Όνειρα.

Περιγράψτε μου ένα περίεργο όνειρο που έχετε δει στον ύπνο σας!

 

ημουν σε ένα μοναστήρι. είχα πάει με μια φίλη.
όλο το μοναστήρι ήταν χτισμένο από πέτρα. παλιό. και λίγο σκοτεινό.
έπρεπε να μαγειρέψουμε. όσπρια. τα φασόλια δεν φτάναν κι έτσι έπρεπε να φέρω κι άλλα.
ξαφνικά από τα δεξιά μου βλέπω μια μεγάλη φωτεινή πόρτα. γυάλινη. πίσω από την πόρτα ήταν ένα θερμοκήπιο.
εκεί μέσα βρήκα ακόμα μια φίλη να σπέρνει.
της μιλάω για λίγο και φεύγω.
βγαίνω έξω. έχει χιόνια παντού. πολλά χιόνια. αλλά δεν κρυώνω.
χάνομαι στο δάσος.
έχει σκοτάδι.
ξαφνικά ακούω φωνές.
με βρήκε ένας φίλος. με οδήγησε πίσω στο μοναστήρι.
περπατώντας περάσαμε μπροστά από πολλές μοναχές φυσικά....
μα φτάνοντας υπήρχαν πια 2 πόρτες...
πήγα να μπω στην δεξιά.
με τράβηξε και με έβαλε στην αριστερή.
εκεί με περίμεναν όλοι.
δεν θυμάμαι τπτ άλλο...
μόνο ότι πάλεψα με μια με σπαθιά...
δεν θυμάμαι αν νίκησα... γμτ...
συγνώμη...

έχω ακόμα ένα...  

 

Το πρώτο όνειρο μου θύμισε Μεσαίωνα σε πιο sci-fi setting. Yπέροχο. Είναι τόσο ενδιαφέρον να ακούς τα όνειρα των άλλων.  

 

Τα όνειρα μας είναι ο καθρεύτης των φόβων μας, των επιθυμιών μας και γενικά των όσων συμβαίνουν ή θα θέλαμε να συμβούν στην ζωή μας. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ειναι και προειδοποιήτικα.
Τα όνειρα μας μιλάν αρκεί να τα ακούσουμε και να τα κατανοήσουμε.
Συνήθως λένε όταν το όνειρο είναι καλό δεν πρέπει να το μοιραζόμαστε με κανέναν για να γίνει πραγματικότητα.
Από την άλλη αν είναι κακό υπάρχουν δύο λύσεις. Για παράδειγμα, όλοι ξέρουμε ότι αν κάποιος δει στον ύπνο του ψάρια σημαίνει λαχτάρα-στεναχώρια. Λοιπόν, πρώτον ή που το μοιράζεσαι με κάποιον ή που πας και αγοράζεις ψάρια την ίδια μέρα και τα μαγειρεύεις.
επίσης συνήθως τα όνειρα , λένε, βγαίνουν μέχρι το μεσημέρι.

 

Το σκηνικό μας βρίσκει σε ενα παγοδρομιο προεκταση του οποιου ειναι και μια παγωμενη λιμνη..
Γυρω γυρω υπαρχουν ελατα και χιονισμενα βουνα...
Ο κοσμος ειναι χαρουμενος και ολοι πατιναρουν..υπαρχει μια παρεα παιδιων και γελανε δυνατα και κανουν διαφορα παιχνιδια στον παγο..ξαφνικα ενα αγορι και ενα κοριτσι απομακρυνονται απο τους υπολοιπους και κατευθυνονται προς την παγωμενη λιμνη..καποια απο τα υπολοιπα παιδια τους φωναζουν να προσεχουν πανω στην λιμνη..αλλα τα πνιχτα γελακια αυτων που απομακρυνονται τους κανουν να γυρισουν στη δικη τους διασκεδαση..το νεαρο ζευγαρι πατιναρει στη λιμνη και κυνηγαει το αγορι το κοριτσι..ξαφνικα ακουγεται ενας δυνατος κροτος...ο παγος σπαει και το κοριτσι πεφτει μεσα...το αγορι τρεχει προς το μερος της αλλα ειναι αργα...ο παγος κλεινει με ταχυτητα το κενο της τρυπας και εκεινος βλεπει απλα το κοριτσι να προσπαθει να σπασει την παγωμενη επιφανεια απο πανω της...τα μαλλια της κυματιζουν και τα ματια της τον κοιτανε σαν χαμενα...το σωμα της πααρσυρεται στο βυθο της λιμνης..χαθηκε..
Γυριζει και κοιταζει την παρεα τους μερικα μετρα παραπερα..δεν εχει το κουραγιο να φωναξει...κανει να σηκωθει και ακουει ξανα τον ιδιο ηχο...πεφτει μεσα...δεν εχει αντοχη να παλεψει..αφηνεται να παρασυρθει..η τρυπα κλεινει...κανεις δεν θα μαθει για εκεινους.. αυτη ηταν η σκεψη του...ειμαι σαν αορατος θεατης...βλεπω ακουω νιωθω...αλλα δεν μπορω να επεμβω...φωναζω για βοηθεια αλλα δεν με ακουει κανεις...και ξαφνικα...ησυχια..και μετα ολα συνεχιζουν κανονικα...
Θυμαμαι ξυπνησα και ενιωθα να πνιγομαι...

 

Εγώ όταν βλέπω στον ύπνο μου ψάρια , πάντα έχω άσχημο ύπνο.
Ίσως επειδή τα σιχαίνομαι και δεν μπορώ να τα φάω. Ίσως επειδή
μου χε κάτσει κόκκαλο στον λαιμό όταν ήμουν παιδάκι και μου
βάζανε τανάλιες για να μου το αφαιρέσουν. Δεν τα θέλω τα ψάρια.
Θέλω σουτζουκάκια. Και σουτζουκάκια ποτέ δεν έχω δει σε όνειρα.
     

 

Άγχος . Πολύ άγχος. Αυτό μου βγάζει για σένα αυτό που περιέγραψες. Από περιέργεια..Είδες αυτό το όνειρο
σε φάση της ζωής σου που κλεινόσουν στον εαυτό σου ή που ένιωθες να μην σε καταλαβαίνουν;

 

Το ειδα σε μια πραγματικα πολυ ομορφη περιοδο της ζωης μου..
Αλλα γενικά οσοι με ξερουν θα ελεγαν οτι ζω απο το αγχος...αυτο που λενε..το αγχος σκοτώνει...μαλλον εχει βγει για μενα..  

 

Σε καταλαβαίνω γιατί και εγώ αγχώνομαι πολύ. Είναι ο τύπος προσωπικότητας μου. Δεν το δείχνω αλλά μέσα μου είμαι
μέσα στο άγχος και στην ανασφάλεια. Σκοτώνει όντως το άγχος. Προσπαθώ να το αποβάλλω. Θα γελάσεις, αλλά με έχει βοηθήσει το να πλέκω πουλοβεράκια στα σκυλάκια μου. ( Δεν κάνω πλάκα.)

 

Δεν γελασα...χαμογελασα..γιατι αν κατι μπορει να βοηθησει καποιον να αποβαλλει το αγχος..ειναι απλα υπεροχο..

 

..και βρίσκομαι στα 1796,σε ένα οικοτροφείο στο Καρλοβυ Βαρυ,με μια τεράστια βιβλιοθήκη που φτάνει ως το πανύψηλο ταβάνι,ξύλινη,σκαλιστή..κι εγώ να προσπαθώ να φτάσω έναν σπάνιο τόμο στο τελευταίο ράφι..και στη συνέχεια να πετώ ψηλά..με τις καστανές κοτσίδες μου και το γαλάζιο φόρεμα με τη λευκή ποδιά και να παρατηρώ απο το ταβάνι τα πάντα και τους πάντες..
και μετα,ενω ετοιμάζαμε το σπίτι για τους αρραβώνες της υποθετικής αδελφής μου κι ερχόταν όλοι οι Τσέχοι συγγενείς που υποτίθεται πως είχα εκεί,ξάφνου παρουσιάζεται και ο παππούς μου σε ρόλο γκεστ,ο οποίος έχει πεθάνει εδώ και εφτά χρόνια και μου λέει να επιλέξω να βάλω μολόχες στις ζαρντινιέρες,επειδή είναι ανθεκτικές στο κρύο που κάνει στην Τσεχία,σε σχέση με την Ελλάδα κι επιπλέον,ανθίζουν όλο το χρόνο
στη συνέχεια,κάνει ένα flashforward το όνειρο..κι εμφανίζομαι δέκα χρόνια μετά,να φεύγω κρυφά ένα βράδυ για να συναντήσω τον μυστικό μου εραστή που τύχαινε να είναι ενας διάσημος συνθέτης,ο οποίος έκανε λουτροθεραπείες στην περιοχή εκείνη την περίοδο..κι εγω να τρέχω..να τρέχω..για ώρα πολλή και να τον αναζητώ μέχρι τα στενά της Mala Strana,ενω όλη η πόλη κοιμόταν..κι εγώ να τρέχω κι εκείνος να εμφανίζεται ξαφνικά σε ηχογραφημένο μήνυμα(!) στο σπίτι του..και να μου διαβάζει με σταθερή..βαθιά φωνή το γράμμα του το αποχαιρετιστήριο
κι ενω ήμουν σίγουρη πως κάπου εκεί θα τελείωνε το θέμα..εμφανίζεται και πάλι,μετά απο χρόνια..σε ένα σουαρέ του πρίγκηπα Λομπκοβιτς,στην κορυφή της κεντρικής σκάλας, να με κοιτάζει μ ένα βλέμμα όλο μυστήριο κι ενα σαρδόνιο χαμόγελο που με ωθεί να τρέξω μακριά του..σε presto agitato
αλλα τελικά δεν τα καταφέρνω να γλυτώσω και με ακινητοποιεί μ ένα πάθος αλλόκοτο,σ εκείνο το σημείο χάνω τις αισθήσεις μου κι επιτέλους ξυπνώ στο σήμερα..

 

Σουρεάλ.