Τι θέλει και τι δεν θέλει;

Νομίζω κάπως μπλέκονται αυτά τα δύο 'ταφ'
Πραγματικά δεν το σκέφτηκα πως αναφερόσασταν στα του υ. Βιάστηκα,  
Σαν υ...λοιπόν, τα θέλω μου φοβάμαι πιο πολύ. Τι επιθυμίες μπορεί να μου γεννηθούν, τι λύσσα, τι "πολύ" ; και κάθε φορά η ίδια μικρή αγωνία "θα ελεγχθούν; " θα είναι μικρότερα θέλω απο το να θέλω να γίνονται αυτα που θέλει; η θα μας "φάνε";

Προσωπικά δεν έκανα καθόλου deal με "δεν θέλω" μου, ίσως επειδή δεν τα ήξερα/ξέρω πολύ καλά και είχα ενα καποιο θάρρος να δοκιμάσω ο,τι ακόμη και αν φαινομενικά δεν το ήθελα. Ή μπορεί να είναι απλά θέμα χσρακτήρα, δύσκολα "δεν θέλω" βρίσκω μια περιεργη τσίτα στο να μην δημιουργώ comfort zones.

Ελπίζω, πιο to the point η απάντηση μου, αυτή τη φορά.

 

Απαντώντας στο αρχικό ερώτημα, του τι θέλει και τι δεν θέλει ένα άτομο υποτακτικής ψυχολογίας από μία D/s σχέση και μάλιστα 24/7, διάβασα διάφορες εκδοχές.
Τι θέλω και τι δεν θέλω εγώ σαν υποτακτικό άτομο, τι συνιστά την απόλαυσή μου.
Το ότι θέλω να ευχαριστήσω τον άλλον, ακολουθώντας τον, δεν ακυρώνει την ύπαρξη δικών μου επιθυμιών.

Το να αναγνωρίζει ο ένας στον άλλον τα θέλω του, ή κάποια από αυτά, είναι σημαντικό, το να προσπαθεί να ικανοποιήσει τον σύντροφό του, ζωτικής σημασίας, αλλά αυτό για μένα δεν φτάνει στο όριο της κατάργησης της δικής μας επιθυμίας, παρά μόνο στην περίπτωση που περιέγραψα νωρίτερα, στην ενσυνείδητη κατάργηση των θέλω του, ελέω καύλας κι όχι προκειμένου να εξασφαλίσει μία πλαστή συμβατότητα ή να προάγει την βιωσιμότητα μίας αλλέως ασύμβατης σχέσης.

Βασικό κίνητρο νομίζω όλων των εμπλεκομένων σε μία οποιαδήποτε σχέση, είναι η απόλαυση.
Το τι συνιστά απόλαυση για τον καθένα, φυσικά είναι το πιο υποκειμενικό πράγμα του κόσμου.

Εγώ σαν υ έχω συγκεκριμένες επιθυμίες από μία σχέση, συγκεκριμένα πράγματα που θέλω γενικά, ή που δεν θέλω. Προσπαθώ στα πλαίσια της διερεύνησης να τα βρω, ή να τα θεωρώ πιθανά σε μία μελλοντική σχέση.
'Αρα επιλέγω τις σχέσεις μου ανάλογα με τα θέλω και τα δεν θέλω μου, σε συνδυασμό με μία δυνητικά μέγιστη σύγκλιση με τα αντίστοιχα κάποιου άλλου ανθρώπου με τον οποίο επιθυμώ να είμαι σε σχέση.
Αν δεν είχα θέλω, αν μόνη μου επιθυμία ήταν να υπακούω, να ακολουθώ, να ικανοποιώ τον άλλον, τότε θα έπρεπε να έχω ταυτόχρονα απαντήσει το ερώτημα, ''Ναι, οκ, οποιουδήποτε άλλου? Οποιεσδήποτε επιθυμίες του? Πως αποφασίζω να προσέλθω σε μία σχέση D/s? Το κριτήριό μου είναι να μπορεί ο άλλος να μου επιβάλλει τις επιθυμίες του κι εγώ να αντλώ χαρά από την ικανοποίησή τους, ή να αντλώ χαρά γιατί ακολουθώ τον συγκεκριμένο άνθρωπο? Ή μήπως γιατί οι επιθυμίες του συγκεκριμένου ανθρώπου μου ταιριάζουν περισσότερο από ότι κάποιου οποιουδήποτε άλλου? Ή μήπως γιατί δεν έχει σημασία ποιες είναι οι δικές μου ή οι δικές του επιθυμίες, παρά μόνο το ότι προέρχονται από τον συγκεκριμένο άνθρωπο που και στον γκρεμό να μου πει -ακραίο παράδειγμα- να πηδήξω, θα το κάνω, γιατί το θέλει αυτός και γιατί όχι μόνο τον εμπιστεύομαι, αλλά γιατί η ικανοποίηση των δικών του επιθυμιών αποτελεί την βαθύτερη δική μου επιθυμία.''

Το συνειδητοποιημένο υ, νομίζω ότι καλό είναι, να γνωρίζει τι θέλει και τι δεν θέλει και γιατί. Το αν φοβάται τα ''θέλω'' του ή τα ''δεν θέλω'' του περισσότερο, έχει σχέση με την δουλίτσα που έχει κάνει με τον εαυτό του, την εμπειρία του και τον βαθμό συμβατότητας που έχει στην σχέση του. Φυσικά, πρωτίστως με την ικανότητά του να αναγνωρίζει όλα τα παραπάνω ή την εμπιστοσύνη που θεωρεί ότι μπορεί να έχει στο κυρίαρχο μέλος, σε περίπτωση που έχει εκχωρήσει τον απόλυτο έλεγχο του ιδίου, ή των θέλω/δεν θέλω του.

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, η πραγματικότητα λέει, ότι αν βρεθώ με έναν άνθρωπο που ''μου τα σκάει'', εκεί δεν έχει πια καμία σημασία ακριβώς τι επιθυμούσα πριν. Ακολουθώ την ροή του, έχοντας καθυποτάξει την ύπαρξή μου στην ύπαρξή του, τις επιθυμίες μου, στις επιθυμίες του.
'Η αλλιώς, ελεύθερα βούλομαι να είμαι άβουλος/η στα χέρια του, με καυλώνει και με ικανοποιεί αυτό...

 

Από όσα έχω βιώσει μέχρι τώρα, θα έλεγα ότι κατάλαβα ότι εγώ προσωπικά (φοβάμαι πάρα πολύ να γενικεύσω σε ένα τέτοιο νήμα) θέλω ένα θέλω μεγαλύτερο και καλύτερο από το δικό μου. Ένα θέλω που για πολλούς λόγους (κάποιοι από τους οποίους εξακολουθούν κι εμένα της ίδιας να μου διαφεύγουν) θεωρώ ανώτερο και προτιμότερο από το δικό μου και το οποίο δεν έχω τη δύναμη/ ικανότητα να διαμορφώσω μόνη μου. Και αυτό νομίζω ότι τελικά με φέρνει στην υποτακτική θέση.

Ως προς το "δεν θέλω", πιστεύω πως αυτό που δεν θέλω είναι η ασυνέπεια και η αντίφαση (μεταξύ των διαφορετικών λόγων ή των λόγων και των πράξεων του Κ ατόμου). Και αυτό γιατί βιώνω την ασυνέπεια και την αντιφατικότητα ως αντιστρόφως ανάλογες προς την Ισχύ.  

 

"Τι θέλω,τι δε θέλω..."
Πόσο δύσκολο αλήθεια μου ήταν κάποτε να δώσω μια απάντηση,ιδιαίτερα σε μένα την ίδια...
Μπέρδευα και μπερδευόμουν,πληγωνόμουν,θύμωνα...
Πόσο εύκολα και απλά είναι όλα τώρα...

Θέλω τα Θέλω Του!!!
Όλα όσα θέλει τα επιθυμώ,όλα όσα επιθυμεί τα θέλω...
Η ευχαρίστηση που νιώθω όταν λάμπει η απόλαυση στα μάτια Του,είναι η κινητήριος δύναμη μου!!!
Φόβος? Τώρα πια κανένας...όλη μου η εμπιστοσύνη Στα πόδια Σου Αφέντη μου...

 

προσωπικά νιώθω την ανάγκη να υποταχτώ νοητικά κυρίως και έπειτα σωματικά από έναν άνθρωπο ισχυρότερο από εμένα ….. Να νιώσω κτήμα Του…

 

@ΑΡΙΑΔΝΗ.
Να συμπεράνω οτι θα παραδοθείς στον πρώτο Κ που θα νοιώσεις οτι υπερέχει νοητικά απέναντί σου;

 

με την έκφραση να " υποταχτώ νοητικά" ... εννοώ οτι θα ήθελα ο Κ μου να καταφέρει να κυριαρχήσει πρώτα το μυαλό μου και μετά το κορμί μου Δεν νομίζω ότι υπάρχει λαμπρότερο πεδίο δράσης για έναν Κ από το μυαλό ενός υ που είναι "ανοικτό" για Εκείνον...και στο μυαλό ενός υ που ΘΕΛΕΙ να συμμετέχει και να συν-δημιουργεί

 

Θέλω, όταν έρθει η ώρα, να Του χαρίσω και την τελευταία μου πνοή.

 

Η ερώτηση έχει έντονα την γεύση του τασκ.
Πόσο απλή ερώτηση και πόσο δύσκολα μπορεί να απαντηθεί.
Σε κάνει να πιάνεις φτυάρι και ν' αρχίζεις να σκάβεις και να σκάβεις και ξανά.
Νομίζω αν την έγραφα σε χαρτί, θα είχα χαλάσει ολόκληρο τετράδιο.

 

Στο ζουμί...
Το θέλω είναι σαφές και αναφέρεται στο πανωχεράδικο μέλος της σχέσης...
Το δεν θέλω αναφέρεται στο ακόλουθο μέλος της σχέσης, που πάλι ορίζεται από το πανωχεράδικο...
Οπότε είναι πάλι το θέλω του πανωχεράδικου μέλους της σχέσης...
Η καθ' υπερβολή πρόσθεσή του εκ των υστέρων αναιρεί και υπονομεύει την όποια σχέση από την στιγμή που μετατίθεται η οπτική στο ακόλουθο μέλος, γεγονός που κατά την άποψή μου, και αναιρεί και υπονομεύει την όποια καταρχάς διάθεση/δυνατότητα/ικανότητα του πανωχεράδικου μέλους να λειτουργήσει, αφού το τελικό αφήγημα αποκτά δυο συγγραφείς.
Προσοχή: Άλλο διπλή πατρότητα του έργου και άλλο η διάδραση των μελών ...
Η από κοινού συγγραφή προϋποθέτει παραμέτρους ντιλ, κοπάνας, καβάντζας, περιορισμέμης ενασχόλησης κλπ...

Πολύ καλή προσέγγιση (του δεν θέλει), όμως για ντεμέκ καταστάσεις με πολλά λιλιά προσιδιάζουσα σε ανάλογης οπτικής άτομα.

Καλά είναι κι αυτά, δεν πάει σταδιάλα... Ναι..?

___________________
ΥΓ (Χωρούν δυο ερμηνείες, με το συμπάθιο): Βολεύει πάντα το δυιστικό μοντελάκι... Όλους και όλες... Μια χαρά...