Θα έχουμε πάντα το Παρίσι...

@margarita_nikolayevna  

Γενικά οι άνθρωποι φοβόμαστε το τέλος και το καταριόμαστε. Και όταν έρθει είναι λες και όσο πιο δυνατά το μισούμε ότι θα νιώσουμε κάποια δικαίωση, θα πάρουμε το αίμα μας πίσω από το τέλος που δεν σεβάστηκε τις επιθυμίες μας και τα θέλω μας και τη χαρά μας και ήρθε παρόλο που ήταν το τελευταίο πράγμα που θέλαμε...

Όταν όμως, και αν...πάρεις λίγη απόσταση, είτε χωρική, είτε χρονική...και αν έχεις αρκετό κουράγιο να το αποσυνδέσεις απο την πορεία που προηγήθηκε θα βρεις αυτό, το Παρίσι  
Ή το Αμστερνταμ βέβαια. ^_^

 

Ναι, αλλά γρήγορα θυμηθηκα και το λόγο που χωρίσαμε.

 

Όταν τελειώνει μια σχέση δεν υπάρχει Παρίσι. Μόνο ανατολικό Βερολίνο, πριν από την πτώση του τείχους.
Όσο κι αν θέλουμε να το δούμε ρομαντικά και αποστασιοποιημένα, όταν κάτι τελειώνει τα πισωγυρίσματα δεν εξυπηρετούν. Αν δεν έχεις κάτι να πεις σε έναν άνθρωπο όσο ήσασταν μαζί, τι θα του πεις όταν θα έχει πιά φύγει από τη ζωή σου? Ένα "συγνώμη" και ένα "ευχαριστώ", αν το κρίνεις απαραίτητο, μπορούν να ειπωθούν με ένα μήνυμα. Τα υπόλοιπα είναι περιττά.

 

Μα το Παρίσι, λαβ, χτίζεται μετά το τέλος της σχέσης, με όποιον τρόπο κι αν αυτή ολοκληρώσει τον κύκλο της.
Το Παρίσι είναι ό,τι πήραμε, ό,τι δώσαμε, ό,τι παραλείψαμε, ό,τι ξεχάσαμε, ό,τι μας άλλαξε ή βελτίωσε, ό,τι μας μεγάλωσε..
Οι επισκέψεις σε αυτό δεν κρύβουν νοσταλγία "περασμένων μεγαλείων" , ούτε θλίψη κρύβουν.

Όχι, όχι δεν θα πάμε στο Παρίσι! Θα περιπλανηθούμε στο σοκάκι των αλχημιστών στην Πράγα  

 

Όχι, δεν είναι αυτό, είναι τα νιάτα που αλαζονικά κοιτούν περιφρονητικά τις αναμνήσεις.
Μεγαλώνοντας, τις εκτιμάμε διαφορετικά...
Είναι καλό να μην κοιτάς πίσω.
Σε βοηθάει να προχωράς μπροστά.
Από την άλλη πάλι, οι ευτυχισμένες στιγμές είναι πολύτιμες, αξιομνημόνευτες και σπάνιες.
Δεν ξεχνιούνται εύκολα...

 

Αμόρ, οτιδήποτε χτίζεται μετά το τέλος της σχέσης δεν είναι επισκέψιμο και από τους δύο. Είναι μια φαβέλα, με γενιές που χάνονται στη σκόνη και παιδιά που παίζουν με την υπόσχεση του αύριο. Ένα παιδί ανάμεσα σε αυτά είσαι κι εσύ.

Την Πράγα θα τη φτιάξουμε εμείς, ως αλχημιστές. Θα είναι η δική μας Πράγα.

 

Λονδίνο Άμστερνταμ ή Βερολίνο / έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας /

 

Καλύτερα απο μακριά κι "αγαπημένοι"

 

Κάπου αρκετά μακριά...κάποτε μέσα στο 2015...οι δυο τους ξαναβρίσκονται...απόγευμα βροχερό, όπως και τότε...
Είχαν ήδη περάσει ένα τρίωρο στο καφέ...
Συνήθεια δικιά του σαν καλός Έλληνας που ήταν...εκείνη δεν είχε άλλη επιλογή απ' το να τον υπομείνει...
Είχε τόσα να του πει ακόμη...Συνεχίζουν τ' απόγευμα τους στη λίμνη...Περπατώντας...
Εκείνη δεν παίρνει τα μάτια της από πάνω του...εκείνος γεμίζει τα δικά του με εικόνες...που κάποτε ήταν και δικές του...
Εκείνη μιλάει ακατάπαυστα...εκείνος σιωπηλός κοιτάζει τους γλάρους, τα πλοιάρια, το καμπαναριό στην κεντρική πλατεία...
Τόσο γνώριμα και τόσο ξένα όλα...
Είχαν ήδη ειπωθεί τα κλασσικά, πόσο όμορφο ζευγάρι ήταν μαζί...Στην πραγματικότητα εκείνος γινόταν όμορφος δίπλα της...
Μέχρι να έρθει η ασχήμια...Προχωρούν προς το ξενοδοχείο του...Εκείνη μιλάει για τα ταξίδια τους...Για το σπίτι στ' οποίο κάποτε ζούσαν μαζί...
Για τις μικρές συνήθειες...τον καφέ που ετοίμαζε απ' το προηγούμενο βράδυ και ζέσταιναν το επόμενο πρωί στο φούρνο μικροκυμάτων...
Τον πιάνει απ' το μπράτσο, όπως και τότε...Γέρνει το κεφάλι της επάνω του...Εκείνος ανάβει τσιγάρο...Με τ' άλλο χέρι κάνει να της ακουμπήσει τα μαλλιά...
Κάτι τον φρενάρει, δεν το νιώθει...Κι εκείνη συνεχίζει ν' αναπολεί...Ψώνια, καβγάδες, χαμόγελα, ατελείωτες μέρες να σκίζουν τις σάρκες τους...
Τους δυο αγκαλιασμένους και καθισμένους στο μπαλκόνι να κοιτούν τις χιονισμένες πλαγιές...
Κάποια φευγαλέα φιλιά στο τράμ στο Milano...Να ετοιμάζονται για έξοδο...Μια παραλία στην Ανατολική Μακεδονία...
Περασμένες δυο τη νύχτα να ψάχνουν ξενοδοχείο στη Μονεμβασιά...Και αεροδρόμια...απεργίες...αίθουσες αναμονής και καφέδες...
Πύλες που διάβαιναν μαζί και μόνοι...Λίγο έξω απ' το ξενοδοχείο σταματούν...Φιλιούνται ξανά μετά από καιρό...
Τόσο γνώριμα και τόσο ξένα τα χείλη της...Του ζητάει να τον συνοδεύσει στο δωμάτιο του...Εκείνος ξέρει ότ' είναι λάθος, αλλά δέχεται...

Περνάει αρκετή ώρα...εκείνη γυμνή πάνω στα σεντόνια...Της καλύπτει την πλάτη με το σακάκι του...όπως και την πρώτη τους φορά πριν χρόνια...
Εκείνος βγαίνει στο μπαλκονάκι, ανάβει άλλο ένα τσιγάρο...Αναπολεί...τα μάτια του σκουραίνουν...Εκείνη σιωπά...
Εκείνος επιστρέφει στο δωμάτιο, ψάχνει τα ρούχα του...Τον πνίγει ο τόπος πια...Και θυμάται...στο μυαλό του...σκοτεινιάζει...
Θυμάται τις άπειρες φορές, που επέστρεφε στην πατρίδα του για σοβαρά προβλήματα ενός πολύ στενού συγγενικού του προσώπου...
Δυο-τρεις μέρες στα νοσοκομεία και μετά να ξαναγυρίζει πίσω...σε κείνη...δίχως εκείνη...
Θυμάται κάποιον πολύ σημαντικό που έχασε, δίχως να προλάβει να του πει αντίο...γιατί είχε διαλέξει να είναι δίπλα της...
Μια κηδεία, μαύρα ρούχα, εκείνον να σηκώνει ένα φέρετρο...δίχως εκείνη...
Θυμάται, να ξαναπαρατάει την ζωή του για τους δυο τους...τα όνειρα του και την ψυχή του στοιβαγμένα σε βαλίτσες σ' ένα αυτοκίνητο...
Να ψάχνει για δουλειά, να τρώει πόρτες, στο τέλος να βρίσκει...κι εκείνη ούτε μια ερώτηση ενδιαφέροντος...
Θυμάται τον εαυτό του να σηκώνεται μες στις νύχτες απ' το κρεβάτι τους...και να περιπλανιέται στους δρόμους...σβησμένος...άχρωμος...μονάχος...

Πλέον ντύθηκε, εκείνη κάτι κατάλαβε...κάποια πράγματα δικά του, είχαν μείνει απαράλλακτα...Κάποια πράγματα...
Από τότε που ήταν μαζί δεν είχε περάσει απλά μια ζωή, αλλά δυο...

Εκείνη : Τι δεν θα έδινα να γυρίζαμε μαζί...Μετανιώνω για τόσα...
Εκείνος : Ξέρεις ότι δεν είναι πια αργά, αλλ' ακόμη περισσότερο...( Της χαιδεύει τα μαλλιά...μηχανικά...την κοιτάζει μες στα μάτια...όπως και τότε..)...
Εκείνη : Κάποτε είχες γράψει...

Το ρολόι δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν, δεν δείχνει ποτέ την ώρα του αντίο...

Εκείνος : Πάντα κάποτε είχα γράψει...

Κι εγώ σε ρώτησα,
Tώρα που πηγαίνουμε?
Ντυμένοι με κουρέλια κι ένα κάβο γύρω απ΄το λαιμό...
Βρέχει μες το στόμα και πνίγηκαν τα λόγια...

Κι εσύ μου απάντησες,
Oμπρέλα θα γίνουμε που θα παρασύρουν τα ρολόγια...
Και θα σπάσουμε μονάχοι, σε κάποια από κείνες τις στιγμές μας τις λαθραίες, τις πολύτιμες...
Αναπνοή κλεμμένη από τους δείκτες...

Πάντα κάποτε αυτά τα λόγια...όχι πια...
Την αναπνοή την κλέψαμε, ήρθε πια η ώρα να θάψουμε και τα ρολόγια...
Σε μια ώρα θα γυρίσω, κατεβαίνοντας θα ζητήσω απ' τη ρεσεψιόν να σου καλέσει ένα ταξί...
Προσπάθησα τόσο πολύ να σε μισήσω...συνέβηκε κάτι ακόμη χειρότερο...έπαψα όχι μόνο να σ' αγαπώ...αλλά να νιώθω τ' οτιδήποτε για σένα...
Καμία ευχή...όπως είχες γράψει κάποτε εσύ...Μεταξύ μας το δούναι δεν απαιτεί ένα λαβείν...μονάχα ρέουμε...
Και σε μένα η λίμνη μου για σένα έγινε πια βάλτος...Μυρίζει άσχημα...
Κι αφού δεν μπορώ να ξεχωρίσω την γλύκα απ' την πίκρα...Καίω τον ουρανίσκο μου και ξεχνώ τα πάντα...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Να το μελαγχολικό μου "Παρίσι" αγαπητέ @conner...όσο γινόταν πιο εκτενές, δίχως να το παρακάνω...σίγουρα καθόλου βαρυσήμαντο...γι' άλλη μια φορά...
Από τότε δεν ξαναπάτησα το πόδι μου "εκεί", παρά τώρα...σαν αερικό που δεν θυμάται σχεδόν πια τίποτε...Και γι' αυτό χαμογελά... 

 

@Tenebra_Silente , καλέ μου φίλε, η στιγμή του "αντίο" έχει την αξία της γιατί είναι μοναδική. Αν ξαναγύριζες πίσω το χρόνο, πάλι θα τη ζούσες με τον ίδιο τρόπο. Αν μπορούσαμε να ζήσουμε ξανά και ξανά από την αρχή, όπως λέει ο Νίτσε στην θεωρία του περί "αέναης επιστροφής", οι μόνες αυθεντικές εμπειρίες μας είναι εκείνες που θα ζούσαμε ξανά και ξανά χωρίς να αλλάξουμε τίποτα. Το "αντίο" είναι πράξη γενναία, γιατί είναι μια αναμέτρηση με το θάνατο. Και σαν τέτοια, είναι η πιο αυθεντική.

Είχα γράψει κάποτε για μια ανεξίτηλη γυναίκα: "Ποτέ δεν ήσουν πιο αληθινή από τη στιγμή του αποχαιρετισμού. Και ποτέ δε σ' αγάπησα περισσότερο"...

 

Φίλε μου @peleas εκείνο το "αντίο" το ζούσα μέρα με τη μέρα για έξι μήνες...Απομακρυνόμουν όλο και περισσότερο...Ένα πράγμα μου έμεινε ανεξίτηλο...
Ίσως έν' ερώτημα που θα μου μείνει αναπάντητο...
Το προηγούμενο βράδυ πριν φύγω απ' το σπίτι μας...έβαλα την λέξη τέλος...Δεν έκλεισα μάτι και ξεκίνησα να μαζεύω...
Το πρωί της "απόδρασης" ήταν τόσο σουρεαλιστικό...Την συνόδευσα με τ' αυτοκίνητο μου στη δουλειά της, σαν να μην είχε γίνει τίποτε...
Δεν θυμάμαι αν της είχα δώσει μια τελευταία αγκαλιά...Δεν θυμάμαι καν αν της είπα αντίο, εις το επανιδείν...κάτι...
Με βλέπω μονάχα με τ' αμάξι να σκεπάζομαι απ' τις Άλπεις και να κατεβαίνω προς Milano...Ήταν ο δεύτερος θάνατος που ζούσα μέσα σ' ενάμιση χρόνο...
Πρώτα κάποιος για μένα πολύ σημαντικός...μετά εκείνη...Αυτό το "Παρίσι" ήταν συνδεδεμένο με τόσες πληγές μέσα μου...
Που ειλικρινά, δεν ξέρω καν αν ξαναβάλω πόδι σε κείνα τα μέρη...Και τα είχα λατρέψει...

Αν γύριζα πίσω? Θα ξαναεκάνα τα πάντα με τον ίδιο τρόπο...Ένα μόνο δεν θα ήθελα να ξαναζήσω...
Μια φορά που επέστρεφα στην Ελλάδα ( απ' τα πολλά μας χρόνια, δυο τα ζήσαμε σ' απόσταση ), είχα μείνει για λίγο έξω απ' την κλειστή πόρτα του σπιτιού μας...
Σαν πετρωμένος...Και την είχα ακούσει να κλαίει με λυγμούς και να περνάει στο ξύλο τα νύχια της...
Κάποιες φορές βρίσκομαι ακόμη εκεί...πίσω από κείνη την πόρτα...σε κείνη την στιγμή...

Όταν γύριζα την πλάτη μου και απομακρυνόμουν για τα καλά από κείνη...απομακρυνόμουν από μια ολόκληρη ζωή...απ' απίστευτα όνειρα και κυρίως θυσίες...
Και όπως λες κι εσύ...Ίσως και κείνη την στιγμή να την αγάπησα περισσότερο από ποτέ...σαν επιθανάτιος ρόγχος...
Μου επέστρεψε σαν αστραπή όλη εκείνη η αγάπη, που ο καιρός και οι καταστάσεις είχαν σχεδόν σβήσει...

Υ.Γ.

Πρέπει να είχα γράψει 50 κείμενα για κείνη όσο ήμασταν μαζί...μπορεί και παραπάνω...Πέρασε πάνω απ' ένας χρόνος απ' τον χωρισμό μας, πριν τα ξανακοιτάξω...
Αυτό ήταν το πρώτο...και παραμένει το πιο λατρεμένο...και δεν στάζει πια αίμα...δεν στάζει...
Βρίσκεται ήδη εδώ μέσα...κάπου αλλού...
Το ξαναβάζω...Σαν ευχαριστώ στον νηματοθέτη...

Οι Σκαραβαίοι

Φως του σκότους μου, πάντα ήθελα να σε κάνω να υποφέρεις καρδιά μου, τυλίγοντας
σε στην παρθένα της Νυρεμβέργης, εκείνης της θηλυκότητας που αρνείσαι.
Εφιαλτική μου βασίλισσα, καλυμμένη από δαντέλες και εύθραυστο μετάξι, κουρελιασμένη
να περπατάς στα ξεθωριασμένα χρώματα των ρυτίδων μου, καθώς στάζουν ψέμα.
Το πανέμορφο σου κρανίο θα συνθλίψω, απ' τις φρικτές επιθυμίες σου
αρρωστημένος ήλιος να κρυφτώ, -σφυρί μου εσύ κι αμόνι-.

Κι όταν άψυχο τ' όνομα του τρόμου θα σου αποτυπώσω στις
κλειδώσεις, τους σκαραβαίους της θλίψης την γλώσσα
σου θα καλέσω να γευτούν, ακίνητη μου αγάπη.
Γιατί αφαιρώντας σου τους στεναγμούς, μιας ζωής
θα κλείσω τους χειμώνες σε γυάλινο πιθάρι.

Η δική μου, γενναιοδωρία δεν θα 'ταν, μήτε οίκτος διεστραμμένε μου
άγγελε, -τώρα σου κόβω τ' ατροφικά φτερά, ξανά να μην πετάξεις- .
Ανταμοιβή για το βασανιστήριο της σύντομης σου ύπαρξης, δώρο
θα σου κάνω την ανάσα των τρελών, νεκροί που γεννηθήκαν.
Και τ' ευχαριστώ σου, ένα φιλί στερνό, που επιδεινώνοντας τις
τύψεις μου, άρωμα δυστυχίας θα' χει και πόνου
δίχως τέλος...

( Τ_S ... 24-07-2008 )

----------------------------------------------------------------

Φιλαράκι...πια δεν θέλω αναμνήσεις αλλά παρόν...Τεσπα, ξανάγινα χάλια...θα μου περάσει όμως...Όλα περνούν στο τέλος...
Αυτά... 

 

@Tenebra_Silente .....για αυτο δεν θελω Παρισια. Με συγκινησες παλι