ως περβ, θα συνεισφέρω πλέρια!

 

Δίχως φαντασιακές προβολές, η αλήθεια δεν είναι μία και μοναδική.
Ειδικά σε ότι αφορά το bdsm...
Προσωπικά, θεωρώ ότι οι επιλογές της νιότης καθορίζουν τον τρόπο που θα σχετιστούμε και στο μέλλον.
Πιστεύω ότι η ζωή μας επιστρέφει μετουσιωμένο τον τρόπο που την αντιμετωπίσαμε.
Επίσης, το ποιοι είμαστε, το πως διαχειριστήκαμε την ζωή και τις σχέσεις μας, καθορίζει εν πολλοίς τον τρόπο του σχετίζεσθαι.
Αναπόφευκτα γενικολογούμε, μιλώντας κυρίως για το γήρας, όχι σε συνάρτηση με το bdsm, αλλά με την ζωή γενικότερα.
Φυσικά, αν η ζωή συνεχίζεται, προσωπικά δεν βλέπω απολύτως κανέναν λόγο γιατί να μην συνεχίζεται αντίστοιχα και το bdsm.
Επίσης, να πω εδώ ότι αναφερθήκατε πολλοί στα προβλήματα υγείας, αλλά ας θυμηθούμε παρακαλώ, ότι το γήρας δεν σχετίζεται μόνο με την σωματική υγεία, αλλά με μία ολόκληρη σειρά από θέματα, που έχουν να κάνουν με την στάση μας απέναντι στην ζωή.
Είμαι πεπεισμένη ότι τόσο στο σωματικό όσο και στο σχεσιακό κομμάτι, η ζωή μας εξαργυρώνει το γραμμάτιο που μας χρωστάει.
Ο τρόπος που σχετιστήκαμε στα νιάτα μας, οι αντιλήψεις που έχουμε, τα συναισθήματα που επεξεργαστήκαμε, τα απωθημένα που μαζέψαμε ή δεν μαζέψαμε, το αν αξιοποιήσαμε τις εμπειρίες που βιώσαμε για να κατασταλάξουμε σε ότι μας αρέσει περισσότερο και μας ικανοποιεί βαθύτερα και ουσιαστικότερα...

Αν για παράδειγμα στα νιάτα μας το ''κάψαμε'' το εργαλείο, τότε κατά πάσα πιθανότητα το bdsm θα τελειώσει για μας πολύ πριν την έλευση της τρίτης ηλικίας.
Το φαινόμενο burnout για παράδειγμα, μπορεί να οδηγήσει στην έξοδο από το bdsm ακόμη και πολύ πριν την τρίτη ηλικία.
Και όπως λέει και ο Πολύτιμός μου, το ψυχικό κεφάλαιο δεν είναι ανεξάντλητο, για να μην εστιάζουμε μόνο στο σώμα και την φθορά του.
Δεν φθείρονται μόνο τα γόνατα μέσα στις σχέσεις, φθείρονται και οι ψυχές...
Όσοι λοιπόν δεν μαθαίνουν να δοσολογούν την καύλα του σώματος και του μυαλού τους, όσοι δεν δίνουν σημασία στο μέτρο, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να εξαντλήσουν γρήγορα τα πεπερασμένα αποθέματα που έτσι κι αλλιώς υφίστανται.

 

@_DaRkNiGhT_ , πρέπει να είσαι λέρα, για να οδηγείς γαλέρα!  

 

Θα πω κάτι που ξέρω πως εσύ θα το καταλάβεις.
Η φροντίδα της ψυχής και του νου έχει να κάνει με το να μην κουβαλάμε πτώματα μαζί μας.
Το σώμα μας ανανεώνει τα κύτταρά του. Δεν πρέπει να κρατάμε το νου και την ψυχή μας νέα? Να πετάμε από πάνω μας ότι δε μας κάνει, δε μας ταιριάζει. Να κάνουμε όνειρα και να τα πραγματοποιούμε.
Πώς θα συμβιβαστούμε με τα γηρατειά και το θάνατο όταν φοβόμαστε τους μικρούς θανάτους και τη φθορά σε ψυχικό επίπεδο?

Γερνάμε όταν σταματάμε να ανανεώνουμε την ενέργειά μας. Να ανακαλύπτουμε συνεχώς λόγους για να αναθεωρούμε, να μαθαίνουμε, να ζούμε...

 

Δεν ξέρω αν συμφωνώ με την θεώρησή σου αυτή, αλλά και να ευσταθεί, δεν βλέπω την εφαρμογή της στο bdsm...
Επίσης δεν είμαι επιστήμονας, να γνωρίζω τα περί κυτταρικής δομής και γήρανσης, ωστόσο η ζωή και πάλι, συνδέει την ισορροπία με το μέτρο.
Δεν πιστεύω στους συμβιβασμούς, δεν είναι αυτό το κλειδί για να γεράσουμε φυσιολογικά και όμορφα.
Τώρα γιατί μπλέκουμε τον θάνατο στην συζήτηση, αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω.
Ως γνωστόν δεν έχει σειρά προτεραιότητας, άρα η διαχείριση της ιδέας του θανάτου, όσο και του ίδιου του θανάτου, δεν είναι θέμα ηλικίας, αλλά τρόπου σκέψης.
Το ιδανικό είναι να γινόμαστε σοφότεροι με την πάροδο του χρόνου, αλλά η ηλικία δεν είναι από μόνη της τεκμήριο σοφίας.
Μου αρέσεις όταν φιλοσοφείς, αλλά μήπως το σκεπτικό σου είναι γενικόλογο και υπεραπλουστευτικό?
Εγώ μίλησα για διαχείριση των πεπερασμένων αποθεμάτων...

 

Υπέροχο. Σ' ευχαριστώ, είπες με υπέροχη σαφήνεια αυτό που θα ήθελα να μπορώ να εκφράσω εγώ.