Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

No, no, no! Δε γυρεύει το αταίριαστο. Το αντίπαλο (δέος), γυρεύει.

Ο "φόβος για το αμετάκλητο" συχνότατα είναι, απλώς, αδυναμία. Όπως όλες οι αδυναμίες, αν βαπτιστεί "φόβος", απενοχοποιείται.

 

Οι ενοχές είναι το πιο πρόσφορο άλλοθι για να μην κάνω τίποτα  

Ο καθένας γυρεύει αυτό που μπορεί να αντέξει, αμόρ. Άσε τι λέει στον εαυτό του και στους φίλους του. Όλοι επιθυμούμε το συγκλονιστικό, αλλά επιλέγουμε το διαχειρίσιμο. Ή αλλιώς: "Όταν το ασυνείδητο μπαίνει από το παράθυρο, το συνειδητό του φτιάχνει καφέ"  

 

Μπα, δε νομίζω...
Όχι όλοι τουλάχιστον 
Αυτή η χρήση του α' πληθυντικού είναι πολύ ισοπεδωτική 

 

OK, όχι όλοι. Eμείς οι αδύναμοι, πτωχοί και ταπεινοί θνητοί που η μόνη διαφορά από εσάς που διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας είναι ότι τουλάχιστον εμείς το έχουμε συνειδητοποιήσει...    

Σοβαρά τώρα, λύσε μου αν μπορείς μια απορία. Κάθε φορά που γενικεύω, τσουβαλιάζω, γίνομαι ισοπεδωτικός, βγαίνουν κάποιοι και μου τα χώνουν. Και καλά κάνουν. Από πού όμως ορμώμενοι το κάνουν αυτό? Αν θεωρούν ότι η γενίκευση δεν τους αφορά, θα μπορούσαν να το προσπεράσουν ή να το επισημάνουν με πιο ουδέτερο ύφος. "Ξέρεις, έχω την εντύπωση ότι γενικεύεις". Ή με ένα χαμόγελο όλο νόημα, όπως η @lexy πιο πάνω (καλημέρα, αμόρ) Αντ' αυτού, οι περισσότεροι (δεν αφορά εσένα) απαντούν με ύφος ιδιαίτερα θιγμένο, έως και απαξιωτικό. Μήπως, λέω μήπως ισχύει αυτό με τη μύγα και όποιον την έχει?

Συνήθως οι άνθρωποι φωνάζουμε όταν μας πατάν τον κάλο  
(είδες, εδώ δεν τσουβάλιασα)

 

Αχ το λαβ μου θέλει χαδάκια!

Έλα  

 

Έρχομαι, από μηχανής θεά μου!  

 

 

Τώρα εγώ που το είδα και καύλωσα, φταίω? 
http://www.cutscenes.net/videos/6481/slave-wife-1976-scene-5-of-9/

 

@MistressAurora "Δεν ενδιαφέρομαι για άντρα sub... Αν θελήσω επιβήτορα μια βόλτα στο μπαράκι αρκεί."

Δεν με πειθεις

 

Ρώτησα ένα κοριτσάκι:
- Ποιος διευθύνει στο Σπίτι;
Αυτή σωπαίνει και κοιτάζει.
- Λέγε ποιος είναι ο Αρχηγός; Ο μπαμπάς ή η μαμά;
Το κοριτσάκι με κοιτάζει και δεν απαντά.
-Λοιπόν, θα μου πεις; Πες μου ποιος είναι ο Αρχηγός;
Με ξανακοιτάζει με αμηχανία.
- Δεν ξέρεις τι θα πει «διευθύνω»;
Και βέβαια το ξέρεις.
- Δεν ξέρεις τι θα πει «αρχηγός»;
Και βέβαια το ξέρεις.
- Λοιπόν;
Με κοιτάζει και σωπαίνει.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Να θυμώσω; Κι αν η καημένη είναι μουγκή;
Τώρα, να, το βάζει στα πόδια.
Τρέχει μέχρι την άκρη του λιβαδιού, γυρνάει απότομα, μου βγάζει τη γλώσσα και μου φωνάζει γελώντας:
- Δε διευθύνει κανείς, γιατί στο σπίτι μας ό λ ο ι μας Αγαπιόμαστε.

Gianni Rodari, Το 1970 του απονεμήθηκε το βραβείο Άντερσεν, η μεγαλύτερη διάκριση διεθνώς για συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας.

 

Δεν άντεξα...

 

Σκουζω και ξανασκουζω η καταραμενη!!!!! Πως θα μου φαινοταν λέει να με ξαποστειλει ο Κ μου στο εξωτερικό για εκπαίδευση σε άλλους Κ!!!!! Ποιος είδε το brat και δεν Το φοβήθηκε!!!! Τι λε ρε μεγάλε που θα πάω εγώ στα ξένα σε έναν άγνωστο που μπορεί να με κόψει φέτες έτσι για Να ενδυναμώσει την υποτακτικτοτητα μου και Να διευρύνει την πίστη μου στον κυριαρχο!!!
Που να του κοπεί το χέρι απ την ρίζα του κακοχρονεμενου όταν Θα μου εκδίδει το διαβατήριο!!!