Σιωπή...

κάποιοι άνθρωποι χάνονται στις έννοιες....
ξεχνάν τι είναι τα σημαντικά και κυνηγούν άπιαστα όνειρα...
αφήνοντας αυτούς που τους αγαπάνε πραγματικά στην σιωπή....

 

Κάποιες μέρες ακούω στη σιωπή τη φωνή σου πάνε μέρες που λείπεις κι είμαι ακόμα μαζί σου

 

D' you breathe the name of your saviour in your hour of need,
And taste the blame if the flavor should remind you of greed?

 

Sail with me into the dark baby...

 

Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
'Neath the halo of a street lamp
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence

And in the naked light I saw
Ten thousand people maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never shared
No one dared
Disturb the sound of silence

"Fools," said I, "you do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you"
But my words like silent raindrops fell
And echoed in the wells of silence

And the people bowed and prayed
To the neon god they made
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming
And the sign said "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls
And whispered in the sound of silence"

 

Όποιος ξεχνάει χάνεται, ραγίζει όποιος θυμάται
κι αυτός που παραστράτησε στις ερημιές κοιμάται
στα γιορτινά τα μαγαζιά πολύχρωμες βιτρίνες
είπες πως θα 'ρθεις να με βρεις δυο χρόνια κι έξη μήνες

Μάθε τη γλώσσα της σιωπής κι ύστερα έλα να μου πεις
πώς κλίνεται το σ' αγαπώ πώς βγάζει η έρημος καρπό
πώς βγάζει η έρημος καρπό

Αλλάζουν δρόμοι και μορφές οι εποχές αλλάζουν
κι οι από μηχανής θεοί αμήχανα κοιτάζουν
άσ' το παράθυρο ανοιχτό σ' όλες τις καταιγίδες
θα δεις στο φως μιας αστραπής όσα ποτέ δεν είδες

 

...λατρεμένο...

 

πολύ....

 

 

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:
«σώπα!».

Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».

«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας... Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!». Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!

Και δεν θα μιλάς,θα γίνεις φαφλατάς,θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!

του Αζίζ Νεσίν ( Τούρκου ποιητή )

 

 


«Τί φοβάσαι λοιπόν;«

Με ρώτησε ένα απόγευμα…

«Φοβάμαι τους λύκους που γυροφέρνουν αγριεμένοι στα σοκάκια της πόλης»

«Μα δεν υπάρχουν λύκοι στην πόλη,
Μόνο άνθρωποι τριγυρίζουν στα τσιμεντένια μονοπάτια της.»

Σώπασα…

«Τί άλλο φοβάσαι;»

«Φοβάμαι τη μοναξιά που παραμονεύει πίσω από τις πόρτες»

«Ποιές πόρτες άνοιξες και πόσο βαθειά μπήκες στα δωμάτια της ψυχής;»

Σώπασα ξανά. Τί να πώ;

«Μπέρδεψες τη μοναχικότητα με τη μοναξιά» , μου είπε,

και μου κοπήκανε τα πόδια.

«Μαζευτήκατε πολλοί και κορεστήκατε, αυτό είναι το πρόβλημά σας.
Μες στην αναμπουμπούλα της πολυκοσμίας,
Ξεχάσατε την σημαντικότητα του ενός;
Την ομορφιά της διαφορετικότητας και της αλήθειας.»

«Ποιάς αλήθειας;» Ρώτησα εγώ αυτή τη φορά…

«Της δικής σου αλήθειας.»

Ήθελα να συνεχίσω σαν παιδί μικρό που δε γνωρίζει σταματημό.
Κάτι μέσα μου όμως αντήχησε…

«Σσσ, σώπασε τώρα κι αφουγκράσου.
Ο καιρός της πολυλογίας και της παράφορης περιφοράς ήρθε στο τέλος του.
Δεν έχει πια κάπου αλλού να πας,
Κάπου αλλού να ξαναδοκιμάσεις την πρώτη σου φορά.
Η ώρα του τώρα έφτασε.
Σαν κεραυνός που σκίζει τα ουράνια
Και κατακαίει τα ξερόκλαδα της ερήμου,
Έτσι κι η ενέργεια ετούτη
Εξαλείφει κάθε ίχνος των λεπρών
Που τόσες ζωές έκρυβες
Στο καθέν’ από τα σώματά σου.
Μακριά από τα μάτια των ξένων,
Μακριά από τα δικά σου μάτια.

Στάσου ακίνητη τώρα κι άκουσε
Τον ήχο της δικής σου ύπαρξης.
Κι όταν πια λάβεις αυτό,
Που ήταν προορισμένο για τα δικά σου αυτιά,
Το δικό σου χαμόγελο, την δική σου καρδιά,
Τότε θα τελειώσουν οι ερωτήσεις.
Ο φόβος θα πάψει πιά να μεταμφιέζεται και να σε καταδιώκει
Και τα σύννεφα της ψυχής θα παραμερίσουν,
Αποκαλύπτοντας τη μοναδική λέξη που θα σου είναι πλέον απαραίτητη :

- Αγάπη.

http://nio-land.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2825.html