Βιβλία με bdsm υπόνοιες και αναγνώσεις

Αναδημοσιεύω ένα κειμενάκι μου, σχετίζοντάς το με το θέμα, καθώς το σύνολο του συγγραφικού έργου του Ηλία Πετρόπουλου, μπορεί να συνοψιστεί ως το bdsm της ζωής. Η ζωή, ο έρωτας, ο θάνατος, η τέχνη, η αγάπη, το χυδαίο, το αληθινό, η ακμή και η παρακμή.
Όλα αυτά περιέχονται στα έργα του, που αξίζει να αναγνωστούν ως έργα τέχνης, ή ως πορνογραφήματα, ο ίδιος δεν τα διέκρινε άλλωστε αυτά τα δύο...
 
Η ζωή μέσα από την αιρετική ματιά του Ηλία Πετρόπουλου- Μ.Κ.5/2/2016

Στην πατρίδα μου
χειροκροτούν τον Ποιητή
μόνον όταν αυτοκτονήσει.
Αχ, αυτοί [εμείς] οι μετριοπαθείς επαναστάτες.
Αχ, αυτοί [εμείς] που φοράνε κουστούμι τρουά-πιες.
Αχ, αυτοί [εμείς] που γαμάνε με τα λεφτά τους.

Έγραψε πάνω από 80 βιβλία, είναι πραγματικά άγνωστος ο αριθμός ανέκδοτων έργων, σ΄όλη του την ζωή έγραφε μανιωδώς αν και εντελώς συστηματικά, προτιμούσε για παρέα του στην φυλακή με τους κλέφτες, τα τσογλάνια, τους αληταράδες, καθώς απ΄αυτούς μάθαινε όλα όσα τον ενδιέφεραν. Δήλωνε αναρχικός κι όχι αριστερός, δεν γούσταρε τις προκάτ ταμπέλες, ήταν μία κατηγορία από μόνος του, δεν πολυχωρούσε πουθενά.

Λάτρευε το ρεμπέτικο, τα βιβλία, την τζαζ, την ζωγραφική, τον αμερικάνικο ‘’πολιτισμό’’, τους περιθωριακούς, την τέχνη, αλλά πάνω απ΄όλα υμνούσε την ζωή, με τον τρόπο του.

''Τρυφερός κι ανηλεής! Ήταν δύσκολο να τα βγάλεις πέρα μαζί του.''

Καταπληκτικό το ντοκυμανταίρ για τον Πετρόπουλο. Δεν το είχα δει, ωραίο το αφιέρωμα, αν και το έργο του είναι τόσο πλούσιο, που θα χρειαζόταν πολλά χιλιόμετρα φιλμ για να καλυφθεί. Πολλές χιλιάδες σελίδες να αναγνωστούν, ήταν εκ φύσεως πληθωρικός δημιουργός.
Κάποια στιγμή που μιλάει ο Κουιμτζής γι αυτόν και την γνωριμία τους λέει:
''Δεν ήταν λογοτέχνης, μπλαμπλαμπλαμπλα, ήταν άνθρωπος πεζογράφος, αλλά κάθε κουβέντα ήταν πετριά (χαρακτηριστική κίνηση, σαν να την έτρωγε την πετριά) στο μέτωπο.''
Σε κάθε περίπτωση έχει ενδιαφέρον, ακόμη και ο ορισμός του για τον επαναστάτη άνθρωπο, που τον βάζει στο πλαίσιο της καθημερινότητάς του κι εκεί τον ''χρίζει'' ως πραγματικό ή μη επαναστάτη, του δίνει άλλη διάσταση.
Εκείνος, που έζησε αντισυμβατικά, εκσφενδονίζοντας τα βιβλία του σαν χειροβομβίδες, όπως έλεγε, πληρώνοντας και το αντίστοιχο τίμημα με την ζωή του, την φυλάκιση και τις διώξεις (για το διαζύγιο επιφυλάσσομαι, καθώς μπορεί και να ήταν ευλογία τελικά), στην προσπάθειά του να αποσυνδέσει την λαογραφία από την ακαδημαϊκή και αποστειρωμένη της προσέγγιση.

Επειδή ο Πετρόπουλος τελικά, ήταν και είναι ένα κομμάτι Ελληνικής ιστορίας.

Με όλη την μισαλλοδοξία της ευπρέπειας, της παρανόησης, της απομόνωσης του πραγματικά επαναστατικού, του λαϊκού, του λεγόμενου ''περιθωρίου''.
Με την αποδαιμονοποίηση του ρεμπέτικου, της έννοιας του ''μάγκα'', του χασίς και των χασικλήδων, των ‘’αλλόθρησκων’’, των ''τιποτένιων'' γεγονότων της καθημερινότητας, του Καραγκιόζη, της έννοιας του χυδαίου, των σεξουαλικών βίτσιων, των λαϊκών φυλλάδων, των καλιαρντών των περιθωριακών, των γκέι (και όχι μόνο) της εποχής και η αποτύπωσή τους όπως ήταν, ένα κομμάτι του πολιτισμού και της ιστορίας μας, παραγνωρισμένο, παραγκωνισμένο, αλλά ζωντανό και αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας. Με αγάπη και κατανόηση για τους καλλιτέχνες, εκτός από την εγνωσμένη του αδυναμία στην ζωγραφική, ήταν εξαιρετικός στο κολάζ, λάτρευε άλλωστε στην τέχνη, σε όλες της τις μορφές.

Αγαπούσε την γυναίκα και την ύμνησε αναλόγως, ως παλαιάς κοπής αρσενικό που ήταν, πάντα όμως αντισυμβατικά, με διάθεση απενοχοποίησης και αποκαθήλωσης από ψευδεπίγραφα και στερεοτυπικά βάθρα.

Με αγωνιώδη ερωτήματα για την ζωή και τον θάνατο, που τον απασχολούσε όχι μόνο στην φιλοσοφική του διάσταση, αλλά στην ενσωμάτωσή του στην καθημερινότητα και την σχέση του με την ζωή, τον εκυνήγησε τον θάνατο, να τον φέρει σε ένα επίπεδο που να μπορεί να τον κοιτάζει στα μάτια, να μην τον φοβάται, να μην τον απωθεί απλά η ιδέα του, αλλά να τον ωθεί να ρουφήξει την ζωή με τον τρόπο που ο ίδιος επέλεγε. Μελετούσε τους τρόπους ταφής, το πως φέρονται οι άνθρωποι στα νεκρά σώματα σε διαφορετικά πολιτιστικά πλαίσια, τους συμβολισμούς, ήξερε όμως ότι δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας, γι αυτό δώριζε αυτά που είχε στην κατοχή του και τα θεωρούσε πολύτιμα, σε αρχεία, σε μουσεία, κάπου που να μπορούσε να δώσει πρόσβαση σε όλον τον κόσμο να τα δει, να τα ακούσει και να τα εκτιμήσει. Έτσι τα αποθησαύριζε, κοινοποιώντας τα κι όχι κατέχοντάς τα απλά.

Κατηγορήθηκε ως πορνογράφος, αλλά ακόμη κι αυτό ήταν πράξη πολιτική, καθώς γι αυτόν, ο πορνογράφος είναι ένας αναρχικός ιδεολόγος, γιατί αποκαλύπτει όσα δεν θέλει το κατεστημένο να αποκαλυφθούν.
''Άλλωστε την ηδονή την γεύεσαι, δεν την αποστηθίζεις σαν τα τσιτάτα του Μαρξ''!!!
Κόντρα στα όρια, την πολιτική και την ηθική, εσωματώνοντας ουσιαστικά την έννοια της ελευθερίας, υμνώντας τον έρωτα, απαλλαγμένο από την κοινωνική υποκρισία.

Πρωτοποριακός, εργατικός, μεθοδικός, συνειδητοποιημένος και συνεπής στους στόχους και τις αρχές του, έζησε την ζωή του σύμφωνα με αυτά κι όχι ξεπουλώντας, εκχωρώντας, χωρίς συμβιβασμούς. Αυτοεξόριστος στο Παρίσι, καθώς η ελληνική κοινωνία, ποτέ δεν φάνηκε να τον αντέχει!
''Τυγχάνω υποχρεωτικός Έλλην, αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει. Και είπα στην γυναίκα μου: Όταν πεθάνω, να κάψεις το κουφάρι μου και να ρίξεις τις στάχτες στον υπόνομο, τέτοια είναι η διαθήκη μου''. (Πόσο συντάσσομαι, με αυτήν του την άποψη για την ζωή και τον θάνατο).

ΥΓ Ενδιαφέρον έχει και η συνέντευξή του στον Βασίλη Βασιλικό, υπάρχει λίγο οπτικό υλικό στο διαδίκτυο, αν και ο ίδιος, δεν ήξερε απ΄αυτά, δεν κατείχε από υπολογιστές, όλα τα έγραφε με το χέρι, δεν οδηγούσε καν αυτοκίνητο. Ελπίζω να μην κάνω καμιά πατάτα με τα κόπιράιτς, έτσι κι αλλιώς, αυτός σίγουρα ήθελε το έργο του διαθέσιμο στον καθένα, οπότε δεν έχω κανένα ηθικό (ούτε και ανήθικο) ζήτημα.

http://www.nostimonimar.gr/elias-pe...
(Μόνο το ντοκυμανταίρ)
https://youtu.be/N1yQsXiT6y0?list=P... (συνέντευξη στον Β.Βασιλικό)
https://www.scribd.com/fullscreen/7...
https://kat.cr/ΗΛΙΑΣ-ΠΕΤΡ�...
https://pontosandaristera.wordpress.com/...

 

Ασυνήθιστες δυναμικές και δραστηριότητες
Αλληλεπιδρώντες
Ο μέσος όρος διαχωρισμού μεταξύ των γαλαξιών μέσα σε ένα σμήνος είναι λίγο πάνω από μία τάξη μεγέθους μεγαλύτερη από τη διάμετρο. Ως αποτέλεσμα, οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ αυτών των γαλαξιών είναι σχετικά συχνές, και παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή τους. Παρολίγον συγκρούσεις μεταξύ των γαλαξιών έχει ως αποτέλεσμα τη στρέβλωσή τους λόγω της παλίρροιας αλληλεπιδράσεων, και μπορεί να προκαλέσει την ανταλλαγή αερίων και σκόνης.

 
Οι γαλαξίες Κεραίες υπόκεινται σε σύγκρουση που θα οδηγήσει στην τελική συγχώνευσή τους.
Οι συγκρούσεις εμφανίζονται όταν δύο γαλαξίες περνούν απευθείας ο ένας μέσα από τον άλλο και έχουν επαρκή σχετική ορμή, δεν θα συγχωνευτούν. Τα αστέρια στο εσωτερικό αυτών των γαλαξιών που αλληλεπιδρούν θα περάσουν κατευθείαν μέσα χωρίς σύγκρουση. Ωστόσο, το αέριο και σκόνη μέσα στους δύο γαλαξίες θα αλληλεπιδράσουν. Αυτό μπορεί να προκαλέσει εκρήξεις σχηματισμού αστέρων, καθώς διαστρικό μέσο είναι διαταραγμένο και συμπιεσμένο. Η σύγκρουση μπορεί να στρεβλώσει σοβαρά το σχήμα του ενός ή και των δύο γαλαξιών, σχηματίζοντας ράβδους, δαχτυλίδια ή δομές που μοιάζουν με ουρές.

Ακραία περίπτωση της αλληλεπιδράσης είναι οι γαλαξιακές συγχωνεύσεις. Στην περίπτωση αυτή, η σχετική ορμή των δύο γαλαξιών είναι ανεπαρκής για να καταστεί δυνατό οι γαλαξίες να περάσουν ο ένας μέσα από τον άλλο και να συνεχίσουν την πορεία τους. Αντ' αυτού, βαθμιαία συγχωνεύονται για να σχηματίσουν έναν ενιαίο, μεγαλύτερο γαλαξία. Οι συγχωνεύσεις μπορεί να οδηγήσουν σε σημαντικές αλλαγές στη μορφολογία του νέου γαλαξία, σε σύγκριση με τους προηγούμενους. Αν τυχόν ένας από τους γαλαξίες είναι πολύ πιο ογκώδης, όμως, το αποτέλεσμα είναι γνωστό ως κανιβαλισμός. Τότε ο μεγαλύτερος γαλαξίας θα παραμείνει σχετικά ανεπηρέαστος από τη συγχώνευση, ενώ οι μικροί γαλαξίες κυριολεκτικά ξεσκίζονται και τελικώς αφομοιώνονται.

https://el.wikipedia.org/wiki/Γαλαξίες

Αυτό που διαβάζω για τους γαλαξίες και μου έρχεται στο μυαλό το bdsm και οι σχέσεις του, να το κοιτάξω, ή συμβαίνει και σε άλλους?

 

 

Κυρία ζητά γελωτοποιό. Μισθός ικανοποιητικός. Έτσι έλεγε η αγγελία της Δωροθέας, ωραίας, πετυχημένης και δυστυχισμένης κόρης μεγαλοεπιχειρηματία. Ο Γιάννης, καλοφτιαγμένος και γοητευτικός, προσλαμβάνεται επειδή απαντά έξυπνα και πρωτότυπα στις τρελές ερωτήσεις της Δωροθέας. Έτσι, το παράξενο ζευγάρι της νεαρής κυρίας και του γελωτοποιού της αρχίζει να περιφέρεται στα κλαμπ και στα πάρτι των βορείων προαστίων, παίζοντας διαρκώς ένα διαλεκτικό παιχνίδι αλληλοκαταστροφής: εκείνη μισεί τους άντρες γιατί τους θεωρεί ανόητους και εξουσιομανείς, εκείνος ήταν πάντα κυνικός και βίαιος με τις γυναίκες.
Καθώς η Δωροθέα αντιστέκεται στον έρωτα κι ο Γιάννης αρχίζει να στρέφει την αρσενική του βιαιότητα στον ίδιο τον εαυτό του, παρασύρονται και οι δύο σε ένα αδιέξοδο παράφορου, σαδομαζοχιστικού πάθους.

 

Της Νίκης Κώτσιου.

Εμβληματικό έργο της σύγχρονης αραβικής λογοτεχνίας, το «Μέγαρο Γιακουμπιάν» του αιγύπτιου Αλάα Αλ-Ασουάνι (επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη στη μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη, πρώτη έκδοση από τoΠόλις το 2007)αποτελεί μια εκτεταμένη τοιχογραφία της αιγυπτιακής κοινωνίας κατά τη δεκαετία του 1990, που ξετυλίγεται απολαυστικά μέσα από τι ιστορίες των επινοημένων ενοίκων ενός υπαρκτού κτιρίου της αιγυπτιακής πρωτεύουσας. Ξεπεσμένοι αριστοκράτες, επιχειρηματίες, εργάτες, μικροϋπάλληλοι και των δύο φύλων συναντιούνται και αλληλεπιδρούν μέσα στο ακμάζον άλλοτε μέγαρο Γιακουμπιάν και στα πέριξ αυτού χαράσσοντας διαδρομές που, καθώς τέμνονται μεταξύ τους, φέρνουν στην επιφάνεια εκρηκτικές διαφορές κοινωνικές, μορφωτικές, ταξικές, οικονομικές, πολιτισμικές. Το Μέγαρο Γιακουμπιάν στεγάζει στα διαμερίσματά του αλλά και στη, διαμορφωμένη πλέον σε φτωχογειτονιά, ταράτσα του συναισθηματικά φορτία μεγαλύτερης ή μικρότερης έντασης, πάθη και πόθους, φιλοδοξίες, απογοητεύσεις, όνειρα και ματαιώσεις που διαπλέκονται, συγκρούονται, συγχωνεύονται και καθορίζουν την ανθρώπινη περιπέτεια των ενοίκων μέσα στον ιστορικό χρόνο μιας Αιγύπτου, που διαρκώς επαναδιαπραγματεύεται την πολιτική υπόστασή της μέσα στους όρους ενός μεταβαλλόμενου κόσμου. Οι ζυμώσεις προετοιμάζουν το καινούριο που ενίοτε δεν είναι απαραιτήτως καλύτερο από το παλιό, το παλιό δίνει τις τελευταίες μάχες αργοπεθαίνοντας προτού αποσυρθεί οριστικά νικημένο, τα διακυβεύματα αλλάζουν και οι άνθρωποι πάντα βρίσκουν κίνητρα για να αγωνίζονται, ακόμα και όταν ο αγώνας τους είναι άνισος και εξαρχής καταδικασμένος. Το Μέγαρο Γιακουμπιάν με τους εναλλασσόμενους ενοίκους του συμβολίζει την παρακμή αλλά σηματοδοτεί επίσης τις εξακολουθητικές ζυμώσεις στο εσωτερικό της αιγυπτιακής κοινωνίας που προδιαγράφουν εξελίξεις και μετασχηματισμούς προς ποικίλες, συχνά αντιθετικές μεταξύ τους, κατευθύνσεις. Μέσα στο χωνευτήρι του πολυπλόκαμου αστικού ιστού, που ξετυλίγεται σε όλο του το μεγαλείο και την αθλιότητα, όπως συνέβαινε στο κοινωνικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, ξεβράζονται και συμπλέκονται ετερόκλητοι άνθρωποι που έχουν ανέβει ή κατέβει λιγότερο ή περισσότερο απότομα στην κοινωνική πυραμίδα λόγω των αδυσώπητων τεκτονικών κινήσεων της ιστορίας.

Ο Ζάκι, εξέχων χαρακτήρα και μάλλον η συμπαθέστερη φιγούρα του βιβλίου, ενσαρκώνει έναν ξεπεσμένο αριστοκράτη που προσπαθεί ματαίως να διασώσει τα τελευταία ίχνη από το παλαιό γόητρο της κάποτε επιφανούς αλλά τώρα πια αμετάκλητα παρηκμασμένης οικογενείας του. Ο Ζάκι διατηρεί ένα επαγγελματικό γραφείο στο Μέγαρο Γιακουμπιάν αλλά από καιρό έχει πάψει να ασκεί το επάγγελμα του μηχανικού, που σπούδασε στη Γαλλία και πλέον ζει ως σιτεμένος πλέιμποι χρησιμοποιώντας τους ειδικά διαμορφωμένους χώρους του πάλαι ποτέ γραφείου για κάθε είδους διασκεδάσεις κυρίως ερωτικού περιεχομένου, με πληρωμένες ερωμένες που ψαρεύει από δω κι από κει. Παρακμιακός αλλά καλοπροαίρετος και πάντοτε αδιαπραγμάτευτα αριστοκρατικός στους τρόπους και τα φερσίματα, ο Ζάκι ενσαρκώνει, ως τζέντλεμαν παλαιάς κοπής, την ξεφτισμένη και φθαρμένη φινέτσα της παλιάς αργόσχολης αριστοκρατίας προ της επανάστασης του Νάσερ, που έχει πλέον περιέλθει σε αφάνεια και παρακμή, χωρίς κανένα ενεργό πολιτικό ρόλο. Συμπαθέστατος , ευγενέστατος αλλά κατά τα άλλα άχρηστος, προσπαθεί να διατηρηθεί ακμαίος και εμφανίσιμος με το ντύσιμο και το ακριβό λάιφ στάιλ, όμως η νιότη τον έχει εγκαταλείψει οριστικά. Συζεί με τη δύστροπη αδελφή του στο πατρικό τους και τις ατελείωτες ώρες της σχόλης, περιηγείται κακόφημα στέκια και καταγώγια αναζητώντας την ηδονή. Άλλες φορές πάλι θυμάται συντετριμμένος τα περασμένα μεγαλεία συχνάζοντας στα λόμπι κοσμοπολίτικων ξενοδοχείων ή σε πολυτελέστατα ρεστοράν. Όμως, οι καλές μέρες ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Μέσα σε αυτούς τους θύλακες του πλούτου και της προκλητικής χλιδής, συγκεντρώνεται πλέον όχι η εναπομείνασα αριστοκρατία τύπου Ζάκι αλλά η καινούρια διαπλεκόμενη πολιτική, στρατιωτική και επιχειρηματική ελίτ, που έχει άλλο «όραμα» για τη χώρα και την ανάπτυξη. Ο Ζάκι είναι ο flaneur που περιηγείται την πόλη και καταγράφει μέσα του τις σημαίνουσες αλλαγές από εποχή σε εποχή. Τα στέκια της αριστοκρατίας έχουν αλωθεί από τους καινούριους κρατούντες, που επιβάλλουν νέα ήθη. Το Κάιρο δεν είναι η πόλη που ήξερε. Ομάδες με καινούρια κοινωνικά χαρακτηριστικά καταλαμβάνουν θέσεις-κλειδιά της σφύζουσας μητρόπολης και η ανθρωπογεωγραφία του τόπου αλλάζει θεαματικά από μέρα σε μέρα διαμορφώνοντας ένα νέο, αμφιλεγόμενο τοπίο.

Αν ο Ζάκι ανήκει αμετάκλητα στο παρελθόν, ο νεαρός Τάχα, γιος του θυρωρού, ατενίζει με ελπίδα το μέλλον. Όμως η «αμετάκλητη» ταπεινή καταγωγή του τον εγγράφει μοιραία στο πλήθος των περιθωριακών και των αδικημένων και του στερεί την όποια προοπτική. Ο Τάχα ονειρεύεται μια καριέρα στην αστυνομία αλλά, παρά τις εξαιρετικές του επιδόσεις, κόβεται στις εξετάσεις λόγω κοινωνικής προέλευσης. Η εύλογη απογοήτευση εξαιτίας της κατάφωρης αδικίας τον στρέφει σε κύκλους φανατικών ισλαμιστών, που, ευκαιρίας δοθείσης, δεν αργούν να τον στρατολογήσουν στην τζιχάντ. Μέσα στο κλίμα της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, ο Τάχα βρίσκει το νόημα και ίσως την ελπίδα, που του στέρησαν οι θεσμοί ενός διεφθαρμένου και αυταρχικού κράτους. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την περίπτωση του Τάχα, για να μελετήσει τις πολύπτυχες εκφάνσεις της πολιτικής βίας και να αναδείξει παθογένειες και αποστήματα που δηλητηριάζουν την αραβική κοινωνία τροφοδοτώντας το φονταμενταλισμό. Βοηθούσης της βίας και της αδικίας του καθεστώτος, ο άλλοτε φέρελπις αλλά τώρα πια εξαγριωμένος Τάχα υφίσταται μια θεαματική μετάλλαξη, που τον οδηγεί στην κλιμάκωση της οργής και την καταστροφή.

Σ’ένα εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος, ένας άλλος ένοικος του Μέγαρου Γιακουμπιάν, ο ομοφυλόφιλος δημοσιογράφος Χατίμ θα προσπαθήσει να διαχειριστεί τη διαφορετικότητά του μέσα σε μια καθυστερημένη κοινωνία ελάχιστα ανεκτική και εκ προοιμίου καταδικαστική. Οι αντιλήψεις του για τον έρωτα θα πέσουν με πάταγο στο κενό και ο ίδιος θα πληρώσει με το ακριβότερο τίμημα, όταν θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις προκαταλήψεις, τα παρωχημένα στερεότυπα και κυρίως τις δυσβάσταχτες ενοχές που στοιχειώνουν τον ταπεινής καταγωγής εραστή του. Μορφωμένος αλλά παραμελημένος γόνος μιας εύπορης αστικής οικογένειας, ο Χατίμ, αναδεικνύεται με την κουλτούρα και το ύφος του, πολύ περισσότερο «δυτικός» απ’ όσο θα μπορούσε να αντέξει η αιγυπτιακή κοινωνία και μοιραία έρχεται αντιμέτωπος με τη σαρωτική βία της απόρριψης και του στιγματισμού, που τον απαξιώνει και στο τέλος τον σκοτώνει.

Ο Αλ-Ασουάνι, πολιτικός ακτιβιστής και δεινός πολέμιος του καθεστώτος Μουμπάρακ (εκτός από συγγραφέας και…οδοντίατρος), δε χάνει ευκαιρία να καταγγέλλει και να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα μέσα από την, και πολιτικά εύστοχη, διαχείριση του υλικού του. Το Μέγαρο Γιακουμπιάν, με τα θέματα που ανακινεί, τις μνήμες που αναμοχλεύει και τους τρόπους που αναδεικνύει τα φλέγοντα και τα επείγοντα μέσα από την εμπνευσμένη διασταύρωση Ιστορίας, μικρο-ιστορίας και μυθοπλασίας, μοιάζει να προαναγγέλλει, να φωτίζει και να ερμηνεύει μεταγενέστερα φαινόμενα, όπως αυτό της Αραβικής Άνοιξης αλλά και της έξαρσης των τζιχαντιστών. Η πολιτική παρέμβαση είναι σίγουρα μέσα στις προθέσεις του σπουδαίου αυτού συγγραφέα, που όμως γράφει πρώτα απ’όλα ωραία, χορταστική, απολαυστική λογοτεχνία, προορισμένη να μνημονεύεται και να λειτουργεί ως σημείο αναφοράς. Το Μέγαρο Γιακουμπιάν, με τα κύρια πρόσωπα αλλά και τον αστερισμό των περιφερειακών χαρακτήρων που κινούνται γύρω από τους πρωταγωνιστές, πέρα από το να αποτυπώνει με οξυδέρκεια τη δίβουλη Αιγύπτο στο γύρισμα του αιώνα-με το βλέμμα στραμμένο αναποφάσιστα πότε στον εκσυγχρονισμό της δύσης και πότε στον ισλαμισμό της ανατολής-, μιλά για την ανθρώπινη κατάσταση με κείνο τον πολύ ιδιαίτερο τρόπο που προσιδιάζει μόνο στα μεγάλα μυθιστορήματα της ουμανιστικής παράδοσης και φαίνεται να διεκδικεί επάξια μια θέση ανάμεσα στα αυριανά κλασικά έργα.

info: Αλάα Αλ-Ασουάνι: Το Μέγαρο Γιακουμπιάν, μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, σελ. 334, εκδ. Πατάκη,2016


Το διάβασα πριν από χρόνια,σε αυτήν την έκδοση,

 

μετά έτυχε να δω και την ταινία, που με εξέπληξε επίσης ευχάριστα, δεν το περίμενα.
Όταν μικρογραφείται μία κοινωνία, αναπόφευκτα θα υπάρχουν και υπόνοιες bdsm, οι σχέσεις στις αραβικές χώρες είναι συχνότατα ασύμμετρες, αν και εκτός πλαισίου. Υπήρχαν αρκετά κομμάτια του βιβλίου που μου δημιούργησαν εικόνες στο μυαλό.
Σε γενικές γραμμές είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα που θυμίζει αρκετά θα έλεγα σε αντιστοιχίες, το 10 του Καραγάτση, που επίσης αγαπώ πολύ.
Αξίζει τον κόπο λοιπόν να διαβαστεί, παρόλη την έμμεση σχέση του με το bdsm. Άλλωστε μιλάει για ''υπόνοιες'' το νήμα... 

 

Σπασμένες Ψυχές - Νίκος Καζαντζάκης
 

 

Μελιώ - Ζανής

 

..Ήρθε.
Είναι η Θεά μου. Αστάρτη μου!.. Έτρεμα απο συγκίνηση. Έπεσα στα πόδια της και της τα φιλούσα.
"Έλα πάνω.."ψιθύρισε εκείνη. Αφέθηκα στην ορμή της να δω που θα κατέληγε. Στιγμές νόμιζα πως ήταν ευτυχισμένη, στιγμές πως κορόιδευε..
Για μια στιγμή έδειξε μια δυνατή έξαψη το πρόσωπό της:
-Αν θα μείνεις μαζί μου, θα δεχτείς να υποφέρεις, θα σε τυραννάω. Ίσως είναι αλήθεια αυτό..μ' αρέσει να παιδεύω λίγο κείνον που αγαπώ.

Συμπέρασμα: Έγινα όργανό της. Είλωτας. Ικανοποιώ τις ορέξεις της. Άλλη ώρα δεν υπάρχω γι αυτήν, παρά μόνο σαν έχει επιθυμίες.
"Να η κυρία και το δουλάκι της" είπαν κάπου, για τη Λίζα και μένα. Μ' εξενεύρισε αυτό μα δε μου 'φερε καθόλου θλίψη.
Υποφέρω γιατί δεν μπορώ να σηκώσω κεφάλι απ΄το ζυγό αυτόν, γιατί την αγαπώ, τη λατρεύω.

Περνάν οι μέρες και γοργοκυλάν. Δυο-τρεις βραδινές σκηνές για την αγριότητά τους δε θα ξεχαστούν ποτέ στη ζωή μου. Δεν ανταλλάσσουμε πια φιλιά και χάδια, μόνο δαγκώματα σε σημείο να ματώνουν οι σάρκες μας.
Άρπαζα το χέρι της και το σκέπαζα με φιλιά, μ'όλο μου το πρόσωπο, ψιθυρίζοντας λόγια ευγνωμοσύνης και απεγνωσμένης πια αγάπης. Την ευχαριστούσα που μ' έκανε τόσο να πονέσω για κείνη. Τώρα μόνο καταλάβαινα τη ζωή. Την ευγνωμονούσα γιατί δοκίμασα κάτι άγνωστο για μένα ως τώρα: Τον πόνο! Το συγκλόνισμα αυτό της ψυχής.

Ντόρα Ρωζέττη: Η ερωμένη της

 

Supe!!

 

Απλά υπέροχο κείμενο.

 

Τελικά έχω πολύ ενημερωμένη βιβλιοθήκη, αν κρίνω από τις αναρτήσεις σας.

Προτείνω μια λογοτεχνική βραδυά με το παρακάτω παραμυθάκι (και ναι, υπάρχει όντως αυτό το ζευγάρι): https://www.amazon.com/Wolf-Queen-N...2875&sr=1-1-fkmr0&keywords=the+fox+Colin+shea

 

Τρία χρόνια μετά συνυπογράφω τα όσα αναφέρεις, καθώς κι εγώ λατρεύω τα έργα του Ηλία Πετρόπουλου. Στα Ρεμπέτικα Τραγούδια, η επιστολή που υπάρχει στην αρχή του βιβλίου είναι για μένα ίσως η πιο συνταρακτική ερωτική επιστολή που έχω διαβάσει. ( https://www.mikrosapoplous.gr/extracts/petr_epikhdeios.html )

....Σαν τον Αχιλλέα ήσουνα υπερήφανη και σκληρόκαρδη· όμως, ώρα σου καλή, όπου κι αν βρίσκεσαι, γλυκιά μου αγαπημένη.....
....Ο κυνισμός φαίνεται πως είναι ο θώραξ των ευαισθήτων, που τους προφυλάσσει από τον δαίμονα της ενδοσκοπήσεως....

 

..Στο υπογειάκι όπου πάντα βασίλευε το μισοσκόταδο από τη σκιά που έριχναν οι πασχαλιές και ο φράχτης, αντηχούσαν γέλια, τα δέντρα μετά τη βροχή ρίχνανε τα σπασμένα κλαδάκια τους με τ' άσπρα μπουμπούκια στον κήπο.
Εκείνος που αποκαλούσε τον εαυτό του "Μαίτρ", δούλευε, κι εκείνη, βυθίζοντας στα μαλλιά της τα λεπτά, με τα μυτερά νύχια, δάχτυλά της, ξαναδιάβαζε τα χειρόγραφα και μετά κεντούσε τούτο εδώ το σκουφάκι. Κάποτε καθόταν στα γόνατα δίπλα στα χαμηλά ράφια, είτε ανεβασμένη σε μια καρέκλα, ξεσκόνιζε τις εκατοντάδες σκονισμένες ράχες των βιβλίων.
Συνεπαρμένη απ' τα γραπτά του, του προμάντευε δόξα, τον ενθάρρυνε να συνεχίσει και είναι τότε που άρχισε να τον ονομάζει "Μαίτρ".
Τραγουδιστά και φωναχτά, επαναλάμβανε κάποιες φράσεις που της άρεσαν, λέγοντας πως αυτό το μυθιστόρημα είναι η ζωή της. Τελείωσε τον Αύγουστο και το δώσανε σε κάποια δακτυλογράφο που το χτύπησε σε πέντε αντίτυπα. Κι επιτέλους ήρθε η ώρα που έπρεπε να εγκαταλείψουν το μυστικό τους καταφύγιο και να βγουν στον έξω κόσμο.
"Και βγήκα στον κόσμο σφίγγοντας το μυθιστόρημα στα χέρια, και τότε η ζωή μου τέλειωσε", ψιθύρισε ο Μαίτρ χαμηλώνοντας το κεφάλι, και για πολλή ώρα τον έβλεπες να κουνιέται πέρα- δώθε μ΄εκείνο το θλιβερό μαύρο σκουφάκι του με το κίτρινο γράμμα "Μ"..