Patrick Califia “Φεμινισμός και Σαδομαζοχισμός”

Αναδημοσιεύω από το spank collektive ένα υπέροχο κείμενο του Patrick Califia.

Το spank collektive είναι μια ομάδα ατόμων με φιλο/φεμινιστικές. queer και ελευθεριακές προσεγγίσεις στα κοινωνικά ζητήματα, όπου κάθε άτομο έχει προσωπική ενασχόληση με το BDSM διερευνώντας το πως αυτό μπορεί να εφαρμοστεί σε υγιή μη πατριαρχικά/ετερόνομα καταπιεστικά πλαίσια και το πως μπορεί το υποκείμενο να διαμορφώσει μια δημιουργική σχέση με τις αντίστοιχες ερωτικές επιθυμίες του. Σκοπός του site είναι να προωθήσουμε τις ιδέες μας και να έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους που έχουν κοινές ανησυχίες.
Ως ομάδα είμαστε εναντίον κάθε είδους σεξισμού,ομοφοβίας,ρατσισμού,
πατριωτισμού,εθνικισμού.

https://spanku.wordpress.com/2015/11/25/patrick-califia-φεμινισμός-και-σαδομαζοχισμός/

Ι. Εισαγωγικό σημείωμα

Περήφανα σαδιστές/τριες/ περήφανα μαζοχιστές/τριες/, περήφανα στη ρευστότητα ανάμεσα σε αυτούς τους ρόλους.

O Patrick Califia είναι bisexual trans άντρας. Όταν έγραψε αυτό το άρθρο δεν είχε ξεκινήσει το ιατρικό και κοινωνικό τραζίσιον και κοινωνικοποιούταν έμφυλα και σεξουαλικά ως butch λεσβία, και μιλάει από αυτή τη βιωματική του θέση. Το κείμενο αυτό έθεσε πρώτο τις βάσεις του bdsm feminism, ασκώντας κριτική σε αυτό που μεταγενέστερα ονομάστηκε vanilla privilege σαν καταστατικό στοιχείο της πατριαρχίας και της ετεροκανονικότητας. Δηλαδή πως αυτή η κοινωνία ποινικοποιεί την εκδραμάτιση φαντασιώσεων και διαστροφών που μετατρέπουν με εναλλαγή εξουσίας, τη σωματική βία και τον πόνο σε απόλαυση και πεδίο πραγμάτωσης της επιθυμίας και της εμπρόθετης δράσης των ατόμων που συμμετέχουν συναινετικά σε αυτή. Τονίζει το σοκ που προκαλείται στην κυρίαρχη τάξη όταν, η πρακτική του συνειδητού και ορατού φετιχισμού αποφυσικοποιεί τους κυρίαρχους έφυλους και κοινωνικούς ρόλους, του άντρα και της γυναίκας, του δασκάλου και του μαθητή, του γονιού και του παιδιού, του μπάτσου και του κρατούμενου, και τους μετατρέπει σε παρωδιακές καυλωτικές επιτελέσεις, όπου αυτός που είναι στην κανονικότητα ο κυρίαρχος, στο play μπορεί να είναι ο υποτακτικός/σκλάβος, έτσι ώστε ο φυλακισμένος να διαφεντεύει το δεσμοφύλακα, ο αμαρτωλός τον παπά κλπ… Δείχνει ότι το bdsm δεν είναι ένα τρεντ, αλλά παράγεται στο σημερινό ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο σαν ένας σεξουαλικός προσανατολισμός που στιγματίζεται και καθίσταται μειονοτικός όπως η ομοφυλοφιλία και η αμφιφυλοφιλία. Άλλωστε μιλάει για το bdsm από την εμπειρία που είχε σα λεσβία δείχνοντας τον τρόπο που διαπλέκεται ο στιγματισμός των kinksters με την ομοφοβία. Ασκεί κριτική στην τότε κυρίαρχη τάση στο φεμινισμό, ότι βλέπει το σαδομαζοχισμό ακριβώς με τον τρόπο που τον δαιμομοποιεί η καπιταλιστική πατριαρχική κοινωνία της λευκής υπεροχής, και είναι ένα από τα πρώτα κείμενα που λένε ότι αν οι φεμινισμοί γίνεται ανταγωνιστικός και επικίνδυνος μόνο όταν αναγνωρίζει την πολλαπλότητα των πεδίων καταπίεσης, την αλληλοδιαπλοκή των αξόνων εξουσίας του φύλου, της φυλής, της τάξης και της σεξουαλικόττας και στέκεται στο πλευρό των μειονοτήτων απέναντι στις πλειοψηφίες. Είναι λοιπόν ένα απ’ τα πλέον διαθεματικά φεμινιστικά κείμενα, πριν εμφανιστεί. ακόμα ο όρος διαθεματικότητα.

Ένα ακόμα όμορφο στοιχείο του κειμένου είναι ότι παίρνει πίσω και χρησιμοποιεί με περηφάνια τις λέξεις σαδίστρια/στης, μαζοχιστής/τρια κλπ Τις λέξεις τις χρησιμοποίησε πρώτη φορά για να αστυνομεύσει επιθυμίες ως ο ψυχιατρικός λόγος, που παθολογικοποιεί και κατασκευάζει ως απαγορευμένες ταυτότητες την ομοφυλοφιλία και τον σαδομαζοχισμό, εγκαινιάζοντας μια εντατικοποίηση των ελέγχων, των ρυθμίσεων και των ιεραρχήσεων πάνω στο σώμα και στην ηδονή του μορφοποιώντας ένα σύστημα σεξουαλικότητας. Επειδή όμως όπου υπάρχει εξουσία υπάρχει και αντίσταση παράλληλα με την οριοθέτηση του κανονικού στη βικτωριανή βανίλια ετεροφυλόφιλη πυρηνική οικογένεια, μέσα από αυτές τις ταξινομήσεις, βρήκαν χώρο και οι μη-κανονικοί να σχηματίσουν τις δικές τους κοινότητες, να παράγουν τους δικούς τους λόγους, έτσι ώστε οι ομο/αμφιφυλόφιλοι και οι φετιχιστές άρχισαν να μιλούν να διεκδικούν τη σεξουαλική χειραφέτηση τους και την ορατότητα τους στο δημόσιο χώρο, σε μια διαδικασία από πολλά σκαμπανεβάσματα που ξεκίνησε στα τέλη του 19 αιώνα και κατέληξε στα σύγχρονα lgbtqia+, queer και leather κινήματα με την πολυμορφία τους και τις πιο ρεφορμιστικές και ριζοσπαστικές συνιστώσες τους.

Σαν switch kinkster σκέφτομαι όταν βλέπω να κυριαρχούν στην community, οι λέξεις dom και sub, και οι λέξεις σαδιστής/στρια/@ και μαζοχιστής/στρια/@ να αποφεύγονται, να θεωρούνται taboo και ακόμα και αποτρόπαιες και αρνητικά φορτισμένες ότι είναι μια λείανση, μια νίκη της vanilla κανανονικότητας και τς ιατρικοποίησης της σεξουαλικότητας. Θέλω να φωνάξω με περηφάνια ότι είμαι ταυτόχρονα και σαδιστής και μαζοχιστής, ότι απολαμβάνω την εναλλαγή εξουσίας σε αυτούς τους πολωμένους ρόλους. Αν δεν πάρουμε πίσω τις λέξεις που αποτυπώνουν με τα πιο έντονα χρώματα τις σχέσεις που απωθεί και απαγορεύει η κυριαρχία και και δεν δώσουμε σε αυτές το δικό μας νόημα, τότε η γλώσσα θα εξακολουθεί να ενδυναμώνει και να φυσικοποιεί τις νόρμες. Το κείμενο του patrick λέει ξεκάθαρα πως η υιοθέτηση της κυρίαρχης/παθολογικοποιητική χρήση των όρων μαζοχισμός και σαδισμός, από κομμάτια του φεμινιστικού κινήματος λειτούργησε σαν εργαλείο της vanilla επιβολής πάνω στις φετιχιστικές κοινότητες. Ο σαδομαζοχισμός δεν είναι κακοποίηση ούτε παραβίαση, είναι συναινετική ανταλλαγή καύλας.Το να αποκαλείται ένας βασανιστής, ένας μπάτσος ή ένας φασίστας σαδιστής δεν είναι παρά μια σιχαμένη σεξιστική βρισία όπως το να χρησιμοποιείται με αρνητικό τρόπο η λέξη μουνί ή πούστης. Το ίδιο είναι το να αποκαλείται μαζοχιστής/στρια υποτιμητικά ένα άτομο που εσωτερικεύει σχέσεις εξουσίας και δεν αγωνίζεται ενάντια στους καταπιεστές του. Ο/η/μαζοχιστής/τρια/δεν είναι θύμα, ούτε άβουλος, είναι υποκείμενο που διεκδικεί με την εμπρόθετη δράση και την υπευθυνότητα του τις σεξουαλικές του φαντασιώσεις και τις επιθυμίες του γι’ αυτό πρέπει να ναι σεβαστός/η/. Αντίστοιχα η λέξη φετιχισμός, όταν χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη μείωση και την υποτίμηση κάποιου σώματος αναπαράγει νόρμες ψυχιατρικοποίησης και παθολογικοποίησης, τα φετίχ είναι ο τρόπος με τον οποίον συνδεόμαστε ερωτικά με αντικείμενα με ουσίες, με μέλη σωμάτων. Το να αποκαλείται φετιχισμός η υποτίμηση και η μη συναινετική σεξουαλικοποίηση πχ των γυναικών ή των gay στο δημόσιο χώρο και να χρησιμοποιείται με αρνητική χροιά, είναι μια ακόμα σιχαμένη μορφή vanilla privilege. Οι λέξεις που περιγράφουν τις στιγματισμένες και βασανισμένες σεξουαλικότητες μας δεν μπορεί ποτέ να ‘ ναι κακές και αρνητικές μόνο όμορφες, και η χρήση τους πρέπει να γίνεται όχι για να αναπαράγει διακρίσεις, αλλά για να γιορτάζει τις ανώμαλες καύλες μας.
*το να χρησιμοποιείται για να αναγνωρίζονται στη γλώσσα τα άτομα που η ταυτότητα φύλου τους είναι διαφορετική απ’ τις αυθαίρετες προβλέψεις του έμφυλου δυισμού, και δεν είναι ούτε άντρες ούτε γυναίκες.

Η μετάφραση του άρθρου είχε γίνει απ’ το flesh machine το 2007, και αναδημοσιεύεται εδώ με ελάχιστες παραλλαγές για τη λειτουργικότερη απόδοση του νοήματος.

ΙΙ. Patrick Califia Φεμινισμός και Σαδομαζοχισμός

Τρία χρόνια πριν απoφάσισα να σταματήσω να αγνοώ τις σεξουαλικές μου φαντασιώσεις. Από δύο χρονών έχω φτιάξει ένα ιδιωτικό χώρο κυριαρχίας, υποταγής, τιμωρίας και πόνου. Η αποχή απ’ το σεξ, οι συνεδρίες αυτοσυνείδησης, και η ψυχοθεραπεία δεν κατάφεραν να σπιλώσουν την χάρη των τρομερών αυτών ορμών. Δεν μπόρεσα να ανεχθώ την ανοχή το άγχος και τη σύγχυση, κι έτσι άρχισα προσεκτικά να πειραματίζομαι με τον αληθινό σαδομαζοχισμό. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχασα μια ερωμένη, καμπόσους φίλους, έναν εκδότη, το διαμέρισμα μου και την καλή μου φήμη. Κι όλα αυτά λόγω τς εχθρότητας και του φόβου που προκαλεί η ειλικρίνεια μου σε σχέση με την αληθινή μου σεξουαλικότητα.

Είναι επίπονο το να γράφω αυτό το άρθρο γιατί με επιστρέφει στην οργή και τον πόνο που ένιωσα όταν με εξοστράκισαν από τη λεσβιακή φεμινιστική κοινότητα. Έχω υπάρξει φεμινίστρια απ’ τα 13 μου και λεσβία από τα 17 μου. Και δεν έχασα απλά ένα γκέτο η μια υποκουλτούρα-ο λεσβιακός φεμινισμός ήταν η βάση της ενηλικίωσης μου. Ευτυχώς για την ψυχική μου υγεία και την ευτυχία μου κατάφερα να δομήσω ένα νέο κοινωνικό δίκτυο. Οι φίλοι μου κι οι ερωμένες μου είναι αμφιφυλόφιλες γυναίκες (μερικές εκ των οποίων ασκούν το σαδομαζοχισμό επαγγελματικά), ομοφυλόφιλοι και αμφιφυλόφιλοι άντρες, και άλλες έκνομες λεσβίες. Αν ήμουν απομονωμένη, δε θα ήμουν ποτέ αρκετά δυνατή ώστε να υψώσω τη φωνή μου και να μιλήσω για κάτι που με κάνει τόσο ευάλωτη.

Περιγράφω τα συναισθήματα μου για αυτό το ζήτημα γιατί ο σαδομαζοχισμός συνήθως αντιμετωπίζεται με έναν αφηρημένο αυτάρεσκο τρόπο από τις φεμινίστριες θεωρητικούς οι οποίες πιστεύουν ότι είναι η επιτομή του μισογυνισμού και του σεξισμού και της βίας. Σε αυτό το άρθρο θέλω να εξετάσω τον σαδομαζοχισμό από μια θεωρητική σκοπιά και να προσπαθήσω να επανασυνδέσω το φεμινισμό με το σαδομαζοχισμό. Το κίνητρο μου ήταν για ανθρώπους που φοβούνται ή ντρέπονται για την ερωτική τους ανταπόκριση στις σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις. Δεν θέλω να ξανακούσω άλλες τραγικές ιστορίες για γυναίκες που καταστέλλουν τη σεξουαλικότητα τους επειδή νομίζουν πως αυτός είναι ο μόνος πολιτικά σωστός τρόπος να αντιμετωπίσουν την επιθυμία τους για ανημποριά ή σεξουαλικό έλεγχο. Δεν πιστεύω σε αυτό παραπάνω από στο ότι οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να απέχουν απ’ το σεξ για να είναι καλοί καθολικοί. Το γυναικείο κίνημα έχει καταντήσει μια ηθικιστική δύναμη και συνεισφέρει στην αυτοπεριφρόνηση και τη μιζέρια που βιώνουν οι σεξουαλικές μειονότητες. Αφού οι σεξουαλικοί αντιφρονούντες ποδοπατούνται απ’ τους μονολιθικούς σεμνότυφους θεσμούς, νομίζω πως ήρθε για το γυναικείο κίνημα να υιοθέτησει πιο ριζοσπαστικές θέσεις σχετικά με ζητήματα του σεξ.

Είναι δύσκολο να κουβεντιάσεις για το σαδομαζοχισμό με φεμινιστικούς όρους διότι κάποιο απ’ το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν οι σαδομαζοχιστές προκειμένου να μιλήσουμε για τη σεξουαλικότητα μας έχει οικειοποιηθεί από τη φεμινιστική προπαγάνδα. Όροι όπως ρόλοι, μαζοχισμός, bondage, κυριαρχία, υποταγή έχουν γίνει τσιτάτα. Το νόημα τους στο φεμινιστικό πλαίσιο αναφοράς διαφέρει εντελώς από το νόημα που έχουν αυτοί οι όροι για τους σαδομαζοχιστές. Η συζήτηση δυσκολεύει αφού οι φεμινίστριες θεωρητικοί δεν μελετούν την ανθρώπινη σεξουαλικότητα πριν βγάλουν κρίση σχετικά με τη σεξουαλική επιλογή. Όπως οι βικτωριανοί ιεραπόστολοι στην πολυνησία, επιμένουν να ερμηνεύουν τη σεξουαλική συμπεριφορά άλλων ανθρώπων με τα δικά τους σύστημα αξιών. Ένα τέλειο παράδειγμα αυτού είναι η συζήτηση γύρω απ’ τον τρανσεξουαλισμό. Στην παρούσα του μορφή ο φεμινισμός δεν είναι το καλύτερο θεωρητικό πλαίσιο για την κατανόηση αυτού του κοινωνικού φαινομένου όπως και ο μαρξισμός είναι ενα ακατάλληλο σύστημα για την ανάλυση τη γυναικείας καταπίεσης.
Αφού η λέξη έχει γίνει ταμπέλα, θα πρέπει να εξηγήσω γιατί αποκαλώ τον εαυτό μου φεμινίστρια. Πιστεύω πως η κοινωνία στην οποία ζω αποτελεί μια πατριαρχία. Η εξουσία βρίσκεται συγκεντρωμένη στα χέρια των αντρών, και τούτη η πατριαρχία αποτρέπει ενεργά τις γυναίκες ώστε να ανεξαρτητοποιηθούν και να ολοκληρωθούν ως ανθρώπινα όντα. Οι γυναίκες καταπιέζονται με το που τους αρνούνται την πρόσβαση στους οικονομικούς πόρους, στην πολιτική εξουσία και στον έλεγχο του αναπαραγωγικού τους κύκλου. Αυτή η καταπίεση διευθύνεται από διάφορους θεσμούς αλλά κυρίως από την οικογένεια, τη θρησκεία και το κράτος. Ένα μέρος ουσιώδες αυτής της καταπίεσης των γυναικών είναι ο έλεγχος πάνω στη σεξουαλική ιδεολογία, μυθολογία και συμπεριφορά. Αυτός ο κοινωνικός έλεγχος επηρεάζει τόσο το σεξουαλικά κομφορμιστή όσο και τον αντικομφορμιστή. Διότι η εκπαίδευση μας στη συμβατική σεξουαλικότητα αρχίζει με το που γεννιόμαστε, και διότι οι ποινές για την εξέγερση είναι τόσο σκληρές που κανένα άτομο ή ομάδα δεν είναι λεύτερο από την ερωτική τυραννία.

Ο όρος σαδομαζοχισμός έχει λασπωθεί κυρίως απ’ τα μμε, την κλινική ψυχολογία, και το κίνημα ενάντια στην πορνογραφία. Άλλωστε η ομοφοβία δεν αποτελεί την μόνη μορφή σεξουαλικής προκατάληψης. Κάθε μειοψηφική σεξουαλική συμπεριφορά έχει μυθολογικοποιηθεί και παραμορφωθεί. Περιτριγυριζόμαστε από μια απέραντη φτώχεια, επακριβών, ξεκάθαρων πληροφοριών γύρω απ΄ το σεξ. Αυτός είναι ένας απ’ τους τρόπους ελέγχου της σεξουαλικής συμπεριφοράς. Αν οι άνθρωποι δεν ξέρουν καν πως υπάρχει μια τεχνική ή ένας τρόπος ζωής, δεν είναι πιθανόν να τον δοκιμάσουν. Αν οι μοναδικές εικόνες που έχουμε για μια σεξουαλική πρακτική είναι άσχημες, απειλητικές ή αηδιαστικές, τότε είτε θα δοκιμάσουμε αυτή την πρακτική είτε θα ανησυχούμε όταν την απολαμβάνουμε.

Μιας και υπάρχει τόση σύγχυση για το σαδομαζοχισμό θέλω να περιγράψω τις δικές μου σεξουαλικές σπεσιαλιτέ και τη σαδομαζοχιστική υποκουλτούρα. Είμαι βασικά σαδίστρια. Περίπου 10% των φορών παίρνω τον άλλο ρόλο (bottom, σκλάβα, μαζοχίστρια). Αυτό με καθιστά μη τυπική αφού η πλειονότητα των αντρών που εμπλέκονται στο σαδομαζοχισμό προτιμούν τον άλλο ρόλο. Μου αρέσει το leather, το bondage, διάφορες μορφές ερωτικών βασανιστηρίων, το μαστίγωμα, ο προφορικός εξευτελισμός,, το fist-fucking και τα υγρά παιχνίδια (με έμμηνα και ούρα). Δε μου αρέσει το στοματικό σεξ εκτός κι αν το λαμβάνω σα σεξουαλική υπηρεσία, που σημαίνει ότι η παρτενέρ πρέπει να είναι στα γόνατα, ανάσκελα ή τουλάχιστον να φοράει κολάρο. Σπάνια κάνω μη-σαδομαζοχιστικό σεξ κυρίως ως μια νοσταλγική στιγμή στις βανίλια φίλες μου (σημ. με τον όρο αυτό ονομάζονται οι μη σαδομαζοχιστες και δεν τον εννοώ υποβιβαστικά) με τις οποίες θέλω να κρατήσω επαφή.

Η βασική μου σχέση είναι μια κοπέλα που της αρέσει να είναι σκλάβος μου. Μας αρέσει να ξενοπηδιόμαστε με άλλες γυναίκες και να διηγούμαστε τις καλύτερες στιγμές η μία στην άλλη. Επειδή ο σαδομαζοχισμός παρουσιάζεται ως βίαια κι επικίνδυνη δραστηριότητα, οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν πως δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε ένα βιαστή και ένα λάτρη του bondage. Mα ο σαδομαζοχισμός δεν είναι μια μορφή σεξουαλικής παρε-νόχλησης. Είναι μια συναινετική διαδικασία που περιλαμβάνει πολωμένους ρόλους κι έντονες αισθήσεις. Μια σαδομαζοχιστική πάντα την προηγείται μια διαπραγμάτευση όπου η/ο τοπ και η/ο bottom αποφασίζουν τι θα παίξουν και σε τι δραστηριότητες θα συμμετέχουν, σε ποιες όχι, και πόσο θα κρατήσει η σκηνή.

Στον/στην bottom συνήθως δίνεται μια φράση ασφαλείας ή μια κωδική πράξη την οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει για να σταματήσει η σκηνή. Αυτή η φράση επιτρέπει στον/στην bottom να απολαύσει τη φαντασίωση πως η σκηνή δεν είναι συναινετική. και να διαμαρτύρεται λεκτικά ή να αντιστέκεται σωματικά χωρίς να σταματήσει τον ερεθισμό.

Η λέξη κλεiδί για να καταλάβει κανείς το σαδομαζοχισμό είναι η φαντασίωση. Οι ρόλοι, ο διάλογος, οι φετιχιστικές ενδυμασίες και η σεξουαλική δραστηριότητα είναι μέρος μιας δραματουργίας ή τελετής. Οι συμμετέχοντες ενισχύουν τη σεξουαλική τους ηδονή, δεν βλάπτουν ούτε φυλακίζουν ο ένας τον άλλο. Ένας σαδομαζοχιστής γνωρίζει πολύ καλά πως ένας ρόλος που κατά τη διάρκεια ενός ερωτικού παιχνιδιού δεν είναι κατάλληλος κατά τη διαρκεί άλλων σχέσεων και πως ένας φανταστικός ρόλος που υιοθετείται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν είναι κατάλληλος κατά τη διάρκεια άλλων σχέσεων και πως ένας φανταστικός ρόλος δεν είναι το άθροισμα της ύπαρξης της. Οι σαδομαζοχιστικές σχέσεις είναι συνήθως ισονομικές. Ελάχιστοι σκλάβοι θέλουν μια full time αφέντρα. Στην πραγματικότητα η ξεροκεφαλιά και η επιθετικότητα του μαζοχιστή αποτελούν κλισέ στη σαδομαζοχιστική κοινότητα. Οι τοπ συνήθως κάνουν νευρικά αστειάκια ότι είναι σκλάβοι στα βίτσια των bottom τους. Άλλωστε η απόλαυση της top εξαρτάται από τη θέληση της bottom να παίξει. Αυτό δίνει στους περισσότερους sadist ένα μέτριο εώς οξύ άγχος επιτέλεσης.

Η σαδομαζοχιστική υποκουλτούρα είναι ένα θέατρο όπου μπορεί να παιχτεί και να εκτιμηθεί μια σεξουαλική δραματουργία. Εξυπηρετεί ακόμα ως ένα όχημα για τη μετάδοση νέων φαντασιώσεων, νέων εργαλείων, πληροφοριών για την αστυνομική καταστολή, εισάγει νέους δυνητικούς πάρτνερ και φίλους και παρέχει πληροφορίες ασφάλειας. Η ασφάλεια αποτελεί μεγάλο ζήτημα για τους σαδομαζοχιστές. Ένα μεγάλο μέρος της σαδιστικής καύλας είναι η επί τούτου μετατροπή τς φυσικής ή συναισθηματικής κατάστασης των bottom. Aκόμα κι ένα μικρό ατύχημα όπως κάψιμο από σκοινί, μπορεί να αναστατώσει τον/την top ώστε να χαλάσει η φάση. Και βέβαια ο/η bottom δεν μπορεί να χαλαρώσει και να απολαύσει πλήρως το σεξ αν δεν εμπιστεύεται απόλυτα τον/την top. H σαδομαζοχιστική κοινότητα έχει κάνει προσπάθειες αυτορρύθμισης μέσω της προειδοποίησης νεοφύτων να αποφύγουν τα ανεύθυνα άτομα ή άτομα που που έχουν την τάση να παίζουν υπό την επήρεια μέθης. κοκ Η καταστολή του σαδομαζοχισμού απομακρύνει τους νεόφυτους από τέτοιες ζωτικές πληροφορίες που μπορεί να παίξουν κρίσιμο ρόλο στην αύξηση της απόλαυσης και στη μείωση του κινδύνου.

Για ορισμένους ανθρώπους το γεγονός ότι ο σαδομαζοχισμός είναι συναινετικός τον καθιστά αποδεκτό. Μπορεί να μην καταλαβαίνουν γιατί κάποιος τον απολαμβάνει, μα αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι οι σαδομαζοχιστές δεν είναι απάνθρωπα τέρατα. Για πολλούς συμπεριλαμβανομένων πολλών φεμινιστριών το γεγονός ότι είναι προιόν συναίνεσης τον καθιστά πιο αποτρόπαιο. Μια γυναίκα που αποζητάει ενεργητικά μια σεξουαλική κατάσταση στην οποία είναι ανήμπορη είναι στα μάτια τους μια προδότρια. Δεν έχει προσπαθήσει τόσα χρόνια το γυναικείο κίνημα να πείσει τους ανθρώπους ότι οι γυναίκες δεν είναι εκ φύσεως μαζοχίστριες? Αρχικά αυτό το τσιτάτο σήμαινε ότι οι γυναίκες δεν κατασκευάζουν οι ίδιες τη δευτεροκλασάτη θέση τους στην κοινωνία, δεν την απολαμβάνουν και αποτελούν θύματα μιας κοινωνικά κατασκευασμένης διάκρισης, όχι της βιολογίας. Μια σεξουαλικά μαζοχίστρια βέβαια δε θέλει να βιαστεί, να χτυπηθεί και να αποτελέσει θύμα διάκρισης στο χώρο εργασίας της, ή να την καταπιέσει το σύστημα.Η επιθυμία της να παίξει μια συγκεκριμένη σεξουαλική φαντασίωση διαφέρει πολλά από τ ψευδοψυχιατρική προσταγή ότι ο κόσμος της γυναίκας είναι το νοικοκυριό, η συνουσία και η γέννα.
Κάποιες φεμινίστριες ακόμα ανθίστανται στην περιγραφή του σαδομαζοχισμού ως συναινετικού. Πιστεύουν πως η κοινωνία έχει εκπαιδεύσει όλες μας να δεχόμαστε τις εξουσιαστικές ανισότητες και τις ιεραρχικές σχέσεις.

Όπως είπα πριν είναι αλήθεια ότι η κοινωνία διαμορφώνει τη σεξουαλικότητα. Μπορούμε να αποφασίσουμε ότι θα ακολουθήσουμε κάθε είδους σεξουαλική συμπεριφορά, μα η φαντασία μας και η δυνατότητα μας να πραγματώνουμε αυτές τις αποφάσεις περιορίζονται από την περικλείουσα κουλτούρα.

΄Ομως δεν πιστεύω ότι ο σαδομαζοχισμός είναι αποτέλεσμα της θεσμοποιημένης αδικίας, όχι περισσότερο τουλάχιστον απ’ όσο είναι ο ετεροφυλοφιλικός γάμος, τα λεσβιακά μπαρ και οι gay σάουνες.Το σύστημα είναι άδικο γιατί κατανέμει προνόμια βάσει της ράτσας, του φύλου και της κοινωνικής τάξης. Κατά μια σαδομαζοχιστική συνεύρεση οι συμμετέχοντες επιλέγουν ένα ρόλο γιατί αυτό εκφράζει καλύτερα τις σεξουαλικές τους ανάγκες, το πως νιώθουν σχετικά με ένα συγκεκριμένο πάρτνερ, η ανάλογα με ποια εξαρτήματα είναι έτοιμα να φορεθούν. Το πιο σημαντικό στο να είσαι τοπ η μπότομ είναι η σεξουαλική απόλαυση. άμα δε σ’αρέσει ο ένας ή ο άλλος ρόλους τότε απλά των αναστρέφεις. Για προσπάθησε να κάνεις κάτι τέτοιο απ’ το βιολογικό σου φύλο, ή τη ράτσα σου ή την κοινωνική σου τάξη! Η σαδομαζοχιστική υποκουλτούρα επηρεάζεται απ’ το σεξισμό, το ρατσισμό κοκ του συστήματος μα η δυναμική μεταξύ top και bottom είναι πολύ διαφορετική μεταξύ άνδρα, γυναίκας, λευκού/μαύρου, αστού και εργάτη. Οι ρόλοι υιοθετούνται και χρησιμοποιούνται εντελώς διαφορετικά.

Μερικές φεμινίστριες όμως εξακολουθούν βρίσκουν τους ρόλους του σαδομαζοχισμού ενοχλητικούς διότι πιστεύουν ότι προέρχονται από αυθεντικά καταπιεστικές καταστάσεις. Κατηγορούν τον σαδομαζοχισμό ότι είναι φασιστικός λόγω του συμβολισμού που υιοθετείται για να δημιουργηθεί μια σαδομαζοχιστική ατμόσφαιρα. Και πράγματι κάποιοι σαδομαζοχιστές απολάμβάνουν φαντασιώσεις πιο περίπλοκες από μια απλή δομή top εναντίον bottom. Mια σαδομαζοχιστική σκηνή μπορεί να παιχτεί χρησιμοποιώντας περσόνες φρουρού και φυλακισμένου, μπάτσου και υπόπτου, ναζί και εβραίου, λευκού και μαύρου, στρέιτ άντρα και γκέι, παπά και αμαρτωλού, δάσκαλου και μαθητή, πουτάνας και πελάτη… κλπ

Ωστόσο κανένα σύμβολο δεν έχει ένα και μοναδικό νόημα. Το νόημα του προέρχεται απ’ το περιεχόμενο στο οποίο χρησιμοποιείται. Ένας σαδομαζοχιστής που φοράει σβάστικα δεν είναι αναγκαστικά ναζί, κάποιος που έχει περασμένες χειροπέδες στη ζώνη του δεν είναι μπάτσος, κάποια που φοράει σκούφο καλόγριας δεν είναι καθολικιά. Ο σαδομαζοχισμός αποτελεί μια παρωδία της κρυμμένης σεξουαλικής φύσης του φασισμού και όχι λατρεία ή αποδοχή του. Νομίζετε πως πολλοί ναζί, μπάτσοι και παπάδες και δάσκαλοι θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε τέτοια σεξουαλική σχέση? Είναι ακόμα λανθασμένο να θεωρούμε πως ο ιστορικός καταπιεστής είναι πάντα τοπ στη σαδομαζοχιστική συνεύρεση. Το παιδί μπορεί να επιβάλλεται στο γονιό, ο φυλακισμένος στον μπάτσο, ο gay στο str8. O διάλογος σε ορισμένες σαδομαζοχιστικές σκηνές μπορεί να ακούγεται σεξιστικός ή ομοφοβικός από τα απέξω, όμως το πραγματικό του νόημα από τα μέσα είναι άλλο. ΄Ένας μια top αποκαλεί τον/την bottom ψωλορουφήχτρα για να του/τς δίνει μια οδηγία (δηλαδή το στοματικό ερεθισμό), τον/την ερεθισμό, τον/την ενθαρρύνει να αφήσει τις αναστολές και να επιτελέσει μια πράξη την οποία πιθανώς φοβάται, ή απλά να προκληθεί ντροπή και ενοχή η οποία στο συγκεκριμένο πλαίσιο χρησιμεύει ως προωθητικό κι όχι ανασταλτικό στοιχείο τς συνεύρεσης.
Ο σαδομαζοχιστικός ερωτισμός επικεντρώνεται σε όποια συναισθήματα απαγορεύονται και ψάχνει έναν τρόπο να αποσπάσει ηδονή απ’ την απαγόρευση. Έτσι αποτελεί το απόγειο του μη παραγωγικού σεξ. Οι φεμινίστριες που κατηγορούν τους σαδομαζοχιστές ότι χλευάζουν τους καταπιεσμένους με το να παίζουν παιχνίδια επιβολής ξεχνούν πως είμαστε κι εμείς καταπιεσμένοι. Υποφέρουμε από την αστυνομική βία, τη βία στους δρόμους, τη διάκριση στα ενοικιαστήρια και στην εργασία. Δεν μας συμπεριφέρονται όπως το σύστημα αντιμετωπίζει τους συνεργάτες και τους υποστηρικτές του.

Το ζήτημα του πόνου είναι μάλλον εξίσου δύσκολο για τις φεμινίστριες με τους πολωμένους ρόλους. Τείνουμε να σχετίζουμε τον πόνο με την αρρώστια και την αυτοκαταστροφή. Πρώτα από όλα ο σαδομαζοχισμός δεν περιλαμβάνει αναγκαστικά πόνο. Η εναλλαγή εξουσίας είναι πιο ουσιαστική για το σαδομαζοχισμό από την έντονη αίσθηση, την τιμωρία ή την πειθαρχία.

Δεύτερον, ο πόνος αποτελεί μια υποκειμενική εμπειρία. Ανάλογα με την περίπτωση μια άλφα αίσθηση μπορεί να σε τρομάξει, να σε οργίσει, να σε παροτρύνει ή να σε καυλώσει. Κάποιοι διαλέγουν να υπομένουν το πόνο αν ο σκοπός τους θεωρείται άξιος. Ούτε η μητέρα τερέζα, ούτε οι μαραθωνόδρομοι θεωρούνται σεξουαλικά ανώμαλοι. Το ότι ο σαδομαζοχισμός καταδικάζεται ενώ ο επίπονος αθλητισμός ή το θρησκευτικό μαρτύριο όχι αποτελεί ένα ενδιαφέρον παράδειγμα του τρόπου που το σεξ διαχωρίζεται από την κοινωνία μας.
Μοιάζουμε ανίκανοι να χρησιμοποιήσουμε την ίδια λογική και συμπόνοια που διαθέτουμε για μη σεξουαλικά θέματα για σεξουαλικά.
Ο σαδομαζοχισμός προσβάλλει το ταμπού που διατηρεί το μυστικισμό του ρομαντικού σεξ. Κάθε πόνος είναι εκούσιος. Μα τα ερεθισμένα άτομα δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν μυρίζουν, δε γεύονται και δε νοιώθουν τον πόνο με τον τρόπο ή την ένταση των μη ερεθισμένων. Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν μελανιές οι γρατσουνιές το πρωί μετά από ένα συναρπαστικό σεξ και δεν μπορούν να θυμηθούν καν πότε ή πως ακριβώς τις απέκτησαν.

Η αίσθηση που περιλαμβάνει ο σαδομαζοχισμός δεν διαφέρει πολύ απ’ αυτό. Αυτό που μοιάζει επίπονο στον παρατηρητή, μάλλον γίνεται αντιληπτό ως καύλα, ηδονή κοκ απ’ το μαζοχιστή. Ένας μια καλή/καλός τοπ χτίζει την αίσθηση αργά εναλλάσσοντας τον πόνο με την ηδονή αποδίδοντας διάρκεια και μεγαλύτερη απόλαυση διδάσκοντας στον/στην bottom να ξεπερνάει τα όρια της. Με αρκετά καλή προετοιμασία, φροντίδα και ενθάρρυνση μπορούμε να πετύχουμε όμορφα πράματα. Μια ιδιαίτερη περηφάνια προκύπτει απ’ το να προσφέρεις κάτι το μοναδικό στον/στην εραστή/ερωμένη σου. Ο σαδομαζοχισμός έχει το πάθος να χρησιμοποιεί όλο το σώμα κάθε νευρικό ιστό και κάθε ίχνος σκέψης.

Πρόσφατα άκουσα φεμινίστριες να χρησιμοποιούν τον όρο φεμινισμός σαν επίθετο συνώνυμο με το “αντικειμενοποιημένο”. Οι σαδομαζοχιστές συχνά κατηγορούνται ότι αντικαθιστούν τους ανθρώπους με τα πράματα, ότι αγαπούν το δέρμα, το λάστιχο ή τα καρφιά περισσότερο από αυτόν ή αυτή που τα φοράει. Η αντικειμενοποίηση αρχικά αναφερόταν στη χρήση εικόνων στερεοτυπικά θηλυκών γυναικών προκειμένου να πουληθούν αυτοκίνητα και τσιγάρα. Αναφερόμαστε ακόμα στη σεξουαλική κακοποίηση γυναικών και στην έννοια ότι θα πρέπει να είμαστε έτοιμες να προσφέρουμε στον άντρα σεξουαλική ικανοποίηση χωρίς να λαμβάνουμε εμείς κάποια ηδονή και χωρίς το δικαίωμα να αρνηθούμε στο σεξ. Έτσι μια έννοια που αρχικά χρησιμοποιήθηκε ώστε να επιτεθεί στις διαφημιστικές καμπάνιες των πολυεθνικών και στη σεξουαλική καταπίεση της γυναίκας τώρα χρησιμοποιείται για να επιτεθεί σε μια σεξουαλική μειονότητα.

Οι φετιχιστικές ενδυμασίες φοριούνται ιδιωτικά ή σε σαδομαζοχιστικές συγκεντρώσεις. Κι είναι τόσο απαράδεκτες για τα αφεντικά όσο μια γυναίκα που φοράει δερμάτινη στολή ή καπνίζει πούρο. Αντί να αποτελούν μέρος τς σεξουαλικής κακοποίησης των γυναικών, οι ενδυμασίες αυτές μπορούν να προσφέρουν στις γυναίκες που τις φορούν σεξουαλική απόλαυση και δύναμη. Ακόμα και όταν μια τέτοια ενδυμασία υπερβάλλει τα αρσενικά ή θηλυκά χαρακτηριστικά του φορέα τους, δεν μπορεί να αποκαλεστεί πραγματικά σεξιστική. Η κοινωνία μας πασχίζει να παρουσιάσει την αρρενωπότητα των αντρών και τη θηλυκότητα των γυναικών ως φυσικές και βιολογικά δοσμένες. Οι φετιχιστικές ενδυμασίες παραβιάζουν τον κανόνα αυτό και είναι επιτηδευμένες και θεατρικές. Αφού τα κουστούμια αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για να αλλάξουν το κοινωνικό φύλο του φορέα τους, θεωρούνται ως μια επιπλέον παραβίαση των σεξιστικών νόρμων έμφυλης ενδυμασίας και συμπεριφοράς.

Ο κόσμος δεν χωρίζεται σε ανθρώπους που έχουν σεξουαλικά φετίχ και σε ανθρώπους που δεν έχουν. Υπάρχει ένα συνεχές ανταπόκρισης σε συγκεκριμένα αντικείμενα, ουσίες, και μέλη του σώματος. Κι ελάχιστοι μπορούν να απολαύσουν το σεξ απλά με οποιοδήποτε/οποιαδήποτε άσχετα με την εμφάνιση του/της. Το μεγαλύτερο μέρος του φετιχισμού θεωρείται απλά κανονική σεξουαλικότητα διότι τα απαραίτητα ερεθίσματα είναι τόσο κοινά και η πρόσβαση σε αυτά τόσο εύκολη που κανείς δεν προσέχει πόσο αναγκαία έχουν καταστεί.
Οι σαδομαζοχιστικές σχέσεις ποικίλουν από την παντελή έλλειψη σχέσης (φαντασίωση-αυνανισμός) εώς το σεξ με πολλούς ή έναν παρτνερ. Υπάρχουν πολλοί τρόπο να εκδηλώσεις τρυφερότητα η ενδιαφέρον. Οι βανίλια άνθρωποι στέλνουν λουλούδια, ποιήματα, γλυκά ή αλλάζουν βέρες. Οι σαδομαζοχιστές κάνουν όλα τα παραπάνω αλλά μπορεί ακόμα να γλύφουν μπότες, να φοράνε κολάρο με λουκέτο, ή να χτίσουν για τον αγαπημένο τους ένα κολάρο στο υπόγειο. Δεν υπάρχει μεγάλη αντικειμενική διαφορά μεταξύ μιας φεμινίστριας που προσβάλλεται από το γεγονός ότι η ερωμένη μου γονατίζει μπροστά μου δημοσίως και τους αστούς που καλούν τους μπάτσους επειδή τα gay αγόρια δυο διπλανό μπαλκόνι κάνουν γυμνά ηλιοθεραπεία. Η σεξουαλική μου σημειωτική διαφέρει απ’ το mainstream. Kαι λοιπόν δεν μπήκα στο φεμινιστικό κίνημα για να ζω σε μια σαχλή χριστουγεννιάτικη κάρτα.

Συχνά με ρωτάνε αν ο σαδομαζοχισμός θα επιβίωση τς επανάστασης. Νομίζω πως όλες οι ταμπέλες και οι κατηγορίες που χρησιμοποιούμε θα υποστούν δραματικές αλλαγές μέσα στα επόμενα 100 χρόνια είτε γίνει η επανάσταση είτε όχι. Θα ήθελα η σεξουαλική ποικιλία να πολλαπλασιαστεί κι όχι να εξαφανιστεί όταν καταργηθούν οι ποινές για τους σεξουαλικά περιπετειώδεις. Μα υπάρχει και μια υπόθεση κρυμμένη μέσα σε αυτή την ερώτηση που με ενοχλεί. Έχω ήδη ασχοληθεί με την υπόθεση ότι οι σαδομαζοχιστές είναι μέρος του συστήματος και όχι μέρος της εξέγερσης. Μα υπάρχει και μια υπόθεση πως πρέπει να μας αρέσει που μας καταπιέζουν που μας καταστέλλουν και μας κακομεταχειρίζονται. Αφού μας αρέσει να φοράμε στολές τότε πρέπει να γουστάρουμε όταν μας την πέφτουν οι μπάτσοι. Αν μας αρέσει να παίζουμε με μαστίγια και σφιγκτήρες θηλών και καυτό κερί τότε θα καυλώνουμε όταν συμμορίες αγοριών μας παίρνουν δυο κυνήγι και μας δέρνουν. Άλλωστε δεν είμαστε πραγματικά άνθρωποι. Δεν είμαστε παρά μια χούφτα από δερμάτινα σακάκια και μπότες και καρφιά.
Σας κάνουμε να νιώθετε άβολα εν μέρει γιατί είμαστε διαφορετικοί, εν μέρει γιατί είμαστε σεξουαλικοί, κι εν μέρει επειδή δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί. Θά θελα να ξερα πότε θα σταματήσετε να μας κατηγορείτε, εμάς τα θύματα τς σεξουαλικής καταστολής για την καταπίεση των γυναικών.


 

 

Δεν μου αρέσει το κείμενο.

Αφορίζει και απλοποιεί με τα ίδια εύκολα στερεοτυπικά κλισε που αφορίζεται.

Αν και συμφωνώ στο σύνολο και στο νόημα, διαφωνώ, έντονα, στα σημεία.

Θα επανέλθω όταν έχω χρόνο (κι όταν τελειώσουν οι Απόκριες, βεβαίως   )

 

Φιλτάτη @lexy ο ίδιος ο PatrickCalifia αναφέρει πως :

«Είναι επίπονο το να γράφω αυτό το άρθρο γιατί με επιστρέφει στην οργή και τον πόνο που ένιωσα όταν με εξοστράκισαν από τη λεσβιακή φεμινιστική κοινότητα. Έχω υπάρξει φεμινίστρια απ’ τα 13 μου και λεσβία από τα 17 μου. Και δεν έχασα απλά ένα γκέτο η μια υποκουλτούρα-ο λεσβιακός φεμινισμός ήταν η βάση της ενηλικίωσης μου. Ευτυχώς για την ψυχική μου υγεία και την ευτυχία μου κατάφερα να δομήσω ένα νέο κοινωνικό δίκτυο. Οι φίλοι μου κι οι ερωμένες μου είναι αμφιφυλόφιλες γυναίκες (μερικές εκ των οποίων ασκούν το σαδομαζοχισμό επαγγελματικά), ομοφυλόφιλοι και αμφιφυλόφιλοι άντρες, και άλλες έκνομες λεσβίες. Αν ήμουν απομονωμένη, δε θα ήμουν ποτέ αρκετά δυνατή ώστε να υψώσω τη φωνή μου και να μιλήσω για κάτι που με κάνει τόσο ευάλωτη.»

Αυτό σαφώς δείχνει έναν άνθρωπο που μέσα από τη συναισθηματική φόρτιση προσπαθεί να αρθρώσει λόγο. Και μπορεί ο συναισθηματικός λόγος να δημιουργεί πολλές φορές αντιφάσεις ή απλοποιήσεις αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να δούμε πίσω σπό τη συναισθηματική φόρτιση έναν δομημένο λόγο μέσα από τον οποίο ο Califia προσπαθεί να δει τον εαυτό του πέρα από το φύλο του. Προσπαθεί να δει τον εαυτό του μέσα από τον σεξουαλικό του αυτοπροσδιορισμό. Και φυσικά έρχεται αντιμέτωπος με την έμφυλη αντίληψη.

Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με δυο κόσμους.

Ο ένας δομεί τον εαυτό και κατ επέκταση και το εγώ του μέσα από το φύλο ο άλλος δομεί τον εαυτό μέσα από τον σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό του.

Η δεύτερη σκέψη αναπτύσσεται και συζητείται πλέον ευρέως στις κοινότητες των Λεσβιών, gay, αμφί και trans ατόμων. Εκεί δηλαδή που κατατάσσονται οι άνθρωποι με «κρίση ταυτότητας φύλου» από τους «κανονικούς» ανθρώπους.

Αλλά και στους qeer ανάμεσα στους οποίους μπορούμε να συμπεριλάβουμε και τους σαδομαζοχιστές έχει ανοίξει μια τέτοια συζήτηση για τον αν το φύλο ή ο σεξουαλικός αυτοπροσδιορισμός καθορίζει την δομή του εαυτού.

Ο Califia εγκαλεί τον έμφυλο φεμινισμό εδώ. Μπορεί να το κάνει με συναισθηματική φόρτιση που τον οδηγεί σε παρορμητικά ενδεχομένως συμπεράσματα αλλά ανοίγει έναν ουσιαστικό διάλογο.

Οι σαδομαζοχιστές ως σεξουαλικά αυτοπροσδιοριζόμενα όντα είναι "εξουσιαστές και αναπαρωγοί εξουσιαστικών μοντέλων" για τους ελευθεριακούς και "ανώμαλοι, άρρωστοι και ψυχοπαθείς" για τους συντηρητικούς.

Κάποια στιγμή έστω και με συναισθηματική φόρτιση έρχεται η ώρα που και αυτοί οι δύσμοιροι έχουν κάθε δικαίωμα να πουν πως ούτε εξουσιαστές είναι ούτε άρρωστοι που χρήζουν θεραπείας απλά άνθρωποι που αρέσκονται να ζουν έτσι.

Σας ευχαριστώ για την παρέμβαση σας στο νήμα.
 

 

Οι ενστάσεις μου αφορούν στον τρόπο γραφής του κειμένου.

Κατά την άποψή μου , καταλήγει να είναι επιφανειακή ψηλάφιση του σαδομαχισμού , δεν μπόρεσα να διακρίνω πού και με ποιό τρόπο το κείμενο υπερασπίζεται τον σεξουαλικό προσδιορισμό του ατόμου.

Ωστόσο, ο πυρήνας του δεν με βρίσκει απέναντί του.


Συμφωνώ πως μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Το κοινωνικό φύλο - που συχνά διαφέρει του βιολογικού- δεν είναι στατικό. Αναπτύσει δυναμικές και προοπτικές, διαφοροποιείται συνεχώς.
Νοιώθω πως ο φεμινισμός με τα κύματα (που φέρνουν φουρτούνες) έχει κάνει σχεδόν "προβληματικό" το "θηλυκό".
Μόνο η έξοδος από κατηγοριοποιήσεις βιολογικές, ιστορικες και, βεβαίως, ηθικές , οδηγεί στην ελευθερία.

 

ΠΗΓΗ : https://2467kollontai.wordpress.com/2015/08/30/γυναικείες-υστερίες/

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις στάθηκε από τη μία η επικαιρότητα γύρω από τις ακραίες σεξιστικές επιθέσεις ενάντια στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και από την άλλη ένα κείμενο για την έμφυλη καταπίεση και τη σχέση της με την πολιτική εξουσία που κάποτε είχα γράψει στο περιοδικό που βγάζαμε ως φοιτητικό σχήμα και που πρόσφατα βρήκα τυχαία. Το ιδιαίτερο με αυτό το ζήτημα είναι ότι, ενώ όταν ξεδιπλώνεις μία σκέψη, κατά κανόνα επιθυμείς αυτόν που την διαβάζει να προβληματιστεί προς την κατεύθυνση που ακολουθείς και ίσως και να πειστεί, σε αυτό το θέμα δεν υιοθετώ καμία τέτοια αξίωση. Κι αυτό γιατί στο θέμα του σεξισμού έχουμε χορτάσει συγκατάβαση και θεωρητική συμφωνία με άτομα που στην πρώτη ευκαιρία αποστρέφονται τις γυναικείες «υστερίες» και αιτιολογούν τις απόψεις μας με τη μέθοδο του «ε, αφού αυτά λέει ο γκόμενός της». Έτσι, σύντροφοι και συντρόφισσες που κόπτεσθε για το ζήτημα του κοινωνικού φύλου, αν πραγματικά σας απασχολεί, πράγμα που δεν αμφισβητώ, ίσως θα πρέπει να αρχίσετε να επεξεργάζεσθε την ιδέα πως η επίλυσή του σε απελευθερωτική κατεύθυνση περνάει πάνω από τη βίαιη κατάργηση διάφορων ρόλων που υιοθετείτε αυτοεκπληρωτικά ως πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα.

Ο Αριστοτέλης είχε δώσει μια ιδεολογική νομιμοποίηση της έμφυλης καταπίεσης μέσω της εισαγωγής της έννοιας του βουλευτικού. Ως βουλευτικό περιγράφεται η ικανότητα κρίσης και άρα, κατ’ επέκταση η δικαιοδοσία στην άσκηση εξουσίας. Η ικανότητα αυτή αναγνωρίζεται ως χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα άλλα έμβια όντα, όμως ταυτόχρονα θεωρείται ότι εκλείπει από τις γυναίκες και τους δούλους. Έτσι, η έμφυλη καταπίεση δεν χτίζεται απλώς πάνω στην άποψη πως, με απλά λόγια, οι γυναίκες είναι ανίκανες για την ανάληψη καθηκόντων αποφασιστικών για την οργάνωση της κοινωνικής ζωής, αλλά πάνω στον υποβιβασμό της ίδιας της φύσης τους ως βιολογικά κατώτερη και άρα φυσικά υποτελής.

Ο ρόλος της γυναίκας ως εκκολαπτική μηχανή και ως υπηρέτης και σπλαχνική ακόλουθος του άντρα και της οικογένειας παρουσιάζεται σήμερα να φθίνει ως μοτίβο, όσο η αναγνώριση της αποφασιστικής ικανότητας της γυναίκας παίρνει θεσμικό χαρακτήρα. Ωστόσο, μια τέτοια διαπίστωση δεν φαίνεται να επαληθεύεται αν κανείς ρίξει μια πιο κοντινή ματιά στη δομή της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής. Αυτή η αναντιστοιχία μπορεί να μεταφράζεται με διάφορους τρόπους.

Ένας συλλογισμός λέει πως αφού οι δυνατότητες και τα δικαιώματα για τα δύο φύλα στις δυτικού τύπου κοινωνίες τείνουν προς πλήρη εξίσωση, το γεγονός ότι η γυναίκα μένει εκτός αξιωμάτων, δεν καταλαμβάνει θέσεις εξουσίας κ.λπ. αποδεικνύει ότι η φύση της είναι όντως διαφορετική, ασύμβατη και μη ικανή για τέτοιου είδους καθήκοντα. Πρόκειται δηλαδή για μία κατά κάποιο τρόπο φυσική επιλογή.

Δεύτερον, κάποιοι αιτιολογούν το γεγονός αυτό του έμφυλου αποκλεισμού αποδίδοντάς το σε μια φεουδαρχικού τύπου κυριαρχία των αντρών στην κοινωνικοπολιτική ζωή. Δηλαδή, λένε ότι σε έναν κόσμο που από την απαρχή του οι άντρες κατέχουν παραδοσιακά πόστα εξουσίας σε οργανωτικές δομές μεγάλης ή μικρής κλίμακας, η προκατάληψη της κυριαρχίας ενάντια στις γυναίκες τις αποκλείει με διάφορα τεχνάσματα λόγω μίσους και ανταγωνισμού. Πάλι δηλαδή, φυσικοποιείται ο πόλεμος των ανδρών εναντίον των γυναικών, ένας πόλεμος που σαν κάθε πόλεμος έχει υποχωρήσεις, τακτικές συμμαχίες και ελιγμούς, προσχωρήσεις σε αντίπαλα στρατόπεδα, προδοσίες κ.ο.κ.

Αν και η δεύτερη ερμηνεία αντιμετωπίζεται ως πιο προοδευτική, στην ουσία είναι το ίδιο βλακώδης με την πρώτη. Κάθε κοινωνική παγίωση πρέπει να προσεγγίζεται ιστορικά, αφού για να «αποκρυπτογραφηθεί» μία έννοια χρειάζεται μια πιο κοντινή ματιά στις αιτίες που τη γέννησαν και τη μορφοποίησαν. Ο καπιταλισμός φέρεται πιο έξυπνα από πολλούς επικριτές του, αφού δεν προσκολλάται σε προκαταλήψεις παρά μόνο όταν αυτές φροντίζουν για την αναπαραγωγή του. Και η αναπαραγωγή του επιτάσσει την φυλοποίηση της ίδιας της εξουσίας, γιατί η εξουσία πρέπει να είναι «αντρική» στην ίδια της τη λειτουργία. Για να νομιμοποιείται χρειάζεται μία πατριαρχική φιγούρα προστάτη και πολεμιστή, αδιάφθορου, δίκαιου τιμωρού, αυστηρού και συνάμα σπλαχνικού δυναμικού ηγέτη, το βιολογικό φύλο του οποίου σχετίζεται μόνο σε επίπεδο συμβολισμού. Μάλιστα, αυτό το πρότυπο αναπαράγεται σε κάθε επίπεδο πολιτικής οργάνωσης, από τους αρχηγούς κρατών ως την τελευταία αναρχική γκρούπα. Όμως, η ίση πρόσβαση σ’ αυτήν την εξουσία δεν συνδέεται με κανέναν αγώνα για χειραφέτηση. Αγώνας για χειραφέτηση είναι το γκρέμισμα της εξουσίας αυτής.

Όπως η οικολογία που διαχωρίζεται από την αντικαπιταλιστική πάλη είναι πάντα καλή ευκαιρία για πράσινες μπίζνες, έτσι και η υπεράσπιση της γυναίκας ως κοινωνικού ρόλου χωρίς πόλεμο ενάντια στην ετερονομία, την κρυφή εξουσία της υπεραξίας, της ιδιοκτησίας και των θεσμικών τους κατοχυρώσεων, χωρίς γκρέμισμα του ίδιου του μοτίβου του εξουσιαστή είναι απλά μία άθλια διαπραγμάτευση για ένα κομματάκι της εξουσίας. Αυτή τη στιγμή, οι πραγματικά χειραφετημένες γυναίκες στον κόσμο, δεν παλεύουν να διαχειριστούν καλύτερα και δικαιότερα την εξουσία, αλλά την πολεμούν με λύσσα και ταξική συνείδηση. Αυτό ας μας διδάξει κάτι.

 

 

Το νήμα αυτό μας έκανε γνωστά 2 κείμενα τα οποία θα έπρεπε να διδάσκονται σε Νομικές, Φιλοσοφικές και Κοινωνιολογικές σχολές, καθώς αποτελούν άριστο παράδειγμα αυτού που ο Έκο έχει ονομάσει "Καλύτερος σύμμαχος των αντιπάλων της απόψεως που υποστηρίζουν".

 

Αγαπητέ @Iagos , δε νομίζω ότι ο καπιταλισμός προωθεί το πατριαρχικό μοντέλο στην έμφυλη έκφρασή του. Αυτό που προωθεί είναι οι ολιγαρχίες, με τις οποίες μπορεί να συνδιαλέγεται ευκολότερα και να τους επιβάλλει (και μέσω αυτών στους λαούς) τους όρους του παιχνιδιού: "Δανειστείτε και καταναλώνετε, ώστε εμείς να κερδοσκοπούμε". Απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι οι γυναίκες που αναλαμβάνουν υψηλές θέσεις ευθύνης είτε σε επιχειρήσεις είτε σε χώρες είτε σε διεθνείς οργανισμούς, είναι εξ ίσου (αν όχι περισσότερο) σκληρές από τους άντρες στο παιχνίδι της εξουσίας και της επιβολής.

Θεωρώ θετικό ότι στη δυτική κοινωνία ο ρόλος των φύλων επανεξετάζεται και επαναπροσδιορίζεται. Αρκεί να μη γίνει με όρους καταναλωτικούς (σσ. τα μοντέλα του μάρκετινγκ θεωρούν τις γυναίκες πιο επιρρεπείς και παρορμητικές καταναλώτριες, άρα "προωθούν" μια περισσότερο "θηλυκή" πλευρά του άντρα), αλλά με όρους αξιακούς.

 

Αγαπητέ @peleas ούτε και εγώ το νομίζω πως ο καπιταλισμός προωθεί το πατριαρχικό μοντέλο στην έμφυλη έκφραση του.

Επίσης κατανοώ τα όσα λέτε απόλυτα. Δεν έχω να πω κάτι επάνω σε αυτά πέρα από το ότι βοηθούν κατά κάποιο τρόπο στην συζήτηση εδώ.

Εκείνο που θέλω να καταστήσω σαφές είναι πως με αφορμή ένα κείμενο αρχικά και εν συνεχεία ένα δεύτερο προσπαθώ να ανοίξω μια συζήτηση. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι εγώ ο δημιουργός των δυο έως τώρα κειμένων που ανάρτησα και σε καμία περίπτωση δεν θα γίνω οπαδός κανενός κειμένου.

Εκείνο που προσωπικά βρήκα ως εξαιρετικά ενδιαφέρον στα δυο κείμενα είναι πως οι δημιουργοί τους πασχίζουν να ανοίξουν έναν διάλογο. Έναν διάλογο που σχετίζεται με τον φεμινισμό, με τις δομές εξουσίας, με το κοινωνικό «στίγμα» του σαδομαζοχιστή, με τον σεξισμό σε όλους τους χώρους, με την έμφυλη καταπίεση.

Πιστεύω πως είναι αναγκαίο να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση και εντός της bdsmικής κοινότητας για όλα αυτά και για πολλά ακόμα από τα όσα θίγονται στα παραπάνω κείμενα. Και αυτό γιατί η bdsmική κοινότητα δεν είναι το αποκλειστικό τσιφλίκι των Κυρίαρχων αρσενικών και των υποτακτικών θηλυκών που γυρνοβολάμε καθημερινά εδώ μέσα. Στην bdsmική κοινότητα υπάρχουν άνδρες υποτακτικοί, γυναίκες Κυρίαρχες, λεσβίες, gay, αμφισεξουαλικοί, trans, cross, κ. α. που ασκούν τον σαδομαζοχισμό και συνάπτουν σχέσεις Κ/υ ανεξάρτητα από την ταυτότητα του φύλου τους και τον σεξουαλικό τους αυτοπροσδιορισμό.

Μπορεί στο εδώ φόρουμ ή και σε αντίστοιχα που υπάρχουν, το κέντρο βάρος των θεμάτων και των συζητήσεων να αφορούν κυρίως τη δυναμική «Κυρίαρχου αρσενικού και υποτακτικού θηλυκού» αλλά αυτό όμως δεν σημαίνει πως μόνο η εδώ διαδικτυακή κοινότητα είναι το bdsm στην Ελλάδα. Υπάρχουν εκεί έξω χιλιάδες άλλοι άνθρωποι διαφορετικού σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού που ασχολούνται με τον σαδομαζοχισμό και σίγουρα και αυτοί ως κομμάτι του δικού μας κόσμου ανοίγουν θέματα που μας αφορούν όλους. Ένας εξ αυτών είναι και ο Patrick Califia.

Μπορεί να μην είναι ένα συνηθισμένο θέμα συζήτησης ο φεμινισμός και ο σαδομαζοχισμός, μπορεί τα παραπάνω κείμενα να φαντάζουν σε κάποιους ξένα ή δογματικά ή «περίεργα» αλλά τέτοιες συζητήσεις έχουν ανοίξει ήδη έξω από την μικρή μας κοινότητα σε ευρύτερη κλίμακα και προσπαθώ να την ανοίξω και εδώ.

Κατανοώ τις δυσκολίες μιας τέτοιας συζήτησης, κατανοώ πως πιθανών δεν αφορά και πολύ τους ενεργούς καθημερινούς χρήστες εδώ αλλά παράλληλα με αυτούς υπάρχουν χιλιάδες που διαβάζουν και πιθανών θα ήθελαν να συνδράμουν σε μια γόνιμη δημόσια συζήτηση.

Ως εκ τούτου αγαπητέ @peleas το ζητούμενο σε αυτό το θέμα δεν είναι να εκφράσουμε τυχόν αντιρρήσεις μας επάνω στα κείμενα ούτε να ψειρίσουμε για μια ακόμη φορά τον καπιταλισμό, αλλά να συνδράμουμε όσοι το επιθυμούμε θετικά, στο πως το bdsm μπορεί να εφαρμοστεί σε υγιή μη πατριαρχικά/ετερόνομα καταπιεστικά πλαίσια και το πως μπορεί το υποκείμενο να διαμορφώσει μια δημιουργική σχέση με τις αντίστοιχες ερωτικές επιθυμίες του.Και το πώς δηλώνουμε ξεκάθαρα και σε όλους τους τόνους ότι είμαστε εναντίον κάθε είδους σεξισμού, ομοφοβίας, ρατσισμού και εθνικισμού.

Αγαπητέ @Marqui ένας αποσπασματικός Ουμπέρτο Έκο μπορεί να πάει με όλα σαν την coca cola. Όπως επίσης και μια προφητεία του Γέροντα Παίσιου. Δεν συμφωνείτε;
Θα σας έλεγα λοιπόν πως θα ήταν καλύτερα εσείς να τοποθετηθείτε και να αφήσετε τον δύσμοιρο τον Ουμπέρτο Έκο να αναπαυθεί ήσυχος στον τάφο του.

Ευχαριστώ…

 

 

Αγαπητέ @Iagos ,

To ότι εστίασα στον καπιταλισμό δεν αποτελεί προσπάθεια να απαξιώσω την ουσία του θέματος ή να μεταφέρω σκόπιμα την προσοχή αλλού. Ήταν προιόν παρόρμησης.

Κατανοώ και συμμερίζομαι τις ανησυχίες σου σχετικά με την ανοιχτότητα (νεολογισμός) του bdsm στα φλέγοντα κοινωνικά προτάγματα της εποχής. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πλησιάζει κάποιος ένα θέμα. Είναι ζήτημα οπτικής γωνίας και ευρύτητας αντίληψης, όσο και προσωπικών προσδοκιών. Μου φαντάζει ελκυστική η προοπτική ενός χώρου εναλλακτικού ερωτισμού που θα αγκαλιάζει όλες τις ιδιαιτερότητες της ανθρώπινης έκφρασης με σοβαρότητα, σεβασμό και ευθύνη. Εύχομαι κάποτε οι συζητήσεις μας να περιστρέφονται γύρω από αυτό το ζητούμενο, αντί να αποτελούν σεναριακή πρόφαση για την επίδειξη του μεγέθους του Εγώ μας...