Το μποστάνι του φόβου

Το πιο ωραίο όμως είναι η ανακάλυψη κάποιου δικού σου φόβου (εννοώ φόβο που δεν προκλήθηκε ή καλλιεργήθηκε από τον κυρίαρχο) και η υπέρβασή του με τη βοήθεια του κυρίαρχου μέλους (κάτι θέλω, αλλά ταυτόχρονα φοβάμαι να πραγματοποιήσω).

 

Επιτέλους κατάφερα να φτάσω και σε μια παρέμβαση, που είχα "κόψει" από χθες.
Ξεκινώ απ' το I'm dom hear me roar, σωστότατη, το βρίσκω τουλάχιστον γελοίο κι εγώ.
Στο s/m δεν νομίζω ότι θα ήταν εύκολη η πρόκληση του φόβου, εκτός κι αν κάποιος/α θα "έπαιζε" με κάποιον/α σχεδόν άγνωστο/η.
Σε κείνη την περίπτωση, θα ήταν κάτι κυρίως αυτοαναφορικό και δεν ξέρω μέχρι ποιου σημείου, θα μπορούσε να "καναλαριστεί" σωστά απ' το "κάτω" μέρος.
Δηλαδή, να λειτουργούσε σαν "πολλαπλασιαστής" της όποιας καύλας και όχι σαν παραλυτικός ( λόγου άγχους ) παράγοντας.
Στην δυναμική η χρήση του φόβου θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί σίγουρα πολύ καλύτερα. Να είχε πολύ περισσότερες παραμέτρους και διαφορετικά αποτελέσματα.
Και για μένα θα χρειαζόταν ένας αρκετά υψηλός βαθμός γνώσης του έτερου μέρους.
Κάποιες φορές όπως πολύ όμορφα έγραψες, θα λειτουργούσε σαν επαγρύπνιση, ακόμη και σαν "ξύπνημα" για το υ.
Κάτι που να του τάραζε τους "κύκλους", την εικόνα που θα είχε για τον/την Κ του/της. Βέβαια, συνεχίζουμε να μιλάμε σε υποκειμενικές βάσεις.
Αφού, δεν είναι λίγα τ' άτομα που απεχθάνονται το οποιοδήποτε "τρίξιμο" των θεμελίων τους.
Μετά, υπάρχει και οι διαφορετικοί τρόποι ξεδιπλώματος του φόβου, οι εναλλαγές, το περισσότερο ή λιγότερο αναπάντεχο.
Θα μπορούσε να ήταν καρπός παράλειψης ( τουτέστιν, το να μην κάνει ο/η Κ κάτι για να κατευνάσει τον όποιο φόβο του υ του/της ) ή πράξεως ( τελεσμένης ή πιθανολογούμενης ). Εγώ πιστεύω ότι ο χειρότερος φόβος αναφορικά με το έτερο μέλος, θα γεννιόταν απ' την "ανακάλυψη", ότι θα ήταν ικανό για πράγματα, που θα πήγαιναν πέρα απ' την λογική μας ή απ' τις ήδη διαμορφωμένες για κείνο κρίσεις μας.
Όταν θα "έσκαγαν" μπροστά μας πλευρές του, που ή δεν είχαμε θελήσει να δούμε ή που απλά δεν γνωρίζαμε και βγήκαν στο φως σε μια δεδομένη στιγμή.
Και που δεν θα ξέραμε, πως ν' αντιμετωπίσουμε. Πάντως, για να έχει θετικό πρόσημο για κείνον/η που θα τον βίωνε, σίγουρα πρέπει να υπάρχει κάπου βαθιά μέσα του/της εδραιωμένη η πεποίθηση, ότι ο/η "δημιουργός" του φόβου του/της ( ή ο/η puppet master αφού θα "έπαιζε" σε κάποιες περιπτώσεις με πολύ λεπτές κλωστές του ψυχισμού του "κάτω" μέρους ), δεν θα ξεπερνούσε κάποια όρια. Ότι θα σταματούσε αν μη τι άλλο πριν απ' το point break.

Υ.Γ.

Να βλέπεις τον κρύο ιδρώτα που λούζει το "κάτω" μέρος, τις σπασμωδικές του κινήσεις, την ανάσα του που βαραίνει, να θέλει ν' απομακρυνθεί απ' την όποια σκηνή, αλλά να είναι σαν καρφωμένο στο πάτωμα, δεν έχει τιμή.
Ο φόβος κατ΄εμέ αν χρησιμοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο ( δηλαδή αναλόγως το άτομο που θα είχαμε "απέναντι" μας ), ίσως και σαν πρακτική να μην είναι θεμιτή.
Αλλά είναι σίγουρα ελεεινά αποτελεσματική και κάποιες φορές άκρως καυλωτική για όλους τους εμπλεκόμενους, ο φόβος, όχι το καθεστώς τρομοκρατίας.
Σε όλα πρέπει να υπάρχει μέτρο και όρια, πόσο μάλλον στα mind games.  

 

Αυτή είναι μια άλλη παράμετρος, που σίγουρα δεν θα ήταν ασύνδετη με την μεγαλύτερη εικόνα του φόβου ( ή μάλλον των φοβιών ).
Στην περίπτωση που εξέθεσες, θα είχαμε την "ιαματική" αντιμετώπιση του όποιου φόβου ή τουλάχιστον την προσπάθεια υπερπήδησης κάποιων εμποδίων.
Κάτι που θα ήταν αρκετά σημαντικό, ευγενές και σίγουρα όμορφο.
Από την όλη απάντηση σου να υποθέσω ότι ο όποιος χειρισμός του φόβου σου, δεν είναι κάτι που θα σου άρεσε, ποτέ.
Αφού θα σ' έκανε να υπολειτουργείς.  

 

Θα σταθώ σε αυτά τα 3 σημεία και θα τα σχολιάσω με μία μικρή ιστορία  

Είναι πολύ εύκολο στο s/m να προκαλέσεις τον φόβο του άλλου ενώ μάλιστα τον κρατάς απόλυτα ασφαλή και εντός ορίων.
Παράδειγμα απλό.
Κάποια στιγμή ως τοπ έπαιζα με τον μπότομ μου με κεριά (τα λατρεύω τα κεριά). Τον είχα βάλει λοιπόν να πάρει διάφορα κεριά για να μάθει κιόλας ποια καίνε, ποια όχι, από ποιο ύψος κλπ.
Τα δοκιμάσαμε όλα λοιπόν. Ήταν ένα που έκαιγε σαν πούστης. Πραγματικά. Μου λέει λοιπόν όχι όχι αυτό δεν το μπορώ και διαλέγει ενα άλλο.

Ε και εκεί που ήταν ωραία ωραία δεμένος και φιμωμένος γιατί δεν την μπορώ την φασαρία, άναψα το κερί αυτό και πήγα από πίσω του να μην με βλέπει
 
Δεν το χρησιμοποίησα ποτέ, έριχνα μόνο από το άλλο που ήταν σε καλή για εκείνον θερμοκρασία, αλλά ήταν σι γου ρος ότι έριχνα από αυτό που έκαιγε πολύ.... ^_^ Τι φωνές, τι κακό, τι να χτυπιέται σαν την πέρκα...

Πέρασα υπέροχα. Μετά βέβαια, που του έδειξα ότι όντως έτσι ήταν και ειδα την ντροπή στη φάτσα του, πέρασα ακόμα πιο υπέροχα.
Κάτι αντίστοιχο μου είχαν κάνει κ εμένα σε άλλη στιγμή  

Άρα, το ότι θα τρομάξεις κάποιον δεν σημαίνει και απαραίτητα ότι θα πιέσεις κάποιο όριο ή θα του πειράξεις τις γραμμές ή θα του καταστρέψεις τον ψυχισμό.
Μπορείς με ένα ωραιότατο mind fuck να του γαμήσεις για κάνα δύωρο όσο κρατάει η φάση και μετά όσο τον δουλεύεις με αυτό που έγινε ^_^

Άσε που, το να σε εμπιστεύεται ο άλλος ακόμα και εκείνη την στιγμή που φοβάται να ξέρει ότι ξέρεις με απολυτη βεβαιότητα τι κάνεις είναι πραγματικά απίστευτο δέσιμο και συναισθημα.

 

Το "γύρναγα" από εδώ, το "γύρναγα" από εκεί. Κάλυψες πάρα πολλά σημεία μ' αυτή σου την παρέμβαση, ότι και να πρόσθετα, θα την "μαγάριζε".
Ένα απλό ευχαριστώ για τον χρόνο και για τις σκέψεις σου.  

 

Γαμάτη ιστοριούλα, αλλά το σημείο απ' τα γραφόμενα σου που "απομόνωσα" είναι όλα τα ευρά... 
Ξανά ευχαριστώ όλους/ες σας για την συμμετοχή.   ( Η συγκεκριμένη φατσούλα νομίζω ότι ταιριάζει στο θέμα μας χαχαχα )

 

Κατ' αρχήν θεωρώ ότι κανείς δεν μπορεί να χειριστεί τον φόβο μου (μακάρι να γινόταν, θα έβρισκα κάποιον να με κάνει ατρόμητη  ). Θεωρητικά θα μπορούσε να χειριστεί εμένα μέσω των φόβων μου, δηλαδή το "χειρισμός του φόβου σου" μπορώ μόνο να το αντιληφθώ ως χειρισμός σου μέσω του φόβου σου. Αυτό με τη σειρά του πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί εν μέρει μόνο, με τη δημιουργία ενός κλίματος φόβου.

Απαντώντας λοιπόν, δεν μπορώ να πω ότι δεν θα μου άρεσε αυτό ποτέ. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι η συχνότητα που θα κυριαρχεί το κλίμα φόβου στην ατμόσφαιρα δεν θα πρέπει να περάσει κάποιο όριο, γιατί αλλιώς υπερτερεί μέσα στη σχέση και τότε, όχι ακριβώς υπολειτουργώ, απλά δεν είμαι εγώ και δεν μου αρέσει αυτό που γίνομαι.

 

Ομολογώ, ότι ο τρόπος με τον οποίο εκφράστηκα προηγουμένως, ήταν λανθασμένος.
Σ' ευχαριστώ για την απάντηση και κυρίως για την διευκρίνηση.  

 

Παλιά, όταν σκεφτόμουν εμένα και τον σαδομαζοχισμό, ήθελα η όλη υπόθεση να είναι ένα ήδη τυπωμένο διήγημα. Να δω κλεφτά την τελευταία σελίδα του και να ξέρω πώς τελειώνει. Και μετά, ήρεμη και ήσυχη, να το απολαύσω. Τέλος ιστορίας λοιπόν, τώρα πια, μετά το τέλος του φόβου, ζω απίστευτα ευτυχισμένα κοντά σε Αυτόν που με έχει. Μερικές φορές νιώθω την ευτυχία μου πιο έντονα τις στιγμές που θυμάμαι εκείνον τον απίστευτο φόβο και, ειλικρινά, απορώ. Τόσο πολύ ήθελα να "το" ζήσω, που έζησα στο ακρωτήρι του φόβου… περισσότερο από έναν χρόνο;

Καμάρωνα, όταν δεν είχα και πολύ συναίσθηση του τι θα πει να είμαι σκλάβα, για ορισμένα πράγματα που είχα "δώσει" σε ορισμένους Κ. Ένα από αυτά ήταν εκείνος ο θεοπάλαβος φόβος: Σκυμμένη στο κρεβάτι, με το μαξιλάρι στα δόντια, να περιμένω να φάω ξύλο. "Δεν θα ανεχτώ την παραμικρή κίνηση, το παραμικρό βογγητό. Θα τιμωρηθείς με τρόπο που δεν θα ξεχάσεις ποτέ σου, αν βογγήξεις έστω. Με άκουσες;" Ήταν καθαρά mind game. Δεν κινδύνευα από εκείνον τον άντρα και το ήξερα απόλυτα καλά, μέσα μου. Εκτός και αν … αυτός είχε πραγματικά καταλάβει πόσο μηδαμινό στοιχείο, πόσο άθλιο σκουπίδι της κοινωνίας ήμουν. Όταν το σκεπτόμουν αυτό, όλη την γυναικεία διαίσθηση την σκέπαζε ο πιο απόλυτος, αρχέγονος φόβος που μπορούσε να υπάρξει. Το single tail έσκιζε τον αέρα "δοκιμαστικά" πάνω απ το κεφάλι μου. Τα γόνατά μου άρχιζαν να τρέμουν, πραγματικά ανεξέλεγκτα, εκεί που ήμουν σκυμμένη. Σε λίγο άρχιζαν να χτυπούν και τα δόντια μου. Ο κρύος ιδρώτας με έλουζε όχι ένα κύμα, όχι δύο, πολλά. Μόνο μέσο έκφρασης που μου έμενε ήταν ένα άναρθρο βογκητό. Και μια ικετευτική ματιά. Που δεν εισακουγόταν. Περνούσε ώρα έτσι. Κάποτε ηρεμούσα και τότε άρχιζε το παιχνίδι. Μέχρι να ξαναφοβηθώ. Ξανά και ξανά. Πάνω και κάτω.

Κάποια στιγμή ένιωσα πως ήταν θέμα αξιοπρέπειας. Ένα αυτό. Και πως πολύ λάδι και από τηγανήτα; Τι ακριβώς από τηγανήτα; Γιατί να γίνεται τόσο πολύ δράμα για ένα σαδομαζοχιστικό παίγνιο; Δεν λέω, απέκτησα γευστικούς κάλυκες για την οιονεί κακομεταχείριση και έζησα υπέροχα απαίσια, μέσα σ αυτήν την λίμνη με τα οξέα φόβου, επί πολύ καιρό. Αλλά κάτι μέσα μου ψυθίριζε "προς τι όλο αυτό το τρελό πράγμα;" Τελικά ήταν ο ορθολογισμός μου που ξεκίνησε την επανάσταση. Δεν σήκωνε η ψυχική μου οικονομία τέτοια αναλογία θεάτρου/απόλαυσης και το καταλάβαινα.

Αν ο ορθολογισμός ήταν ο πρώτος που επαναστάτησε, την δουλειά την έκανε μια σιωπηλή έκρηξη ζήλιας μέσα μου. Τον άντρα εκείνο τον φοβόταν ως και ο σκύλος του. Και γιατί να κρατάει αγκαλιά τον σκύλο του και όχι εμένα; Τέρμα, δεν τον ήθελα για ιδιοκτήτη μου εγώ αυτόνανε. Και έτσι απλά, φρόντισα να ξεμπερδέψω.

 

Σε κάποια περάσματα της παρέμβασης σου ( συγκεκριμένα στην δεύτερη παράγραφο ) έμεινα λίγο στήλη άλατος. Όχι με την περιγραφή κάποιων σκηνών, αλλά για έναν χαρακτηρισμό που είχες δώσει στον εαυτό σου.
Η συνέχεια της παρεμβάσεως σου μ' "επανέφερε", μάλλον αυτή έπρεπε να είναι η διαβάθμιση. Σε λίγες γραμμές κατάφερες να "πακετάρεις" το θέμα δίχως να το στραγγαλίσεις. Εγώ αυτό τ' ονομάζω χάρισμα και σίγουρα βαθιά γνώση του εαυτού.
Κάτι που δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με απίθανους κόπους ( έτσι πιστεύω, μπορεί να κάνω και λάθος ). Σ' ευχαριστώ για τον χρόνο και τα λόγια σου.  

 

Δεν θα απαντήσω θεωρητικά, θα απαντήσω βιωματικά , εκτός πλαισίου του νήματος μεν, στα πλαίσια της ερώτησης δε.
Είναι πολύ επικίνδυνο να πηγαίνεις γυρεύοντας να μάθεις τον εαυτό σου απο τις αντιδράσεις του υπο καθεστώς φόβου. Η και κωμικοτραγικό, θα καταλάβετε σε λίγο.
Μπορώ να θυμηθώ πρόχειρα τρείς περιπτώσεις που φοβήθηκα πολύ στη ζωή μου . Κοινό στοιχείο των τριών βιωμάτων, ο απόλυτος αιφνιδιασμός, το απρόσμενο.

Στην πρώτη, παρέλυσα , πάγωσα. Είχα πάει με την καλή μου σε μια ερημιά με το αυτοκίνητο, είχαμε αράξει μπροστα στη θάλασσα σε μια απόκρημνη ακτή και είχαμε αρχίσει το μπαλαμούτι, όπου σε κάποια φάση μετακινήθηκε ο λεβιές στο νεκρό και καθώς δεν είχα τραβήξει χειρόφρενο, ο μάλαξ, το τουτούνι άρχισε να τσουλάει γλυκά γλυκά προς τον γκρεμό. Αν δεν σήκωνε το χειρόφρενο η μονάκριβή μου θα είμαστε τώρα και οι δύο αστρόσκονη.
Το επόμενο στάδιο ήταν να βάλω όπισθεν, αφού της είπα να κατέβει, και με την καρδιά μου να βροντοκοπανάει από τον φόβο μή και με πάρει μπρός να φέρω το αυτοκίνητο σε ασφαλές σημείο.Μετά απ' αυτό , κάθε ερωτική διάθεση πήγε περίπατο, εξανεμίστηκε.Αντιθέτως, υπήρξε ανάγκη για νικοτίνη, πολλή νικοτίνη...


Στην δεύτερη , μετά τον αρχικό τρόμο και την σπασμωδική πρώτη αντίδραση, υπήρξε σχεδιασμός για την αντιμετώπιση και την καταπολέμηση του εχθρού και του φόβου που μου προκαλούσε... Ο οποίος ,εχθρός, επρόκειτο για μια απαισιότατη τεράστια ιπτάμενη κατσαρίδα που εισέβαλε μια ζεστή Αυγουστιάτικη νύχτα στο σαλόνι μου σκάζοντας στο αναμμένο πορτατίφ δίπλα μου την ώρα που αμέριμνος έπινα μπύρες , μασούλαγα και τηλεοραζόμανε.

Δύο πράγματα μου προκαλούν τρόμο στην περίπτωση "ιπτάμενη κατσαρίδα". Πρώτον, η ιδέα της πιθανής σωματικής επαφής με το βδελυρό αυτό πλάσμα που πετάει δώθε κείθε χωρίς κατατεθειμένο σχέδιο πτήσης. Δεύτερον, το σιχαμερό , ανατριχιαστικό, απαίσιο "κράτς" που ακούγεται όταν την σκοτώνεις δια συνθλίψεως. Επρεπε να αντιμετωπίσω την κατάσταση χωρίς να βιώσω ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Αφου λοιπόν τιναχτηκα αλλόφρων απο του καναπέως σε απόσταση ασφαλείας απο το τέρας, κατέστρωσα σχέδιο αντεπίθεσης και έχοντας οπλιστεί με Μπαϊγκόν (πάντα έχω στο σπίτι, το μεγάλο μέγεθος) εφόρμησα κατα του εχθρού που δεν έκατσε να ψοφήσει ήσυχα ήσυχα , ο σιχαμένος ,παρά πετάριζε απο δώ κι απο κεί παραζαλισμένος, αναγκάζοντας με σε κάποιες τακτικές μικρουποχωρήσεις , μη τυχόν και πέσει πάνω μου ο απεχθής εισβολέας μέχρι που ο ψεκασμός επιτέλους απέδωσε, η κατσαρίδα έπεσε στο πάτωμα συνεχίζοντας ωστόσο να κουνιέται αηδιαστικά, όχι όμως επικίνδυνα. Την πλησίασα επιφυλακτικά και άδειασα το υπόλοιπο Μπαϊγκόν πάνω της μέχρι που πνίγηκε σε μιά λίμνη υγρού δηλητηρίου, που ευτυχώς δεν άργησε να εξατμιστεί, αφήνοντας ωστόσο μια βαριά μυρουδιά στο σαλόνι, που καθιστούσε ανέφικτη την περαιτέρω παραμονή μου εκεί. Μικρό το κακό, ξετύλιξα μισό ρολό κουζίνας ωστε να μαζέψω το πτώμα χωρίς να διακινδυνεύσω να έχω την παραμικρή απτική αίσθηση από αυτό και το έθαψα στή σακούλα με τα σκουπίδια , που κατέβασα αμέσως κάτω στον κάδο και κατόπιν συνέχισα για το σουβλατζίδικο του Λάμπρου , πανευτυχής με τον θρίαμβο που κατήγαγα.
Την άλλη μέρα παρήγγειλα σίτες.


Στην τρίτη, ο φόβος που ένοιωσα πολύ σύντομα συνοδεύτηκε από άλλα συναισθήματα, εξ ίσου έντονα, ένοιωσα οργή, μίσος, λύσσα.
Ηταν όταν κάποιος μου επιτέθηκε ξαφνικά από πίσω , στο δρόμο ενώ περπατούσα και μου άρπαξε την τσάντα που κρατούσα στο χέρι μου. Παρά τον αιφνιδιασμό μου το χέρι μου σφίχτηκε ενστιχτώδικα γύρω απο το χερούλι της και έτσι παρασύρθηκα προς τα μπρός , καθώς ο ληστής έτρεχε για να φύγει και να μου την αποσπάσει . Κυλίστηκα κάτω προσπαθώντας να την τραβήξω πίσω, αυτός έπεσε πάνω μου επιμένοντας να μου την πάρει κι αρχίσαμε να παλεύουμε.Τον είδα να προσπαθεί να ανοίξει το τσαντάκι που είχε περασμένο στη μέση του, ευτυχώς όμως δεν πρόλαβε, ένας θεός ξέρει τι θα έβγαζε απο κεί, γιατί απο το τράβα ο ένας την τσάντα τράβα ο άλλος εν μέσω κλωτσομπουνιδίων ,μου έμεινε εμένα το χερούλι στο χέρι και μέχρι να σηκωθώ ο ληστής είχε καβαλήσει στη μηχανή του συνεργού του που περίμενε στη γωνία κι εξαφανίστηκαν με την λεία τους.

Παραλυσία στην πρώτη περίπτωση, ανόητη ,παράλογη φοβία που υπερασπίστηκα ορθολογικά την ύπαρξη της στην δεύτερη, παράτολμη και θυμική αντίδραση στην τρίτη.
Ο φόβος εμένα δεν μου πάει πουλάκια, όπως και να τον διαχειρίζομαι.

υ.γ :Στις σχέσεις μου δεν έχω φοβηθεί ,ούτε και θα ήθελα. Θα συμφωνήσω όμως με την @sokolata απόλυτα στο σκεπτικό της, φόβος ίσον έλλειψη εμπιστοσύνης, έλλειψη εμπιστοσύνης ίσον τελειωμένη σχέση.

 

Φόβος...
Έχω νιώσει φόβο, και μάλιστα έντονο κατά την διάρκεια βίαιης και εξαναγκαστικής ερωτικής επαφής. Και όχι, δεν θα ήθελα να νιώσω κάτι αντίστοιχο ξανά στην ζωή μου...
Δεν ήταν η βία ή ο πόνος που δημιούργησε το φόβο αλλά η έντονη αίσθηση ότι ήταν ικανός για όλα.

Πολέμησα χρόνια να το ξεπεράσω και ίσως να μην τα είχα καταφέρει αν δεν είχα την βοήθεια ενός μετέπειτα συντρόφου μου. Και εκείνος με έκανε να καταλάβω ότι ο φόβος δεν βοηθάει, μάλλον δημιουργεί προβλήματα...
Έτσι σήμερα δύσκολα φοβάμαι, αλλά ακόμη και όταν συμβαίνει αυτό δεν αφήνω τον πανικό να με κυριεύσει...
Αναγνωρίζω την δυναμική του φόβου στο σώμα μετά από εντολή του εγκεφάλου και προσπαθώ να παραμείνω λογική... Πετυχαίνει ;Όχι, πάντα...
Αν μου αρέσει να μου δημιουργήσει συναίσθημα φόβου ο παρτενέρ μου; Πιστεύω ότι θα μου άρεσε, κάτω από συνθήκες...
Θα έπρεπε να τον γνωρίζω και να με γνωρίζει πολύ καλά. Να νιώθω σίγουρη ότι δεν θα απειλήσει δεδομένα μου , που σε εκείνον θα είναι γνωστά. Στην ουσία να νιώσω φόβο αλλά όχι απειλή...

Υ. Γ. Μάλλον και εγώ ασυνάρτητα έγραψα... Συγγνώμη αν δεν είναι κατανοητό.
Υ. Γ2. Ο φόβος μου για τις κατσαρίδες δεν έχει νικηθεί, και μάλλον θα ζήσω μαζί του όλη μου την ζωή..