Μίσος

Νήματα για το τι μας καβλώνει υπάρχουν. Για το τί θέλουμε ομοίως. Για το τί μισούμε, νομίζω δεν έχουμε.

Εδώ θα μπορούμε λοιπον να γράφουμε για οτιδήποτε μισούμε/μας την σπάει.

Ξεκινάω πρώτος.

Ένα μεγάλο hate στις πανταχού κότες (άντρες και γυναίκες), που δεν έχουν τα αρχίδια να σε χωρίσουν ωραία και ξηγημένα, αλλά σε τρελαίνουν στην μίρλα, γκρίνια, καυγαδάκια και μεγάλες δόσεις αδιαφορίας για να πεις εσύ το άντε μου στο διάολο με τα νεύρα κρόσια.

 

Μου τι σπάει όταν δίνω ενα ραντεβού και ο άλλος-η δεν ειναι στην ωρα του.
Μου τι σπάει μια συναδελφος που αυτα και αυτους που εκραζε καποτε τωρα τα προσκυναει..
Μισω οταν οι γυναικες παντρευονται καποιον με τη λογικη να τον "αλλαξουν" μετα το γαμο..και οταν αυτο δεν συμβαινει...τον κραζουν..

Θα επανελθω...γιατι εχω και αλλα...

 

Δεν ξερω αν ειχε αυτο κατα νου ο νηματοθετης
οταν ανοιγε το νημα αλλα εγω μισω τις κατσαριδες!
Τις μισω...τις μισω...ΤΙΣ ΜΙΣΩ!!!

 

Αν και ειμαι μαστερ μεγατονων ειδικα τις κατσαριδες τις μισω/σιχαινομαι τοσο που δεν μου παει η καρδια να τις σκοτωσω  

 

1) Μισω τις κατσαριδες και τις ακριδες... 
2) Μισω τους δηθεν και τους σνομπ
3) Μισω το ψεμα
Υ.Γ. Μαλλον θα επανελθω κ εγω με νεοτερο ανακοινωθεν!

 

Μισώ όταν με κάνει ο καθένας παιχνιδάκι του, μισώ ακόμα περισσότερο τον εαυτό μου, ή μάλλον τον χαρακτήρα μου τον αδύναμο που το αφήνω να συμβεί...
Μισώ τους δήθεν που δεν σου λένε ίσα και σταράτα τι θέλουν, σε δεσμεύουν χωρίς να σκεφτούν τα συναισθήματά σου...
Μισώ τις αποστάσεις, με χωρίζουν από άτομα που αγαπώ...

 

Σε θέματα δεσμών, άκρατο μίσος για όλους τους στόκους που ζουν μέσα σε σάπιους γάμους και εν τέλει κάνουν παιδιά "για να τους σώσουν". Ο ορισμός της ανευθυνότητας.

 

-Τους ανθρώπους που κοιτούν μόνο το φαίνεσθαι.
-Αυτούς που βλάπτουν παιδάκια ή ζωάκια.
-Τους βιαστές.
-Όσους κάνουν κατάχρηση εξουσίας.
-Την αγένεια-τους κακούς τρόπους.
-Τα αφεντικά μου.
-Το πρωινό ξύπνημα(πριν τις 10).
-Την Ντόρα την εξερευνήτρια.
-Τατιανα Στεφανίδου.(κ.λ.π)
-Την αδιαφορία.
-Τα κλάμπ(όχι σάντουιτς)
-Αυτούς που κάνουν θόρυβο με τα αυτοκίνητα ή τις μηχανές τους.
-Το τσίπουρο χωρίς μεζέ
-Το τζατζίκι με άνιθο.
-Τις ελιές(ειδικά στη μέση απτο τζατζίκι)
-Την δυσοσμία.
-Τους πορνόγερους.
-Την country μουσική.
-Τα έντομα γενικότερα.
-Τα άσχημα /απεριποίητα πόδια.
-Το μπεμπε λιλι- ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ!!!
...αυτά φορ νάου

 

Δεν εχω μισησει ποτε...πιστευω πως το μισος ειναι σκουλικι χειροτερο απο τη ζηλια ..κατατρωει ψυχη πνευμα και ηρεμια!
Δε μου αρεσουν πολλα . Κυριως ο εαυτος μου οταν αυτοι που πιστευω αφελως προδιδουν και πεφτουν στα ματια μου..
Οχι δε θα μπορουσα να μισησω .. να αηδιασω .. να αποχωρησω... να απομακρυνθω ναι σε οτι με χαλαει ..και μου καταστρεφει την ισορροπια μου
Βεβαια ειναι και το ρητο ...ποτε μη λες ποτε

 

1) Προσοχή πολύ στο τι μισούμε. Όχι στο τι γράφουμε εδώ, το τι αληθινά μισούμε εννοώ. Συμβαίνει συχνά αυτό που μισούμε να είναι εκείνο που φοβόμαστε πολύ ότι μπορεί να παρασυρθούμε να προκαλέσουμε οι ίδιοι, ή να είμαστε οι ίδιοι και να μην μπορούμε να ελέγξουμε σε αυτό τους εαυτούς μας. Άρα,

2) Μισούμε αυτά που φοβόμαστε μέσα μας περισσότερο απ΄ όλα τα άλλα. Ειδικά εκείνα που φοβόμαστε ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε οι ίδιοι και που αν γινόμασταν μετά θα μισούσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

3) Παλαιότερα μισούσα πολλά πράγματα. Αληθινό μίσος (πίστευα ότι ένοιωθα). Όταν κάποτε βρήκα κάποια δύναμη και άρχισα λίγο-λίγο να συμφιλιώνομαι με αυτά που φοβάμαι, απλά παραδεχόμενος τα όριά μου χωρίς άλλη αλλαζονία και χωρίς να μπορώ πάντα να τα ξεπεράσω, άρχισα να μισώ σιγά-σιγά όλο και λιγότερο.

4) Σήμερα αληθινά πια έχει απομείνει να φοβάμαι και να αποστρέφομαι (μητέρα του μίσους) εκείνους που πληγώνουν τους άλλους εσκεμμένα και χωρίς να νοιάζονται για τα αισθήματά των άλλων ή τα όνειρά των άλλων. Θα το υπερνικήσω κι αυτό κάποια μέρα, στάνταρ.
Ή μάλλον τους λυπάμαι.
Παρόλ΄ αυτά τους αποφεύγω με την ίδια αγωνία όπως το ελάφι τις ύαινες. Και όταν δεν μπορώ να τους αποφύγω τότε αλλάζω τελείως στάση και τους αντιμετωπίζω ανελέητα. Αλλά δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να μισεί ποτέ πια. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον τα καταφέρνω. Ελπίζω αυτό να μου γίνει με τον καιρό και "χαρακτήρας".

5) Κατά τα άλλα, κι εγώ σαν άνθρωπος αποστρέφομαι όσα μου "τη σπάνε":
- τους αγενείς,
- τους δεικτικούς,
- τους είρωνες,
- τους αδιάφορους,
- τους ζηλιάρηδες και τους φθονερούς,
- τους σκληρόκαρδους από διαστροφή και όχι εκείνους από επιλογή για λογικό σκοπό και που ονομάζονται "αποφασισμένοι",
- εκείνους που χαίρονται με τον πόνο του άλλου,
- τους δόλιους,
- τους φανατικούς,
- αυτούς που μισούν,
- ανεξαρτήτως φύλου.
Ίσως επειδή αυτά είναι και τα κομμάτια του εαυτού μου που θα ήθελα περισσότερο απ΄ όλα να μην υπήρχαν καθόλου μέσα μου, αλλά μια που όλα λίγο-πολύ υπάρχουν σε όλους από αμεληταίες ως τεράστιες δόσεις αναλόγως τον άνθρωπο, έχω πάψει να αιθεροβατώ ότι θα τα ξεριζώσω ποτέ εντελώς.
Μου αρκεί απλά να μην τους επιτρέπω ποτέ να εκδηλωθούν, πουθενά και για κανέναν λόγο.

6) Α, μην ξεχάσω: "Μισώ" επίσης:
- εκείνους που μιλάνε σαν να μονολογούν παραληρηματικά (δεν ακούνε τι λένε οι άλλοι και δεν καταλαβαίνουν την παρουσία των άλλων) έστω και αν το κάνουν απλά από έλλειψη ψυχραιμίας,
- την υστερία και γενικά την απώλεια αυτοελέγχου  ,
- τη φέτα Παρνασσού και το Ροκφόρ επειδή μου βρωμάνε ελεεινά  ,
- την ακαταστασία  ,
- τη μιζέρια, την αυτολύπηση και τη μεμψιμοιρία  ,
- την έλλειψη θέλησης και το "για όλα φταίνε οι άλλοι", δηλαδή τη δειλία  ,
- το ξύδι  ,
- να στραμπουλώ κατά λάθος τον ένα μου...σφαιροειδή αδένα ότα κάνω κάποια απότομη κίνηση (μισώ αυτόν τον πόνο, μπλιαξ  ),
- να χτυπάω το μικρό μου δάχτυλο σε κάποια γωνία επίπλου  ,
- να βαριέμαι και να κάθομαι άπραγος  ,
- να μη με καταλαβαίνουν ή να αδιαφορούν  ,
- εκείνους που δεν προσπαθούν και τα παρατούν εύκολα  ,
- να πιάνομαι απροετοίμαστος  ,

...αυτά μου έρχονται τώρα.  


Γενικώς πάντως δεν "μισώ", τώρα πια περισσότερο γράφω στα τέτοια μου ασυναίσθητα και αντανακλαστικά αν τυχόν πάει να ξεπροβάλει "μίσος" από μέσα μου, και έτσι περνώ καλά.  

Με έχει βολέψει αφάνταστα αυτό το τελευταίο και το λατρεύω.  

 

δεν εφυσες και καποιον που να μην ειναι μισητος...δλδ να πει και καποιο αλλο μελος την γνωμη του