Το μποστάνι του φόβου

Προτίμησα τον όρο μποστάνι απ' τον όρο χωράφι, γιατί θεωρώ ότι η ύπαρξη/πρόκληση φόβου σ' ερωτικό πλαίσιο,
θα ήταν κάτι το αρκετά περιφραγμένο ( έπρεπε να ξεκινήσω και κάπως το νήμα. Και με την έναρξη τα βρίσκω πάντα σκούρα χαχα ).

Ομολογώ ότι το παρόν, θα ήταν πιθανότατα μια άσκηση επί χάρτου, ένα νήμα που ίσως και να τριγύριζε για πολλούς/ες στην σφαίρα της υπόθεσης.
Ας προσπαθήσω, να ξεδιπλώσω όσο γίνεται καλύτερα την σκέψη μου, δίχως να χαθώ μες στο ίδιο μου το κεφάλι.
Το λοιπόν, η πρόκληση καθώς και ο χειρισμός του φόβου του μαζοχιστικού ( ή του υποτακτικού ) μέρους της όποιας εξίσωσης,
θα ήταν ένα απ' τα πιο αποτελεσματικά μέσα, για την ικανοποίηση του/της σαδιστή/ριας.
Ή για την εδραίωση και διατήρηση της όποιας Κυριαρχίας?
Τι βάρος θα είχε η καλλιέργεια του φόβου στον/στην μαζοχιστή/ρια/υ συμπαίκτη/ρια του /της?
Για εσάς η δημιουργία ενός κλίματος φόβου είναι θεμιτή σαν πρακτική?
Είναι κάτι που θεωρείτε αναπόσπαστο κομμάτι της όποιας Κυριαρχίας/υποταγής ή του όποιου σαδομαζοχιστικού "παιγνίου"?
Προτιμάτε τον αναπάντεχο και ίσως απρόσμενο φόβο?
Ή είσαστε της ιδέας, ότι θα έπρεπε να είναι σαν το σταθερά μπολιασμένο με βροχή απειλητικό σύννεφο πάνω απ' το κεφάλι του "κάτω" μέρους της εξίσωσης?

Εύχομαι να έγινα αρκετά κατανοητός, δίχως να κουράσω, αν και θα είχα τις αμφιβολίες μου.
Σε κάθε περίπτωση, είστε όπως πάντα ελεύθεροι/ες, να πάτε το νήμα όπου θα θέλατε.
Και ίσως και κάπου στην πορεία να βγάλουμε την άκρη παρέα.

Ένα μόνο "πασσαλάκι" βάζω εδώ κι αυτό για να μην "ξεφύγουμε" απ' την αρχή.
Το νήμα θ' αφορούσε τον φόβο οποιουδήποτε είδους, όχι το δέος.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Υ.Γ.

Αν οι υπεύθυνοι θα θεωρούσαν, ότι έβαλα το παρόν νήμα σε λάθος ενότητα.
Θα τους παρακαλούσα να το μεταφέρουν, σε κείνη που κατά την γνώμη τους θα ήταν η πιο κατάλληλη.  

 

Απαντώ στα γρήγορα, για να μην χάσω το νήμα.
Προτιμώ τον αναπάντεχο κι ίσως απρόσμενο φόβο. Είμαι υπέρ του σεβασμού γιατί ο φόβος είναι κακός σύμβουλος και οδηγεί σ' άλλα μονοπάτια την ψυχή.

Περισσότερα αργότερα  

 

Κι εγώ στα γρήγορα έγραψα το "νήμα", πριν χάσω τελείως την σκέψη μου ( γι' αυτό και ίσως να τα έκανα κουλουβάχατα ).
Κι εγώ προτιμώ τον αναπάντεχο, εκεί που η άλλη δεν τον περιμένει.
Περισσότερα αργότερα κι εγώ. Ευχαριστώ για το πέρασμα... 

 

Στα συναισθήματα, όταν επιχείρει κανείς να τα περιγράψει με λόγια, όντως οι έννοιες έχουν πολύ ευαίσθητη και λεπτή χροιά.


Φόβος λοιπόν: Απαραίτητος σε όλους όπως πχ. οι σκοπιές στον πόλεμο ή το ξύπνημα του ελαφρού ύπνου της μάνας από αρχαιοτάτων χρόνων: Χρειάζεσαι οπωσδήποτε φυσικό μηχανισμό προειδοποίησης για δυνητικές απειλές.

Κι από την άλλη, όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή (με μοναδική εξαίρεση την αγάπη): Χρειάζεται μέτρο στην ένταση και στη διάρκεια. Ειδάλλως το εργαλείο στρέφεται εναντίον του χειριστή. Αν φοβάσαι υπερβολικά λίγο αποδυναμώνεσαι επειδή καθίστασαι ευάλωτος, αν φοβάσαι υπερβολικά πολύ παραλύεις και εξουδετερώνεσαι.


Στον έρωτα κατ΄ εμέ παίζει κεφαλαιώδη ρόλο, και όχι μόνο σε όσους έχουν σε υψηλή θέση των "θέλω" τους τα παιχνίδια BDSM:

Στα πρώτα πχ. σκιρτήματά μας σε πολύ νεαρή ηλικία, ο γλυκός εκείνος φόβος και η αγωνία του "άραγε της/του αρέσω? και τώρα τι κάνω? μήπως κάνω καμιά βλακεία και χάσω το πρόσωπο που με ενδιαφέρει ή χαλάσω την προσέγγιση άθελά μου? ξέρω άραγε τι θέλει για να της/του το προσφέρω να με αγαπήσει? κλπ. κλπ", φόβος κι εκείνος κι έντονος μάλιστα, ήταν απαραίτητο συστατικό των εμεπιριών μας ώστε αυτές να μείνουν αξέχαστες και γλυκές.

Ο φόβος του να πράξουμε κάτι παράνομο-αποδοκιμαστικό "για την κοινότητα" ή κάτι που θα έχει τέλος πάντων συνέπειες σε βάρος μας επίσης προκαλεί σεξουαλικά αισθήματα. Και έντονα μάλιστα.

Σε στιγμές έντονου-αιφνίδιου φόβου-στρες (πχ. σε θέματα εργασίας ή απρόσμενες απειλές), το έντονο συναίσθημα φόβου πυροδοτεί και έντονα συναισθήματα σαρκικών επιθυμιών. Όποιος το έχει ζήσει γνωρίζει τι εννοώ.


Άλλωστε η νευροφυσιολογία των "ερπετικών" συναισθημάτων, των πρωτογενών δηλαδή όπως η επιβίωση (αντανακλαστικός φόβος-επιθετικότητα) και η αναπαραγωγή (η επιθυμία για σεξ), αλληλοπυροδοτούνται ως συγκοινωνούντα δοχεία. Όταν, δε, πυροδοτούνται σε κάνουν να αισθάνεσαι ένα σπάνιο συναίσθημα "ζωντάνιας". Είναι η προετοιμασία του οργανισμού για αντιμετώπιση της "πρόκλησης" του περιβάλλοντος και είναι πολύ έντονη. Έτσι είμαστε πλασμένοι και δεν αλλάζει αυτό.


Δεν είναι ο φόβος φυσικά απαραίτητο συστατικό του έρωτα οπωσδήποτε, υπάρχουν πολλές άλλες πτυχές να ξεδιπλώσει κανείς αυτά που νοιώθει ανά πάσα στιγμή, αλλά όταν ενυπάρχει λειτουργεί ευεργετικά στην κλιμάκωση της έντασης του συναισθήματος.


Όσον αφορά, δε, τις σχέσεις Κυρίαρχου-υποτακτικού, κατ΄ εμέ χωρίς φόβο, έστω και ως ανεπαίσθητη χροιά υποβάθρου, αν δεν υπάρχει απλά δεν είναι τέτοια η σχέση.
Δεν είναι απαραίτητο να είναι η φόβος "σαν μπροστά στην κάνη όπλου".
Μπορεί να είναι ο φόβος-δέος-σέβας "σαν μπροστά στον Ήλιο που Λάμπει Πανίσχυρος ή σαν μπροστά σε έναν Επιβλητικό Ναό της Αρχαιότητας ή του Μεσαίωνα" που σε κάνει να νοιώθεις μικρός και ασήμαντος και σε προτρέπει να ζαρώσεις φοβισμένα.

Υπάρχουν διαφορές αλλά υπάρχει θεμελιώδης ομοιότητα. Και τα δύο, μεταξύ άλλων, πυροδοτούν ή ενισχύουν ΚΑΙ ερωτικά-σεξουαλικά συναισθήματα, ειδικά υποταγής.


Ένταση ή διάρκεια: Ο φόβος σε μικρές δόσεις (ή μεγάλες απότομες-απρόσμενες-έντονες δόσεις για μικρό χρονικό διάστημα) κινητοποιεί και ξυπνά ικανότητες, σε μεγάλες δόσεις σε βάθος χρόνου παραλύει και φέρνει παραίτηση σε κάποιους ή ισχύ σε άλλους αλλά ΜΟΝΟ μέσω μακράς και βασανιστικής οδού προσαρμογής-συμφιλίωσης. Αν καταφέρεις και τον ξεπεράσεις και τον συνηθίσεις, αλλά αφού όμως πρώτα τον έχεις βιώσει έντονα και σε έχει νικήσει αρχικά με αξέχαστο τρόπο, παύεις να είσαι πια "υ", για να το πω σχηματικά.


Εκεί, αν η σχέση είναι να έχει ελπίδα συνέχειας ο Φόβος θα πρέπει να παραχωρήσει τη θέση του στο Ανώτερο Επίπεδο που είναι το Δέος-Σεβασμός, μία εκλεπτυσμένη αλλά Πανίσχυρη, πιο ισχυρή, μορφή Φόβου. Αλλοιώς θα χαθεί και ο ίδιος, θα εξατμιστεί, και θα έρθει η ανοία και η αποστασιοποίηση.

Το Δέος του βαριού "Μολυβένιου" Ουρανού (του Φόβου) σε υποβάλει και σε κρατά ζωντανό και σε εγρήγορση και σε αίσθηση καρτερίας-αναμονής-ενδιαφέροντος, συστατικά που πυροδοτούν ΚΑΙ ερωτικά συναισθήματα, μέχρι να αποκτήσεις ιδιοσυγκρασία Σκωτζέζου απέναντι στη βροχή και στη μουνταμάρα...

Μετά, αν συνηθίσεις, χρειάζεσαι να σου ξυπνάει Θαυμασμός και Δέος, για να συνεχίσεις να αισθάνεσαι ζωντανός και σε εγρήγορση και αίσθηση καρτερίας-αναμονής-ενδιαφέροντος.


Αυτά τα (όχι και τόσο) ολίγα κατ΄ αρχήν από μένα.  

 

Θα ξεκινήσω με μια διευκρινιστική ερώτηση εξ αρχής για να δω αν κατάλαβα καλά τα ερωτήματα κι έπειτα θα απαντήσω αν δεν σε πειράζει;  

Η συζήτηση που ξεκινά αφορά τον φόβο από ότι κατάλαβα.
Ρωτάς αν είναι επιθυμητός και από τον Σαδιστή και από τον Μαζοχιστή ο φόβος;;
Αν είναι μόνο επιθυμία του Σαδιστή;
Αν είναι μόνο επιθυμία του Μαζοχιστή;
Αν είναι αναγκαίος για να λειτουργήσει το Σ/Μ;
Αν είναι μη αναγκαίος;
Η αν πρέπει να απαλειφθεί εντελώς για να λειτουργήσει το Σ/Μ;

Είμαι μέσα; Η έχω ξεφύγει;

 

Μου τα πήγαινες καλά μέχρι το δέος. Εκεί μου τα χάλασες χαχαχα. Αφού είχα ζητήσει στο εισαγωγικό post - αν ήταν δυνατόν - να μην αναφερόμασταν στο δέος.
Αλλά να επικεντρώναμε την προσοχή μας στον "ωμό" και "ποταπό" φόβο. Σε κάθε περίπτωση, αν τα πολλά σου είναι πάντα τόσο "γεμάτα", δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να σε διαβάζω με τις ώρες.  

 

Μέσα έπεσες σε αρκετά σημεία, δεν έχεις ξεφύγει. Ρωτάω αν θα ήταν επιθυμητός απ' τον όποιο σαδιστή, μαζοχιστή, Κ ή υ ( δηλαδή, γνωρίζω ότι οι απαντήσεις, δεν θα μπορούσαν παρά να διαφέρουν από άτομο σε άτομο ).
Ως προς την σχέση που θα είχε με το το Κ/υ, το M/s ή το Σ/Μ, το αφήνω τελείως στην κρίση του καθενός σας. Καλή ώρα, η αφεντομουτσουνάρα μου δεν θεωρεί αναγκαία την πρόκληση φόβου στην υ μου, για να διατηρήσω το πεδίο Κυριαρχίας μου.
Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν υπάρχουν και στιγμές, που να δω τον φόβο στα μάτια της, για κάτι που έκανα εγώ, για κάποιες σκέψεις που της δημιούργησα, δεν θα μ' έφτιαχνε.
Και όσο πιο απρόσμενο θα ήταν για κείνη, τόσο μεγαλύτερη θα ήταν η ικανοποίηση μου. Εδώ ένας "αστερίσκος", δεν αναφέρομαι σ' εκβιασμό κανενός είδους.
Ούτε - για μένα πάντα - η καλλιέργεια του φόβου, θα σήμαινε πάντα την τέλεση του όποιου απειλητικού γεγονότος ( ή την εκπλήρωση του πάντα στην ένταση που θα μας φόβιζε ).
Τεσπα, δίνω δίκιο στον Rope, κάποια πράγματα δεν είναι εύκολο να περιγραφούν με λέξεις. Εγώ προσπαθώ και σε κάθε περίπτωση, γράψε τις σκέψεις σου ελεύθερα ( όπως ο/η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε άλλος/η θα το ήθελε ).
Για μένα το ζουμί θα ήταν απ' τα λόγια σας, να δω κι άλλες οπτικές γωνίες πέρα απ' την δική μου.  

 

Thanks man. Κολακευμένος.  

Δεν κρατήθηκα ρε γμτ με το δέος... ένοιωθα ότι θα άφηνα τη δουλειά μισοτελειωμένη και υπέκυψα στον πειρασμό.  


Κάτσε να το συνοψίσω λιγάκι ΜΟΝΟ στον ωμό και ποταπό φόβο, τον κτηνώδη, τον πρωτόγονο, όπως πρέπει:  

Πάντα συνοδεύεται από αισθήματα ευφορίας (μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και κάβλες τρελές ανεξαρτήτως φύλου).
Διαπιστωμένο.
Όποιος το έχει νοιώσει γνωρίζει, και είναι Θ-Ε-Ϊ-Κ-Ο!  

Call me adrenaline. In a D/s relationship is equally magical, but even there not totally necessary. But even so, GODLY!  


(Υ.Γ.: ΠΡΟΣΟΧΗ στην προσομοίωση της "ατμόσφαιρας" μην έχουμε αντί για κάβλες δράματα... Αλλοιώς όλα ΟΚ.  )

 

Καπέλο σου βγάζω παλικάρι. Έννοια σου πάντως, υπάρχουν φορές που ούτε κι εγώ κρατιέμαι, απ' το να μην πλατιάσω και λιγάκι.
Και αν πήρα το ελεύθερο να σε ξανατοποθετήσω σε κάποιες ράγες, ήταν γιατί κάτι μου έλεγε, ότι το "έχεις". Ότι την καρκάλα σου την "ζορίζεις" με τον δέοντα τρόπο.
Πριν σου έγραψα μόνο εκείνο που πιστεύω, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.  

Adrenaline...έριξες φως σ' ένα απ' τα ίσως σημαντικότερα κομμάτια του φόβου και του γιατί ίσως και κάποιοι/ες να τον αναζητούσαν.   

 

Φόβος.. μάλιστα.. εμ ποτέ δεν μου αρεσε ο φόβος με την έννοια της απειλής (φοβάμαι ότι θα κάνει κάτι που δεν θέλω,κάτι που δεν περιμένω, που δεν είμαι έτοιμη γι αυτό,που θα με φέρει σε δύσκολη θέση κτλ )
εμένα ο φόβος με πηγαίνει πίσω. με φρενάρει .φόβος ίσον έλειψη εμπιστοσύνης. έλλειψη εμπιστοσύνης ίσον τελειωμένη σχέση.
Δεν μπορώ να διανοηθω πχ να είμαι δεμένη και να νιώθω φόβο προς τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου.
Βέβαια υπάρχουν διάφορα είδη φόβου.. φόβος ότι είναι ικανός να μου κάνει κακό! Φόβος ότι δεν είναι ικανός αλλά μπορεί να μου κάνει κακό από απειρία, η από λανθασμένη διαχείριση μιας κατάστασης

Γενικά λοιπόν τον φόβο τον μισώ. Δεν μου αρέσει να φοβάμαι. με κάνει να νιώθω άβολα και σίγουρα δεν με ερεθίζει.

Από την άλλη δεν ξέρω ο φόβος στα μάτια μου τι αντίκτυπο θα μπορούσε να έχει στον κύριο μου. Νομίζω θα του προκαλούσε στεναχώρια μιας και γνωρίζει ότι ο φόβος με τσακιζει με την κακη έννοια.

(Δυστυχώς μόνο αρνητική χροιά μπορώ να δώσω στην λέξη φόβος [που δεν έχει καμία σχέση με το δέος τον σεβασμό η το πόσο επιβλητικός είναι κάποιος ])

 

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω πως αυτή τη στιγμή μιλώ καθαρά για το Σ/Μ το οποίο δεν το μπερδεύω με το K/υ ή το Α/σ. (Ακόμα πιστεύω πως δεν είναι αναγκαίο να συγχέονται). Και εφόσον μιλάμε για "φόβο" καταλήγω σε Σ/Μ κι αυτό καθαρά ως πρακτική παιχνιδιού γιατί σε οποιονδήποτε άλλο λόγο ή σχέση θα ήταν εντελώς απαράδεκτο για εμένα.

Ας εξηγηθώ λοιπόν.
Ένας πραγματικός σαδιστής(ψυχικά άρρωστος) επιθυμεί, αποζητά και προκαλεί τον φόβο του θύματος. Μέσα από τον τρόμο κι έπειτα από τον πόνο του άλλου παίρνει την ικανοποίησή του. Όσο πιο μεγάλος τόσο το καλύτερο (ναι εδώ το μέγεθος μετράει)
Ένας μαζοχιστής(ψυχικά άρρωστος) θα επιζητήσει τα ακριβώς ίδια πράγματα.
Και όλα αυτά χωρίς συναίνεση. Χωρίς SSC. Χωρίς καν safe word. Πολύ απλά γιατί οι χαρακτήρες που περιέγραψα πιο πάνω δεν είναι BDSMερς.

Οι σαδομαζοχιστές της BDSM σκηνής μπορεί να εξασκούν πρακτικές σαδομαζοχισμού, πάντα όμως υπό την προϋπόθεση συναίνεσης, εμπιστοσύνης, λογικής. (SSC)
Σε περίπτωση που λείπει ένα από αυτά δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι και τόσο ασφαλή.

Ο φόβος λοιπόν δεν μπορεί να υπάρχει σε καμία περίπτωση, παρά μόνο στην φάση παιχνιδιού κι έπειτα πάντα από συναίνεση και τον 2.

Αν λοιπόν αυτός-η ο-η σαδιστής-ρτια είναι και Κ/Α τότε μπορούν να παίξουν με το μυαλό του-της υ/σ όταν υπάρχει καταρχήν συναίνεση, δεύτερον απόλυτη εμπιστοσύνη (άρα και υποταγή) και να δημιουργήσουν μέσα στο μυαλό του-της υ/σ συνθήκες φόβου, και όχι μόνο...

Κλείνοντας να πω πως εγώ προσωπικά δεν θέλω να φοβάμαι Τον Κ που ανήκω... (κάποτε είχα αυτή την λανθασμένη εντύπωση, πίστευα πως μόνο μέσω του φόβου θα υποταχθώ σε κάποιον).
Τώρα πια πιστεύω πως αν υπάρχει θαυμασμός, σεβασμός, εμπιστοσύνη, αγάπη και αφοσίωση πάνω από όλα, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα με τον-την σύντροφό σου.
Το παν είναι να περνάμε καλά, και να μην πιέζουμε τον εαυτό μας για τίποτα. Είναι προτιμότερο να έρχονται όλα εύκολα σαν ανάσα παρά με πίεση.
Κι όταν απομυθοποιείς... τότε απλά γνωρίζεις καλύτερα τα θέλω σου.  
Αυτά από εμένα...
Ελπίζω να μην κούρασα

 

Μην γράφεις δυστυχώς, είναι πως τον αντιλαμβάνεσαι. Είπαμε, ο καθένας/καθεμία παραθέτει τις σκέψεις του/της. Όταν εκφράζονται με κόσμιο τρόπο, είναι σεβαστές και αφήνουν κάτι στον αναγνώστη, πάντα.
Πήγες κατευθείαν στον δικό σου πυρήνα. Αυτό ήθελα κι εγώ όταν άνοιγα αυτό το "νήμα". Να ρίξω μια ματιά σε κάποια σας "ρωγμή" και να επεξεργαστώ διαφορετικά δεδομένα.