Πες μου πώς σχετίζεσαι, να σου πω ποιός είσαι

Εναλλακτικός τίτλος:
Πες μου πώς συμφωνείς, να σου πω τι θέλεις
Πες μου πώς διαφωνείς, να σου πω ποιος είσαι

Κοντεύω πιά 4 χρόνια στο φόρουμ. Ο λόγος που μπήκα ήταν η ικανοποίηση ενός φετίχ μου, το οποίο, κοιτάζοντάς το με καθαρή ματιά, πλησιάζει περισσότερο τη φαντασίωση ως προς το βαθμό επιτακτικότητας της ανάγκης. Τουτέστιν, όντας μια επιθυμία επιπέδου «nice-to-have» δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα της σεξουαλικής μου έκφρασης και πληρότητας.
Το γεγονός αυτό μου έδωσε την ευκαιρία με την πάροδο του χρόνου να επανεξετάσω το πλαίσιο συμμετοχής μου στο φόρουμ. Διαπίστωσα πως εξελίχθηκε σε περιέργεια για τον κόσμο του bdsm και διερεύνηση του βαθμού ταύτισης των δικών μου αναγκών με εκείνες των παρεπιδημούντων το χώρο.

Η επαναδιατύπωση του λόγου συμμετοχής μου στο φόρουμ με οδήγησε σε διαφοροποίηση του τρόπου προσέγγισης των υπολοίπων. Έγινα πιο χαλαρός, αποκαλύπτοντας περισσότερες πλευρές μου σε επικοινωνιακό επίπεδο, κάτι που θεωρώ θετική εξέλιξη.

Η χαλάρωση αυτή όμως έδωσε την ευκαιρία να βγει στην επιφάνεια η βαθύτερη ανάγκη μου, η οποία ξεπερνά το σεξουαλικό και ερωτικό ζητούμενο και ακουμπά τον τρόπο που –ασυνείδητα περισσότερο παρά συνειδητά- σχετίζομαι με τους ανθρώπους. Και αυτός είναι η κλασσική προσέγγιση του νάρκισσου, η χειριστικότητα, ο εγωισμός, το μοτίβο «εγώ το ξέρω καλύτερα από εσένα».

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά? Εδώ ισχύειτο «to whom it may concern». Για τους υπόλοιπους, απλά τροφή για σκέψη.
Όταν σχετιζόμαστε με τους άλλους, στην αρχή ασυναίσθητα ή σκόπιμα προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας με σκοπό να αποκομίσουμε αυτό που θεωρούμε ως ζητούμενο. Στην καλύτερη περίπτωση δεν ξεφεύγουμε πολύ από αυτό που θεωρούμε «ο εαυτός μας», απλά λειαίνουμε τις γωνίες και υιοθετούμε μια προσέγγιση που θεωρούμε επωφελή για την επίτευξη του στόχου μας. Συνήθως υποτονίζουμε τα στοιχεία μας που θα μας οδηγήσουν σε σύγκρουση με τους άλλους και υπερτονίζουμε αυτά που θεωρούμε ελκυστικά σε εμάς. Ορισμένοι βέβαια κάνουν το αντίθετο: μπαίνουν με τσαμπουκά και εριστική διάθεση, γιατί πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο θα φανούν μάγκες, ασυμβίβαστοι, μπρουτάλ (ή μπρατ) και θα «κερδίσουν το κορίτσι». Κι αυτό προσέγγιση είναι, σωστή κατ’ αυτούς.

Αργά ή γρήγορα λειτουργεί η «δυναμική της ομάδας». Δημιουργούμε οικειότητα με κάποιους, αντιπάθειες με άλλους . Στην αρχή τις καλύπτουμε κάτω από μια κομ-ιλ-φο ευπρέπεια. Από κάποιο σημείο και μετά όμως βγάζουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Αυτός είναι ο λόγος που τα παλαιά μέλη, που έχουν γράψει «χιλιόμετρα» στο χώρο δε στρογγυλεύουν τη συμπεριφορά τους, πράγμα που ορισμένους τους «ξενίζει», τους χαλάει. Για τους ίδιους όμως πιστεύω πως είναι απλά ο μόνος τρόπος να υπάρχουν, όντας αυθεντικός. Το ζητούμενο της ένταξης σε μια ομάδα είναι η ισορροπία ανάμεσα στην αποδοχή μας από την ομάδα και στη διατήρηση της αυθεντικότητάς μας.

Στο δια ταύτα λοιπόν, που τονίζω πως αποτελεί προσωπική εκτίμηση: Η συνύπαρξη με τους άλλους σε οποιονδήποτε χώρο, εικονικό ή φυσικό, μπορεί να είναι εποικοδομητική για τον καθέναν από εμάς. Ανάλογα με το πόση ενέργεια, διάθεση και χρόνο επενδύουμε σε αυτή, μπορεί να μας αποκαλύψει πράγματα για τον εαυτό μας και τον τρόπο που σχετιζόμαστε. Ας προσπαθούμε κατά διαστήματα να παίρνουμε απόσταση παρατηρητή και να εξετάζουμε ψύχραιμα τα τεκταινόμενα. Το ζητούμενο δεν είναι να πούμε «είμαι σωστός», αλλά ούτε να βγούμε και να αναφωνήσουμε «Mea culpa». Το ζητούμενο είναι να γίνουμε λίγο πιο «ενήμεροι» του τρόπου που μας βλέπουν οι άλλοι και μέσα από αυτό, σιωπηλά, να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας ως προς τι θα κρατήσουμε και τι θα πετάξουμε. Ας μην ξεχνάμε ότι πάντα η επιλογή είναι δική μας.

 

χα χα καλό!  

 

Χαίρομαι που τονίζεται το "προσωπικό" της εκτίμησης γιατί δεν τη συμμερίζομαι.

Η συνύπαρξη, συνήθως, μπορεί να είναι εποικοδομητική αν είναι αμφίδρομη η ανταλλαγή δεδομένων. Μπορεί, με την ίδια συχνότητα, να είναι αδιάφορη και κάποτε αδύνατη.

Διαφωνώ ως προς την εξομοίωση φυσικής και εικονικής "συνύπσρξης" . Έχει πολλά, μεγάλα, τεράστια κενά η δεύτερη ώστε να ονομαστεί συνύπαρξη, τουλάχιστον με την έννοια της φυσικής.

Προσωπικά, σχεδόν πάντα, τηρώ στάση παρστηρητή ακόμα κι αν συμμετέχω στην ανταλλαγή.Επίσης, ποτέ η συμμετοχή μου δεν έχει ως ζητούμενο το να μάθω πώς με βλέπουν οι άλλοι. Ομολογώ πως δεν μου είναι αδιάφορο αλλά μέχρι εκεί : δεν είναι ζητούμενο.

 

Από τη στιγμή που αποφασίζω να επικοινωνήσω, κάποια αμφίδρομη ανταλλαγή δεδομένων υπάρχει. Δεν ενδιαφέρει στη συγκεκριμένη περίπτωση αν τα δεδομένα είναι αληθή, ακριβή, ή ψευδή, αλλά ο τρόπος που επιλέγω να σχετιστώ: Εμπιστοσύνη, καχυποψία, επιφυλακτικότητα, επίκριση, ανοιχτή διάθεση, πνεύμα συνεργασίας, ανταγωνιστικότητα κ.λ.π.

Λέγοντας "σε οποιονδήποτε χώρο" δε σημαίνει ότι εξομοιώνω τους χώρους μεταξύ τους, αμόρ. Μη μου βάζεις στο πληκτρολόγιο φράσεις που δεν είπα  
Συνύπαρξη είναι κάθε μορφή επικοινωνίας με μια ομάδα με την οποία ενδιαφέρομαι να σχετιστώ. Το ειδικό βάρος της συνύπαρξης για μένα εξαρτάται, όπως προανέφερα, από το χρόνο και την ενέργεια που θέλω να επενδύσω στην επικοινωνία μου με την ομάδα. Όταν κάνω μια περαντζάδα για "τσιμπολόγημα" και φεύγω, δε μπορεί να θεωρηθεί συνύπαρξη. Όταν όμως συμμετέχω με οποιαδήποτε συχνότητα για κάποια χρόνια, είναι μια μορφή συνύπαρξης, δε βρίσκεις?

Το γεγονός ότι τηρείς σχεδόν πάντα στάση παρατηρητή εδώ, μπορεί να σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεσαι αρκετά. Αν όμως τηρείς την ίδια στάση σε όλες τις σχέσεις σου, μπορεί να σημαίνει πως έχεις κατακτήσει μια χρήσιμη δεξιότητα ζωής. Χρησιμοποίησέ τη με σύνεση  

 

Η αλληλεπίδραση με τους άλλους σ' έναν οποιονδήποτε χώρο ( εικονικό ή μη ) δεν είναι ποτέ σπατάλη χρόνου.
Αν βέβαια άπτεται πραγμάτων που θα μας ενδιέφεραν έστω και στο ελάχιστο. Τ' όποιο μέσο από μόνο του δεν είναι ούτε ωφέλιμο, ούτε επιβλαβές.
Αφού χρήζει πάντα του καυσίμου εμείς, για να λειτουργήσει. Τα θέλω μας όταν μπαίνουμε σ' ένα οποιοδήποτε "πλοιάριο", είναι τα πανιά και η ρότα μας.
Ίσως και με την πάροδο του χρόνου ν' αλλάζουν. Αυτό είναι τελείως προσωπική υπόθεση.
Ο τρόπος έκφρασης που χρησιμοποιούμε για ν' "αγγίξουμε" τους άλλους, το μέχρι ποιου σημείου και ποιους επιλέγουμε να μας "αγγίξουν", είναι το τιμόνι μας.
Κάποιοι/ες προσαρμόζονται, ζυγίζουν και όταν θεωρήσουν, ότι πήραν τα "μέτρα" μιας κατάστασης, εκδηλώνουν περισσότερα κομμάτια του "δυναμικού" τους.
Αν είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο για κείνους/ες που το "συναντούν", είναι θέμα γούστων.
Άλλοι/ες, μπαίνουν σ' ένα "μέρος" σαν ταύροι στο υαλοπωλείο. Οι προθέσεις τους σε μένα τουλάχιστον δεν ήταν ποτέ ευδιάκριτες και σίγουρα αρκετές φορές θα ήταν παρεξηγήσιμες. Τ' ότι αρκετοί/ες από μας θα μοιραζόμασταν ένα "τόπο", τ' ότι θα μοιραζόμασταν ακόμη και πολύ προσωπικά μας πραγματάκια κάποιες φορές.
Δεν σημαίνει, ότι δεν θα βάζαμε κάπου τα όρια μας. Δεν σημαίνει, ότι θα ήμασταν όλοι/ες διατεθειμένοι/ες, να "παραγνωριστούμε", ή ότι θα ήταν όλες οι στιγμές μας ίδιες. Οι συμπάθειες ή αντιπάθειες που δημιουργούνται εδώ μέσα, θα ήταν αντανάκλαση του τι θα συνέβαινε και στον πραγματικό κόσμο, τίποτε το διαφορετικό.
Κάποιος, κάποτε εδώ είχε γράψει, ότι το forum ( όπως τ' οποιοδήποτε forum ) θα ήταν σαν ένας καφενές, όπου οι διάφοροι θαμώνες θ' αντάλλασσαν δυο κουβέντες.
Όσο μένει σ' αυτό το πλαίσιο, οι πιθανότητες "παρατράγουδων" θα ήταν περιφραγμένες και σίγουρα χαμηλής εντάσεως.
Το "πρόβλημα" ανακύπτει όταν τ' όποιο "κυνήγι" από δευτερεύον κίνητρο ( ή ακόμη πιο κάτω στην ιεραρχική σκάλα ), γίνεται πρωτεύον.
Εκεί σκάνε μύτη οι πιο απίθανοι ανταγωνισμοί, απροσδιόριστα νούμερα συμπαθών δίποδων "μαλώνουν" σε ξένους αχυρώνες ( και αρκετές φορές για "σανό" που δεν θα ήταν καν σίγουρα, αν η γεύση του θα τους έκανε ).
Κατ' εμέ ( να σου και το κατ' εμέ χαχα ) κανείς/καμία δεν είναι σωστός/η και κανείς/καμία δεν είναι λάθος όταν κινείται με γνώμονα τα θέλω του/της.
Όταν είναι απλά ο εαυτός του/της.
Μπορεί να είναι ταιριαστός/η με κάποιον/α άλλο/η σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.
Μπορεί να είναι αρεστός/η σε κάποιους/ες ( σε όλους/ες μάλλον είναι αδύνατον ).
Αλλά σίγουρα είναι λάθος, αν πιστεύει ( ή ακόμη απαιτεί ), ότι θα μπει σε "ξένο σπίτι" και θα επιβάλλει τα γούστα και τους κανόνες του/της στους πάντες.

Υ.Γ.

Δεν ξέρω αν βγήκα εκτός θέματος, είναι πολύ πιθανό. Σε κείνη την περίπτωση σου ζητώ συγνώμη.  

 

Φιλαράκι @Tenebra_Silente , ακόμα και όταν βγαίνεις εκτός θέματος είσαι τραγικά εντός  

Φυσικά βάζουμε όρια, εδώ και έξω. Τα όρια είναι το ψυχικό μας "δέρμα". Έβαλες όμως μια επιπλέον παράμετρο, που είναι το διακύβευμα. Τι ζητάμε δηλαδή από μια ομάδα. Όσο πιο σημαντικό κατ' εμάς είναι το διακύβευμα, τόσο πιο πολλά θα επενδύσουμε στην ομάδα. Άρα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η "έκθεσή" μας σε αυτή. Κάποια στιγμή θα χρειαστεί να λάβουμε θέση απέναντι στους ανταγωνισμούς, τις προκλήσεις, την αμφισβήτηση. Εκεί θα βγει ο πραγματικός μας εαυτός. Εξ ου και ο εναλλακτικός τίτλος του νήματος  

 

Ποιος 8α το κρίνει αυτό; ntoing!

 

Είναι παρατήρηση που βασίζεται στην εμπειρία. Αν εννοείς ότι υπάρχουν κάποιοι που σχετίζονται με το χώρο για μεγάλο διάστημα και δεν έχουν παρ' όλα αυτά δείξει τον πραγματικό τους εαυτό, δε θα διαφωνήσω. Υπάρχουν και μάστορες του χειρισμού των άλλων...

 

Μήπως δίνουμε πολύ μεγαλύτερη σημασία σε αυτή την εικονική, ας την πουμε, "συνύπαρξη" από όση πραγματικά έχει;

Η συμμετοχή σε φόρα είναι μόνο αυτό: συμμετοχή. Δεν μπορώ να την ονομάσω συνύπαρξη, αποφάσισα  

Αν ο χρήστης αποφασίσει να κάνει το εικονικό πραγματικότητά του, επιτρέψει σε κρίσεις, επικρίσεις, λάικς να διαμορφώσουν ή επηρρεάσουν την προσωπικότητά του, είναι απολύτως προσωπική του στάση και καμμία ευθύνη κανείς δεν έχει.
Εκτός αν μιλάμε για κάτι άλλο που δεν έχω καταλάβει...(ως συνήθως).

 

Χαίρομαι που δεν το ξεχείλωσα και κυρίως που δεν σου χάλασα το νήμα. Έγραψα πάρα πολύ, για να πω το - για μένα - απλό.
Δηλαδή τις αιτίες, για τις οποίες βρισκόμαστε εδώ πέρα. Όλα από εκεί ξεκινούν κι εκεί καταλήγουν. Πριν μίλησα για ιεράρχηση των θέλω μας.
Εξυπακούεται ότι όλα τα παραπάνω είναι προσωπική υπόθεση.
Θα ήθελα να υπογραμμίσω και κάτι που προέγραψες εσύ, το πόσο επιτακτικά θα ήταν τα θέλω μας αυτά.
Αν και θα ήταν κουραστικό ( και ίσως ανούσιο ), επαναλαμβάνω ότι τα θέλω μας από μόνα τους δεν είναι ούτε καλά, ούτε κακά.
Αλλά ράβονται ή ξηλώνονται με την συνδρομή εκείνων απ' τους οποίους/ες θ' αναζητούσαμε, την δημιουργία του εκάστοτε "ρούχου" μας.
Μια μάζωξη δεν δημιουργεί πάντα μια ομάδα. Η ομάδα για να υπάρχει σαν τέτοια ( ή κοινότητα, όπως μας αρέσει να λέμε ) προϋποθέτει ένα ελάχιστο κοινό τόπο.
Έχει ανάγκη ενός κοινού στόχου ( έστω και μικρού ), ενός σημείου σύγκλησης των αντικρουόμενων συμφερόντων.
Κάτι που εδώ - κατά την ταπεινή μου άποψη - δεν συμβαίνει. Και δεν βλέπω καν τον λόγο, για τον οποίο θα έπρεπε να συμβεί.
Ένα πράγμα πάντως συνεχίζω να μην το καταλαβαίνω.
Αφού - κι εδώ ίσως και να είμαι κυνικός, εγώ προτιμώ να λέω συνειδητοποιημένος - ο καθένας/καθεμία μας έχει την ατζέντα του/της.
Αφού, βάσει λογικής δεν γίνεται όλοι/ες ν' αναζητούμε από ένα μέρος τα ίδια πράγματα, άρα τ' όποιο "κέρδος" του ενός, δεν ισοδυναμεί με την "χασούρα" του άλλου.
Γιατί τα "μαλλιοτραβήγματα"? Για πιο λόγο να περάσει τ' όποιο "δικό" μας εις βάρος των άλλων? Γιατί να πρέπει να μας επικυρώσουν, να μας βάλουν "βούλα" κλπ κλπ.
Μάλλον γιατί αυτό που ίσως και να θέλαμε, να έπρεπε να λάβει την κατάλληλη "προώθηση".
Αυτό βέβαια αν νιώθαμε σαν προϊόντα σε ράφι ( εγώ δεν νιώθω έτσι ) και που θα έπρεπε ν' ανταγωνιστούμε ομοειδή προϊόντα για το ποιος/α θα κερδίσει το "αγοραστικό κοινό". Τελικά ποιος θα ήταν ο πρωταρχικός σκοπός αυτής της ιστοσελίδας ?
Και το ρωτάω ειλικρινά, χωρίς την παραμικρή δόση ειρωνείας ή κριτικής. Η εξεύρεση ατόμων με τα οποία να βγάλουμε τα όποια "γούστα" μας?
Ή μήπως η πληροφόρηση, η κουβέντα, το να νιώσουμε ότι κάπου θ' "ανήκαμε" έστω και για μια μυτούλα?
Εκείνη η σύμπνοια που θα ήταν το συστατικό στοιχείο μιας ομάδας, εκείνος ο ελάχιστος κοινός τόπος που θα βρίσκονταν εδώ?
Όταν οι μεν είναι ενάντια στους δε ( όπου μεν και δε, βάλε ότι status, φετίχ ή "προτίμηση" θα ήθελες ).
Όταν το "καπέλωμα" ακόμη και για ψύλλου πήδημα είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση. Να ήταν τουλάχιστον καινούρια η "κουβέρτα", θα είχε κι ένα νόημα.
Να "τρωγόμαστε" όμως για μια/δυο/δέκα τρύπιες ( όπου κουβέρτα, βάλε "υποψήφιους/ες", βάλε "ορθότητες", βάλε "αλήθειες" ),
για τον δικό μου πια τρόπο σκέψης, είναι τελείως κουτό.

 

Δεν υπάρχει κανόνας. Ο καθένας δίνει τη σημασία που θέλει. Αν εσύ τη θεωρείς συμμετοχή, έτσι είναι. Χρησιμοποίησα τον όρο "συνύπαρξη" για να καλύψω ευρύτερη γκάμα αναγκών. Ας μη μείνουμε εκεί.

Εννοείται πως οι επιλογές του καθενός είναι δική του ευθύνη. Με το παρόν νήμα δε θέλω να αξιολογήσω τη σοβαρότητα που δίνει ο καθένας στη συμμετοχή του σε μια εικονική ομάδα, αλλά τα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει ο ίδιος για τον τρόπο που σχετίζεται με τους άλλους. Το τι θα κάνει με αυτά και πώς θα τα αξιολογήσει, είναι δικό του θέμα.

 

Τα συμπεράσματα αφορούν σε τι; Στον τρόπο που εικονικά σχετίζεται; Προς τι η διαδικασία; Θεωρείς πως, κάπως, με όποιο τρόπο τον εξελίσσουν, τον βελτιώνουν;

...στο ζουμί: ποιος σε πείραξε, λαβ μου ανυπέρβλητο, να τον τσακίσω;