Έχει το BDSM διαλείμματα;

Έλα μου ντε...Έχω πια ξεχάσει κι εγώ τι υπάρχει πέρα απ' την αγαμία. Σκέψου, ούτε η χούφτα μου δεν μου κάθεται πια χαχα. Όμως τις σπάνιες φορές που μου κάθεται ( η χούφτα μου ), κάνουμε ένα 24/7 που σπάει κόκκαλα χαχα...    

 

Καρτεσιανής λογικής ερώτημα, άνευ ουσίας...

 

Ωχ ναι; Δεν έπρεπε;

 

Σε μένα βρήκες;  

 

νομίζω οτι είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε κάποια διαλειματα στην ζωη μας.
απο την δουλειά , απο τα παιδιά , απο την οικογένεια απο τις σχέσεις απο παντου.
γιατι οχι και απο το bdsm ( και δεν εννοώ να κανουμε βανιλοκατάσταση !! απλα να μην κάνω τιποτα ερωτικο )

 

Ξεχνιέται το ποδήλατο..?

 

Α δν κανω διακρισεις...ειμαι παντως καιρου...

 

Κλαίω ρε συ. Χαχαχαχαχαχα

 

Θέτοντας το ποδήλατο σε καρτεσιανή λογική... βγάζουμε ως αποτέλεσμα ένα ψάρι.
Δεν ξέρω.

 

Προφανώς και σπίτι μου, με τα όπλα μου, έχω την άνεση και τον αέρα του νικητή, το ξέρεις φαντάζομαι 

 

Παιζω καλυτερα στα εκτος εδρας 

 

Το λοιπόν, ας μιλήσω και λίγο σοβαρά - όσο μου είναι δυνατόν -.
Σαν διάλειμμα εγώ αντιλαμβάνομαι τις μικρότερες ή μεγαλύτερες περιόδους, που θα ήταν δική μου απόφαση ν' απέχω απ' την bdsmική δραστηριότητα.
Και όχι επειδή μου το επιβάλλουν οι περιστάσεις (δηλαδή σύντροφος vanilla με την οποία το bdsm θ' αποκλειόταν ή θα κόλλαγα, να της μιλήσω για τις "προτιμήσεις" μου).
Εγώ διαλείμματα τα έχω κάνει και σίγουρα θα συνεχίσω να τα κάνω. Αφού δεν είναι όλοι οι περίοδοι ίδιες και το πολύ το Κυρ Ελέησον κάποιοι παπάδες το βαριούνται.
Παίρνοντας κάθε τόσο τις δέουσες αποστάσεις από κάτι που μου αρέσει πολύ, είναι ένας τρόπος για να μην μπουχτίσω. Να μην το καταπιώ έως το μεδούλι.
Όταν βλέπω ότι το Κ/υ, τα σαδομαζοχιστικά "παραφερνάλια" τα βρίσκω χλιαρά. Είναι το καμπανάκι, που μου λέει να τ' αφήσω για λίγο στην άκρη.
Μέχρι να επιστρέψει δυναμικά η επιθυμία για bdsm. Και σε κείνες τις περιόδους που "βανιλλιάζω" ( πάντα στο μέτρο του δυνατού, αφού κάποια στοιχεία του κωλοχαρακτήρα μου, δυστυχώς δεν ανέχονται "καπάκι" ποτέ ), μπορώ να πω ότι το απολαμβάνω τα μάλα, "ξεκουράζομαι".
Αν αυτό με κάνει γιαλαντζί βουδουσουμιάρη, so be it. Το σημαντικό είναι να περνάω καλά εγώ και κατά δεύτερο λόγο εκείνη που είναι μαζί μου.
Βέβαια αν το θέλω μου για "αγρανάπαυση" δεν θα της έκανε ( μου έχει συμβεί στο παρελθόν ), η πόρτα μου είναι πάντα ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα.

Υ.Γ.

Αν το διάλειμμα θα μπορούσε να γίνει μόνιμο, πιστεύω ότι η ενδελεχής του ανάλυση θα ήταν θέμα άλλου νήματος.
Παραμένει κι αυτό τελείως προσωπική υπόθεση.
Εγώ πάντως στην ζωή μου, έμαθα να μην αποκλείω τίποτε και ότι πολλά πράγματα "πεθαίνουν" κάποτε.
Ακόμη και κείνα που κάποτε μας έδιναν μεγάλη ευχαρίστηση ή θεωρούσαμε αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας.
Εκείνα, αν και όταν "πεθαίνουν", τα ενταφιάζουμε με ηρεμία κι ένα χαμόγελο, αφού θα ήμασταν σίγουροι ότι έχουν ολοκληρώσει πια τον κύκλο τους.
Και ότι δεν θα είχαν τίποτ' άλλο να μας δώσουν.