Η ειλικρίνεια του υποτακτικού μέσα στο D/s

Πόσο σημαντική θεωρείται την ειλικρίνεια σε μια D/s σχέση; Πόσες φορές βρεθήκατε οι υποτακτικοί σε δίλημμα για να πείτε την αλήθεια φοβούμενοι μήπως Τον/Την απογοητεύσετε; Οι Κυρίαρχοι απαιτείτε ειλικρίνεια από τους υποτακτικούς σας και αν ναι πόσο εύκολο νομίζετε ότι είναι για αυτούς να πουν την αλήθεια χωρίς να φοβούνται τις αντιδράσεις σας; Πώς αντιδράτε στο ψέμμα;

Πιστεύω ότι όλους μας κάποια στιγμή απασχόλησε αυτό το θέμα και θα ήθελα να ακούσω και την αφορμή για αυτές τις σκέψεις, κάποιες σχετικές εμπειρίες δηλαδή που σας έκαναν να επαναπροδιορίσετε το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να λες πάντα την αλήθεια χωρίς να φοβάσαι τις συνέπειες.

 

RE: Ειλικρίνεια και D/s

Κατά την ταπεινή μου γνώμη η ειλικρίνεια, η κρυστάλλινη ειλικρίνεια, είναι απαραίτητη σε μία sub ακόμα και στις πολύ αρχικές προσεγγίσεις και όσο εκπαιδεύεται για D/s σχέσεις και στη σχέση της με τον Αφέντη της.

Οι λόγοι είναι ότι κατ'αρχήν η sub πρέπει να είναι πολύ ειλικρινής με τον εαυτό της ώστε να καταλαβαίνει γιατί αυτοπροσδιορίζεται ως sub, ποιές είναι οι ανάγκες τις, ποιά τα όριά της.

"Ο λόγος δόθηκε στον άνθρωπο για να κρύβει τις σκέψεις του" κατά Ταλλεϋράνδο. Αυτό έχω πάντα στο νου μου όταν καταβάλω κόπο για να είμαι ειλικρινής και γι αυτό θεωρώ την υποχρεωτική ειλικρίνεια ως μία σημαντική ένδειξη υποταγής.

'Οταν δεν είμαι έτοιμη ή φοβάμαι να είμαι ειλικρινής ακόμα, ζητώ να μην απαντήσω και να μου δοθεί χρόνος μέχρι να μπορώ να αντιμετωπίσω το συγκεκριμένο θέμα. Πάντως σε καμμία περίπτωση δε λέω ψέματα.

Επιθυμώ την ειλικρίνεια, για μένα είναι εκ των ούκ ανευ στο προφίλ μου ως υποτακτικής, αλλά προσπαθώ να αποφεύγω την ωμότητα. Όχι, με πρόσχημα την ειλικρίνεια, να γίνω αχρείαστα σκληρή με τον εαυτό μου ή να ενοχλήσω τον Κυρίαρχο.

 

RE: Ειλικρίνεια και D/s

Θεωρώ ότι η ειλικρίνεια ανάμεσα στον Κυρίαρχο και στην υποτακτικό είναι απαραίτητη.Με δεδομένο ότι η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός δεν απαιτείται από καθέδρας αλλά κερδίζεται,η ειλικρίνεια είναι μοχλός απόκτησής των.Αυτό,βέβαια,υπό την προυπόθεση ότι ο Κυρίαρχος ξέρει ποιός είναι,τι θέλει/επιδιώκει,συνειδητά,δεν ψάχνεται/πειραματίζεται και γνωρίζει/ελέγχει την πορεία της σχέσης.Η υλοποίηση δε της ειλικρίνειας στην πράξη ξεκινά από Αυτόν,ακριβώς γιατί δεν φοβάται να εκφραστεί/δηλωθεί και είναι συνειδητοποιημένος και αγαπά αυτό που είναι.Έτσι και το επιβάλλει μέσω της δικής του λειτουργίας.
Θεωρώντας ότι η ειλικρινής έκφραση μόνο θετικά μπορεί να δώσει στην οικοδόμηση της σχέσης,ουσιαστικά αλλά και πρακτικά(αποσώβηση π.χ. κινδύνων από εσφαλμένη/ψευδή γνώση/δήλωση αντοχών&ορίων),το βάρος/ευθύνη της υλοποίησής της βαραίνει και τους δύο,αλλά ο Κυρίαρχος ελέγχει και ελέγχεται,αξιωματικά,ως "ο καπετάνιος του καραβιου"...
Δεν θα πω ότι είναι πάντα εύκολο να εκφραστεί η υποτακτικός ειλικρινά,ούτε ότι το παραμικρό ψέμα είναι πάντα επιζήμιο στη σχέση,αλλά θα πω ότι η συνειδητή επιλογή και επιθυμία της συμμετοχής/οικοδόμησης της σχέσης βοηθά ώστε το αποτέλεσμα να είναι υγειές,εξίσου ευχάριστο&ηδονικό,διαρκές.Γι'αυτό,θεωρώ,ότι δεν πρέπει να τίθεται,από την υποτακτικό,θέμα απογοήτευσης του Αφέντη της(να φοβάται να εκφραστεί ειλικρινά),γιατί ο πραγματικός Κυρίαρχος ενδιαφέρεται για ουσιαστική/γνήσια υποταγή σε Αυτόν και δημιουργία αληθινής σχέσης Κυριαρχίας/υποταγής και όχι μιας πλασματικής επαφής/συνεύρεσης.

 

RE: Ειλικρίνεια και D/s

Είναι απαραίτητο ένας/μια submissive να είναι απόλυτα ειλικρινής και να μην κρύβει τίποτα. Απαραίτητο για να μπορέσει ο/η Dom/me να τον/την μάθει ώστε να μπορέσει να προχωρήσει ανάλογα στην εκπαίδευση/ σχέση χωρίς να προκαλέσει λανθασμένα και άσκοπα οδυνηρές καταστάσεις.
Από την άλλη Ο Κυρίαρχος που θέλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του υποτακτικού/ης οφείλει να δείχνει ειλικρίνια ως προς τις προθέσεις Του/Της και να δημιουργεί έδαφος ασφαλές ώστε να μπορέσει ο υποτακτικός να χαλαρώσει και να αφεθεί.
Υπάρχει όμως και το γνωστό, "on need to know basis" το οποίο μετά από πολλές αμφιβολίες με βρίσκει τελικά απόλυτα σύμφωνη. Ένας/μια sub δεν χρειάζεται να τα ξέρει όλα από την στιγμή που η γνώση των πάντων μπορεί να είναι επιζήμια για την εκπαίδευση του/της και την ανάπτυξη του/της. Αυτό που πραγματικά χρειαζεται είναι να γνωρίζει την αλήθεια στον βαθμό που απαιτείτε για να αισθανθεί ασφαλής και να δημιουργηθεί η εμπιστοσύνη. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το μεγαλύτερο μέρος της εμπιστοσύνης δεν βασίζεται στα λογια Του Κυρίαρχου αλλά στις πράξεις Του.

 

RE: RE: Ειλικρίνεια και D/s

Συμφωνω απολυτα. Το να ειναι μια Κυρια ειλικρινης δεν σημαινει οτι πρεπει να μοιραζεται τα παντα με τον υποτακτικο της. Το τι χρειαζεται και τι να ξερει αυτος, και το ποτε, συνεχιζουνε να επαφιονται στην κριση της.

Η ανειλικρινεια απο τον υποτακτικο μπορει να εχει να κανει με διαφορους παραγοντες αλλα νομιζω οτι πολλοι απο αυτους επι της ουσιας οφειλονται σε δυσκολια εμπιστοσυνης της Κυριαρχου και παραιτησης απο τον ελεγχο (οταν μιλαμε για lifestyle.) Το πως αντιμετωπιζεται εξαρταται απο την Κυριαρχο και εχει να κανει με την γενικοτερη ανοχη της σε τετοια θεματα, στο ποσο ξεκαθαρα συζητηθηκε εξ αρχης το θεμα, και ενδεχομενως το θεμα για το οποιο ελεχθει το ψεμα. Προσωπικα, το τριτο για μενα δεν ειναι σημαντικο, η διαδικασια του να ειναι καποιος ανειλικρινης ειναι ανεξαρτητη του ψεμματος και πρεπει να αντιμετωπιζεται ξεχωριστα απο το ψεμα αυτο καθαυτο.

 

RE: Ειλικρίνεια και D/s

Γενικά είμαι άτομο που «περηφανεύομαι» πως λέω αυτό που σκέφτομαι, πως τολμώ να πω την αλήθεια ακόμη κι όταν αυτή η αλήθεια δεν με συμφέρει και όχι μόνο μέσα στη σχέση μου με Τον Κύριο μου, αλλά γενικότερα σε όλες μου τις διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν ήταν όμως ένα εύκολο για μένα μονοπάτι και με παραξένεψε η ευκολία με την οποία γίνεται η συζήτηση σχετικά με την ειλικρίνεια, λες και είναι από την αρχή δεδομένο και όλοι είναι τέλειοι στην εξάσκησή της.

Έχω την αίσθηση πως γράφουμε έχοντας υπόψη κάποια ιδανική δουλεμένη σχέση, όπου Ο Κυρίαρχος γνωρίζει πως να παίρνει την κάθε αλήθεια και ο υποτακτικός πως μπορεί να την δώσει, για να μπορέσει Ο Κυρίαρχος να κατανοήσει καλύτερα τον υποτακτικό και να δουλέψει μαζί του πάνω στα προβληματικά στοιχεία, στην δεδομένη περίπτωση της ανειλικρίνειας ή του ψέματος, τα οποία έχουν για μένα μια μικρή διάκριση.

Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως είμαι η τέλεια σκλάβα και ποτέ μα ποτέ δεν έκρυψα από Τον Κύριο μου τίποτα, δεν απέφυγα να αναφέρω κάτι, ή δεν είπα κάποιο ψέμα.
Αλλά δεν είμαι, και δεν προσπαθώ να δείξω εδώ πως είμαι κάτι που δεν είμαι.

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για το πόσο σωστή είναι η απόλυτη ειλικρίνεια, πως όντας ανειλικρινείς ο υποτακτικός χάνει ο ίδιος και δεν δίνει στον Κυρίαρχο την δυνατότητα να τον μάθει και να τον βοηθήσει, κι όλα αυτά είναι σωστά, όλοι τα γνωρίζουν, αλλά δεν παύει από το να είναι μια θεωρία που για να γίνει πράξη, χρειάζεται δουλειά, δρόμο και εξαρτάται η επιτυχία της, τόσο από τον υποτακτικό όσο και από τον Κυρίαρχο.

Ποτέ δεν έχω πει κάποιο ψέμα φοβούμενη την τιμωρία, αντίθετα μια τιμωρία θα ήταν ότι πιο επιθυμητό γιατί θα με βοηθούσε να γίνω καλύτερη και θα με λύτρωνε από το βάρος των ενοχών μου.

Αλλά έχω αποφύγει να πω κάποια πράγματα, γνωρίζοντας πως είμαι λάθος, πως με αυτό τον τρόπο παίρνω εξουσία στα χέρια μου, για να αποφύγω να Τον απογοητεύσω, να Τον στεναχωρήσω, φροντίζοντας να μην επαναλάβω το λάθος.

Κάποια στιγμή όμως αντιλήφθηκα, πως κάνοντας το αυτό, παίρνω στους ώμους μου μια ευθύνη που δεν είναι δική μου, είναι βαρειά στους ώμους μου και προσπαθώ να είμαι τέλεια για να Τον ευχαριστώ, ενώ δεν είμαι τέλεια, και Ένας σωστός Κυρίαρχος Γνωρίζει πως ούτε είμαι ούτε ποτέ θα μπορέσω να γίνω τέλεια, γιατί απλά τέλειο δεν υπάρχει. Και η ειλικρίνεια είναι κάτι που οφείλω σε Εκείνον, αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό. Και ταυτόχρονα κάνοντάς το στερώ απ’ Εκείνον περισσότερα από την ειλικρίνεια, του στερώ την δυνατότητα να δουλέψει με μένα αλλά και με τον ίδιο Του τον εαυτό στο συγκεκριμένο θέμα. Γιατί όσο δύσκολη είναι η ειλικρίνεια γι΄ αυτόν που την δίνει, άλλο τόσο δύσκολη είναι γι΄ αυτόν που την παίρνει.

Οπότε ένα ψέμα μπορεί να είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων, όπως φόβος να μην απογοητεύσουμε, φόβος να μην στεναχωρήσουμε, δική μας τελειομανία, φόβος της απόρριψης, φόβος και έλλειψη εμπιστοσύνης για το πώς αυτές οι αλήθειες μας θα γίνουν αποδεκτές και με ποιους τρόπους, κ.ο.κ.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν άλλοι υποτακτικοί, κατόρθωσαν αυτό που για μένα φαντάζει δύσκολο και σε όλη τους την πορεία ποτέ μα ποτέ δεν ήταν σε τίποτα ανειλικρινείς ή δεν είπαν κάποιο ψέμα, και πραγματικά θα ήθελα αν υπάρχουν τέτοια παραδείγματα να μου πουν κι εμένα πως το έκαναν, πως τα κατάφεραν να λένε πάντα κάθε σκέψη τους, όσο αντιδραστική κι αν ήταν, όσο μη υποτακτική κι αν ήταν, ή κάθε πράξη τους, από την αρχή και εύκολα.

Οπότε ρωτάω τους υποτακτικούς, έχει τύχει να φανούν ανειλικρινείς ή/και να πούν ψέμα ποτέ, (ασχέτως αν το παραδέκτηκαν στη συνέχεια), κι αν ναι τότε τι ήταν αυτό που σας έσπρωξε να το πράξετε? Υπήρξαν στιγμές που κατά την άποψη Σας νιώσατε πως είναι καλύτερο να μην πείτε κάτι?

Και μια ερώτηση προς τους Κυρίαρχους.
Έχετε ευθύνη με οποιοδήποτε τρόπο, στο αν είναι ή όχι ειλικρινής μαζί Σας ο υποτακτικός? Υπάρχει Πιστεύετε κάποια συμπεριφορά Κυρίαρχου που να δημιουργεί πεποίθηση στον υποτακτικό, πως δεν μπορεί να είναι απόλυτα ειλικρινής μαζί Του? Πραγματικά πάντα Επιθυμεί Ο Κυρίαρχος να «παίρνει» την αλήθεια?

Σας ευχαριστώ...

 

RE: Ειλικρίνεια και D/s

Το ερωτημα σου lara[E-p] ειναι πολυ σημαντικο, γιατι ολοι λενε οτι θελουνε την αληθεια απο τους υποτακτικους τους αλλα η δημιουργια των καταλληλων συνθηκων ωστε να ειναι αυτο δυνατο ειναι παρα πολυ δυσκολη διαδικασια και δεν συζηταται πιστευω αρκετα.

Ειναι δυσκολο να βρεθει μια ισορροπια μεταξυ του να μπορει ο υποτακτικος να εκφρασει τα παντα ελευθερα αλλα και να ειναι δυνατον το περιεχομενο αυτων που εκφραζει να χρησιμοποιηθει καταλληλα απο την Κυριαρχο για την εμβαθυνση της σχεσης. Ας παρουμε ενα καπως περιπλοκο παραδειγμα που αγγιζει τα πιο σημαντικα προβληματα, οτι ο υποτακτικος λεει στην Κυρια του ΅Κυρια Σας ειπα ψεμματα για το χ΅ και εστω οτι η παραδοχη αυτη αφορα σε ενα θεμα που η Κυρια δεν θα το μαθαινε αλλοιως οτι της ειχε πει κατι ανακριβες. Αφηνω επιτηδες το ΅χ¨ γενικο γιατι θελω να αναφερθω στην διαδικασια του ψευδους και οχι στο περιεχομενο που ειναι φυσικα σημαντικο αλλα δεν θα το συζητησω σε αυτο το post.
Για μενα σε μια περιπτωση λοιπον, τιθενται δυο σοβαρα θεματα:
1. Ο υποτακτικος εχει υποπεσει σε ενα σοβαρο παραπτωμα. Τα παραπτωματα στο δικο μου Household σχεδον παντα τιμωρουνται. Το να μην τιμωρηθει ενδεχομενως να δωσει το λαθος μυνημα. Επισης η τιμωρια εχει μια πολυ συγκεκριμενη λειτουργια: σημαινει το τελος της κακης συμπεριφορας και μπορει να βοηθησει τον σκλαβο να νοιωσει οτι ΅πληρωσε΅το τιμημα της πραξης του, οτι η Κυρια του τον εχει τιμωρησει αναλογα και αν και δεν ξεχναει την πραξη του, ειναι διατεθημενη να τον βοηθησει να προχωρησει στην εξελιξη του ως σκλαβος.
2. Ο υποτακτικος οχι μονο αναγνωρισε το λαθος του αλλα βρηκε την συναισθηματικη δυναμη (που ειναι αρκετα μεγαλη) να το παραδεχτει ο ιδιος στην Κυρια του. Αυτο ειναι παρα παρα πολυ σημαντικο και στο δικο μου Household σημαντικο σημαδι προοδου και εξελιξης του σκλαβου. Το να φτασει στο σημειο να πηγαινει στην Κυρια του για διορθωση λαθων που εκεινη δεν θα γνωριζε απο μονη της, ειναι μια καμπη στην σχεση.

Με αυτα τα δεδομενα η πρακτικη που ακολουθω ειναι η εξης:
Κανω μια εκτενη συζητηση με τον σκλαβο, το πρωτο μερος της οποιας ειναι η επιβραβευση της ειλικρινειας του. Η επιβραβευση αυτη αφορα τοσο στο οτι μου μιλησε για το παραπτωμα του οσο και στο τι δυκνυει αυτη του η συμπεριφορα. Θα μιλησω για την σημαντικοτητα της διαφανειας στην σχεση και θα τον ρωτησω για το πως ενοιωθε ενοσω μου ελεγε ψεμματα. Και στο οτι το οτι μπορεσε να βρει το κουραγιο να μου το πει, ειναι ενδειξη σημαντικων εξελιξεων στην αναπτυξη του ως σκλαβος μου. Η συζητηση αυτη γινεται χωρις καμμια διαθεση κριτικης και με τον σκοπο να καταλαβει οσο γινεται πιο βαθεια ποσο θετικη ειναι η ειλικρινεια του. Και οτι την διαχωριζω απο το ψεμμα του.
Μια τιμωρια σοβαρη και αναλογη της πραξης επιλεγεται και ανακοινωνεται στον σκλαβο στο τελος αυτης της συζητησης. Προσπαθω παντα οι τιμωριες να περιεχουνε στοιχεια του παραπτωματος για να αυξανεται η αποτελεσματικοτητα τους ως εργαλειων εκπαιδευσης. Ο σκλαβος που εχει με ολη του την ειλικρινεια παραδεχτει στην Κυρια του ενα τετοιο λαθος ειναι ετοιμος να δεχτει τις συνεπειες των πραξεων του. Η συζητηση που εχει προηγηθει βοηθαει στον διαχωρισμο των πραξεων που τιμωρουνται απο την πραξη της παραδοχης καθαυτης.

 

RE: Ειλικρίνεια και D/s

Κατ' αρχήν να πω ένα ευχαριστώ στη λάρα που επανέθεσε τα ερωτήματα μου πιο κατανοητά γιατί τα μέχρι εκεί ποστ απαντούσαν σε άλλα ερωτήματα. Εκείνο που θέλω να ξεκαθαρίσω λοιπόν είναι με το χέρι στην καρδιά πόσο σημαντικό για τον Κ/καθένα από Μ/μας είναι να μπορούμε να λέμε την αλήθεια; Τι αποκομίζουμε λέγοντας την; Τι μας οδηγεί στην απόκρυψη της; Χρειάζεται θάρρος και κουράγιο τελικά για να την πούμε; Γιατί να μην δείχνουμε ξεκάθαρα ποιοι Ε/είμαστε λέγοντας την αλήθεια και να προσπαθούμε να υποδυθούμε κάποιον άλλο, αποκρύπτοντας γεγονότα και καταστάσεις ή χρησιμοποιώντας κάποια "λογική" δικαιολογία, για να γίνουμε αρεστοί;

Για μένα λοιπόν είναι βασικό στο ξεκίνημα μιας σχέσης να δώσει ο Κυρίαρχος στον υποτακτικό να καταλάβει ότι μόνο η αλήθεια μπορεί να σταθεροποιήσει αυτή τη σχέση και ότι λέγοντας την αλήθεια ποτέ δεν πρόκειται να χάσει, ότι δεν πρόκειται να Απογοητευτεί ο Κυρίαρχος ότι κι αν συμβεί, μόνο Γνωρίζοντας το όμως μπορεί να Βοηθήσει τον υποτακτικό να εξελιχθεί ειδικότερα σαν άνθρωπος. Το ψέμμα για μένα δεν είναι παράπτωμα που μπορεί να διορθωθεί με μια τιμωρία, είναι ένας από τους σοβαρότερους λόγους για release, όταν όμως Είμαστε σίγουροι ότι ο υποτακτικός έχει καταλάβει τι Ζητάμε. Ότι δεν πρέπει να φοβάται να εκφράσει τα συναισθήματα του ή τις πράξεις του ακόμα κι αν είναι κάτι που θα μας Απογοητεύσει, μια και ένας από τους λόγους που Βρισκόμαστε δίπλα του είναι να τον Βοηθάμε να μάθει μέσα από τα λάθη του.

Πόσο σημαντικό είναι να δίνει ο Κυρίαρχος το παράδειγμα λέγοντας την αλήθεια; Το on need to know basis δεν μας Απαλλάσει από την υποχρέωση να Λέμε την αλήθεια. Και οι Δ/δυο χρειάζεται να προσπαθήσουν για την επιτυχία της σχέσης. Ποιά είναι η γνώμη των Κυρίαρχων πάνω σε αυτό το θέμα;

 

Για να μπορεσω να μοιραστω την αληθεια μου πρεπει πρωτα να την εχω πει στον ιδιο μου τον εαυτο. Και αυτη η διεργασια πιστευω οτι ειναι η πιο δυσκολη. Οταν μιλαω θελω να με κοιτανε και να κοιταω στα ματια... Ως υποτακτικη αυτο ηταν ενα μεγαλο προβλημα που ειχα να αντιμετωπισω αλλα οφειλω να ευχαριστησω Τον Κυριο μου, που μου Επετρεψε να Τον κοιτω στα ματια. Υπαρχουν φορες που η αληθεια μας καθρεφτιζεται τοσο εντονα στο προσωπο μας που οσο και να θελουμε να κρυφτουμε δεν μπορουμε.

Η εμπιστοσυνη και η ειλικρινεια ειναι αγαθα που ερχονται σιγα σιγα... χτιζονται με προσοχη και επιμονη, δεν χαριζονται. Ομως οσο και να θελω να ειμαι ανοιχτη και να μοιραστω τα παντα με τον Κυριο μου θα υπαρχουν φορες που ισως δεν το καταφερω...
Σ/σας δειχνω ενα παραδειγμα...

Αυτο ειναι κατι που ο Κυριος μου δεν Εμαθε ποτε. Και μεχρι προτεινως θεωρουσα οτι δεν υπηρχε λογος να το μαθει. Οτι ο σκοπος ηταν να φερω εις περας το task μου και ολες οι διεργασιες που θα γινοντουσαν μεσα μου ηταν δικο μου θεμα. Θεωρησα οτι η αποφαση να βαλω τελικα της γοβες ηταν μια προσωπικη μου νικη, που φυσικα ειχε αντικτυπο σε Εκεινον αφου ηταν Αυτος που ηθελα να ευχαριστησω αλλα δεν υπηρχε λογος να το Μαθει .

Αποκρυπτοντας Του ομως, οχι τοσο την πραξη αλλα τον τροπο σκεψης που με εκανε να λειτουργησω ετσι, Του αφαιρεσα το δικαιωμα να με καταλαβει καλυτερα; Του στερησα πολυτιμο υλικο για να δουλεψει στη συνεχεια μαζι μου; Τον εβγαλα εξω απο μια πολλη σημαντικη κατακτηση που ενω φαινομενικα ειναι δικη μου δε θα γινοταν χωρις τη Δικη Του συμβολη;
Σε καμια περιπτωση ο λογος που δεν το ειπα δεν εχει να κανει με το φοβο τιμωριας, δεν μου περασε καν απο το μυαλο.
Πιστευα οτι οφειλα να εστιασω το στοχο ομως το ταξιδι ειναι αυτο που αναδεικνυει τελικα την επιτευξη του στοχου.

Το ταξιδι... που μου φερνει στο νου την Ιθακη... (MasterJp Σας ευχαριστω που γινατε η αιτια να ξαναδιαβασω Καβαφη).

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
...

 

η ειλικρίνια είναι σημαντική σε όλες τις σχέσεις. από την σχέση παιδιού-μάνας μέχρι την σχέση αγοραστή-πωλητή

 

Νομίζω Phaedra οτι κανεις την πιο σωστη αντιμετώπιση οσον αφορα την αντιμετωπιση του παραπτωματος απο τον σκλαβο σου. Το να συζητησεις μαζι του την ολη διαδικασία του παραπτωματος, την επιβραβευση της ειλικρίνιας του αλλα και την τιμωρία του..Ολα αυτα ειναι μια άρρηκτη αλυσίδα σε μια M/s σχεση. Σε βρισκω απόλυτα σωστη...
Τωρα γιατι ο υποτακτικός/η "αναγκαζεται"να πει καποιο ψεμα? τα αιτια εχουν συζητηθει παραπανω..

 

Αναφερομαι σε ερωτήματα του ΜasteR_PieR και της lara

Νομίζω πως είναι καιρια ερωτήματα. Θα τα προχωρήσω ακόμη πιο πολύ. Τι μπορεί να κρύβεται πίσω απο αθώες φράσεις όπως «θελω να είσαι απόλυτα είλικρινης μαζύ μου»?. Η καραμέλα της «προόδου και γνώσης της σκλάβας μεσα από την ειλικρίνιά της» δε με πείθει γενικώς ως προς τις προθέσεις του Κυριάρχου. Μπορεί να κρύβει (ανειλικρινώς) τη βαθειά ανασφάλεια του Κυριάρχου, που προσπαθεί να την εξυπηρετήσει με το να ζητάει ειλικρίνια «ως θέμα αρχής».

Το αιτημα του Κυριαρχου για «ειλικρίνια» με ηθικούς όρους είναι πολύ ύποπτο, οπως και τα τερτίπια που μπορεί να γίνουν από τη σκλάβα γυρω απ’ τους ηθικούς όρους «αλήθεια» και «ψεμα».

Συμφωνω με τον ΜasteR_PieR οτι “είναι βασικό στο ξεκίνημα μιας σχέσης να δώσει ο Κυρίαρχος στον υποτακτικό να καταλάβει ότι μόνο η αλήθεια μπορεί να σταθεροποιήσει αυτή τη σχέση και ότι λέγοντας την αλήθεια ποτέ δεν πρόκειται να χάσει….”. Αυτό δε σημαινει αναγκαστικά «ραπορτάρισμα» (οχι πως θεωρώ οτι κατι τετοιο εννοεί ο MasteR_PierR για να μην παρεξηγούμαστε). Υπαρχουν φορές που επιτρέπω καποια «απόκρυψη της αλήθειας» σε σχέση με τα αισθήματά της προς εμένα, αν και συμβουλεύω για το αντίθετο. Για παραδειγμα, όταν σε μια νέα γνωριμία η σκλαβα χτίζει εμπιστοσύνη, είναι σχεδόν αναποφευκτο πως θα έχει ανάγκη να «δοκιμάσει» τον Κυριαρχο. Αυτή τη διεργασία δεν τη στερώ θετοντας ως όρο το ραπορταρισμα αλλα ενισχύω καθε «άνοιγμά της» . Επίσης αυτό κανει τη σκλαβα να νιώθει ασφαλέστερα και πιο χαλαρά. Οταν χτιστεί η εμπιστοσύνη τα πραγματα είναι διαφορετικά.

Προτιμώ να ερμηνεύω τον όρο «ειλικρίνεια» ως «έκθεση» παρά ως «ραπορταρισμα αληθειών». Η σχεση Μ/s είναι μια ανοικτή σχεση. Οσο πιο πολύ «εκτειθεται» μια σκάβα (και ενας αφεντης)– τοσο το καλυτερο γι αυτή και τη σχεση. Η «εκθεση» της σκλαβας αποτελεί προιον συστηματικής δουλειας του Κυριάρχου και τη βαση της ανοικτής M/s σχεσης. «Ανειλικρίνεια» της σκλάβας σημαινει άρνησή της να συμμετεχει στη διαδικασία αυτή (δηλαδή στην ίδια ανοικτή σχέση) οποτε συμφωνω με τον MasteR_PieR οτι είναι λογος για «release».

Σε μεμονωμενα περιστατικά μπορεί ο Κυρίρχος να μην εχει ευθύνη, αλλά αποτελεί ισχυρό σήμα. Αν πρόκειται για συστηματικότερη κατασταση (είτε ψεύδους, είτε καταναγκαστικής αναφοράς αληθειών) θεωρώ οτι ο Κυριαρχος οδεύει προς την αποτυχία του. Ναι έχει απόλυτη ευθύνη.

Πολλές. Ειναι πραγματα που δεν εκφραζονται κατ’ ανάγκη με λόγια. Νομιζω πως η δευτερη ερώτηση απαντα στην πρωτη. Αν η σκλάβα αισθανθεί οτι ο Κυρίαρχος δυσανασχετεί να «παίρνει» την αλήθεια, θα πράξει αναλόγως. Εκτος κι αν είναι καλυτερη απ’ αυτόν (αλλο δύσκολο thread).

Είναι πολύ σημαντικό και για τη σχέση αλλά αποτελεί και τη φύση του Κυριαρχου.
Φαντάστειτε αγαπητέ μου, εναν Κυρίαρχο να καταστρώνει ιντριγκες... ¨χαχαχα