Το μποστάνι του φόβου

Σαν το χάσμα των Μαριάνων...γεμάτο τερατόμορφα πλάσματα που ούτε κι εγώ ο ίδιος δεν τα έχω συναντήσει όλα χαχαχα...
Και σκέψου ότι έχω ψιλοηρεμήσει σε σχέση με το παρελθόν...Αλλά...αλλά...μάλλον θα είναι η τελευταία έκλαμψη, γιατί η πίσσα με "ξανακαλεί"...
Καυτή...κολλώδης...όπως τις παλιές "κακές" ημέρες χαχα...Είδες κάποια κομμάτια σου και τρόμαξες...σε σημείο που να καλύψεις τα μάτια σου με τα δάχτυλα ( όσο χρειάζεται, για να σε "κρυφοκοιτάς" )...
Εγώ είδα κάποια κομμάτια μου κατάματα, κράτησα πάνω τους καρφωμένο το βλέμμα μου και αναρωτήθηκα πόσο "άρρωστος" μπορεί να είμαι...
Σίγουρα δεν είμαστε εύκολα τρένα εγώ κι εσύ...Χαρά στο κουράγιο όποιας μας αντέχει χαχαχα...
Η τέχνη εκτός σκότους είναι σαν το βρέφος που δεν το βρέχει πλακούντας, "πεινάει"...Τα χαιρετίσματα μου στον παλιόφιλο τον Edgar... 

 

Μια που το θέμα του φόβου ακούμπησε την τέχνη, υπάρχουν κάποιοι που κατέχουν καλά (ή λιγότερο καλά) το προαιώνιο φλερτ...

http://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/826079/oi-tainies-pou-ligoi-boroun-na-doun-os-to-telos

 

Eraserhead, Nekromantik, A serbian film και Σαλό ( Ναι, και το Σαλό ) για μένα είναι απίθανες ταινίες και πολύ κοντά στην ιδέα που έχω εγώ για το θέμα του νήματος.
Να είσαι καλά φιλαράκι, το εμπλούτισες ακόμη περισσότερο.  

 

κάθε σεξουαλική πράξη για να ξεπεράσει το βασικό ενστικτώδες πλαίσιο και να προαχθεί σε έντονη εμπειρία χρειάζεται μια αύρα συναισθηματικής και ψυχολογικής διέγερσης.
για άλλους αυτή η "εξωσωματική" διέγερση προέρχεται από την τρυφερότητα, την απόλυτη εμπιστοσύνη, τον αμοιβαίο σεβασμό, τη παιδεία, την κάλυψη αναγκών (ακόμα και βιοποριστικών), την αίσθηση ελευθερίας, και για "μερικούς" την αίσθηση της υποταγής ή της κυριαρχίας.

πολλά συναισθήματα σε πολλούς συνδυασμούς με διάφορες δοσολογίες σε διάφορους χρόνους τυλίγονται γύρω από την κλίνη - αρένα της σεξουαλικής συνεύρεσης .
ο φόβος είναι ένα από αυτά και μπορεί να βιωθεί με διάφορες μορφές και αιτίες σε κάθε σχέση-επαφή ανάμεσα σε δυο (και όχι μόνο) συνουσιαζόμενους. (διασταλτικά στον όρο φόβο συναθροίζω και τις έννοιες : αβεβαιότητα, ανασφάλεια)
πιστεύω λοιπόν ότι έχει -ειδικά στο bdsm- σημαντικό ρόλο, κυρίως στην άσκηση και εδραίωση της κυριαρχίας .

μάλιστα, θεωρώ ότι η αίσθηση του φόβου είναι ένα κριτήριο για την ποιοτική διάκριση ανάμεσα στα δύο είδη bdsm, έτσι όπως εγώ βλέπω να έχουν διαμορφωθεί. δυο στυλ πρακτικών άσχετων με τις διακρίσεις ανάμεσα σε M/s, D/s.

από τη μια έχουμε μια σχέση που έχει απόλυτα καθοριστεί μέχρι την παραμικρή της λεπτομέρεια. όλα έχουν συζητηθεί και με σχεδόν γραφειοκρατικό ξεψείρισμα και τυπολατρεία, έχουν προσυμφωνηθεί. οι κόκκινες γραμμές είναι μπετονένιες και για όλα υπάρχει συγκεκριμένο μέτρο ένταση και κανόνες. εδώ το απρόβλεπτο έχει αποκλεισθεί και τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα προκαθορισμένα όρια.
εδώ δεν υπάρχει φόβος. η υ ξέρει πάντα τι θα συμβεί και είναι σίγουρη ότι θα... αντέξει.

η άλλη μορφή bdsm έχει περισσότερη ευελιξία. υπάρχουν (και έτσι πρέπει) κανόνες αλλά αφήνουν κάποια περιθώρια για το αναπάντεχο, την έκπληξη (που ναι, μπορεί να είναι μερικές φορές δυσάρεστη), και την εξερεύνηση ! η ένταση κάποιων πρακτικών μπορεί, δοκιμαστικά έστω, να ξεπεράσει κάποια όρια. οι κόκκινες γραμμές μπορεί να δεχτούν πιέσεις και προκλήσεις. το σενάριο (που ο Κ επιλέγει από μια γνωστή φυσικά γκάμα) δεν είναι προκαθορισμένο και η έκβασή του όχι δεδομένη. η υποτακτική δεν γνωρίζει επακριβώς κάθε βήμα που θα απαιτηθεί να κάνει. δεν ξέρει τι ακριβώς θα βγει από τη ντουλάπα για να χρησιμοποιηθεί πάνω της. ξέρει ίσως τι κρύβει η ντουλάπα αλλά αγνοεί τις λεπτομέρειες των επιλογών που θα κάνει ο Κ.
εδώ ο φόβος αναδύεται μέσα στη υ. επηρεάζει την ψυχολογική της κατάσταση. μπορεί να δράσει ανασταλτικά και να ζητήσει να σταματήσει το εξελισσόμενο σενάριο (άκομψο θα ήταν να διαπραγματευτεί/απαιτήσει τροποποιήσεις επιτόπου) ή μπορεί να την εμπνεύσει να προσπαθήσει να ξεπεράσει το φόβο της. η πάλη με το φόβο ίσως την οδηγήσει να βαθύνει την αίσθηση της υποτακτικότητάς της.

προσωπικά εκτιμώ πολύ περισσότερο μια υποταγή που προσφέρεται μετά από την αντιπαράθεση με το φόβο. εξάλλου πάντα υποστήριζα ότι το πιο θαρραλέο μέλος μιας bdsm-ικης σχέσης, είναι συνήθως το υποτακτικό άτομο. και θαρραλέος είναι αυτός που αποφασίζει να εκτίθεται στο φόβο.

 

Θα ήθελα να κάνω μία εντελώς θεωρητική ερώτηση προς όσους είπαν ότι είναι γενικά κατά του φόβου (σε κάποια ποστ είδα βέβαια ότι το έζησαν και τους χάλασε άπειρα - κάτι απόλυτα σεβαστό αναφέρομαι στους υπολοιπους).

Πέρα από το bdsm και πέρα από το παιχνίδι και όλα αυτά, δεν θα είχατε την απορία να παρατηρήσετε τους εαυτούς σας κάτω από μία τέτοια κατάσταση?
Έστω και για μία φορά, να δείτε, τα βγάζετε πέρα, αντιδράσατε όπως περιμένατε, χειρότερα?

Πχ μια χαρά απάντηση στην ερώτηση μου μπορεί να είναι "δεν τα μπορώ τα πράγματα που δεν γνωρίζω, δεν γουστάρω".

Ρωτάω γιατί πολλές φορές μπορούμε να μάθουμε πολλά πράγματα για εμάς όταν βρεθούμε σε μια καινούργια περιοχή...Ή μπορεί απλά και να επιβεβαιώσουμε αυτά που ξέρουμε.  

ΥΓ - αν αποκλίνει από το νήμα @Tenebra_Silente μπορείς να το σβήσεις δεν θα ήθελα με τίποτα να στο χαώσω  

ΥΓ 2 - Η ερώτηση απευθύνεται και σε όσους θα τον ζούσαν τον φόβο και σε όσους θα τον προκαλούσαν.

Καλή συνέχεια!

 

"...Πέρα από το bdsm και πέρα από το παιχνίδι και όλα αυτά, δεν θα είχατε την απορία να παρατηρήσετε τους εαυτούς σας κάτω από μία τέτοια κατάσταση?
Έστω και για μία φορά, να δείτε, τα βγάζετε πέρα, αντιδράσατε όπως περιμένατε, χειρότερα?..."

"...πολλές φορές μπορούμε να μάθουμε πολλά πράγματα για εμάς όταν βρεθούμε σε μια καινούργια περιοχή...Ή μπορεί απλά και να επιβεβαιώσουμε αυτά που ξέρουμε. ..."

Ισχύει πέρα για πέρα.

 

Πέρα λοιπόν από το ερωτικό παιχνίδι στο βδσμ(δεν έχουν να κάνουν όλα με το σεξ πάντα! ) που ενδεχόμενος να εμπεριέχει το στοιχείο του φόβου, υπάρχει και ο φόβος γενικότερα. φόβος στην σχέση. Σε μια εξέλιξη της σχέσης. σε μια διαχείριση κάποιας καταστασης..

Για να είμαι συγκεκριμένη λοιπόν και να απαντήσω εντελώς προσωπικά, πολύ πρόσφατα με έκανε να φοβηθω για πρώτη φορά ο σύντροφος και κύριος μου με κάτι που είπε (χωρίς να γίνει πράξη ).
Ήταν πάνω σε μεγάλο καυγά και πραγματικά ενιωσα να χανω την γη κάτω από τα πόδια μου. Ήταν σοκαριστικο..απαίσια αίσθηση.. δεν θέλω να την ζήσω ξανά. Το διαχειριστηκα με θράσος και επιθετική στάση .. (που ηταν εντελώς ρίσκο μιας και η αντίδραση μου ηταν προκλητική προς το άλλο μέλος.. )
Η αντίδραση μου ήταν αναμενόμενη για τον χαρακτήρα που έχω μιας και δεν θα ηθελα σε καμία περίπτωση να καταλάβει ότι φοβήθηκα.αντιθέτως ηθελα να εισπράξει την δυναμικότητα μου.
(Το έμαθε εκ των υστέρων βέβαια που συζητήθηκε αναλυτικά και ηρεμα το θέμα )

 

Καταλαβαίνω @sokolata , ευχαριστώ πολύ για την ειλικρινή απάντηση  
Γενικά βρίσκω σχεδόν καβλωτικά ενδιαφέρον πόσο διαφορετικά αντιδράμε οι άνθρωποι σε ίδιες καταστάσεις... Και πάλι ευχαριστώ λοιπόν!

Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ κάτι πολύ πολυ προσωπικό.

Μικρότερη υπέφερα από κρίσεις πανικού και αγοραφοβίες. Φοβόμουν τα λεωφορεία, το έξω, το μέσα, το κλειστά, το ανοιχτά, τα χελιδόνια ξερωγώ, τα πάντα όλα.
Όπως καταλαβαίνεις για να απαλλαγώ από όλα αυτά ήταν ένας μακρύς δρόμος και ο φόβος ήταν ένα συναίσθημα το οποίο πως να σου πω... Όχι απλά δεν ήθελα...Όχι με κομμάτιαζε...Νομίζω φαντάζεσαι.

Αλλά δουλεύοντάς το πολύ και εντός M/s και μόνη μου φυσικά, κατάφερα να το συνδέσω με εντελώς άλλα πράγματα από όλα αυτά τα αρνητικά...   Μπορώ μάλιστα να σου πω ότι από ένα σημείο και μετά η αίσθηση του φόβου (σε ασφαλές περιβάλλον και με το σύντροφό μου πάντα) μου ενεργοποιούσε και ένα μικρό, τόσο δα, oral fixation.

Edit --- Και από ένα άλλο σημείο και μετά έκανε άλλα, ωραιότερα, και εντός ασφαλούς περιβάλλοντος και εκτός  

Οπότε δεν μιλάω ελαφρά τη καρδία στο θέμα περί φόβου και γιαυτό και έκανα την παραπάνω ερώτηση  

 

Έχω βιώσει το φόβο της στιγμιαίας παράλυσης.
Ενώ κοιμόμουν προσπάθησα να αλλάξω πλευρό. Το σώμα μου δεν υπάκουσε. Ο εγκέφαλός μου, προφανώς για να με αναγκάσει να ξυπνήσω, μου υπέβαλλε ένα φριχτό όνειρο: ότι ήμουν θαμμένος ζωντανός. Ξύπνησα με αίσθημα πανικού. Διαπίστωσα πως δε μπορούσα να κουνηθώ. Αδυνατούσα να σωματοποιήσω τον ίδιο μου τον πανικό!!

Εκείνη τη στιγμή βρέθηκα στην κόψη του ξυραφιού. Ο φόβος μου κορυφώθηκε. Έγινε τρόμος. Την αμέσως επόμενη στιγμή ο νους έκανε την υπέρβαση: με έβαλε σε κατάσταση αποδοχής του θανάτου. Παρατηρούσα το σώμα μου σα να ήταν ξένο, σα να είχα φύγει από αυτό, χωρίς όμως την αίσθηση ότι το εγκατέλειψα. Βίωνα την απόλυτη γαλήνη. Μια αίσθηση απελευθέρωσης. Δε μπορώ να υπολογίσω πόσο κράτησε αυτό. Κάποια στιγμή ένιωσα έναν οξύ πόνο και αντανακλαστικά αντέδρασα. Συνειδητοποίησα ότι ανέκτησα τον έλεγχο του σώματός μου. Σηκώθηκα αργά, μουδιασμένος. Πέρασα την υπόλοιπη νύχτα πότε βηματίζοντας πάνω κάτω και πότε καθισμένος στην πολυθρόνα....

 

@peleas Ξέρω ακριβώς τι λέτε αγαπητέ... Ευχαριστώ για την απάντηση  

 

Θα φοβηθώ πραγματικά αν δεχτώ να κάνω κάτι το οποίο δεν γνωρίζω από κάποιον που δεν εμπιστεύομαι.
Αν εμπιστεύομαι το άτομο που με προστάζει να κάνω κάτι άγνωστο προς εμένα τότε μπορεί να αγχωθώ για το τι με περιμένει αλλά δεν θα φοβηθώ γιατί θα ξέρω βαθιά μέσα μου πως αυτός που εμπιστεύομαι δεν θα έκανε ποτέ τπτ που να με βλάψει.

 

@Mauve δεν εκτροχιάζει καθόλου το νήμα, τουναντίον, το ανοίγει ακόμη περισσότερο και σ' ευχαριστώ.

Ας γράψω κι εγώ πως έχω ζήσει τον φόβο σε ηλικία που μπορούσα πια, να επεξεργαστώ κάποια πράγματα.
Θα το κάνω μ' ένα παράδειγμα, αφού για χρόνια ήταν ο μεγαλύτερος μου φόβος.
Θα τον ονόμαζα τρομοκρατία, αφού ήταν κάτι που αιωρούνταν πάνω απ' το κεφάλι μου σταθερά και καθημερινά.
Είχε να κάνει με το τηλέφωνο και την υγεία ενός πολύ κοντινού μου προσώπου.
Αρκετές φορές χτύπησε πέρα απ' τ' άγρια μεσάνυχτα, για να μου δώσει ειδήσεις καθόλου ευχάριστες.
Μετά απ' ένα σημείο ( και για μια δεκαετία ) ζούσα με τον φόβο, ότι θα ερχόταν και η κλήση, που θα μου έλεγε ότι πέθανε ενώ θα ήμουν μακριά απ' την Ελλάδα.
Το λοιπόν, αυτό που φοβόμουν σαν κλασική ειρωνεία της τύχης στο τέλος μου συνέβη και μάλιστα στην πιο αναπάντεχη στιγμή.
Πως το αντιμετώπισα? Άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου για να επιστρέψω απ' το εξωτερικό, σαν να ήμουν σε trance.
Δεν ένιωθα ούτε το μυαλό, ούτε το κορμί μου για ώρες, σαν να με κοίταζα από ψηλά, τελείως μουδιασμένος.
Τα πρόσωπα και το περιβάλλον γύρω μου ήταν σαν ταινία, έβλεπα στόματα που ανοιγόκλειναν, αισθανόμουν τους ήχους, αλλά δεν άκουγα.
Λες και βρισκόμουν σε μια φούσκα. Τι έμαθα από κείνη την εμπειρία για τον εαυτό μου?
Ότι ακόμη και κάτι που θα φοβόσουν τρελά, όταν συμβεί, δεν έχεις άλλη εναλλακτική απ' το να το αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία.
Και όσο γίνεται περισσότερη νηφαλιότητα. Ότι ο φόβος δεν σε γλιτώνει απ' το "χτύπημα", όποιο κι αν είναι αυτό.
Και ότι πάνω απ' όλα θα είχε να κάνει με την απώλεια ( οποιουδήποτε είδους ), ή με το "τρίξιμο" μιας ιδέας, ενός κεκτημένου που για μας θα λειτουργούσε σαν θεμέλιο.

Ίσως και να έχουν δίκιο. Για μένα ο φόβος γεννιέται απ' το άγχος, ότι θα χάσουμε κάποιο κομμάτι του εαυτού μας ( ένα οποιοδήποτε στοιχείο του ).
Και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το φυσικό τέλος.
Τώρα, για πιο λόγο αναβλύζει ακόμη κι ασυναίσθητα αυτό το "καμπανάκι" στους περισσότερους ανθρώπους, δεν θα το ήξερα.
Γιατί, ο φόβος που θα είχε να κάνει με την όποια "αφαίρεση" ( περισσότερο ή λιγότερο βίαιη, υλική, πνευματική, σωματική ή ψυχική ), θα έβρισκε "ρούχο" σ' ένα οποιοδήποτε είδος θανάτου ( ως επί το πλείστον μεταφορικού ) ?

Υ.Γ.

Μάλλον το ξεχαρβάλωσα εγώ το νήμα