Απογοήτευση και αμφιβολίες...

ναι... οταν ακους αυτα που σου λενε αυτα παθαινεις... βλεπε μονο πραξεις!!! βλεπε τι συμβαινει σαν να εισαι εσυ απ εξω και να βλεπεις βουβο κινηματογραφο με εσενα και τον αλλον. θα ειναι πολυ πιο ξεκαθαρα τα πραγματα.

επισης να ξερεις οτι η παραμυθα στο χωρο μας ερχεται σε μορφη θεωριων, εμπλουτισμενη με διαφορα καβλωσκηνικα...

good luck

 

Ωραίο νήμα.
Δεν έχω προλάβει να απογοητευτω απο τον χώρο, σίγουρα όμως, απο τον "χώρο" ναι, απογοητεύτηκα . Το ξεπέρασα γρήγορα και συνέχισα . άλλωστε έχω πολλά χρόνια ακόμη για απογοητεύσεις, μη τις φάω όλες τόσο σύντομα.

 

επισης, αν εισαι υ, το πιθανοτερο ειναι οτι θα σου φορτωσουν και την ευθυνη για την αποτυχια της σχεσης, αν δεν τη φορτωθεις οικειοθελως  

 

H απογοήτευση είναι απότοκος της προσδοκίας. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
Η προσδοκία αποτυπώνει το πώς θέμε νάναι τα πράματα. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
Το πώς θέμε νάν' τα πράματα είναι το μέτρο του εαυτού μας. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
Το μέτρο του εαυτού μας είναι συνάρτηση του πόσο κέφι μας κάνουμε. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
Το πόσο κέφι μας κάνουμε εξαρτάται από το πώς γουστάρουμε να ζούμε. ΙΙΙΙΙΙ
Το πώς γουστάρουμε να ζούμε δείχνει το πόσο φοβόμαστε. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
Το πόσο φοβόμαστε πα να πει πως βολευόμαστε. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
Βολευόμαστε σημαίνει πως είμαστε κόπροι. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
Απογοήτευση, δεν λέω... ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

 

όταν εγω έλεγα να ανοίξω ένα γραφείο συνοικεσίων για βουδουσουμιαριδες... Κανείς δεν με άφησε... Ορίστε τώρα.... Γεμίσαμε απογοητευμενους-ες... Τς τς τς... Παίρνω την λαμπρή μου ιδέα και φεύγω...

 

Κάπου εδώ σταματάει -κατά την άποψή μου- η αιτιώδης συνάφεια.
Γεννιόμαστε με ένα στοιχείο κοινό, κάτι σαν κατασκευαστικό "ελάττωμα": τη γνώση ότι θα πεθάνουμε, το προϊόν της οποίας είναι ο φόβος θανάτου. Ο φόβος αυτός δεν είναι τόσο καθοριστικός για τη ζωή μας, όσο οι διάφορες εκφράσεις του στην καθημερινότητά μας: Φόβος απώλειας, φόβος απόρριψης, αβεβαιότητα, αδυναμία ελέγχου. Το μόνο όπλο μας απέναντι σε αυτό το φόβο είναι η αυτοεκτίμηση. Δυστυχώς, το περιβάλλον (γονείς, δάσκαλοι, κοινωνία) κάνει ότι μπορεί -ακόμα και με καλές προθέσεις- για να μας την τσακίσει, ήδη από μικρή ηλικία. Οι περισσότεροι εξ ημών φτάνουμε στην ενηλικίωση με κλονισμένη αυτοεκτίμηση, την οποία έχουμε αναπληρώσει με τον εγωισμό. Ναι, αυτοεκτίμηση και εγωισμός είναι αντίθετοι πόλοι. Η αυτοεκτίμηση φέρνει ασφάλεια, η ασφάλεια άνοιγμα στους άλλους. Ο εγωισμός είναι ανασφαλής. Βλέπει παντού απειλή. Γι αυτό περιχαρακώνεται.

Η αυτοεκτίμηση μας κάνει να νιώθουμε κομμάτια του Όλου. Η ευτυχία μας συνεξαρτάται από την ευτυχία των άλλων. Οι επιθυμίες μας, οι προσδοκίες μας δεν έρχονται σε σύγκρουση με τις επιθυμίες και τις προσδοκίες των άλλων. Δε σπαταλάμε ενέργεια σε συγκρούσεις, αλλά επενδύουμε σε συνεργασίες. Η δυστυχία μας μοιράζεται, η ευτυχία μας πολλαπλασιάζεται.

Ο εγωισμός μας κάνει να νιώθουμε αντίπαλοι με τους άλλους. "Ή εγώ ή αυτός". Ο εγωισμός ζητά συνεχώς επιβεβαίωση. Σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι να ζητάς επιβεβαίωση από τους άλλους, τους οποίους ταυτόχρονα βλέπεις ως απειλή... Αυτή η αντίφαση γεννά συγκρούσεις.
Ο εγωισμός είναι μαξιμαλιστής. Έχει έντονες επιθυμίες και μεγάλες προσδοκίες. Από την άλλη όμως δεν τα πάει καλά με τις αποτυχίες και τη διάψευση. Εκεί που η αυτοεκτίμηση λέει "οκ, δε μου βγήκε αυτή τη φορά. Ανασυντάσσομαι και δοκιμάζω διαφορετικά", ο εγωισμός λέει "δεν αξίζω τίποτα, έχω το μαλακομαγνήτη, κάνω τα ίδια λάθη" και για να μας προστατέψει στρέφεται κατά των άλλων. "Φταίει η κοινωνία, το σύστημα, ο γείτονας, οι γονείς...". Κι ύστερα απορούμε γιατί -μέσα από όλες αυτές τις συγκρούσεις και τις αντιφάσεις- είμαστε δυστυχισμένοι. Το αντίθετο θα ήταν το παράξενο...

Ας έλθουμε στα καθ' ημάς. Κάνουμε το λάθος να νομίζουμε πως αν αλλάξουμε τρόπο ερωτικού σχετίζεσθαι (βδσμ αντί βανίλα) θα λυθούν ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα και οι δυσλειτουργικότητες. Το μόνο που θα αλλάξει είναι η ερωτική μας συνομιλία. Οι βδσμικοί είναι άνθρωποι με τα καλά και τα στραβά των ανθρώπων. Μόνο (και το τονίζω), μόνο εάν κάποιος βλέπει το βδσμ ως μέρος μιάς γενικότερης εξελικτικής πορείας προς την αυτογνωσία και την αυτοεκτίμηση, μόνο τότε μπορούμε να μιλήσουμε για ποιότητα ανθρώπου του χώρου.

Συμπέρασμα: Ο χώρος (αν μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε έτσι, γιατί δεν είναι ενιαίος και ομοιογενής) διαθέτει κάθε καρυδιάς μύγδαλο. Η απογοήτευση και η αμφιβολία δεν είναι απότοκα του χώρου, αλλά των προσδοκιών που έχει ο καθένας από το χώρο και του βαθμού αυτοεκτίμησης που διαθέτει...

 

Εσύ βρε @Soraya χαραμίζεσαι κοπέλα μου, το έχουμε πει αυτό    

 

Απογοήτευση και αμφιβολίες...
Οι αμφιβολίες είναι χρήσιμες, κατά την γνώμη μου. Ορίζουν ένα εγκέφαλο που λειτουργεί και "τσεκάρει" τα ερεθίσματα που δέχεται... Που δεν κατεβάζει αμάσητη την οποία τροφή δέχεται...
Μέχρι εδώ καλά!!
Η απογοήτευση, πότε κάνει την εμφάνιση της;
Όταν μετατοπίζουμε δικά μας θέλω σε άλλο άτομο, που καμιά υπευθυνότητα δεν φέρει για αυτό, τις περισσότερες φορές... Αν εγώ έχω ένα συγκεκριμένο δημιούργημα στο μυαλό μου ο καθένας δεν είναι υποχρεωμένος να το πληρεί!!
Και συνήθως, όταν υποχωρήσει η πρώτη εντύπωση και η εφορία που την ακολουθεί έρχεται η απογοήτευση...
Και συνήθως, ρίχνουμε τις ευθύνες στο μέλος που δεν "κατάφερε" να ανταποκριθεί στο δικό μας θέλω!!
Οξύμωρο;
Παράλογο;
Νομίζω ότι είναι... Όσο και αν δεν θέλουμε να το αποδεχτούμε...Δύσκολα ρίχνουμε ευθύνη στον εαυτό μας και πολύ εύκολα στον άλλο...
Σας έχει συμβεί να μιλήσετε με το ένα μέρος ενός ζευγαριού που χώρισε; Σπάνια θα το ακούσετε να κατηγορεί τον εαυτό του για λάθη... Αν και όλοι λέμε ότι σε ένα χωρισμό φταίνε και οι δύο!!
Άρα για μένα, "φταίει" σε μεγαλύτερο βαθμό αυτός που νιώθει απογοήτευση πάρα αυτός που κατηγορείται για αυτό...

Ακόμη και αυτό που διάβασα πιο πάνω, ότι όλα τα status έχουν διαμάντια... Μου φέρνει γέλιο!!
Δεν υπάρχουν status, υπάρχουν άνθρωποι!! Όσα τμήματα και αν περιέχει ένα status ο άνθρωπος που το φέρει είναι αυτός που του δίνει το κύρος!!
Δεν έχει κάποιος κύρος γιατί γράφει Master... Μπορεί ωραιότατα να είναι ένα φοβισμένο ανθρωπάκι...
Η οποία μορφή σχέσης, είναι δημιούργημα δύο ανθρώπων... Και αυτοί έχουν σημασία... Και αυτοί είναι που θα δώσουν την διαφορά...Το στίγμα...
Δώστε χρόνο, χώρο και συζήτηση στις σχέσεις σας με τους άλλους. Και μην τους φορτώνεται με ελπίδες, όνειρα, προσδοκίες... Έχουν τα δικά τους!!!
Υ. Γ. Ναι, φυσικά και έχω απογοητευτεί πολλές φορές... Από φίλους, συνεργάτες, συντρόφους. Και όταν πέρασε η χαοτική φάση συναισθηματων είδα και τα δικά μου λάθη...

 

Ας δευτερολογήσω, έτσι κι αλλιώς δεν έκρυψα ποτέ το κουσούρι μου, να προσθέτω άχρηστες σκέψεις και λόγια στις ήδη άχρηστες σκέψεις και λόγια που έχω γράψει.
Μάλλον "φοβόμαστε" να το πούμε, αλλά ο χώρος στον οποίο αναφερόμαστε ( και κάνει τόσο chic ), δεν θα ήταν άλλος απ' το παρόν Forum.
Άρα, ας επικεντρωθώ κι εγώ σ' αυτό ( μια "αρρώστια" που χτυπάει αργά ή γρήγορα όλους/ες μας ). Τα περί απογοήτευσης και αμφιβολιών γενικότερα τ' ακούμπησα στην προηγούμενη μου παρέμβαση. Μόνο μια ηλίθια ερώτηση συνεχίζω να μου κάνω. Στην οποία όσο και να είχα την απάντηση εδώ και καιρό. Διασκεδάζω να μου την επαναλαμβάνω - τουτέστιν, όταν δεν θα είχα κάτι άλλο να σκεφτώ και πλέον τελείως χάριν πλάκας -. Γιατί το "εδώ" να είναι διαφορετικό απ' το "έξω" ως προς το θετικό?
Αν κάτι πολλαπλασιάζεται, εκείνο θα ήταν το αρνητικό μας πρόσωπο, η δίψα, οι "ανάγκες", η ψευδαίσθηση της ευκολίας στην ικανοποίηση τους, η αυταπάτη ότι θα βρίσκαμε έναν "τόπο" στον οποίο θα έλειπαν οι κρίσεις. Ένα supermarket στ' οποίο όλο και σε κάποιο ράφι θα βρίσκονταν η συσκευασία που θ' αναζητούσαμε.

Άλλη μια ηλίθια ερώτηση, πόσοι/ες από εμάς - και πάντα εδώ μέσα - ξεφεύγουν απ' το "σακάκι/φόρεμα" του όποιου status ή βουδουσουμικών τους γούστων στην επαφή τους με τον/την υποψήφιο/α και προσπαθούν - τηρουμένων πάντα των αναλογιών -, να "δείξουν" κι άλλα κομμάτια του εαυτού τους?
Πόσο νομίζετε, ότι αρκούν ακόμη και χιλιάδες ώρες συνομιλίας εδώ μέσα, στα τηλέφωνα, στα skype ( και λοιπά "μηχανήματα του διαβόλου" ) για να γνωρίσεις έστω και στο ελάχιστο κάποιον/α. Που ακόμη και 3/5/10 φορές να τον/την συναντήσεις live, πάλι δεν θα έφτανε ( πόσο μάλλον αν πηδηχτείς/βουδουσουμιάσεις μαζί του/της με το "καλημέρα". Γιατί, πείτε μου ότι είναι σπάνιο φαινόμενο αυτό το τελευταίο. Κατακριτέο σίγουρα δεν είναι, αλλά...αλλά...μήπως αποσπά την "προσοχή" μας, όταν γίνεται πολύ γρήγορα? ).

Θα έλεγα "με λίγα λόγια", αλλά ήδη έγραψα πολλά. Τα περί προσδοκιών, αυτοκριτικής, ενδοσκόπησης τα έχουμε αναφέρει κι αναλύσει ήδη αρκετοί/ες, ποιος/α λιγότερο, ποιος/α περισσότερο. Ίσως και να γράψαμε και για ειλικρίνεια ( δεν θυμάμαι και ψιλοβαριέμαι, να πιάσω το νήμα απ' την αρχή ).
Πως περιμένουμε να μην απογοητευτούμε, όταν πολλές/λίγες φορές πρώτα εμείς οι ίδιοι/ες δεν είμαστε ειλικρινείς με τον/την όποιον/α άλλο/η?
Εννοείται, ότι κανείς δεν κάνει τίποτε για να σχωρεθούν οι ψυχές των νεκρών του/της. Αλλά, που είναι γραμμένο, ότι δια της παράλειψης, δια της απάτης, θα πέσουμε κάποτε πάνω σε κάποιον/α, που θα οσφραινόταν τους όνυχες του/της, για να καταλάβει στη στιγμή, τι αλήθεια θα θέλαμε. Κι επίσης δια μαγείας θα ήθελε ακριβώς τα ίδια με μας και στην στιγμή που θα τα θέλαμε εμείς? Ένα άλλο κλασικό παράδειγμα του "εδώ" ( δηλαδή του - και καλά - χώρου ), "συναντιούνται" δυο άτομα που ο ένας ζει στην Αλεξανδρούπολη και ο/η άλλος/η στη Γαύδο. Διαβάζουν τα λόγια/σκέψεις του/της άλλου/ης ( όσων γράφουν βέβαια ), ανταλλάσσουν μηνύματα, ξεκινάει το χτίσιμο ανεμόμυλων, κάστρων στα σύννεφα κουλουπού κουλουπού κουλουπού, αφού μέχρι εκεί είναι όλα τσάμπα. Μετά από περισσότερα ή λιγότερα ζόρια αποφασίζουν να βρεθούν κι "έξω" ( αφού βέβαια καταφέρουν να ξεφύγουν απ' την "μέγγενη" του/της συζύγου/αρραβωνιαστικιάς-ου/γκόμενας-ου στην πλειονότητα των περιπτώσεων - που επίσης στην πλειονότητα των περιπτώσεων τ' άλλο μέρος, δεν θα γνώριζε καν την ύπαρξη τους - ).
Πιθανότατα να πάνε "όλα καλά", μαστιγιάκια τιτίβισαν, "απίθανες στιγμές", ίσως και μεγαλοστομίες περί "σπάνιων αισθήσεων", "πρωτόγνωρων συναισθημάτων" κουλουπού κουυλουπού. Και φτάνουμε στο σημείο κλου, οι δυο επιστρέφουν στις ζωές τους κι αρχίζουν οι "σκέψεις", τα πισωγυρίσματα.
Επειδή μάλλον, άρχισαν να ψυχανεμίζονται ότι απ' τον/την άλλο/η, θα είχαν γνωρίσει μόνο το γουνί ή τον πέοντα κι αυτό "τροχάδην".
Το novelty effect έχει πια αρχίσει να φθίνει ραγδαία. Κατάληξη? Ο/η ένας/μια ίσως και να έχει παρασυρθεί απ' το συννεφάκι του/της και ο/η άλλος/η απ' το δικό του/της να έχει κατέβει τελείως. Και τσουπ, σκάει μύτη η απογοήτευση και λοιπά άλλα "έμορφα". ( Το παράδειγμα των ατόμων που εδώ θα "γνωρίζονταν", αλλά θα βρίσκονταν σε απόσταση. Θα μπορούσε σε πάρα πολλά σημεία να ισχύει και όταν θα υπήρχε γεωγραφική εγγύτητα. ).

Ηθικό δίδαγμα? Αν περιμένουμε την όποια ευτυχία, να μας την κατασκευάσει και να μας την δώσει σε συσκευασία δώρου ο/η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε άλλος/η, θα είμαστε μονίμως δυστυχείς. Αν μιλάμε με μισόλογα, υπεκφυγές ή χειρότερα ακόμη αραδιάζοντας ψέματα. Μισόλογα, υπεκφυγές και ψέματα θα λάβουμε με την σειρά μας.
Και αν θέλουμε τα πράγματα να μας χαρίζονται, απέναντι μας θα βρούμε κάποιον/α που θα ήταν εξίσου φυγόπονος/η με μας.

Δεν σκόπευα να ξαναγράψω σ'΄αυτό το νήμα. "Τσιγκλίστηκα" απ' τα λόγια κάποιου ατόμου και όσο και κάποια πράγματα να μην τα νιώθω πια.
Όσο και να μην "νιώθω" γενικά, ομολογώ, ότι για κάποιο περίεργο λόγο μ' "ακούμπησαν". Έστω όσο θα χρειαζόταν, για να γράψω άλλο ένα πάπυρο με μπούρδες.
Δεν λέω να ελπίζει, η ελπίδα είναι ίσως το χειρότερο ναρκωτικό. Θα έλεγα όμως, ότι είναι ανούσιο και ν' απελπίζεται.

Όπως έλεγαν και οι Τρύπες : Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι.
Και αν το γράφει κάποιος, που έχει λιγότερα χρόνια μπροστά του απ' ότι θα είχε πίσω του. Αν το γράφει κάποιος, που δεν είναι ο Κύριος ευθυμία...
Να είσαι καλά σου λέω μονάχα. Δεν με ξέρεις και δεν σε ξέρω. Αλλά, δες τα πάντα σαν την θάλασσα.
Κάποιες φορές οι τρικυμίες φαίνονται τόσο δυνατές, που δεν πιστεύουμε, ότι θα μπορούσαμε να τις αντιμετωπίσουμε.
Όμως εξίσου πολλές φορές αυτό συμβαίνει μονάχα στο μυαλό μας.
Και δεν λείπουν και οι στιγμές που η θάλασσα γαληνεύει, που δεν μοιάζει απλά, μα γίνεται λάδι.
Για κείνες τις στιγμές αξίζει όλη η αλμύρα και η "οργή" της...Καλή σου μέρα, όπου κι αν είσαι... 

 

η αξια μου θα αναδειχθεί μετά τον θάνατο μου αγαπητέ... Σαν όλους τους μεγάλους καλλιτεχνας....

 

Loool, κρατήστε μια θέση reserve Εκεί Ψηλά για την κυρία, δίπλα στον Ντα-Βίντσι και στον Φειδία, loool   

 

άντε καλέ που θα με βάλετε δίπλα σε αυτές τις μπασκλασαριες...