BDSM και σκοτάδι…

"there is a crack in everything, that's how the light gets in"
L. Cohen

: ))

 

Δε σκοπεύω να σε αφήσω σε ησυχία. Θα πάω πέρα από δηθενιές και συμβολισμούς και θα θέσω ακόμα μία παράμετρο:
Γιατί ο Σωκράτης, ο Χριστός, ο Βούδας δεν έγραψαν τίποτα? Γιατί ήταν απασχολημένοι με το να ζουν? Ναι, αλλά όχι μόνο. Όταν όλα είναι στο φως, όταν κάποιος έχει εξαφανίσει τα σκοτάδια από την ψυχή του, δεν έχει ανάγκες και επιθυμίες. Είναι ελεύθερος. Αλλά δεν έχει λόγους να δημιουργήσει, να κάνει τέχνη, να προχωρήσει την επιστήμη. Γιατί όλα αυτά πηγάζουν από την αμφιβολία, η οποία απορρέει από την επιθυμία, η οποία βασίζεται στην έλλειψη, η οποία κατοικεί στο σκοτάδι. Καταλαβαίνεις πώς συνδέονται όλα? Το σκοτάδι είναι αναγκαίο για την εξέλιξή μας.

Το θέμα αυτό υπερβαίνει το βδσμ. Αφορά στην ίδια την ύπαρξη. Μη μου ζητάς να το στενέψω...

 

Καλά, μην το στενεύεις, ουδείς άλλωστε είπε ότι περιορίζεται στο bdsm.

Ο Σωκράτης πάντως (κατά πάσα πιθανότητα), δια χειρός Πλάτωνα έγραψε το εξής:
<<Μπορούμε εύκολα να συγχωρέσουμε ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η αληθινή τραγωδία της ζωής όμως είναι όταν οι ενήλικοι φοβούνται το φως.>>

Επίσης ο Σοφοκλής έδινε στα έργα του συμβολισμούς στο δίπολο φως-σκοτάδι, όπου το εσωτερικό του ανθρώπου είναι αθέατο, άρα στο σκοτάδι, ενώ η κοινωνική του συμπεριφορά συνοψίζεται με την έξωθεν μαρτυρία, άρα το φως. Τόσο η Αντιγόνη, όσο και η Ηλέκτρα εμφανίζονται να κινούνται μεταξύ των δύο αυτών εννοιολογικά συμβολικών καταστάσεων.
Ο οίκος, το ''μέσα'' είναι ο σκοτεινός, περιοριστικός χώρος, ενώ η δημόσια παρουσία, έστω και ο θρήνος στον τάφο, το εκτός οίκου δηλαδή, είναι το έξω, το φως, η αλήθεια που διεκδικεί την θέση της στην ζωή των ανθρώπων.
''Μέσα'' θεωρείται και το σκοτάδι του Άδη στην τραγωδία.

Είμαι τραγική στα θρησκευτικά, αλλά είναι βέβαιο ότι ο Χριστός ήταν λουσμένος στο φως, τουλάχιστον απεικονιστικά ή περιγραφικά, το οποίο συνδέεται στον Χριστιανισμό με την αλήθεια και την φώτιση και είναι ενδεικτικές η ευαγγελικές ρήσεις για τον Θεό δια στόματος Ιωάννη, μιας και που ο Χριστός ζούσε και μιλούσε όπως λες, δεν έγραφε:

''[1.4] ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων·
[1.5] καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.
[1.7] οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσιν δι᾽ αὐτοῦ.
[1.8] οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ᾽ ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός.
[1.9] ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον, ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. ''

[4] Αυτός ήταν ζωή και η ζωή ήταν το φως των ανθρώπων.
[5] Και το φως φέγγει μέσα στο σκοτάδι και το σκοτάδι δεν το νίκησε.
[7] Ήρθε για μαρτυρία, να μαρτυρήσει το φως, ώστε όλοι να πιστέψουν χάρη σ᾽ αυτόν.
[8] Ο Ιωάννης δεν ήταν το φως, αλλά ο μάρτυς του φωτός.
[9] Ο Λόγος ήταν το φως το αληθινό που φωτίζει κάθε άνθρωπο ο οποίος έρχεται στον κόσμο.

Εδώ έχουμε την αλήθεια του Θεού να ισοδυναμεί με φως. Καμμιά αντίρρηση? Γιατί είπαμε είμαι και σκράπας στα θρησκευτικά.
Ακόμη και η έννοια του Θεού, η λέξη από μόνη της ενδεχομένως σχετίζεται πάλι με το φως: θέα, θέαση, θεώμαι.

Η καθημερινή μας ''ορθοδοξία'' τροφοδοτείται από την πίστη μας στο ορατό. Δεν θα υπεραναλύσω τον συσχετισμό των ρήσεων αυτών με από αρχαιοτάτων χρόνων διατυπωμένες αλήθειες του Ηράκλειτου και άλλων, καθώς η τότε θεολογική προσέγγιση αποτελούσε συρραφή και προσαρμογή αρχαίων εννοιών και θεωριών, τακτοποιημένων βολικά στα νέα ζητούμενα.

Ότι είναι πραγματικό, είναι αντιληπτό, είναι στο φως, η ζωή η ίδια ισοδυναμεί με το φως, από τον φημολογούμενα τυφλό Όμηρο ακόμη, έτσι δεν είναι?
Στον στίχο της Οδύσσειας (δ, 540) ταυτίζει το φως του ήλιου με την ίδια τη ζωή «έτι ζώειν και οράν φάος ηελίοιο» (είναι ακόμη ζωντανοί και βλέπουν το φως του ήλιου). Στο Σ,6 της Ιλιάδας ταυτίζει τη ζωή με το φως του ήλιου. «Το γαρ οράν το φως ηλίου ζην εστί» (το να βλέπεις το φως του ήλιου είναι ζωή/να ζεις).

Αλλιώς αναφέρονται οι δύο έννοιες αυτές, ανάλογα με την ψυχολογική, αλλά και την κοινωνικοπολιτικοιστορική συγκυρία από μεγάλους διανοητές όπως ο Καζαντζάκης (με το θεϊκό σκοτάδι της αγάπης, όπως το λέει στην Αναφορά στον Γκρέκο) ή ο Κάφκα (συνολικά σε όλα τα έργα υπάρχει το σκοτάδι, η απόγνωση, η αδικία, το μίσος, και τελικά ο θάνατος. Τι πιο σκοτεινό -ή φωτεινό- κατά μία άλλη θεώρηση από την μεταμόρφωση των μελών μιας οικογένειας, την απεμπόληση των αξιών τους και της βύθισής τους στο απόλυτο σκοτάδι -ή το εκτυφλωτικό φως- της ανθρώπινης συνείδησης?)
Εκεί η τέχνη δεν αντανακλά ακριβώς την ίδια την ζωή? Δεν ήταν σκοτεινά και ζοφερά τα χρόνια που ακολούθησαν?
Μπορούσε ο Κάφκα ας πούμε να μην ενσωματώσει στην συγγραφική τέχνη του, την καθημερινότητα, την ψυχολογία του και τις προβολές του για το μέλλον?

Η προσωπική θέαση των εννοιών καθορίζει σε μεγάλο βαθμό, την συμβολική τους διάσταση και το πρόσημο. Τώρα μπορεί να αμφισβητηθεί η αντίληψη ή το βίωμά τους, επειδή κατέγραφαν σκέψεις και συναισθήματα στον λόγο τους? Ή επειδή αντηχούσαν οι απόψεις τους παλιότερες προσεγγίσεις? Δεν ήταν απασχολημένοι με το να ζουν επειδή έγραφαν? Ας μην μπερδεύουμε τα θέματα όμως.
Θεωρώ ότι όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τον πλανήτη, φιλοσόφους, επιστήμονες, συγγραφείς, σοφούς ή απλά υποψιασμένους, τους άγγιξε το δίπολο και η πάλη εννοιών και πραγματικότητας.

Όσο για τον Βούδα, είμαι βέβαιη ότι είχε πει αυτό με το κεράκι, που είναι ικανό να διαλύσει το σκοτάδι:
<<Δεν υπάρχει τόσο δυνατό σκοτάδι που να μπορεί να νικήσει ακόμη και το μικρότερο κερί.>>

Αξιομνημόνευτα είναι όμως και τα τελευταία λόγια του.
Κατά τας Βουδιστικάς γραφάς που λέτε, ο Βούδας ήταν στο νεκροκρέββατο, έτοιμος να αποχωριστεί το γήινό του σώμα και ο μαθητής-ακόλουθός του ο Αnand σιγόκλαιγε, ανήσυχος που δεν είχε προλάβει να φωτιστεί από τον δάσκαλό του.
Φυσικά ο Βούδας τον ρώτησε γιατί έκλαιγε. Αυτός του απάντησε:
<<Γιατί το φως του κόσμου πρόκειται να σβήσει και θα βρεθώ/ούμε στο σκοτάδι>>.
Με την τελευταία του ικμάδα, αυτές φημολογείται ότι είναι οι τελευταίες κουβέντες του Βούδα ωστόσο:
''Appo Deepa Bhava - अप्पो दीपा भव''
Δηλαδή: <<Nα είσαι το φως το εαυτού σου, κανείς άλλος δεν μπορεί να είναι φως για σένα>>.

Μάλλον λοιπόν, όσο ''φωτισμένος'' είναι ένας άνθρωπος, τόσο βέβαιος είναι ότι τα πρόσημα ποικίλλουν, με μία σαφή πρόκριση του φωτός ως καλό, ως αλήθεια, ως αδιαμφισβήτητα θετικό. Σε καμία περίπτωση δεν στοιχειοθετείται ωστόσο ο ισχυρισμός ότι η αλήθεια είναι στο σκοτάδι, ούτε το να ζεις είναι στο σκοτάδι, τουλάχιστον όχι με τα παραδείγματα που θέλησες να μου φέρεις. Αφού δεν θέλεις να στενέψεις το θέμα, μην στενεύεις την θεώρηση των πραγμάτων.
Ότι αναφέρω εδώ, είναι σκόρπιες γνώσεις που προσπάθησα να συμμαζέψω, αυτό το πρώτο ας πούμε πρωτοαποδόθηκε στον Πλάτωνα το 1952, αμφισβητείται η πατρότητά του, δεν είναι σκοπός όμως να κάνουμε παράθεση φιλοσοφικών ή θεολογικών πηγών, αλλά να κατανοήσουμε ποιο είναι το εκάστοτε πρόσημο μέσα μας και μόνο.

Ζητώ συγνώμη για τον ενδεχόμενο on/off topic πλατειασμό, αλλά προκλήθηκα . Υπόσχομαι να αυτολογοκριθώ στο μέλλον... 

 

Θωρώ την @brenda κεχηνώς.

 

Είσαι Αριστοφανικός, γι αυτό...  Και του φωτός, βεβαίως-βεβαίως... 

 

Αυτό είναι τίτλος τιμής αντάξιος του νόμπελ για τα απανταχού τρολλ.  

Πάντως μια που πιάσαμε το γιατί δεν έγραψε ο Σωκράτης, να θυμηθούμε λίγο και την άποψή του για τη γραφή, όπως αναλύεται στον Πλατωνικό Φαίδρο.

 

Επίσης κεπαπιώς     (ξέρω, παγώσαμε αλλά δεν άντεξα, θα έσκαγα κύριε πρόεδρος αν δεν έλεγα τη μπαρούφα μου    )

Ξεκινώντας από την τελευταία πρόταση "Το σκοτάδι είναι αναγκαίο για την εξέλιξή μας" και συνεχίζοντας με το υπόλοιπο ποστ (με το οποίο συμφωνώ στο ακέραιο, εξ ου και το like   ), θα μπορούσαμε να πούμε ότι ισχύει ότι το σκοτάδι είναι αναγκαίο για την εξέλιξη των ατελών. Όχι;  

 

στο φως δεν ειναι αυτοι που δεν εχουν σκοταδι, ειναι αυτοι που εχουν αποδεχτει το σκοταδι τους. που μπορουν να ζησουν και εκει μεσα και να ειναι καλα. αυτοι που μπορουν να ζησουν χωρις να εχουν απαντησεις και αποψη για τα παντα και να ειναι οκ με αυτο. αυτοι που μπορουν να κανουν το μυαλο τους να το βλουλωσει για οσο θελουν. αυτοι που δεν αναλυουν τα παντα και τα κανουν ολα νιανια προσπαθοντας να βρουνε κατι να πιαστουν, να βρουν γνωση, και με τη γνωση να ανακτησουν ενα κομματι ελεγχου. αυτοι που δεν εχουν αναγκη να κυριαρχισουν στο συναισθημα τους. που μπορουν να χαθουν μεσα του οποιο κι αν ειναι χωρις να ψαχνουν απαντησεις. που μπορουν να ζουν στην αμφιβολια και να ειναι ανετοι με αυτο. που δεν στρυφογυρναει η ιδια μαλακια στο κεφαλι τους κανοντας τους να μην βρισκουν ησυχια αν δεν βρουν μια 'λογικη' απαντηση.

 

Καθως υπηρξα,για ενα ευλογο χρονικο διαστημα κι εγω ενα τετοιο χαπατο,
μου επιτρεπεται πλεον σε καποια θεματα να ειμαι απολυτη.
Η απολυτοτητα μου λοιπον αυτη,εγκειται σε μια συγκεκριμενη ομαδα ανθρωπων,που
οπως προανεφερα ειναι οι κομπλεξικοι που παρουσιαζονται ως σκοτεινοι.
Αυτοι που επειδη γνωριζουν πως αν πλησιασουν στο φως θα φανει η μικροψυχια τους,
προτιμουν να κρυβονται στο σκοταδι.Το χειροτερο ομως ειναι πως χρησιμοποιουν οσα
μεσα διαθετουν για να τραβηξουν και τους υπολοιπους σε αυτο το σκοταδι.

Απαντησε μου σε παρακαλω στα παρακατω ερωτηματα.
Γιατι το παθος ειναι σκοτεινο;
Γιατι η δημιουργια βουτα στο σκοταδι;
Γιατι οι ανθρωποι ενωνονται μονο στο σκοταδι;

@lexy σε παρακαλω αν κανω λαθος διορθωσε με.
Αυτο που βλεπω εγω μεταξυ μας,δεν ειναι συμφωνοδιαφωνια αλλα συμφωνοσυμπληρωση.
Κι αυτο γιατι η δικη σου εμπειρια μιλα για δηθεν φως ενω η δικη μου για εξ'ορισμου αναγκαστικο σκοταδι.

 

κακα τα ψεματα, η ρομαντικοποιηση του σκοταδιου ειναι κατι που πουλαει... κι ο καθενας προσπαθει να πουλησει αυτο που εχει, παρουσιαζοντας το με τον πιο ελκυστικο τροπο και δινοντας του τη μεγαλυτερη δυνατη αξια...

οι ανθρωποι δεν ενωνονται στο σκοταδι. ενωνονται οταν ο ενας εκθεσει το σκοαδι του στο φως του αλλου χωρις να φοβαται. χωρις να κρυβεται. χωρις να κραταει μυστικα και πισινη. πςςςς την ειπα κι εγω την αμπελοφιλοσοφια μου τελικα  

 

Κοιτάχτε, όντε κοιμούμαι έχω πάντα ανοιχτό ένα λαμπάκι γιάντα εκρούβομαι.
Κατά τ'άλλα, το σκότος έχει και μία γοητεία εξερεύνησης και διερεύνησης, dark explorer  
(να 'χομε,όμως, κι έναν φακό μη φάμε κουτουλίδι)

 

@brenda, σε τι ακριβώς απαντάς με τη μακροσκελή παράθεση αποσπασμάτων? Τι προσπαθείς να αποδείξεις? Όταν λέω πως το σκοτάδι είναι απαραίτητο για την εξέλιξή μας, με την έννοια ότι πρέπει να το γνωρίσουμε, να το αγαπήσουμε και να το φωτίσουμε (εξ ου και "φωτισμένος"), που διαφωνείς με αυτό?

Πότε είπα ότι το να ζεις είναι στο σκοτάδι? Ισχυρίστηκα ότι η αλήθεια ΕΙΝΑΙ στο σκοτάδι και μόνο αν βουτήξουμε βαθιά μέσα του θα την ανασύρουμε στο φως. Διαφωνείς με αυτό?

Αν ήθελα να πάρω απάντηση από το Σοφοκλή, το Σωκράτη, το Βούδα, τον Κάφκα, θα ρωτούσα τους ίδιους. Εδώ όμως με ενδιαφέρει η δική σου απάντηση, γι αυτό ρωτώ εσένα. Έχεις κάτι να πεις επί του προκειμένου?