Σ'αφήνω να φύγεις γιατί σ'αγαπάω

Θεωρώ ότι δεν αφήνεις να φύγει αυτός-ή που αγαπάς...
Δεν πιστεύω ότι "παίζουν" τόσο υπεράνω κίνητρα. Αφήνεις να φύγει αυτός που αγαπάς, όταν έχεις προσπαθήσει αρκετά για το αντίθετο και δεν βλέπεις να αλλάζει κάτι ή κουραστηκες να προσπαθείς.
Αλλά να αφήσω κάποιον να φύγει για το καλό του, χωρίς να έχω την παραμικρή διάθεση να τον χάσω... Λυπάμαι αλλά δεν υπάρχει περίπτωση!!
Ίσως είμαι περισσότερο εγωιστικό άτομο από ότι αλλά... Αλλά δεν θα το έκανα, ούτε το έχω κάνει... Και δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άτομα που το κάνουν...

 

Απαραίτητη η διευκρίνιση. Ξέρεις πόσοι αναμασούν απόψεις άλλων...

Εντάξει, πρόκειται για πομπώδη μπούρδα, όπως η φράση του Κοέλιο για το σύμπαν που συνωμοτεί και άλλες ηχηρές παρόμοιες. Επειδή όμως όπου συναντώ κάτι τόσο προφανές με πιάνει το αντιδραστικό μου, σκέφτομαι την περίπτωση των σχέσεων χρέους. Είναι οι σχέσεις στις οποίες το μόνο που δένει δυό ανθρώπους είναι η ευγνωμοσύνη: Σου στάθηκα όταν πέρασες καταθλιψάρα, τώρα που πάτησες στα πόδια σου και θες να φύγεις, προσποιούμαι τον άρρωστο για να σε κρατήσω κοντά μου. Θα μου πεις, μπορεί να της πει "πάρ' τα μωρή άρρωστη" και να φύγει. Έλα όμως που κάποιοι έχουν έντονη την αίσθηση του χρέους. Ξέρεις πόσες τέτοιες σχέσεις υπάρχουν, που αντέχουν μάλιστα στο χρόνο? Σε περιπτώσεις σαν αυτή, ίσως έχει κάποια έννοια η ατυχής αυτή φράση. Ίσως τότε, μόνο εγώ που σε κρατώ δέσμιο της ευγνωμοσύνης σου για μένα μπορώ να σε αποδεσμεύσω...

 

Κι όμως. Το έκανα. Από πολλή πολλή αγάπη. Διότι δεν μπορούσε, αληθινά δεν μπορούσε να είναι μαζί μου. Σερνόταν. Με ήθελε, αλλά δεν μπορούσε.
Η αγάπη υπερίσχυσε.
Αλλά θέλει δουλειάαααα....

 

Φιλαράκι, ξέρεις και ξέρω ότι η ζωή δεν είναι copy-paste.
Ως προς τις σχέσεις υποχρέωσης/ευγνωμοσύνης ( και παρόμοιες τους ), για μένα δεν υπάρχει τίποτε πιο άθλιο, απ' το να είσαι δίπλα σε κάποιον/α, από λύπηση/συνήθεια/βολή/"χρέος"/"επένδυση". ΟΚ, ότι τίποτε δεν είναι τσάμπα, ότι δεν μπορείς μόνο να παίρνεις και να μην δίνεις τίποτε. Ότι δεν φτάνουν μόνο τα συννεφάκια.
Αλλά αν το συναίσθημα φθίνει αρκετά, αν πάψει τελείως η έλξη, θα έβρισκες στο πλευρό σου έναν/μια αδερφό/η, έναν/μια συγκάτοικο.
Τώρα αν κάποιοι/ες δεν θα είχαν κανένα θέμα, να ζούσαν κάτι του είδους, γούστο και καπέλο τους. Υπάρχει διαβάθμιση ακόμη και στην μείωση της "θερμοκρασίας".
Εγώ συνεχίζω να πιστεύω, ότι ο μοναδικός που μπορεί να μας δεσμεύσει, είναι ο εαυτός μας, κανείς άλλος.
Και ότι δεν παραμένουμε "αιχμάλωτοι/ες", αν δεν πιστεύουμε ότι ο/η άλλος/η κάτι θα μας έδινε.
Ακόμη κι αν αυτό το κάτι θα ήταν για μας ψίχουλα ( τα οποία για χ, ψ, ω λόγους θα μας αρκούσαν ).

Anyway, δεν περιέγραψες κάτι το ασύνηθες στην προηγούμενη σου παρέμβαση. Κι αν το έχω συναντήσει μόνο εγώ εκτός από σένα.
Μάλλον εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια ζω στο Matrix και πολλοί/ες άλλοι/ες στον αληθινό κόσμο.  

 

αυτός τα ήθελε όλα αυτά; συγνώμη αν απάντησες μην μπαίνεις στον κόπο να απαντήσεις. Απλά δεν διάβασα όλες τις απαντήσεις. Αν τα ήθελε τότε πολύ καλά έκανες... Στο κάτω κάτω τι άλλο να έκανες; να τον κρατούσες με το ζόρι; αν το έκανες επειδή έκανε κοιλιά η σχέση... Ίσως θα έπρεπε να συζητήσετε πριν πάρεις τις αποφάσεις σου; το λέω γιατί κάποιες φορές το μυαλό μας τρέχει πολύ πιο μπροστά απο αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν για αρχή... Συγνώμη αν ξέφυγα η μπέρδεψα πράγματα. Αν το έκανα πες μου να σβήσω την απάντηση

 

Σε έναν κόσμο που τα παιδιά θα μεγαλώνουν χωρίς "εμφυτεύματα" χρέους του τύπου "δεν αναγνωρίζεις τις θυσίες που έκανα για να σε μεγαλώσω!" από γονείς που τα προορίζουν για να πραγματοποιήσουν τα δικά τους ματαιωμένα όνειρα, θα μπορούμε να λέμε αυτό που αναφέρεις (και υπογράμμισα) και να το εννοούμε. Μέχρι τότε οι παρεμβατικές μανάδες δεν θα είναι απλά μια καρικατούρα του Λαζόπουλου, αλλά η ωμή πραγματικότητα.

 

Απ' τα 18 χρόνια απαιτείται κόψιμο του ομφάλιου λώρου. Και ότι δεν μπορέσαμε να κάνουμε εμείς, δεν είναι ότι θα το κάνουν τα παιδιά μας στη θέση μας.
Ούτε ζωή δια εξουσιοδοτήσεως/αναγκαστικής αντιπροσώπευσης υπάρχει.
Για να επιστρέψω στο θέμα. Και πάλι τα ίδια που λέω εδώ και ενάμιση χρόνο θα πω. Σκάστε την φούσκα στο μυαλό, όλοι και όλα "ψοφάνε" κάποτε.
Βάλτε στην άκρη ψωροπερηφάνιες, κάντε αυτοκριτική και δεχτείτε το απλούστατο, δεν υπάρχουν μόνο τα δικά μας θέλω.
Ούτε ο/η άλλος/η θ' αλλάξει ( ή θα καταφέρετε να τον/την αλλάξετε ) σε σημείο που να ικανοποιεί κάθε σας προσδοκία/φαντασία/χαβά του πέοντα ή του γουνιού σας.
Κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν τίποτε. Και για να το "περιφράξω" ακόμη περισσότερο. Σε όσα πλαίσια κι αν μπούμε, όλες οι Κυριαρχίες/Αφεντιλίκια/υποταγές/σκλαβιές, αν εκείνο το "κάτι" μας τελειώσει, τελειώνουν μαζί του.
Σίγουρα σχέσεις με αυτόματο πιλότο δεν υπάρχουν. Είναι και θέμα τύχης να ταιριάξεις με κάποιον/α.
Αλλά να βρίσκεις ψάρι και σώνει και καλά να πιστεύεις, ότι θα γίνει για σένα ( τον όποιο/α από εμάς ) κρέας ή λαχανικό. Μάλλον δεν "παίζει".
Από κει και πέρα, ας ακκιζόμαστε ότι δεσμεύουμε, αποδεσμεύουμε, είμαστε μοναδικοί/ες και αναντικατάστατοι/ες. Ότι δίχως τις αφεντομουτσουνάρες μας ο/η άλλος/η θα έκοβε φλέβες, θα κατάπινε κάρβουνα κουλουπού κουλουπού.
Όλοι/ες περαστικοί/ες είμαστε, κάποιοι/ες "φτουράμε" περισσότερο, άλλοι/ες λιγότερο.
Το να μένουμε κοντά σε κάποιον/α, δεν σημαίνει πάντα ότι δεν θα ήμασταν πια "αλλού". Το κορμί αν το μυαλό έχει αποχωρήσει ( όχι αναγκαστικά επειδή θα υπήρχε κάποιο άλλο πρόσωπο ), είναι σαν το άδειο σακί.
Σε μένα τ' άδεια πράγματα δεν άρεσαν ποτέ. Ούτε δίπλα μου να τα έχω, ούτε δίπλα σε κάποια άδειος να είμαι.
Ούτε έφυγα ποτέ από κάποια, επειδή την αγαπούσα και ήθελα το καλό της. Αν ένιωθα κάτι βαθύ, σιγά μην έφευγα ( και για όσο διαρκούσε ).
Αλλά as always, να έχουμε να λέμε. Για κάποιους/ες ο ρόλος του "μάρτυρα" έχει το γούστο του.
Σε μένα η Βούρτση και ο Ξανθόπουλος έφερναν πάντα χασμουρητό. Για να μην πω, ότι ξύπναγαν ακόμη περισσότερο τον σαδιστή μέσα μου.   

Υ.Γ.

Ξανά μανά γνώμη μου. Και επειδή μου αρέσουν οι δυο παροιμιούλες που ακολουθούν...

Όποιος/α πιστεύει ότι :

1. Μονά ζυγά δικά μου και στο cappuccino ρίγανη.

Κάποτε του/της έρχεται "ξανάστροφη" και καταλαβαίνει ότι :

2. Φασούλι το φασούλι, γέμισε το γάλα τρίχες.

Αυτά...( τέλειο σαν κλείσιμο το Αυτά χαχαχα...   )

 

Έχω την αίσθηση ότι απαντάς και σε μένα, που έγραψα ότι δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που το κάνει...
Συνεχίζω να δυσκολεύομαι να το πιστέψω, οφείλω να ομολογήσω. Αλλά αν το έκανες και τους λόγους που σε οδήγησαν το γνωρίζεις εσύ καλύτερα από τον καθένα..

 

Σε καταλαβαίνω. Το έκανα κι εγώ. Της είπα ένα ψέμα για να την κάνω να φύγει. Δεν το έμαθε ποτέ...

 

Απάντηση προς όλους όσους μου έκαναν την τιμή να σχολιάσουν, και τους ευχαριστώ θερμά γι αυτό..
Το νήμα μετράει σχεδόν ενάμιση χρόνο! Σίγουρα δεν τον άφησα να φύγει!! ακόμα μαζί είμαστε θέλει δε θέλει!!.  Και προφανώς το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε σε ένα συναισθηματικό ξέσπασμα που είχα τότε.. το οποίο μάλλον ήταν πιο πολύ λόγια του αέρα. Ναι λοιπόν και η σοκο κανει λαθη..
Στην φάση που είμαι σήμερα και μετά από διάφορες τρικυμίες, φουρτούνες και Ηρεμα λιμάνια (με τον ίδιο άνθρωπο )..που μεσολάβησαν μπορώ να πω με σιγουριά πως όχι. αν αγαπάς δεν αφήνεις καποιον να φυγει.. Η καλύτερα για να μην γενικευω.. εγώ δεν αφήνω να φύγει αυτόν που αγαπώ.. το παλευω ,το προσπαθώ αλλά σίγουρα δεν τον αφήνω..

ΥΓ περιμένω να δω πότε θα με αφήσει αυτός!!!!  

 

βουρκωσαμε...    

 

Συμφωνώ. Το παλεύεις και το προσπαθείς αλλά δεν εξαναγκάζεις. Πολλές φορές κάποιες σχέσεις είναι τόσο έντονες και ταυτόχρονα τόσο ανύμπορες που κάποιος πρέπει να αφήσει τον άλλον για την ψυχική υγεία και των δυο. Από την άλλη υπάρχουν και σχέσεις που βλέπεις τον έναν να αγαπάει τρελά και τον άλλον να κρατάει μια πιο ας πούμε ουδέτερη στάση. Εκεί το προσπαθείς αλλά το θέμα δεν είναι να τον κρατήσεις εγωιστικά, γιατί και η αγάπη όταν προσαρμόζεται σε ανθρώπινη μορφή παράγει ένα κάποιο είδος εγωισμού, αλλά ο ίδιος να θέλει να μείνει δίπλα σου. Αυτή είναι η ικανοποίηση. Το να μένει ο άλλος αναγκαστικά δεν μου λέει κάτι.
ΥΓ Όοσν αφορά την υπογράμμιση όσο χιουμοριστικό και αν ''ακούγεται'' εγώ μαζί σου.