Το μποστάνι του φόβου

Κατάλαβα αγαπητέ @peleas γι' αυτό κάπου έγραψα, ότι ίσως και η χρήση του φόβου να είναι ένα από κείνα τα "κόλπα δύσκολα που κάνουν στις Ινδίες".
Ένα μόνο να συμπληρώσω ή μάλλον ν' "ανοίξω" λίγο περισσότερο ( κάτι που είμαι σίγουρος ότι γνώριζες κι εσύ ), το ερωτικό παιχνίδι δεν περιορίζεται σ' ένα κρεβάτι.
Δεν τριγυρίζει μόνο σ' ένα οποιοδήποτε πλαίσιο, δεν έχει ωράρια, δεν έχει συγκεκριμένους τόπους.
Όταν ο ένας βυθίζεται στον άλλον, ακόμη και σε περιστάσεις που οι "θέσεις" είναι περιφραγμένες.
Βρίσκεται πάντα κάποια χαραμάδα προς εξερεύνηση - κι απ' τους δυο -, αρκεί βέβαια να θέλουν να την δουν.  

 

Ναι, γειά σου. Το κρεβάτι είναι μόνο μία διάσταση. Μπορεί όλα να καταλήγουν εκεί, με όποιες παθογένειες κουβαλάει ο καθένας στη διαδρομή, αλλά η σχέση ΕΙΝΑΙ η διαδρομή, η καθημερινή συνύπαρξη, η εξερεύνηση που αναφέρεις. Απλά στο σεξ δε μπορεί κανείς να κρυφτεί. Γιατί είναι γυμνός, ψυχή τε και σώματι.

Ο φόβος είναι πανίσχυρος, γιατί συνδέεται απ' ευθείας με το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Θεωρώ πως όταν μια σχέση αντέχει το φόβο, μπορεί να αντέξει οτιδήποτε. Εκτός από τον ίδιο το θάνατο, που είναι η αδιαφορία...

 

Όταν οι δυο/τρεις/πεντακόσιοι έχουν πια φτάσει σε τέτοιο σημείο τριβής και εξερεύνησης μεταξύ τους.
Αν θα το ήθελαν, θα μπορούσαν να πειραματιστούν και με τα όρια των φόβων τους. Δεν θα είχε να κάνει μόνο με την σχέση τους.
Βλέπεις, για κάποιους/ες όσο πιο μακριά προχωρούν μαζί, τόσο πιο πολύ εμφανίζεται μέσα τους ένα παράδοξο αίσθημα αποκόλλησης.
Τ' όποιο ανήκειν ακουμπάει την ουσία και παραβλέπει όλο και περισσότερο την επιφάνεια των πραγμάτων, την σάρκα, τις συνήθειες.
Σου έρχεται να ρουφήξεις τα "ενδότερα" του/της άλλου/ης δίχως σκέψεις "αιωνιότητας", γιατί η "αιωνιότητα" πια έχει επιτευχθεί ανάμεσα σας και είναι στις στιγμές.
Κάποιες που όσο και να μην το δέχεσαι, μένουν ανεξίτηλες. Τώρα θα μου πεις, γιατί να θέλεις να φοβίσεις κάποιον/α που θα ήταν τόσο κοντά σου.
Απλό, για μένα απλό, για να δεις κι εκείνη του/της την "πλευρά", πως θ' αντιδρούσε, τι θα αισθανόταν.
Ναι, είμαι συλλέκτης θρυμματισμένων σκοταδιών. Και είναι ένα από κείνα τα πράγματα που κυνηγώ σαν τον εθισμένο, δίχως να μ' ενδιαφέρει το κόστος τους.

Υ.Γ.

Πίστευα ότι θα "ξέφευγα" σ' άλλη απάντηση μου...Εκείνη θα είναι η δεύτερη, μάλλον με "ξεπαρθένιασες" σ' αυτό το νήμα, κακούργε χαχαα...   

 

Μου δίνεις απίστευτες πάσες όμως...χαχαχαχ
Αληθεύει πως ο σαδισμός δεν έχει να κάνει με την πρόκληση πόνου, αλλά με την πρόκληση φόβου?
Πως δε γνωρίζεις κάποιον πραγματικά, παρά μόνο αν ξεπεράσεις τα όρια του φόβου του?

 

Εγώ @Tenebra_Silente είμαι μεγάλος φοβιτσιάρης. Ανέκαθεν ήμουν. Από μικρό παιδί. Και όσο περισσότερο φοβόμουν και φοβάμαι, τόσο πιο πολύ σιχαινόμουν τον εαυτό μου για αυτό. Δεν έχω συμφιλιωθεί ακόμα απόλυτα μαζί του ούτε έχει αλλάξει και τόσο πολύ όσο θα ήθελα αυτό από τότε που ήμουν 5-6 χρονών νήπιο. Σε αυτό έχω ωριμάσει και προοδεύσει δηλαδή μέσα μου ελάχιστα σε σχέση με αυτό που επιδιώκω. ΔΙακριτά μεν πια, αλλά ελάχιστα ακόμα. Κυρίως συμφιλιούμενος μαζί του ολοένα και περισσότερο.

Και σε όλα όσα κάνω ψάχνω να βρω τι φοβάμαι, τι δεν μπορώ να κάνω, που σταματούν οι άλλοι για να συνεχίσω εγώ (εξασφαλισμένη περίπτωση δυνητικών φοβερών καταστάσεων που με ερεθίζουν να τις κυνηγώ και να τις προκαλώ), τι διστάζω να κάνω, για να βρω την πρόκληση να πέσω πάνω της με τα μούτρα να την ξεσκίσω να της επιβληθώ, ώστε να κατασιγάσω αυτή την ανυπόφορη αίσθηση που περιέγραψα παραπάνω.

Και μετά, όταν τελικά έχω επικρατήσει, βαριέμαι πια, δεν φοβάμαι, και ψάχνω αγωνιωδώς να ασχοληθώ με κάτι άλλο καινούργιο με τα ίδια χαρακτηριστικά: Να με φοβίζει, να το θεωρώ αδύνατο ή προκλητικό, και να ορμήξω να του δείξω ότι θα το νικήσω κι αυτό στο τέλος.

Και πάλι από την αρχή, και πάλι, και πάλι κλπ. κλπ.

Και στον έρωτα ισχύει το ίδιο ακριβώς. Γι΄ αυτό ενώ έχω έναν ενστικτώδη ρόλο που "μου βγαίνει μόνος του" που λένε, Κυρίαρχος, παράλληλα νοιώθω μέσα μου συχνά-πυκνά πολύ έντονα την ανάγκη να πειραματιστώ με όλους τους ρόλους και το έχω πράξει, μέχρι και μερικούς ακραίους και από τις δύο "πλευρές του λόφου", τόσο στο σεξ όσο και στη σχέση την ίδια στην ολοκληρωένη μορφή της.

Όλα τα παραπάνω που περιέγραψα με έχουν κουράσει πολύ, αλλά ακόμα δεν έχω νοιώσει την ανάγκη να απαλλαγώ από αυτά. Μου έχουν χαρίσει μοναδικές στιγμές χαράς και περηφάνιας, αυτοπεποίθησης και ισχύος και ηρεμίας του θριαμβευτή, αλλά ταυτόχρονα και άλλες στιγμές ανυπόφορης ταπείνωσης, αυτολύπησης, ντροπής για τον εαυτό μου, ανασφάλειας για πράγματα που έζησα και έκανα σε μένα τον ίδιο,...όλο το πακέτο τέλος πάντων.


Δεν μετανοιώνω για τίποτα επειδή όλα αυτά νοιώθω ότι με έχουν πλουτίσει μέσα μου. Αλλά εξηγούν γιατί ΕΙΔΙΚΑ σε αυτό το post έχω ξεσκιστεί να γράφω, να γράφω, να γράφω... δεν το έχω ξανακάνει εδώ μέσα ποτέ και πουθενά τόσο πολύ, εκτός μίας περίστασης για άλλο θέμα, που επίσης όμως για μένα αφορούσε θέμα Φόβου για κάτι το οποίο πολεμώ ακόμα με λύσσα και μανία.

Thnx για την ευκαιρία που μου έδωσες να τα βγάλω αυτά από μέσα μου.


Ο Φόβος και όλα τα συνοδά του λοιπόν είναι για μένα ένα με την ίδια την ύπαρξή μου. Για μένα μιλάω τώρα. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό, έχω πάψει να το αντιπαλεύω. Απλά είναι αυτό που είναι.

Και γι΄ αυτό με συνοδεύει παντού, και στον έρωτα, και στο σεξ, και στις δουλειές μου, και στις διαπροσωπικές σχέσεις μου και παντού. Και εδώ και κάμποσα χρόνια έχω βρει πια τους τρόπους από βάρος μου να τον κάνω σύμμαχό μου και να τον αξιοποιώ προς όφελός μου, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον.


Και θα έλεγα πια ότι ΝΑΙ, νομίζω ότι έκανε τελικά ο Φόβος τη ζωή μου καλύτερη και της έδωσε μεγαλύτερο νόημα. Δεν ήταν αυτό το κύριο συναίσθημα που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι κάθε πρωί, αλλά είναι ένα από αυτά.


Αυτά κι από μένα λοιπόν περί Φόβου. Και στο σεξ, και στο D/s, και παντού. Ήδη νοιώθω καλύτερα που τα είπα.

Δεν ξέρω πόση σχέση έχει με το νήμα γενικά, επλίζω να μην το χάλασα, αλλά απλά ένοιωσα την ανάγκη να τα πω και τα είπα.

Thnx για το νήμα @Tenebra_Silente .

 

Indeed.~

 

Μα η ιδέα μεταξύ μας αυτή ήταν από πάντα. Να δίνει ο ένας πάσες στον άλλον και ν' "αγαπάμε" και οι δυο χαχαχα.
Ποιος θα πει τα "καλύτερα" δεν έχει καμία αξία, εκείνο που μετράει, είναι να βγει όμορφη η "παρτίδα".
Δεν ξέρω να σου πω για τους άλλους σαδιστές ( γιατί, πια τ' ομολογώ ότι είμαι κι εγώ τα μάλα ).
Αλλά πιο πολύ με φτιάχνει να προκαλώ φόβο, να βάζω στη "μέγγενη" μου το μυαλό της "συμπαίκτριας" μου, παρά να την πονάω ( όχι ότι με χαλάει ε, χαχα ).
Εντάξει, τα σημάδια μου είναι τελείως αδιάφορα.

Ναι, για μένα έχεις δίκιο, μόνο όταν ξεπεράσεις τα όρια του φόβου κάποιου/ας, καταφέρνεις να τον/την γνωρίσεις πραγματικά.
Πως συμπεριφέρεται κάποιος/α υπό καθεστώς φόβου, είναι ίσως τ' απόλυτο ξεγύμνωμα.  

 

Δεν χάλασες τίποτε, τα νήματα για να μιλάμε είναι. Χαρά μου και τιμή μου που σε βοήθησε να βγάλεις κάτι δικό σου. Το κρατώ σαν σπάνιο δώρο, ειλικρινά.
Από κουσούρι θα σου απαντούσα σημείο προς σημείο. Κάτι όμως μου λέει, ότι θα ήταν καλύτερα, αν σταματούσα εδώ, μ' ένα απλό ευχαριστώ.

Υ.Γ.

Γράψε όσο θέλεις, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Εγώ διάβασα όλες σου τις παρεμβάσεις εδώ μ' ενδιαφέρον και γούστο.  

 

Thnx @Tenebra_Silente

Really thanks.

 

Η ξεχασμένη χαρά του παιχνιδιού, η καύλα της παρτίδας...  
Πες μου κάτι φίλε, θεωρείς πως ο σαδιστής τιμωρεί μέσω του άλλου τον εαυτό του?
Ο λόγος που σε ρωτάω είναι η παρακάτω σκηνή:
Μετά από ένα χοντρό τσακωμό με την τότε σύντροφό μου, εκείνη απείλησε ότι θα πέσει από το μπαλκόνι. Δεν ήμουν σίγουρος πως δεν το εννοούσε, γιατί είχε ήδη κάνει δύο εικονικές απόπειρες αυτοκτονίας. Αντί απάντησης, βάδισα αργά προς τη μπαλκονόπορτα και την άνοιξα. Έμεινε για λίγο παγωμένη να με κοιτά και κατευθύνθηκε με γρήγορα βήματα στα κάγκελα. Ένιωσα φόβο και ταυτόχρονα απίστευτη καύλα. Συνέχισα να την κοιτάζω ανέκφραστος. Δεν το έκανε. Σωριάστηκε στο μπαλκόνι και έβαλε τα κλάματα. Απόλαυσα όλη τη σκηνή σιωπηλός....
Ήμουν ερωτευμένος μαζί της μέχρι τα μπούνια. Στην ιδέα ότι θα έπεφτε, ένιωσα πως τιμωρώ τον εαυτό μου κι αυτό με ακινητοποίησε και ταυτόχρονα με ερέθισε. Την σήκωσα, την οδήγησα στο κρεβάτι. Της έκανα έρωτα σα να προσπαθούσα να σκίσω το δέρμα μου, να πετάξω από πάνω μου την ανίερη καύλα της σκηνής που προηγήθηκε...

 

Σήμερα με τον καπετάνιο βαλθήκατε να με στείλετε για γιαπράκια χαχα. Πάλι καλά που η αποχή καλά κρατεί και κωλοβαράω ( καλά ένα κέρατο, έχω σαπίσει χαχα ).
Το παιχνίδι απ' τ' οποίο γεννιούνται όμορφες σκέψεις φιλαράκι, εκείνο που όλοι βγαίνουν νικητές στο τέλος, αφού κάτι θα πήραν.
Γαμώ τις σκηνές περιέγραψες, λες και σας έβλεπα ( έβαλα και την κλασική βροχερή νύχτα στο "κάδρο", συγχώραμε για την σκηνοθετική παρέμβαση   ).
Τα πιο ακραία σαδιστικά μου "ένστικτα" ( σαν όρο τον θεωρώ ολίγον τι αδόκιμο, αλλά δεν μου έρχεται κάποιος καλύτερος ), τα είδα να μου βγαίνουν, εκείνες τις σπάνιες φορές που ήμουν τρελά ερωτευμένος με κάποια. Όσο πιο σκοτεινή και "άρρωστη" ήταν, όσο πιο πολύ εισχωρούσα στα "κολασμένα της δωμάτια" ( στ' αλήθεια, έριχνα κάτω τις "πόρτες" της ), τόσο πιο βίαιος γινόμουν ( κυρίως ψυχολογικά ). Όταν έφτανα και στο σημείο, να θέλω να της προκαλέσω τον φόβο, εκεί σ' όλη την παραδοξότητα αυτού του θέλω μου, ήταν τότε που βρισκόμουν στον συναισθηματικό μου κολοφώνα.
Δεν το έκανα ποτέ για να με τιμωρήσω πλαγίως. Αλλά πιθανότατα για να διευρύνω τα δικά μου όρια.
Η όποια άλλη γινόταν ένα απ' τα πιο σημαντικά εργαλεία στην δική μου "εξόρυξη". Τον φόβο ειλικρινά τον έχω νιώσει πολύ λίγες φορές στην ζωή μου.
Μάλλον θα φταίει η νιχιλιστική θέαση των πραγμάτων που με διακατέχει. Προξενώντας μια ατμόσφαιρα φόβου σε κείνη ( κάποιες εκείνες ), με το να αιωρούμαι σε κείνο το "ξυράφι", ήταν σαν να προσπαθούσα να φοβήσω εμένα. Να δω το πιο ζωώδες και αβυσσαλέο πρόσωπο μου στα μάτια της.
Κάτι που θα με "ξυπνούσε", το ακόμη παραπάνω, γιατί το πολύ που ήδη θα είχα από κείνη πάρει, δεν θα μου έφτανε.
Θα ήθελα ακόμη περισσότερο, τόσο δικό της, όσο και δικό μας. Μι' αόρατη χαρακιά που θ' αγκάλιαζε και τους δυο μας και που θα την έκανε το δικό μου "χέρι".

Εντάξει, πια είναι πασιφανές, ότι σ' αυτό το νήμα είμαι σε κατάσταση delirium χαχαχα....   

 

Χαίρε ψυχικόν βάθος απύθμενον!
Η συνύπαρξη μαζί σου μοιάζει παιχνίδι για γερά νεύρα, φίλε μου. Ίσως αυτή σου η πλευρά, που την είδα σε εμένα και απέστρεψα το βλέμμα, με τραβάει (πιθανή απάντηση σε σχετική ερώτησή σου). Δεν είναι τυχαίο πως η τέχνη κατοικεί στα σκοτάδια, ούτε πως τελευταία εντρυφώ στον Πόε...