Πες μου πώς σχετίζεσαι, να σου πω ποιός είσαι

Σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου. Πηγαίνουν το θέμα ένα βήμα παραπέρα.

Έχεις δίκιο. Για κάποιους το φόρουμ δεν είναι καν ομάδα. Και ίσως να μην είναι πράγματι, αν τη "μετρήσουμε" με τα αυστηρά κριτήρια μιας ομάδας. Ακόμα και αυτό είναι στην κρίση του καθενός.

Όσο για την ερώτησή σου "γιατί τα μαλλιοτραβήγματα", η απάντηση κατά τη γνώμη μου είναι απλή: Εγωισμός. Το Εγώ δε μπορεί να αξιολογήσει τη σοβαρότητα μιάς κατάστασης. Θεωρεί διαρκώς ότι απειλείται/αμφισβητείται και θέλει να επιβάλλει την παρουσία του. Κάποιοι νιώθουν την ανάγκη να τονίζουν το Εγώ τους είτε βρίσκονται σε ένα φόρουμ, είτε στο χώρο εργασίας, είτε στη σχέση τους, είτε στον περιπτερά της γειτονιάς τους...

 

Δεν υπονοώ τπτ, ο τίτλος γαμάει, πολύ ίντριγκα!  

 

Ναι, έτσι νομίζω. Κάθε παρατήρηση του τρόπου που σχετιζόμαστε με τους άλλους, αν γίνει με διάθεση να μάθουμε, μπορεί να μας εξελίξει.

Στο ζουμί (χωρίς τη γριά την κότα  ): Τελευταία ένιωσα πως ο τρόπος επικοινωνίας μου στο φόρουμ άλλαξε προς το χειρότερο. Μια διαπίστωση που με έκανε να αναρωτηθώ...  

Αμόρ... 

 

χαχαχα... τον έκανα επίτηδες "πιασάρικο". Η συνέχεια βγήκε λίγο "μάπα το καρπούζι" 

 

Εγώ σ' ευχαριστώ για την κουβεντούλα και κυρίως για την ανοχή που δείχνεις στο "παραλήρημα" μου.
Ότι είναι αρκετά προσωπικό, δεν μπορεί παρά να φιλτράρεται βάσει δικών μας κριτηρίων.
Εδώ να πω ότι είμαι κι εγώ της "σχολής" εκείνων, που δίχως να παραβλέπουν ότι πίσω απ' τις οθόνες θα υπήρχαν άνθρωποι.
Δεν μπορώ να τους δώσω το βάρος, που θα έδινα σε κείνους/ες που στην ζωή μου βρίσκονται αληθινά.
Πόσο μάλλον απ' την στιγμή που επέλεξα στην οθόνη να τους κρατάω.
Άρα το Εγώ μου, όσο και κάποιες φορές και να εκνευρίζεται ή να αισθάνεται υπό "επίθεση" απ' τα γραφόμενα τους.
Μετά από 5/10 λεπτά, βια μια ώρα, επανέρχεται και καταλαβαίνει το ανούσιο της κατάστασης ( το για μένα ανούσιο ).
Δεν μπορώ να εξισώσω ένα Forum με τον εργασιακό μου χώρο, ούτε με τις στενές μου σχέσεις.
Σ' αυτά τα τελευταία μέρη τ' όποιο διακύβευμα - για μένα πάντα - είναι πραγματικό και οι όποιες συνέπειες απτές.
Μου αρέσει να διαβάζω τις σκέψεις των άλλων εδώ...Που να συμφωνώ ή να διαφωνώ μαζί τους. Κάποιες φορές μου έδωσαν και τροφή.
Κάποιες φορές μου αποκάλυψαν και πράγματα για μένα άγνωστα. Αλλά δεν πάει παρά πέρα η όποια επίδραση τους επάνω μου.
Κι όσο κι αν σέβομαι το δικαίωμα του/της οποιουδήποτε/οποιασδήποτε να μ' αξιολογεί και να μ' αντιλαμβάνεται με όποιον τρόπο θα ήθελε.
Το πως θα μ' έβλεπε, ειλικρινά δεν μ' ενδιαφέρει ποσώς. Αφού πιθανότατα, ούτε θα τρώγαμε, ούτε θα πίναμε ποτέ μαζί.
Μου φτάνει κάποιος/α να μην μου πατάει τον "κάλο" έστω κι αν θα το έκανε εικονικά. Και προσπαθώ κι εγώ να μην πατάω τον "κάλο" των άλλων.
Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά τουλάχιστον προσπαθώ.  

 

Σουπιά!  

 

Φιλαράκι, μην παρεξηγήσεις αυτό που θα πω. Μερικές φορές μου δίνεις την εντύπωση, από τις αντιδράσεις σου, ότι σε ενδιαφέρει ο τρόπος που σε βλέπουν οι άλλοι. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε κανείς να σου πατήσει τον κάλο. Δε βάζω κάποιο πρόσημο σε αυτή τη διαπίστωση, που μπορεί να είναι δικό μου λάθος και να οφείλεται στο εκρηκτικό σου ταπεραμέντο. Σου μιλάω όπως θα μίλαγα σε ένα φίλο.

 

Το "χάρισμα" - ένα από τα πολλά μου - να σποστασιοποιούμαι από τα γεγονότα δεν είναι επίκτητο.
Έτσι γεννήθηκα ή κάτι φοβερά δραματικό ή εντελώς κωμικό, μου συνέβη και το απέκτησα σε μπεμπέ ηλικία.
Μεγαλώνοντας διαπιστώνω πως επαγγελματικά με βοηθά υπέροχα - εντάξει βοηθά και η γιόγκα, παραδέχομαι. Όμως, στην προσωπική μου ζωή μεταφράζεται ως "μη ενδιαφέρον" , "σε τι σύννεφα πετάς", "ω τι αναισθησία"και τέτοια. Όσες φορές, επίτηδες, το παραμέρισα κατέληξε σε δράμα. Δεν μου βγαίνει, μου ξεφεύγει. Μάλλον κάτι δεν κάνω συνετά  


Ω, μα τι έχω, γιατρέ;  

 

Δεν ξεύρω, αλλά κράτα το καλά. Είναι μπόνους  

 

Σου χρωστω φιλί, μου χρωστάς παγωτογλειφιτζούρι  

 

ΟΚ, με τη συμφωνία ότι πρώτα θα σου το δώσω και μετά θα με φιλήσεις. Διαφορετικά θα φας παγωτό φλαμπέ.

 

Δεν παρεξηγούμαι καθόλου φιλαράκι.
Να σε πείσω για κάτι, δεν μπορώ.
Αν και όταν εκνευρίζομαι, δεν είναι γιατί με χαλάει πωε με βλέπουν οι άλλοι.
Με χαλάει όμως όταν ξεπερνούν τα εσκαμμένα.
Με χαλάει, όταν προσπαθούν να μου επιβληθούν, όταν προσπαθούν να μου πουν ποιος πρέπει να είμαι.
Όταν χτυπιούνται για να με κάνουν να είμαι, όπως θα ήθελαν εκείνοι/ες.
Και μ' εξοργίζει όταν μου πετούν μαλακίες του στυλ, "θα σε μπιπ" κλπ.
Ή όταν "ακουμπούν" δικούς μου ανθρώπους, μόνο για να μου μπουν στο μάτι.
Τεσπα, σου λέω κι εγώ κάτι τώρα με κάθε ειλικρίνεια, σεβασμό κι εκτίμηση.
Ίσως και να κρίνεις εξ ιδίων τ' αλλότρια μερικές φορές.
Τ' ότι σε κάποια θέματα ίσως με κάποιον/α και να μοιάζαμε.
Δεν μας κάνει ίδιους/ες..