mind fuck....πως ομως;

Amor, when you have a fucking mind, you don't need to fuck people's minds...  

 

Fucking or fucked up, λαβ;  

Αυτά τα αποσταθεροποιητικά και μπερδευτικά με απωθούν καθώς και οι επίδοξοι μάιντφάκερζζζ - και τα τιέπαθατοκακόμοιρο θύματα - αν με ρωτούσες θα απαντούσα πως το παθαίνουν από μόνα τους, ο μάιντφάκερ είναι το άλλοθι μόνον.

*εξαιρώ του "κανόνος" τους διαθέτοντες μαγνητική προσωπικότητα - έναν έχω γνωρίσει. Μα εκείνοι στοχεύουν -ακούσια - αλλού.

 

Fucked up είναι όσοι χειραγωγούν, αμόρ.
fucking minds έχουν όσοι διαθέτουν -όπως λες- μαγνητική προσωπικότητα. Αυτή τους είναι αρκετή ώστε να επιβάλλονται χωρίς να χειραγωγούν.

 

Έεεεετσι έτσι...βεντούζα βεντούζα!!!

 

Η δική μου θέση για τη διάκριση μεταξύ του ηθικού και του ανήθικου στο παίγνιο του mind-fucking, προσδιορίζεται στα κίνητρα που έχει καταρχήν ο mind-fucker(ο οποίος και ενεργεί), και όχι στα όποια κίνητρα μπορεί να έχει ένας mind-fucked (ο οποίος δέχεται).
Και εξηγούμαι:

Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που το κίνητρο ενός mind-fucker είναι να κατακτήσει ολοκληρωτικά τον άλλον.
Στην προσπάθειά του αυτή, θα χρησιμοποιήσει κάθε δυνατό τρόπο και θα επιμείνει μέχρι να το πετύχει, αλλά ο σκοπός του είναι ηθικός, απλά γιατί ο στόχος είναι το άλλο πρόσωπο.

Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, ο στόχος δεν είναι ο άλλος, αλλά ο ίδιος του ο εαυτός. Και αυτό γιατί όταν τα κίνητρα ενός mind-fucker είναι να ικανοποιήσει την ζήλεια που μπορεί να νιώθει, το εγώ του, την αλαζονεία του, τις ανασφάλειές που μπορεί να έχει, τότε αυτό που επιζητά δεν είναι να κατακτήσει το μυαλό του άλλου, αλλά να (αυτό)-επιβεβαιωθεί. Αυτό από μόνο του, κάνει το όλο game ανήθικο.
Έτσι, είναι δεδομένο ότι θα κινηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε τις αδυναμίες του αυτές να τις κάνει αδυναμίες του άλλου προσώπου (με απλά λόγια, αν είναι ζηλιάρης, θα προσπαθήσει να κάνει τον άλλον να ζηλέψει, αν έχει ανασφάλειες, θα προσπαθήσει να κάνει τον άλλον να νιώσει ανασφαλής, κ.ο.κ.). Και όσο περισσότερο βλέπει ότι το καταφέρνει αυτό, τόση περισσότερη ικανοποίηση θα παίρνει και τόσο περισσότερο θα πιέζει τον mind-fucked.

Φιλικά, Μάνος

 

Συζητάμε ή μάλλον "συζητάμε" για κάτι τελείως υποκειμενικό. Και όπως συχνά πυκνά συμβαίνει, ξεχνούμε ότι το σύμπαν δεν σκέφτεται με το κεφάλι μας.

Τεσπα, άλλοι δυο ορισμοί της εν λόγω έννοιας :

1. An experience that causes intense and usually disturbing emotion, such as shock, confusion, or fear.

or

2. taboo slang the deliberate infliction of psychological damage.

Θα τους βρείτε εδώ : http://www.thefreedictionary.com/mindfuck

Στο δια ταύτα, το θεμιτό ή το αθέμιτο, το ηθικό ή το ανήθικο της τέχνης/τεχνικής/"επιστήμης" κουτουλού κουτουλού του mindfuck, εξαρτάται τόσο απ' τα κίνητρα του πομπού, όσο κι απ' την μεγαλύτερη ή μικρότερη βλάβη που θα προκαλούσε στον δέκτη ( αν και όταν βλάβη θα του προκαλούσε ).
Αν βασιστούμε στον δεύτερο ορισμό που παρέθεσα πιο πάνω, το mindfuck θα ήταν κατακριτέο, αφού το κίνητρο του πομπού θα ήταν η ηθελημένη ( άρα δόλια ) πρόκληση ψυχολογικής βλάβης στον δέκτη.
Αν ακολουθήσουμε τον πρώτο ορισμό, δεν θα είχαν πάντα αρνητικό αποτέλεσμα τα συναισθήματα φόβου ή σύγχυσης.
Άρα το ηθικό ή το ανήθικο της "διαδικασίας" θα ήταν και αυτό μια καθαρά υποκειμενική παράμετρος, που θα κρινόταν εκ του αποτελέσματος.
Θα μπορούσε αυτό το τελευταίο να ήταν και η πρόκληση μιας κάποιας ευχαρίστησης στον δέκτη?
Μετά, δεν είναι πουθενά γραμμένο ότι ο παίκτης θα ήταν μόνο ένας, δηλαδή ότι το mindfuck δεν θα ήταν αμφίδρομο.
Αν θα προσπαθούσε να "γαμήσει" ο ένας το μυαλό του άλλου, δεν θα βρισκόμασταν πια μπροστά σε ηθικά θέματα κανενός είδους.
Τώρα, τι θα θεωρούσε ο καθένας/καθεμία από μας mindfuck ή ηθικό και ανήθικο είναι άλλου priest ευαγγέλιο.
Όπως και αν το mindfuck θα πήγαζε πάντα απ' την επιθυμία για χειραγώγηση του άλλου.

Ας χρησιμοποιήσω κι εγώ τον όρο mindfucker, όσο κι αν τον θεωρώ αδόκιμο ( μου κάνει κάτι σαν την θρυλική "μάνα raver" ), αφού σαν σταθερή ιδιότητα κάποιου/ας, το κόβω λιγάκι χλωμό να υφίστατο. Το λοιπόν, ο/η mindfucker θεωρώ ότι θα ήταν πρωτίστως ένας/μια "παίκτης/ρια", που θ' αναζητούσε έντονες και πολύ δύσκολες στην πλήρωση τους συγκινήσεις. Που δεν πιστεύω ότι θα έβρισκε, παίζοντας μ' ένα πιο αδύναμο απ' το δικό του/της μυαλό. Αφού θα ήταν σαν να έκλεβε εκκλησία.
Όπως θα κατάλαβε, όποιος/α θα είχε την φαεινή ιδέα να διαβάσει αυτές μου τις μπούρδες. Δεν θεωρώ mindfuck τις διάφορες - πιστεύω - τετριμμένες στρατηγικές/τακτικές "σαγήνης/αποπλάνησης". Αφού αρκετές φορές ακόμη και ο/η ίδιος ο/η "αποπλανημένος/η", θ' αναζητούσε άλλοθι για κάποιες πράξεις του/της.

Anyway, εύχομαι να μην βγήκα τελείως εκτός θέματος. Προσπάθησα να κρατηθώ όσο μπορούσα σε λογικά πλαίσια.  

 

Όποιος θέλει μυαλογαμήσι, ας μου απαντήσει τι θα γίνει, αν δηλώσει ο Πινόκιο: "Τώρα θα μεγαλώσει η μύτη μου".

Τα μαχαίρια πωλούνται και για να κόβουν ψωμί και για να σκοτώνουν ανθρώπους.

Είναι πρακτικά δυσχερές και σίγουρα όχι ωφέλιμο να προσεγγίζουμε σε συνθήκες εργαστηρίου πρακτικές που αφορούν στην επικοινωνία δύο συγκεκριμένων ανθρώπων, υπό συγκεκριμένες συνθήκες.

 

το mindfuck κατα την γνωμη ειναι ενα παιχνιδι εικονικης πραγματικοτητας και μια μινι ικανοποιηση των επιθυμιων του καθενος απο διαφορετικη πλευρα παντα σε αυτο το επιπεδο.Πως μπορει ο αλλος να χρησιμοποιησει αθεμιτα μεσα αν δεν το επιτρεψουμε εμεις ?Μηπως γιατι δεν ξερουμε απλα τι ακριβως ζηταμε σαν τελικο αποτελεσμα?

 

Νταξ, ακόμα μία φορά η τοποθέτησή σου έχει ζουμί. (Μην ακούσω τίποτα για γριές κότες   )
O πρώτος ορισμός που παραθέτεις, καθώς και αυτά που αναφέρεις περί αμφίδρομου mindfuck χωρίς επιθυμία χειραγώγησης, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με τον όρο "mind games" για να μη δημιουργείται σύγχυση. Εδώ γίνονται άπειρες συζητήσεις περί συναίνεσης στην παραχώρηση του ελέγχου από το υ στο κ, περί άφτερ κέαρ, περί ισοτιμίας σε ανθρώπινο/αξιακό επίπεδο (παρά την ασυμμετρία στη σχέση). Θεωρώ πως το mindfuck σύμφωνα με τον δεύτερο ορισμό σου καθώς και τον δικό μου εμπεριέχει δόλο, σκόπιμη πρόκληση βλάβης, χειρισμό του άλλου με σκοπό την παραπλάνηση. Σε ποια d/s σχέση θεωρείται αυτό αποδεκτό?

 

Χαχαχα, οκ, αφήνω τα πουλερικά στην άκρη  . Το "πρόβλημα" μου ξέρεις πιο είναι τελευταία?
Δεν θέλω να παραξεδιπλώνω την σκέψη μου, παρά μόνο σε νήματα ατόμων που ήδη γνωρίζω, ότι δεν θα τα ενοχλούσε.
Γιατί πιθανότατα να εκτροχιαζόντουσαν ή να ήταν πολύ δύσκολο, να συμμαζευτούν.
Ας πούμε "mind games" λοιπόν, αφού το mindfuck θα είχε per sé τελείως αρνητικό πρόσημο στην αντίληψη των περισσοτέρων.
Συναίνεση και mindfuck δεν πάνε χεράκι χεράκι. Νομίζω ότι το έγραψες κι εσύ καθώς και άλλοι "συγκάτοικοι".
Δεν θα πας να πεις στον/στην άλλο/η : Σκέφτομαι να σου γαμήσω το μυαλό, συναινείς? Να χρησιμοποιήσω προφυλακτικό ή να στο κάνω στεγνά?
Για μένα δεν είναι δυνατόν, οτιδήποτε θα θέλαμε να κάνουμε με τον/την άλλο/η, να το περνούσαμε απ' το κόσκινο της συναινέσεως.
Χρειάζεται τόσο αυθορμητισμός, όσο και τόλμη σε κάποια πράγματα.
Αν είναι να φοβόμαστε τον ίσκιο μας, το mindfuck ( με την αρνητική του χροιά ), θα το είχαμε στο τσεπάκι με το παραμικρό και με οποιονδήποτε/οποιαδήποτε, θα μας πλησίαζε. Αν το μυαλουδάκι μας που και που το εξασκούσαμε και δεν το αφήναμε να σκουριάζει. Δύσκολα θα βρισκόταν στον δρόμο μας κάποιος/α mindmaster, που να μας το "γαμούσε". Βέβαια το άλλο "αστείο" είναι, ότι ίσως και αρκετές φορές να μην παίρναμε καν πρέφα, ότι κάποιος/α θα προσπαθούσε να μας "γαμήσει" το μυαλό ( και όχι επειδή θα διαπερνούσε με τον πέοντα ή το strap το κρανίο μας ). Άρα προς τι ο φόβος ?  

 

Ειλικρινά περίμενα την απάντησή σου...      
ευχαριστώ

 

Να, τώρα έθιξες ένα άλλο σοβαρό θέμα: "Για μένα δεν είναι δυνατόν, οτιδήποτε θα θέλαμε να κάνουμε με τον/την άλλο/η, να το περνούσαμε απ' το κόσκινο της συναινέσεως. Χρειάζεται τόσο αυθορμητισμός, όσο και τόλμη σε κάποια πράγματα." Θα μπορούσε να γίνει ξεχωριστό νήμα "Πόση συναίνεση αντέχετε"?

Υπάρχουν άνθρωποι που περιφέρονται με μια φωτεινή επιγραφή "minfuck me!". Είναι οι ίδιοι που μετά κλαίγονται και κατηγορούν τους κακούς mindfuckers. Όταν δε μπορείς να ξεχωρίσεις το "use me" από το "abuse me", πώς ζητάς από το λύκο να σεβαστεί το πρόβατο...