Πώς και γιατί γίνεται κανείς Κυρίαρχος ή υποτακτικός;

Επειδή το είδος της επιθυμίας μου μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να διευθετηθεί ικανοποιητικά και με ασφάλεια. Με οδήγησε στην επιλογή μου το τέλος των φαντασιώσεων. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα είχα αυνανιστικές φαντασιώσεις με την εργαλειακή συμμετοχή ενός ανυποψίαστου "συντρόφου" - ε, δεν τα κάνω αυτά τα πράγματα, ακσχιοπρέπεια!, και δεν τα έκανα όταν ακόμα ήμουν αμαστίγωτη και δεν είχα ιδέα τι είναι BDSM  

Και πάλι δεν ξέρω αν "έγινα" ή αν "κάνω"  

 

γονιδιακή συγκυρία

 

Μόνο? Και η ανατροφή/εμπειρίες/περιβάλλον?
Δηλαδή σαν να λέμε υπάρχει Κ και υ γονίδιο?

 

Aνάγκαν και θεοί πείθονται.

 

Ανάλογα με το γούστο. Από τον ντε Σαντ έως τον Νίτσε.

 

Το πραγματικά κυρίαρχο άτομο αισθάνεται αυτή την ιδιότητα με ή χωρίς την προσθήκη του σαδισμού, από πολύ μικρή ηλικία. Είναι το άτομο που αυθόρμητα ηγείται μιας ομάδας 2 καί περισσότερων ατόμων, το άτομο που παίρνει αποφάσεις, δρα ή αντιδρά άμεσα σε καταστάσεις ανάγκης, αισθάνεται άνετα και "στα νερά του" όταν διοικεί μια επιχείρηση, ή όταν ορίζει άλλους αδύναμους συνανθρώπους. Είναι το άτομο που επωμίζεται τις ευθύνες του και πολλές φορές αναλαμβάνει και τις ευθύνες άλλων. Εάν ή κυριαρχία συνδυαστεί με σαδισμό ο σωστός κυρίαρχος θα πρέπει να είναι απόλυτα αυτό ελεγχόμενος και να μη βγάζει απωθημενα επάνω σε συνανθρώπους με ροπη σκλάβου ή υποτακτικου αλλά να σέβεται την τάση αυτή και ο σαδισμός να έχει σκοπό την ικανοποίηση (σωματική και πνευματική) του/της παρτενέρ. Σε γενικές γραμμές το κυρίαρχο άτομο κουβαλά μεγάλο βάρος (είναι επιλογή του) ενώ το άτομο ως σκλάβος ή ως υποτακτικό αφήνεται στα χέρια του κυρίαρχου και ικανοποιείται με την αίσθηση άλλοτε της υποταγής, άλλοτε με τον εξευτελισμό, αλλά πάντα με την αίσθηση της ασφάλειας που νοιώθει και αντλει απο τον Κυρίαρχο του
Lord Nick

 

Θα προσπαθήσω να μην σεντονιάσω (αν και δεν το βλέπω) και θα προσπαθήσω να μην ξεφύγω από το νήμα.

Νομίζω ότι και σε αυτά που είπε ο @ManMasterFirst αλλά και σε άλλα ποστ μπερδεύονται δύο, διαφορετικά κατά τη γνώμη μου, πράγματα.
Το ένα είναι τα life and social skills και το άλλο είναι τα χαρακτηριστικά που έχει ένας άνθρωπος στις σχέσεις του και η δυναμική με την οποία επιλέγει να τις διαμορφώσει.

Θέλω να πιστεύω ότι όλοι, ανεξαρτήτως στάτους έχουμε πάνω κάτω τα ίδια social skills. Κ και υ μπορούμε να αναλάβουμε ευθύνες, να ηγούμαστε μιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ανθρώπων, να πέρνουμε αποφάσεις και να διαχειριζόμαστε καταστάσεις ανάγκης.
Το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ. Τα υ μπορούν να έχουν όλα μα όλα αυτά τα στοιχεία που περιγράφησαν παραπάνω και να είναι μια χαρά άνετα με αυτά όταν έχει να κάνει με τη δουλειά τους ( re να διοικεί μια επιχείρηση) ή με τις καθημερινές του σχέσεις (re να ορίζει/κατευθύνει/βοηθάει άλλους αδύναμους συνανθρώπους).

Με ενοχλεί ιδιαίτερα η ιδέα και η θεώρηση ότι τα υ άτομα δεν μπορούν να διαχειριστούν τους εαυτούς τους ή της ευθύνες τους. Και κάπου εδώ θα ήθελα να (ξανά)ρωτήσω γιατί επικρατεί η άποψη ότι τα υ είναι αδρανή και σε λήθαργο εκτός και αν κάποιος Κ κρατάει το τηλεχειριστήριό τους....?

Αυτά για τα life and social skills.

Μέσα στη σχέση προφανώς και υπάρχουν διαφορές και προφανώς και ο Κ οδηγεί και το υ ακολουθεί. Δεν θα επεκταθώ σε αυτό, τουλάχιστον όχι τώρα.
Αλλά πρέπει επιτέλους να γίνει ξεκάθαρο ότι τα υ δεν είναι απλά φορτισμένα αρνητικά και πάνε και κολλάνε πάνω στον οποιοδήποτε θετικά φορτισμένο Κ και τότε και μόνο τότε αποκτά η ζωή τους νόημα και χρηστική αξία...

Πάρα πολλοί άνθρωποι που είναι leaders στην "κανονική" τους ζωή, στην προσωπική τους ζωή επιλέγουν να ακολουθούν και με αυτό α) προφανώς νιώθουν καλά , β) ξεκουράζονται από τις ευθύνες (αυτό είναι μία μεγάλη και ενδιαφέρουσα κουβέντα ίσως για άλλο νήμα) και γ) εκεί είναι η θέση που νιώθουν άνετα α νε ξα ρτη τα από το πως άγονται και φέρονται σε όλες τις άλλες όψεις τους.


Κανείς δεν είναι μόνο ένα πράγμα.

Θα σταματήσω εδώ και αν χρειαστεί θα επανέρθω.

 

Ισως εχει να κανει με την επιθυμια του καθε ανθρωπου..Επιθυμια εκφρασης του μυαλου και του σωματος του..Δεν ειναι αναγκη γιατι η αναγκη περιεχει αυτο το πρεπει, το πρεπει του κατ'αναγκασμου και οταν αυτο το πρεπει κυριαρχει και στο ερωτικο συναισθηματικο κομματι τοτε χανονται ολα..Ετσι λοιπον κατα την αποψη μου εχει να κανει με τον τροπο που επιθυμουμαι να εκφρασουμε τα συναισθηματα μας και τον χαρακτηρα μας..

 

Κατά την γνώμη μου, αυτά που σε καθοδηγούν είναι γενικότερα τα στοιχεία που διαμορφώνουν την προσωπικότητα του ατόμου.Εμπειρίες δηλαδή αποθηκευμένες κι επεξεργασμένες στο μυαλό(επηρεασμένες από γενετικούς, κοινωνικούς ,περιβαλλοντικούς, συναισθηματικούς παράγοντες) και εκδηλωμένες σε συμπεριφορές.

 

Ναι αυτός είναι ένας έξοχα καλός λόγος  
Αλλά ένας  
Μπορεί και να είναι αρκετός βέβαια  

 

Ισχύουν όλοι αυτοί οι λόγοι βέβαια.  
Αλλά και για κάτι θετικό ρε γμτ όχι;;;  

 

Θα μπορούσα να το δεχτώ αυτό.
Αλλά έχω και μια ερώτηση: θα μπορούσαν τα γονίδια μας να μας λένε κάτι κόντρα στον ίδιο μας τον εαυτό;