BDSM και σκοτάδι…

Μ' αρέσουν οι ατσαλάκωτοι άνθρωποι με τσαλακωμένο κάρμα  

 

Γιατί δεν δοκιμάζεις το D/s, που ξέρεις, μπορεί και να σ΄αρέσει... 

 

Ξενερώνω με τα γιεσμιστεράκια. Έχεις υπ' όψη σου κάποιο κουλτουριάρικο καυλο-μπρατόνι με σαδομαζοχιστικές τάσεις που να χέζει ψηλά και να με αγναντεύει?

 

Όταν συναντήσω το μποσιμποτομάκι που σου ταιριάζει, θα το κολονοσκοπίσω (με άπλετο φως ) και θα στο στείλω, ντίαλ? 

 

Μην ξεχάσεις τη συσκευασία δώρου  
(να έχει κάνει και τα εμβόλιά του)

 

εγω λεω να μη πλερω τη ΔΕΗ...εκει να δεις σκοτοτος!!! και τα αλλα ερχονται )))

 

Εντάξει, κουβεντούλα επί του θέματος μαζί σου είναι "γιορτή".
Θα ήθελα να σεντονιάσω, αλλά ένας ελεεινός πονόδοντος μ' έχει παραλύσει και το μυαλό μου είναι ακόμη πιο θολωμένο απ' το σύνηθες χαχα.
Σκοτάδι και φως λοιπόν, δυο συρταράκια που ο καθένας μας κατασκευάζει και γεμίζει με βάση τελείως δικά του κριτήρια.
Κάποιοι ταξινομούν το ένα ή το άλλο σύμφωνα με την ευκολία κατανόησης τους, με το πόσο κάτι θα τους ήταν γνώριμο ή όχι.
Δίχως να εμβαθύνουν στο παραμικρό, πετούν το ένα ή το άλλο στο κατάλληλο συρταράκι.
Είπαμε το σκοτάδι είναι κατά κανόνα "κακό" και το φως "καλό". Εξίσου κατά κανόνα βρίσκονται σταθερά σε διαξιφισμό.
Κάποιοι άλλοι χλιδάτοι - ανά τους αιώνας αναφέρομαι - είπαν να τ' ανακατέψουν και λιγάκι - ίσως για να κρατήσουν πισινή -.
Τουτέστιν, μέσα στο άσπρο υπάρχει και μαύρο ( μέσα στο πολύ ή λίγο του ενός, θα βρισκόταν πολύ ή λίγο του άλλου ) ακόμη και σαν πιτσιλιά.
Άλλοι μιλούν για εναλλαγές τους παίρνοντας κατ' αναλογία τον κύκλο της ζωής, της ημέρας με την νύχτα.
Τι είναι μέρα και τι νύχτα για τον καθένα μας? Μιλώντας πάντα μεταφορικά.
Εγώ έχω αντιληφθεί απύθμενο σκοτάδι σε λαμπερά χαμόγελα και άπλετο φως σε γοερά δάκρυα.
Κορμιά και ψυχές φωτεινά να εκρήγνυνται το ένα σ' απόσταση αναπνοής απ' τ' άλλο σε δυο ξεχωριστές γωνίες του ίδιου δωματίου, στην πίσσα της νύχτας
και των κλεισμένων παντζουριών. Δίχως ν' αγγίζονται, δίχως λέξεις και με μοναδικό ήχο τις ανάσες.
Μικροσκοπικούς ήλιους να χορεύουν στις τσακίσεις του δέρματος που καίει απ'τον πόνο και τάρταρα φυλακισμένα σε χάδια ή γλυκόλογα.

Απωθημένα, διαστροφές, ένστικτα, πάθη, ίσως κι όλα τους ανείπωτα ή που καβαλούν ψιθύρους...Σκοτεινή πλευρά ή φωτεινή?
Ζήτημα του πως τα νιώθει ο καθένας μας...Ζήτημα του αν τ' αναλύει ή τ' αφουγκράζεται και μέχρι ποιου σημείου.
Μέσα μου δεν έχω ένα συγκεκριμένο χρώμα, δεν είμαι προ ή μετά μεσημβρίας...Απλά είμαι.
Και αφήνω τους άλλους να με βλέπουν σαν φως ή σκότος...Δεν μ' ενδιαφέρει να τους πείσω για το ένα ή το άλλο.
Ούτε καν εκείνους/ες τους ελάχιστους/ες που θα ήταν αληθινά κοντά μου.
Γιατί τους άνθρωπες δεν φτάνει να τους καταλάβεις, για να κάνεις έστω και μια σκλήθρα τους δική σου, αλλά να τους νιώσεις.
Εγώ δεν απομονώνω την ψηφίδα BDSM απ' το συνολικό μου puzzle.
Την κρατώ στο συνονθύλευμα μου και την αφήνω ν' αναδυθεί στο σκότος ή να καταδυθεί στο φως.
Κάποτε είχαν γίνει εδώ της μόδας, τα "χωσίματα" σ' όσους γούσταραν την τέχνη, σ' όσους γούσταραν να διαβάζουν, να γράφουν, να ζωγραφίζουν κλπ.
Γιατί στα μάτια κάποιων "φωτεινών" ήταν ψευτο "σκοτεινοί", βουδουσουμιάρηδες γιαλαντζί, γητευτές της δεκάρας.
Άντε εξήγησε ότι το αίμα και το μελάνι, η μπογιά, οι νότες κάποιες φορές ρέουν στην ίδια φλέβα, καλύπτουν τον ίδιο καμβά, την ίδια παρτιτούρα.
Σκοτάδι μες στο φως και τ' αντίστροφο του, φως δίπλα στο σκοτάδι και τ' αντίστροφο του, το ένα να κυριαρχεί ή να υποτάσσεται στο άλλο.
Και ουε ουε, ακόμη και να υπάρχει το ένα ορφανό του άλλου, δίχως την παραμικρή πιτσιλιά, ανόθευτο. Δίχως να είναι καλό ή κακό, απλά να είναι.

Υ.Γ.

Κάτι μου λέει ότι το "ξεπάτωσα" χαχα... 

 

Σκοτάδι για σένα είναι ότι θεωρείς εσύ σκοτάδι. Ότι σε φοβίζει, ότι δεν κατανοείς, ότι σε μπερδεύει. Φέρνοντας το σκοτάδι σου στο φως δεν το ξορκίζεις. Το αγκαλιάζεις, το αποδέχεσαι και μετά αποφασίζεις τι θα κάνεις με αυτό. Μπορεί να το κάνεις τέχνη, μπορεί να το αφήσεις εκεί που είναι, μπορεί να το ζήσεις χωρίς ενοχές, μπορεί να το εξαφανίσεις. Είναι δική σου απόφαση.

Τα είπες όλα, φίλτατε. Ο καθένας μας καλείται να γίνει αλχημιστής του εαυτού του. Να ανακατέψει φως με σκοτάδι και ψυχικά μέταλλα και να φτιάξει το δικό του χρυσό. Που είναι μοναδικός όσο και ο ίδιος και ταυτόχρονα ίδιας ποιότητας με των άλλων. Γιατί ο χρυσός είναι η βαθύτερη ουσία μας, η αναλλοίωτη στο χρόνο, που μας συνδέει τον ένα με τον άλλο και όλους με το Ένα. Όλα τα υπόλοιπα είναι φλούδες, μάσκες που φορέσαμε για να ντύσουμε το Εγώ μας.

Το φώς σμιλεύει το σκοτάδι. Το σκοτάδι αναδεικνύει το φως. Όλα είναι ζωή. Όλα είναι τέχνη. Όλα είναι άνθρωπος...

 

Εγώ είπα αρκετά, σίγουρα για μένα, ίσως και για σένα, εσύ όμως τα εξάντλησες και για τους δυο μας.
Και είναι αυτή η "ευλογία", κάποιοι να καταφέρνουν να μπλέκουν τις τροχιές τους και να εκσφενδονίζονται όλο και πιο μακριά, παρέα όσο κι αν παραμένουν χώρια.
Δεν έχει σημασία ποιος θα δώσει τον "πυροβολισμό" σαν άλλος αφέτης, αλλά το να ξεκινήσει η κούρσα με την μεγαλύτερη δυνατή ενέργεια.

Αυτό για σένα...Όπου κλειστό, βάλε φωτεινό, σκοτεινό ή και τα δυο μαζί...Στο τέλος δικό σου είναι, δικό μου, του οποιουδήποτε...

Το δωμάτιο

Μες στο κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις
ό, τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς
κι ό,τι μέσα σου βαθιά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό

Όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες στο κλειστό δωμάτιο, όλα και τίποτα
αγάλματα θεών λησμονημένων και της Ελένης το πουκάμισο
όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες

Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή
τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους
το ψύχος το δριμύ των χωρισμών

Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας
σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν
και μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές
κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά
θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά

Μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ’ αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντας τα

( Λένα Παπά )



Υ.Γ.

Σάρκινη φωτιά, γυμνή σκιά...το μόνο που θυμάμαι πια...είναι τα μακριά της δάχτυλα...  

 

Γαμώτο, ένας από τους δυο μας έπρεπε να είχε βγει σε γυναικεία έκδοση. Ή να ήμασταν αμφι(βια) (για γκέι δε μας κόβω, είμαστε ζημιάρηδες). Έχουμε απίστευτη χημεία. Αν μας προέκυπτε και ερωτισμός, θα κλείναμε πολλά σπίτια...χαχαχα

Να 'σαι καλά, φίλε μου. Εσύ και το συντρόφι σου, φωτιά και νερό, αέρας και γη σε αρμονία...

 

Χαχαχα, μάλλον έχουμε τέτοια χημεία, επειδή μεταξύ μας δεν μπορεί να υπάρχει το ερωτικό στοιχείο ( ούτε για αμφί θα μας έκοβα, γιατί θα κλείναμε ακόμη περισσότερα σπίτια χαχα ). Να κι ένα λυκόφως, όταν η εγκεφαλική με την σεξουαλική χημεία ανακατεύονται. Κι εκεί ξεχώρισε το φως απ' το σκοτάδι.
Εμένα όποτε μου έτυχαν μαζί, εκείνες τις σπάνιες φορές, ένιωθα πολύ πιο "μαύρος" στις χαλαρές και φωτεινές στιγμές μου.
Και πολύ πιο "λευκός" στις βίαιες ( σωματικά και ψυχικά ) και αφιονισμένες.
Ο Νικόλας έλεγε...
Σαν ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά, μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά, στων προσώπων μας τις ζάρες.
Τώρα, βεγγαλικά που να σκάνε και να σκορπίζουν νύχτα υπάρχουν?
Έχει τόση γλύκα η κάργια, τόση ζέστη, τόσα πράγματα να ψηλαφίσεις, να σκουντουφλήσεις πάνω τους.
Έτσι είμαστε με το συντρόφι μου που λες, δυο δέντρα που ρουφάει το ένα απ' τ' άλλο διοξείδιο του άνθρακα και επιστρέφουν οξυγόνο.

Να 'σαι κι εσύ καλά φίλε μου, με το δικό σου κομμάτι ηλίου ή σελήνης.  

 

και μια κλανια μολις στριψει στη γωνια