mind fuck....πως ομως;

Δεν το θεωρω εξ ορισμου ως αθεμιτο. Μπορει να γινει κοινη συνεναιση. Το θεμα ειναι αν εξ αρχης εχουμε ορισει αμφοτεροι τα πλαισια, στην πορεια και προς χαρην του επιθυμητου αποτελεσματος τα καταπαταμε; εκει ειναι το ζητημα της ηθικης. Συμφωνω πως δεν βλεπεις την φακα παρα μονο το τυρι και στο τελος εξεταζεις το αποτελεσμα. Αλλα αυτο το αποτελεσμα ερχεται με οποιο κοστος;

 

Κοινή συνεναιση mind fuck δεν μπορει να γίνει κατ εμε...Αν συνεναισω δεν μπορεί να μου το γαμήσει να το πω ωμά....ξεκινώ και του το γαμώ εγώ αν μου πάρει και την άδεια...

Όσο για τα υπόλοιπα ερωτήματα, όλα έρχονται με κάποιο κόστος...Και να δώσω ένα πρόχειρο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό:
Εστω μία κοπέλα ότι το παίζει περιζήτητη και δυσκολη για να καψουρέψει έναν άντρα, δίνοντάς του την εντύπωση ότι υπάρχουν κι άλλες επιλογές γύρω της (μία πρακτική ατυχώς ευρέως διαδεδομένη που μέχρι και το cosmopolitan προτείνει σε κοριτσάκια)... Ναι του γαμάει το μυαλό εκείνη την ώρα, το κόστος είναι πως όταν θα αφεθεί μαζί του, αυτός θα έχει πάντα ως κακό βίωμα το αγκάθι της αμφιβολίας γι αυτήν.

 

"...το θέμα είναι ποιος σου γαμάει το μυαλό κι όχι το κορμί..." μου είχε ειπωθεί κάποτε.
Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται.
Γιατί να διαφέρει το mind fuck? Δεν θα έπρεπε να εξετάζεις το θεμιτό ή το αθέμιτο αλλά μόνο τον σκοπό.
Θα γίνει ούτως ή άλλως, από το ένα μέρος ή το άλλο. Δεν είναι προνόμιο αντρών ή γυναικών.
Ο σκοπός είναι που κάνει την διαφορά. Για ποιο λόγο το κάνεις. Κι εκεί υπάρχουν πολλές κατηγορίες...οι εξής δύο: γιατί πραγματικά σ' ενδιαφέρει ο άλλος/η ή "απλά και μόνο" για να τον σπάσεις, να παίξεις, για την ικανοποίηση του εγώ σου.
Διαφωνώ ότι χρησιμοποιείς μόνο το υποσυνείδητο, χρησιμοποιείς και το συνειδητό. Για την ακρίβεια, περνάς μέσα από το συνειδητό.
Φυσικά, δεν υπάρχει "συνταγή" ή στρατηγική. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

Όσο κόστος έχουν για τον λαμβάνων το mind fuck, άλλο τόσο έχει και για τον mind fucker, μην ξεγελιέστε. Ακόμα κι αν είναι η περίπτωση το "απλά και μόνο" για να τον σπάσεις, να παίξεις. Πάντα, έρχεται η στιγμή του "τεστ του καθρέφτη", sooner or later.

 

Σε αυτό συμφωνω

 

Διαφωνώ σε αυτό.
Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχαν τα δικαστήρια για εγκλήματα πολέμου πχ και αυτή την εποχή ο κ. Μλάντιτς θα ήταν σπίτι του ας πούμε.
Το mind fuck,ως mind game, μπορώ να το "αναγνωρίσω" ως τέτοιο: ως παιχνίδι δηλαδή. Και το παιχνίδι (όπως και ο πόλεμος και ο έρωτας   ) έχει κανόνες και όρια.
Ένα εγκεφαλικό παιχνίδι μπορεί να είναι πάρα πολύ όμορφο, πάρα πολύ καυλωτικό, πάρα πολύ ερωτικό.
Το "τα μυαλά στο μπλέντερ", δεν είναι εγκεφαλικό παιχνίδι όμως κατά την άποψη μου.
Το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ξέρει πχ τα τρανς και τα κόλπα εκείνα που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην ψύχωση, δεν σημαίνει ότι δικαιούται να τα εφαρμόσει στο όνομα κανενός "έρωτος".
Οι αθέμιτες πρακτικές (πέραν της όποιας ηθικής κρίσης μπορεί να διατυπώσει κανείς για αυτές, κάτι που δεν είναι το πρώτο ζητούμενο για μένα) είναι πριν και πάνω από όλα αντιαισθητικές. Και αυτό τις κάνει μη ερωτικές. Ο έρωτας είναι προς το ωραίο όχι προς το άσχημο, κατά τη γνώμη μου  
Ο έρωτας για μένα είναι μια εξαιρετικά διαυγής κατάστασης και "παιίγνια" που θολώνουν δεν έχουν θέση σε αυτόν  

 

Άλλο το mind game κι άλλο το mind fuck.
Για το πρώτο δεν θα σχολιάσω, δεν είναι επί του παρόντος νήματος, αν και συμφωνώ ως επί το πλείστον.
Για το δεύτερο, τα δικαστήρια πολέμου είναι τ' αποτελέσματα του πολέμου, είναι το κόστος που πληρώνει. Όταν έκανε αυτά που έκανε, όμως, "επιτρεπόταν" (μου χτύπησες βέβαια ευαίσθητη φλέβα με τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία και δεν θέλω να το συνεχίσω).


Όπως το βλέπω εγώ, πρακτικά συμφωνείς, η πρόταση περί έρωτος-πολέμου μόνο σε τσίγκλησε  

 

Αν κάποιος είναι τόσο μαέστρος δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει ''αθέμιτα'' μέσα. Χρησιμοποιούμε τέτοια μέσα όταν δεν μπορούμε να φτάσουμε στον στόχο μας πράγμα που σημαίνει ότι κάτι δεν κάνουμε απολύτως σωστά. Από την στιγμή που κάποιος γνωρίζει τι κάνει, βλέπει τι έχει απέναντι του και παίζει αναλόγως. Ποιος όμως είναι τόσο καλός παίκτης;

 

Πως ορίζεται ο μαέστρος που δεν χρειάζεται αθέμιτα μέσα? Αν κάποιος γνωρίζει τι κάνει για να φτάσει στον στόχο του και παίζει αναλόγως, τι είναι αυτό που καθορίζει το παιχνίδι του?

 

Οκ, δεν συνεχίζω με το συγκεκριμένο παράδειγμα  
Θα μιλήσω γενικότερα. Ακριβώς "επιτρεπόταν" δεν επιτρεπόταν  
Δηλαδή το ότι κάποιος εξαχρειώνεται εντελώς και παραβαίνει τους κανόνες και τα επιτρεπτά όρια δεν σημαίνει ότι επιτρέπονται όλα απλά ότι τα όρια παραβιάζονται κάποιες φορές.

 

Πολλά  
Η αισθητική, η ηθική, η πρόθεση, η τάση προς το να είναι αληθινός και πολλά άλλα κατά τη γνώμη μου.

 

Ο δέκτης καθορίζει το παιχνίδι σύμφωνα με το πως αντιλαμβάνεται και πως λειτουργεί από τα ερεθίσματα που λαμβάνει.

 

(2 με 1, θα το παλέψω   )

Προσπαθώ να δείξω ότι άλλο το mind game (παίγνιον ανάμεσα σε δύο) κι άλλο το mind fuck (μονόπλευρο).
Ο δέκτης δεν μπορεί να καθορίσει το παιχνίδι στο mind fuck. Στο game θα μπορούσε.