BDSM και σκοτάδι…

... έγραψε η νύχτα...
... στο νήμα για το σκοτάδι...

Από πού να το πιάσεις τώρα δαύτο;

 

''Το να γνωρίζεις το δικό σου σκοτάδι είναι η καλύτερη μέθοδος να διαχειριστείς το σκοτάδι των άλλων'' έλεγε ο Γιούνγκ και πολλοί άλλοι έχουν πει πολλά χρήσιμα και αληθινά πράγματα πάνω στο θέμα.

Πάγια δική μου άποψη είναι ότι το φως έρχεται να φωτίσει το σκοτάδι, που δεν είναι καθόλου ανίκητο, μιας ακόμη κι ένα κεράκι νικάει το απόλυτο και τρομερό έρεβος, μια μόλις ακτίδα φωτός αρκεί για να δώσει τέλος στην κυριαρχία του σκότους.
Επίσης θεωρώ φυσιολογικό και ισορροπημένο ότι συνυπάρχουν, ότι εναλλάσσονται, στην ζωή και στην ψυχή μας, πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι άραγε?

“I will love the light for it shows me the way, yet I will endure the darkness because it shows me the stars.”
Og Mandino

Λατρεύω το σκοτάδι, λειτουργώ καλύτερα σ΄αυτό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε να λιάζουμε τον εαυτό και την ψυχή μας, το φως του ήλιου είναι αντικαταθλιπτικό άλλωστε, μας δείχνει όντως τον δρόμο. Ποιος θέλει να περάσει την ζωή του μέσα στην μαυρίλα?
Τα αστέρια μόνο στο σκοτάδι της νύχτας λάμπουν και φαίνονται, οι αντιθέσεις μας, οι αντιθέσεις των άλλων ανθρώπων είναι προορισμένες να λειτουργούν σ΄αυτό το δίπολο.
Δεν είναι ποιητική διάθεση απέναντι στην ζωή και τις σχέσεις, είναι η αλήθεια. Δεν θα μπορούσα να ζήσω την ζωή μου στο απόλυτο σκοτάδι, τον ζόφο, όσο και να με έλκει, καθώς είναι τεράστια ρουφήχτρα, κυρίως ενεργειακή.

Επίσης, θεωρώ, ότι αν δύο άνθρωποι είναι τόσο διαμετρικά αντίθετοι, ο ένας δηλαδή είναι βουτηγμένος στο σκοτάδι και ο άλλος στο φως, μπορεί μεν να έλκονται, ωστόσο το να είναι μαζί, ενδεχομένως να αποβεί ολέθριο και για τους δύο (been there, done that). Η συμβολική τους διάσταση απεικονίζει την αλληλοεξάρτηση των εννοιών, των επιδράσεων και των καταστάσεων.

Πολύ συχνά στον χώρο αυτό υπάρχουν άνθρωποι που εκθειάζουν το σκοτάδι, δεν ξέρω σε ποιο πλαίσιο ακριβώς, μάλλον αποτελεί πέρα από χαρακτηριστικό γνώρισμα και παιχνίδι δύναμης και εξουσίας. Το μυστήριο, το άγνωστο, αυτό που ξεφεύγει από τον έλεγχό μας, μάς γοητεύει, μάς δίνει την αίσθηση ότι εκχωρούμε τον έλεγχο μαζί με το φως, μένοντας σαν τα μικρά παιδιά, αβοήθητα σε μια ανήλιαγη και άφωτη γωνιά, με ανάγκη καθοδήγησης μέσα στο σκοτάδι. Σαν παιχνίδι το δέχομαι, μα στην ζωή μου δεν θα το επέλεγα, όσο έχω εγώ τον έλεγχό της τουλάχιστον και πολύ θα με ανησυχούσε και θα με προβλημάτιζε να απαρνηθώ το φως μου, την δυνατότητα να βλέπω και να κατανοώ με την βοήθεια των ματιών μου, δύσκολα θα εμπιστευόμουν κάποιον τόσο απόλυτα.

Κι αν εκχωρούσα τον έλεγχο σ΄έναν άνθρωπο που έχει μόνο σκοτάδι, θα ήμουν κι εγώ υπεύθυνη για την πορεία των πραγμάτων, να τα λέμε και αυτά. Οφείλουμε να γνωρίζουμε τις συνέπειες των επιλογών μας και το βάρος των εκχωρήσεών μας. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, τότε, οποιαδήποτε επιλογή είναι αποδεκτή και οφείλει να γίνεται σεβαστή από όλους, ανεξάρτητα από τις προσωπικές τους απόψεις.

ΥΓ Η επιλογή των λέξεων δεν είναι τυχαία. Ούτε το αρνητικό πρόσημο των λέξεων στην ενσωμάτωσή τους στην γλώσσα. Ζοφερός είναι ο θεοσκότεινος, που εμπνέει φόβο, προκαλεί ανησυχία και ανασφάλεια.
Ερεβώδης είναι αυτός που κατεξοχήν προκαλεί άβολα συναισθήματα, πέρα από τα παραπάνω, είναι ο κακός, ο καταχθόνιος, ο υποχθόνιος, όταν αναφέρεται στην ψυχή του ανθρώπου.
Αρνούμαι να ταυτίσω φυσικά το σκοτάδι με την Κυριαρχία ή τον σαδισμό, θεωρώ ότι είναι στερεοτυπικό λάθος, ουχί τυχαίο, αλλά σκόπιμο, στα πλαίσια της υποβολής του άλλου.
Εν πάσει περιπτώσει, εμένα μόνο τα ερεβώδη φιλιά μου τα σκάνε, όλα τα λοιπά του ερέβους, με τρέπουν σε άτακτη φυγή. Όσο για τον ζόφο, καταλαβαίνετε, μου αρκεί η ζοφερή πραγματικότητα για να μην μπορεί να αφαιρεθεί το αρνητικό φορτίο της λέξης.

 

Αυτοβαπτιζονται οι κομπλεξικοι σε ''σκοτεινοι'' για να δικαιολογησουν
την ανικανοτητα τους στην εγγυτητα και τρεχουν τα χαπατα
ξωπισω τους,γιατι πιστευουν πως με την αγαπη τους θα καταφερουν
να τους δειξουν πως ειναι να ζεις στο φως.
Μεχρι τη στιγμη που ανακαλυπτουν πως το ''σκοταδι'' τους δεν ηταν
τιποτε περισσοτερο απο απουσια συναισθηματων.
Και τοτε καταλαβαινεις πως εσυ ο ιδιος ζουσες στο σκοταδι.

Χαρισμα σας οι ''μαυρες τρυπες'' σε οσους-ες γουσταρετε να
κανετε τον ψυχολογο και τη Μητερα Τερεζα.

Το μονο σκοταδι που επιτρεπω στη ζωη μου,ειναι αυτο της
νυχτας γιατι μονο ετσι μπορω να κοιμηθω.

 

Mη μου πεις πως έβαλες Hansaplast και στα μάτια από αφηρημάδα..!

 

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις!! Είναι όλες μια προς μια  
Κρατάω αυτό που είπαν τα δυο κορίτσια σε άλλο τόνο αλλά με το ίδιο νόημα :

Κι εγώ έχω προσέξει πως το μαύρο, ως σκοτεινιά, συχνά χρησιμοποιείται ως μια ιδιαίτερη "εσάνς" από κάποιους ανθρώπους στο ΒΔΣΜ.
Πραγματικά δεν βρίσκω καμία απολύτως σύνδεση της ισχύος με τη μαυρίλα, καμία απολύτως. Η ισχύς είναι απαστράπτουσα όταν είναι πραγματική. Η αδυναμία και η ανικανότητα έχουν ανάγκη συγκάλυψης και confusion.
Σαν άνθρωπος που έψαξε για αρκετούς λόγους το σκοτάδι σε κάποιες φάσεις της ζωής του, θα πω ότι η γοητεία του σκοταδιού είναι πάρα πολύ ισχυρή, πάρα πολύ.
Και είναι ισχυρή πρώτα από όλα γιατί μας δίνει την αίσθηση μιας ξεκούρασης. Προσωρινή βέβαια αλλά δεν το καταλαβαίνουμε σε εκείνη τη φάση.
Είναι όμως μεγάλη φενάκη... (μου πήρε λίγο καιρό παραπάνω αλλά το κατάλαβα     ) και είναι και ολίγον δίνη, σε ρουφάει αργά και σταθερά.
Υπάρχει προειδοποιητικό σήμα; Ή πάμε εντελώς άπατοι;
Υπάρχει λέω εγώ. Πάντα. Ένα άβολο συναίσθημα. Καλό είναι να το ακούμε, να μην το αγνοούμε, να μην το υποτιμούμε, θα έλεγα εγώ από τα λίγα που έμαθα μετά από πολλή πολλή προσπάθεια  

 

του φεγγαριού το σώμα σαν γλιστράει μες στις γρίλιες..κι ένα κεράκι ντροπαλά,το σκότος να κεντρίζει..
σαν παραδίδει η όραση ισχύ,στην όσφρηση,στην ακοή και στην αφή..φέγγουν εικόνες ονειρικές..γνώριμα μυσταγωγικές..
..και με τα φώτα της ψυχής μονάχα αναμμένα..μας φανερώνονται τα μυστικά,τέρμα παραδομένα..

 

Εύστοχο κείμενο, αν και απόλυτο. Όπως το σκοτάδι...

Το σκοτάδι υπάρχει επειδή υπάρχει το φως.
Το φως υπάρχει επειδή υπάρχει το σκοτάδι.

Το πραγματικό σκοτάδι δεν είναι απουσία φωτός. Όταν το φωτίσεις παραμένει σκοτάδι.
Το σκοτάδι δεν έχει αποχρώσεις, είναι απόλυτο. Το φως έχει όλα τα χρώματα.
Το σκοτάδι εμπεριέχει όλα τα χρώματα, αλλά δεν τα αφήνει να αναδειχτούν.
Το σκοτάδι τρέφει τα μυστικά και τρέφεται από αυτά. Το φως τρέφει και τρέφεται από την αλήθεια.

Το πάθος είναι σκοτεινό, γιατί γεννιέται και ζει στο μυστήριο.
Η αγάπη είναι το φως που ημερεύει το σκοτάδι, χωρίς να το ακυρώνει.
Η δημιουργία βουτά στο σκοτάδι και ανασαίνει στο φως.
Η Τέχνη παίζει με το φως και το σκοτάδι.

Οι άνθρωποι υπάρχουν πραγματικά μαζί μόνο στο φως, αλλά ενώνονται μόνο στο σκοτάδι...

 

Αγαπημένη @brenda , βρίσκω υπέροχο το σχόλιό σου #14. Η αντίρρησή μου είναι στα πρόσημα. Το γεγονός ότι το σκοτάδι έχει επικρατήσει να θεωρείται το "κρησφύγετο" των θολών προθέσεων -ή της απουσίας προθέσεων- και της εύκολης και ανέξοδης γοητείας, δεν πρέπει -κατά την ταπεινή μου γνώμη- να το φορτίζει αρνητικά. Σκέψου ότι ολόκληρο το Ασυνείδητο του ανθρώπου βρίσκεται στο σκοτάδι.

Όποιος επιλέγει να ζει και να χειρίζεται τους άλλους κρυμμένος στο σκοτάδι, δεν είναι ερεβώβης. Είναι απλά δειλός...

 

Με αφορμή το σχόλιο της @dina28 - με το οποίο συμφωνοδιαφωνώ:
οι ανεπάρκειες, φόβοι, συμπλέγματα δεν ανήκουν μόνο στους "σκοτεινούς", είναι και το (δήθεν) άπλετο φως ρούχο που πολύ τους πηγαίνει.

Το συμπέρασμά μου, μέσω παρατήρησης μα και προσωπικής εμπειρίας, είναι πως είναι περισσότερο ευδιάκριτα στο σκοτάδι και λιγότερο στο δυνατό φως.

 

Oι βαθια νυχτωμένοι μόνο στον εύκολο δρόμο του σκότους μπορούν να λειτουργήσουν!

 

για εμένα το bdsm ειναι φώς. απελευθέρωση και φως . ειναι θέμα πως νιώθεις με το μέσα σου..
αν μέσα σου επικρατεί σκοτάδι το σκοτάδι θα βρείς στον δρομο σου
αν μέσα απο το BDSM απελευθερώνεις τον εαυτο σου. Λούζεις στο φώς τα θέλω σου τα ταμπού σου και νιώσεις αυτο το αισθημα της ελευθερίας
στον ερωτικο μικρόκοσμο που όλοι μας ζούμε τοτε νομίζω οτι στο φώς πηγαίνεις και με φώς τυλίγονται όλα γύρω σου.
και στο φιλάνε αν ή έκφραση των κρυφών μας πόθων μας οδηγεί στο σκοτάδι κάπως λάθος περπατάμε !!!

 

To θέμα ξέρεις ποιο είναι? Ότι το σκοτάδι από μόνο του δεν έχει αφενός αρνητικό πρόσημο, λειτουργεί αφετέρου σαν πρόσχημα.
Όσο κι αν εγώ απολαμβάνω το σκοτάδι, γιατί μου αρέσει να λειτουργώ και να κινούμαι σ΄αυτό, τόσο κάποιοι άλλοι, το χρησιμοποιούν για να εκμεταλλευτούν την έλλειψη φωτός. Το φως έχει σχέση με την διαφάνεια, το φως, συνεπώς την φώτιση. Όχι με την θεολογική φυσικά έννοια, αλλά και σε άλλες ερμηνείες, το σκοτάδι σχετίζεται με την (εσκεμμένη ενίοτε) συσκότιση, τον σκοταδισμό και την άγνοια.
Το φως από την άλλη, εννοιολογικά σχετίζεται με την γνώση και την αλήθεια, την έλλειψη του αθέατου.

Αλλά συνειδητοποιώ μόλις, ότι παρασύρομαι σε μία εντελώς απομακρυσμένη από το bdsm συζήτηση, τόσο εννοιολογικά, όσο και γλωσσικά.
Επειδή ο άνθρωπος δεν είναι από την φύση του λοιπόν νυκτόβιο πλάσμα, πηγαίνουμε κόντρα στη φύση μας και τον κιρκαδιανό ρυθμό όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μπορούμε να πούμε ότι εξελισσόμενοι, έχουμε εξομοιώσει το φως με το σκοτάδι, παραβλέποντας την διαφορετική τους επίδραση στον άνθρωπο.

Τώρα σε ακόμη βαθύτερο συμβολικό επίπεδο, έχουμε εξορίσει τις επιθυμίες και τις ερωτικές μας συναναστροφές στο σκοτάδι, προσδίδοντάς τους έτσι θεωρητικά, μυστήριο και αισθησιασμό. Υποθέτω ότι κι αυτό έχει να κάνει με την ενοχή ή την ανάγκη για ιδιωτικότητα, θεωρούμε ότι είναι καλύτερο (?) ή πιο ταιριαστό (?) το σκοτάδι για να κινηθούμε στον χώρο χωρίς να προκαλέσουμε ή να αποτελέσουμε στόχο.

Παρόμοια, είναι πιο γοητευτικοί οι άνθρωποι που κινούνται στο σκοτάδι και αν ναι, γιατί?
Το να μην είναι ορατοί, πλήρως, με τις ατέλειές τους, αυτές που το φως δεν μπορεί να κολακέψει παίζει άραγε κάποιο ρόλο?

Η έλλειψη διαφάνειας του σκότους, εξυπηρετεί την ''δημιουργική ασάφεια'' που βολεύει αυτούς που δεν επιθυμούν την γνώση που φέρνει μαζί του το φως.
Άλλες φορές εξυπηρετεί την δική τους ένδεια, η οποία ευκολότερα αντιληπτή στο φως...
Σε κάθε περίπτωση, το θέμα είναι πως κινείται ο κάθε άνθρωπος, πως κάνει την μετάβαση.
Για μένα το ιδανικό είναι να εναλλάσσονται, σαν καταστάσεις, άλλωστε εμείς οι άνθρωποι εξελισσόμαστε σε εξαιρετικούς χαμαιλέοντες, προσαρμοζόμαστε ευκολότερα, ακόμη και στην εναλλαγή και μπορούμε να αποκομίσουμε οφέλη, αισθησιακά και άλλα, από την προσαρμοστικότητά μας αυτή.
Είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, απομένει ο καθένας να κάνει την βασική του επιλογή, που ανήκει τελικά, τι είναι αυτό που τον έλκει πιο πολύ.
Καλό είναι να αποφασίσει για τους σωστούς λόγους, λαμβάνοντας υπόψη την φύση του και την ψυχή του.
Ας μην ξεχνάμε, ότι οι άνθρωποι έχουν την φυσική ροπή να ερμηνεύουν τα πάντα, ακόμη και το Ασυνείδητο.
Αν το bdsm αποτελεί κατάδυση σ΄αυτό, τότε θεωρώ ότι χρειάζονται και τα δύο.
(Βλέπετε, αν αφαιρέσουμε τα πρόσημα, του ερέβους και του ζόφου ας πούμε, και αναφερθούμε μόνο στο σκοτάδι, αυτό ουδετεροποιείται, τρόπον τινά).
Φως στα σκοτάδια μας κι όχι το αντίθετο, μιας που και τα δύο ενυπάρχουν στους ανθρώπους.
Αυτή είναι για μένα μία ερμηνεία της αλληλοεξάρτησής τους.

ΥΓ Σας παρακαλώ, μην με τσιγκλάτε, γιατί το θέμα με απασχολεί ποικιλοτρόπως εδώ και χρόνια, θα απομείνω εδώ με τα φληναφήματα και τις πομφόλυγες, να σχολιάζω, να σκέφτομαι φωναχτά εις το διηνεκές, αλλά πολύ φοβούμαι ότι λίγο έχει να κάνει με το bdsm όλο αυτό...