Θα έχουμε πάντα το Παρίσι...

Ούτε εγώ τα θέλω πια @daniela100, μου έφτασαν και μου περίσσεψαν για μια ολόκληρη ζωή...
Χαίρομαι αν κατάφερα να σ' "αγγίξω" λίγο...Να είσαι καλά, από καρδιάς.... 
( Στην πάνω γραμμή δεν ήξερα τι φατσούλα να βάλω, αφού καμία δεν μου φαινόταν κατάλληλη χαχα    )

 

...σιχτίρια...............

 

Ε ρε καπετάνιο...Όλα καλά παληκάρι αυτό να λες.
Και η πιο όμορφη "πόλη" είναι πάντα η επόμενη.
Ωραίο εκείνο που είχε γράψει ο Καββαδίας, αλλά δεν νομίζω ότι θα τ' άξιζε κάποια...

 

...Τι γίνεται, όμως, όταν η επόμενη είναι μέσα σου σαν να υπήρχε εκεί από πάντα, φίλε μου?

Λέω "όλα καλά" από εσωτερική ανάγκη, γιατί αυτό κάνω πάντα. Μισογεμάτο, όχι μισοάδειο.

Υ.Γ.
Να 'σαι καλά για τα γραπτά σου, ξέρεις ότι με αγγίζουν (σχεδόν) πάντα  

 

 

Έχω φτιάξει πολλά μικρά κουτάκια μνήμης, τα έχω όλα τακτοποιημένα, όμορφα κλεισμένα στο σεντούκι της ψυχής.
Μοιραστήκαμε αγάπη, ακατέργαστους πόθους και υγρά φιλιά.
Καμιά τέτοια ανάμνηση δεν είναι κακή, δεν είναι λάθος.
Είναι τα όπλα μας να αντιμετωπίζουμε την ασχήμια του κόσμου και των ανθρώπινων σχέσεων.
Το να γυρνάς στο παρελθόν, με κάτι παραπάνω από μία απλή νοσταλγική διάθεση, είναι ριψοκίνδυνη επιλογή.
Ακυρώνει τρόπον τινά, αυτά που έζησες στο ενδιάμεσο.
Ωστόσο, οι έρωτες που δεν είπαν την τελευταία τους λέξη, που δεν θάφτηκαν και δεν θρηνήθηκαν δεόντως, θα επανενσκύψουν, αν οι άνθρωποι δεν έχουν ουσιαστικά προχωρήσει παραπέρα, αν υπάρχει η αίσθηση του ανεκπλήρωτου.
Δεν είναι πάντα ολέθριο αυτό, ίσως να οφείλεται στις συνθήκες και το timing.
Υπάρχει και η απενοχοποίηση των πάντων, να μπορείς να ξαναβρίσκεσαι αέναα, αν δεν έχει μέσα σου τρανέψει άλλος πόθος.
Εκπληρωμένος πόθος και συνάμα πάντα θελκτικός.
Τα Παρίσια, ένδοξα ή άδοξα, έχουν τη θέση τους στην καρδιά και το μυαλό μας, αν η ζωή μας αποδεικνύει την διαχρόνικότητά τους.
Ποτέ δεν λέω ποτέ, για τίποτα πια, η ζωή μου το μαθε κι αυτό...
Μερικά από τα πιο ωραία ταξίδια μας άλλωστε τα κάναμε με το μυαλό!

 

Κρατάς την αναπνοή σου και βουτάς φιλαράκο κι όπου σε βγάλει.
Χίλιες φορές να βλαστημάς για κάτι που έκανες. Παρά για κάτι που φοβήθηκες να κάνεις.
Τ' όμορφο του ταξιδιού είναι, να μην δειλιάζεις να γνωρίσεις καινούριες "πόλεις".

Υ.Γ.

Πάλι καλά που δεν σ' αγγίζουν πάντα, όλα όσα γράφω.
Γιατί θα κατέληγες στο κρεβατάκι του ψυ χαχα    

 

Στο μυαλό μου είσαι  
Πάντα το κάνω αυτό και δεν το μετανιώνω ποτέ.
Καινούργια "πόλη" είναι...αλλά σαν ν' αναδύθηκε από μέσα μου, σαν να προ-υπήρχε.

Υ.Γ.
Πίστεψέ με, δεν θα μ' έφτανες σ' αυτό το σημείο, όσο κι αν προσπαθούσες  
Δεν σεντονιάζω αλλά αυτό δεν σημαίνει και τίποτα για το τι κυκλοφορεί μέσα στην καρκάλα μου  

 

κάποτε θα έρθει η στιγμή που ένα Παρίσι θα αρκεί για να χαράξει στο πρόσωπο μας το τελευταίο χαμόγελο...

το Παρίσι συνήθως πλάθεται στο μυαλό συνήθως αφού έχουμε αναχωρήσει από αυτό

είναι σημαντικό το Παρίσι να υπάρχει στον χάρτη και των δύο

κάποτε συνάντησα μια συνταξιδιώτισσα μου. όλα είχαν αλλάξει και ξαφνικά χάθηκε το Παρίσι.....αλλά όχι η επιθυμία για το ταξίδι.

 

Παρίσια πολλά, ταξίδια ακόμα περισσότερα, χαμόγελο πάντα όταν τα συναντάς.......αναμνήσεις.....σκέψεις.. ....ίσως.. ....αν.......πολλά τα ερώτηματα εκείνες τις στιγμές πού τα βλέμματα πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο.....ακουω πάντα την ίδια ερώτηση.. .....τί κανείς?
Όλα τα παραπάνω πάντα.. ..αλλάζοντας μονο το όνομα.. ....ομολογω πως προσπερνοντας,τα σκέφτομαι αλλά πάντα η σκέψη μου κλείνει με την εξής ερώτηση.. ...Γιατί τελικά δεν ησουν εσυ το Παρίσι μου..............?

 

Στο Παρίσι μαζί σου


Μην μου μιλάς γι΄άγάπη. Έχω μπουχτίσει

Και καταλήγω δακρυσμένος όταν κανα δυό έχω κοπανήσει

Είμαι ένας από τα λόγια σου πληγωμένος

Είμαι όμηρος. Εγκαταλελειμμένος.

Μα είμαι στο Παρίσι μαζί σου



Ναι είμαι οργισμένος για το πώς βρέθηκα εξαπατημένος

Και γεμάτος θυμό για όλον αυτό που έχω περάσει το χαμό

Το παραδέχομαι, θέλω να εκδικηθώ

Και δεν με νοιάζει που θα μας βγάλει

Είμαι στο Παρίσι μαζί σου



Σε πειράζει αν δεν πάμε στο Λούβρο;

Αν πούμε άντε γαμήσου στην γαμημένη Νοτρ Νταμ

Αν παρακάμψουμε τα Ηλύσια Πεδία

Και μείνουμε εδώ σε αυτό το βρώμικο



Παλιό δωμάτιο ξενοδοχείου

Κάνοντας αυτό και το άλλο

Σ΄αυτό και στον άλλο

Μαθαίνοντάς ποιός είσαι

Μαθαίνοντας τί είμαι



Μη μου μιλάς για αγάπη. Ας μιλήσουμε για το Παρίσι,

Αυτό το λίγο από Παρίσι στη θέα μας.

Είναι κι αυτή η ρωγμή στο ταβάνι

Κι οι τοίχοι του ξενοδοχείου που ξεφλουδίζουν

Και είμαι στο Παρίσι μαζί σου.



Μη μου μιλάς για αγάπη. Ας μιλήσουμε για το Παρίσι,

Είμαι στο Παρίσι μαζί με το πιο μικρό πράγμα που κάνεις.

Είμαι στο Παρίσι με τα μάτια σου, το στόμα σου,

Είμαι στο Παρίσι με…όλα να δείχνουν νότια.

Σε κάνω να ντρέπεσαι;

Είμαι στο Παρίσι μαζί σου

http://toparathyro.com/2016/02/06/james-fenton-στο-παρισι-μαζι-σου/

 

Ένα τραγούδι για την πραγματικότητα της "Καζαμπλάνκα"

 

Το δικο μου Παρισι ειναι στην Αθηνα. Στο Παρισι των Αθηνων εζησα τον "Ερωτα στα χρονια της χολερας". Και πολλα ακομα μυθιστορηματα.


“ La nostalgia de un amor perdido, sentir un vacío, conflicto del espíritu, entre el amor y el olvido, ardiente dolor jamás te irás de mi lado sin antes arrancar todo lo que he armado, un mundo querido, habitaba tu amor y el mío, fui creador de mi propia destrucción, pero amar aquello que tanto daño te hace, ¿merece ser comprendido? o sólo es un loco amor mendigo… ”