H έκθεση στο BDSM: Επιθυμία, ανάγκη ή κάτι άλλο;

Διάβαζα τις τελευταίες μέρες στο Twitter αρκετά tweets που ασχολούνταν με το ζευγάρι Mitch Gobel και Sally Mustang (αν κάποιος ενδιαφέρεται να ρίξει μια ματιά στο στόρι, ας δει εδώ).

Δεν έχει βέβαια κάποια ιδιαίτερη σημασία η ιστορία τους per se απλά με πήγε σε άλλες σκέψεις. Και κυρίως την εξής: στο BDSM η έκθεση, όχι απλά η γύμνια αλλά και τα shows, τα δημόσια play σε μικρότερες ή μεγαλύτερες, οι φωτογραφίες προσωπικών στιγμών ή το aftermath αυτών αλλά ακόμη και γλαφυρές λεπτομέρειες για τα sessions μεταξύ Ζ/ζευγών ή ομάδων, είναι κάτι αρκετά διαδεδομένο.

Αναρωτιόμουν αν αυτό είναι απλά επιθυμία κάποιων. Ή απόλαυση.

Ή μήπως και κάτι παραπάνω;

Τολμώ να πω ότι αρκετές φορές η έκθεση αυτή φτάνει στα όρια της υπερβολής. Και σκεφτόμουν αν τελικά η έκθεση είναι (για κάποιους; ) ανάγκη. Και τι εξυπηρετεί…

Ευχαριστώ  

 

Θα το πάω λίγο πιο πίσω από την έκθεση. Στις σαδομαζοχιστικές αλληλεπιδράσεις μου αντιλαμβάνομαι τον έτερο σαν έναν κενο καμβά ή ένα αντικείμενο διαθέσιμο και παραδομένο. Στο μυαλό μου δημιουργώ ένα πλάνο στο πώς θα το χρησιμοποιήσω για τέρψη και για ένα αισθητικό, κατά τα δικά μου κριτήρια, αποτέλεσμα. Όταν χτυπάω έχω στο νου μου τα σχέδια που θέλω να σχηματίσω, το ίδιο και με το κερί, το δέσιμο, ένα γεγονός που διαδραματίζεται με τελετουργικό τρόπο σ'ένα φυσικό περιβάλλον... Κάποια εκθέματα παραδίδονται στη θέα του κοινού ως απόρροια μιας διαδικασίας δημιουργίας πάνω στο αντικείμενο/καμβά.
Ωστόσο, μου είναι άβολο όλο αυτό πριν την επιλεγμένη υστερόχρονη έκθεση, να το διεξάγω μπροστά σε κοινό. Επιθυμώ δύο αλληλεπιδρώντες πόλους δίχως την παρεμβολή ενδιαμέσων.

 

Σχετικά πρόσφατα πέθανε ένας ζγουράφος (ζωγράφος, ντε) που είπε: "Εγώ είμαι Τέχνη".
Είχε εκθέσει, είχε εκτεθεί, είχε βιώσει, είχε προσφέρει...
Η λέξη-κλειδί είναι το "προσφέρει"...
Το "προσφέρω" κρίνεται από τση δέκτες (άσχετα με το πλήθος τους) και την ποιότητα και τα χαρακτηριστικά της αποδοχής τους.
Είναι αυτή η ποιότητα και τα χαρακτηριστικά που "υπαγορεύουν" το βιωματικό "Εγώ είμαι Τέχνη"...
Τα υπόλοιπα "βδσμικά" ή όχι, είναι for the far vineyards (για τα πέρα αμπέλια, ελληνιστί)...
Αυτά τα ολίγα..!

 

Θα ήθελα να σχολιάσω την ιστορία του άρθρου παράλληλα με την έκθεση στο bdsm.

Ένα λοιπόν "κανονικό" ζευγάρι, που απαρτίζεται από έναν άντρα και μία γυναίκα, οι οποίοι πληρούν τα κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα ομορφιάς και ζουν με έναν κοινωνικά αποδεκτό αλλά κατά τα άλλα εναλλακτικό τρόπο ζωής είναι κάτι που όπως λέει και στο άρθρο προβάλλεται μανιωδώς και με ζήλο από όλα τα ΜΜΕ κλπ.

Ένα άλλο όμως ζευγάρι, πραγματικά διαφορετικό, που δεν απαρτίζεται από τα συνήθη φύλα και τις συνήθεις σεξουαλικότητες και δυναμικές....προβάλλεται? Μάλλον όχι...

Άρα νομίζω ότι μία από τις έντονες ανάγκες των εντός χώρου ζευγαριών (και όχι μόνο) να μιλήσουν για τη ζωή τους, τις εμπειρίες τους και τις δραστηριότητές τους πηγάζει κυρίως από εκείνο το συναίσθημα "είμαστε και εμείς εδώ και έχουμε και εμείς πράγματα να πούμε".
Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί αλοίμονο αν το μόνο που βλέπουμε είναι αυτά τα out of the box but still within the box ζευγάρια που Disneyϊζουν ....

Προσωπικά πάντα απολαμβάνω να μοιράζομαι ιστορίες με άτομα του "χώρου" (εδώ τα " " επίτηδες) γιατί δεν είναι κάτι που μπορείς να κάνεις συχνά - δυστυχώς - και φυσικά μου αρέσει πολύ να ακούω / διαβάζω αντίστοιχα.

Παρόλαυτά, η υπερπροβολή δεν είναι κάτι που μου αρέσει εντός/εκτός χώρου, κυρίως για λόγους αισθητικής. Επίσης, όσο περισσότερο προβάλλεται κάτι, ίσως και τόσο να χάνει και την αξία του χρηστικά τουλάχιστον   Και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι εντός/εκτός και επί τα αυτά που είναι εθισμένοι με την εικόνα τους και την προβολή της. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι μία κατηγορία από μόνοι τους...

 

Πέρα από διάφορες (εσωτερικές) λειτουργίες που μπορεί να έχει μια τέτοια έκθεση εντός της δυναμικής του ζευγαριού, εξυπηρετεί και μια άλλη, εξωτερική: να βοηθήσει τα άτομα που πρωτομπαίνουν στο χώρο να καταλάβουν τί και πώς γίνεται. Τα ένστικτα από μόνα τους δεν εγγυούνται ούτε την επιτυχία, ούτε, πολύ περισσότερο, την ασφάλεια.

 

Πολύ ωραίο θεμα..νομίζω με έχει απασχολήσει αρκετά κατά καιρούς.. θα συμφωνήσω απόλυτα με @dark explorer .το όλο "παιχνίδι " θέλω και απαιτώ απο τον κύριο μου να γίνεται μόνο μεταξύ μας. Η παρουσια οποιουδήποτε άλλου /ης θα με αποσυντονιζε τραγικα εκείνη την στιγμή. Παρόλα αυτά τα σχετικά ντοκουμέντα (φωτογραφίες ) μπορώ πολύ εύκολα και με χαρά θα Ελεγα να τα εκθεσω δημοσια..
Που εξυπηρετεί άραγε όλο αυτό? Εμ ίσως σε επιθυμία εγωιστικής αυτοπροβολης?ίσως στην ανάγκη να δείξω το κορμί μου τα σημάδια που προκλήθηκαν και να πάρω την οποια "επιβράβευση " από άλλα μέλη, ίσως να θέλω να "αποδείξω " ότι είμαι στον χώρο και κάνω κι εγώ kinky stuff!! Ένας κυρίαρχος από την άλλη πιθανόν να έπαιρνε ευχαρίστηση από την έκθεση της υπό του εκ του ασφαλούς. μπορείτε να κοιτάξετε αλλά όχι ρεμαλια ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊΤΕ να αγγιξετε είναι δική μου!!!!!!

 

Το brat-σαμιαμίθι έχει προχωρήσει σε άλλο επίπεδο  

 

Με την έκθεση στο φως χάνονται οι αποχρώσεις της σκίασης και δεν δίνεται παρά ελάχιστη προσοχή στο πλαίσιο. Και όμως, αυτά είναι που έχουν να πουν κάτι και όχι οι αδρές γραμμές. Αν υπήρχε κεντρικό αντικείμενο προς έκθεση στο BDSM και αυτό το αντικείμενο ήταν πραγματικό και είχε την ιδιότητα να γίνεται αντιληπτό μέσα από την εικόνα ή από πάμπολλες εικόνες, τότε ο πυρήνας του BDSM θα ήταν το βανιλλοτίποτα - αν χρειαστεί αναπτύσσω αλλά πιστεύω ότι θα γίνω αντιληπτή με τη μία. Μα το χαρακτηριστικό των σχέσεων BDSM είναι ότι δεν υπάρχει αντικείμενο προς έκθεση, υπάρχει βιωματικότητα η οποία απλώνεται κατά βάθος σε συσχέτιση με το βάθος του άλλου ανθρώπου και όχι των θεατών.

Ταύτα φθέγξασα, υποστηρίζω ότι η έκθεση στο BDSM είναι ένα συχνά ευχάριστο καπρίτσιο, ένα good to have ή για άλλους, όπως για μένα, κάτι παντελώς αδιάφορο.

Χωρίς να παραβλέπω ότι πολλοί θέλουν να αποκτούν δημοσιότητα γενικώς, π.χ. να ποζάρουν με χρωματιστές μαντήλες σε χώρες εξωτικές για να δουν οι φίλες τους στο χωριό τις φωτό και να κόψουν φλέβες από τη ζήλια, και αυτή τη δουλειά μπορούν να την κάνουν ακόμα καλύτερα στο BDSM αν και με μικρότερο φιλοθεάμον κοινό - ό,τι μπορεί ο καθένας, τι να κάνουμε  

 

Άμα δεν αρέσω έτσι στον κύριο μου του δίνω και release να ουμε..!!!!

 

xD

Δεν έχεις μέλλον αν δεν έχεις tumblr.

 

Υπάρχει και εκείνο το κομμάτι της έκθεσης που είναι απόλυτα απελευθερωτικό... Σπας την ιδιώτευση και ανακοινώνεις το ποιός είσαι, ή το ποιοί είστε εκεί έξω... Μεγάλο βήμα το να βγαίνεις από την κρυψώνα... Α.

 

Το θέμα είναι τι θέλω να (επι)δείξω με τη δημόσια έκθεση.
Θέλω να "μιλήσω" για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα?
Θέλω να αυτοπροβληθώ μέσω του "σοκάρω, άρα υπάρχω"?

Άποψή μου είναι ότι το δικαίωμα στη διαφορετικότητα καθίσταται ισχυρότερο ως μήνυμα όταν συνοδεύεται από το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα.

Αν το θέμα είναι η αυτοπροβολή μου, τα σχόλια περιττεύουν...