H έκθεση στο BDSM: Επιθυμία, ανάγκη ή κάτι άλλο;

Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με την δημόσια προβολή διότι προσέχω πάντα να μην εκθέσω την αισθητική την δική μου πρώτα κι έπειτα των γύρο μου.
Σέβομαι την επιθυμία κάποιον που επιλέγουν να μείνουν στην αφάνεια κι έτσι περιμένω τον ανάλογο σεβασμό προς την επιλογή μου.
Εκνευρίζομαι απίστευτα με όλους όσους "κρύβονται" όχι από επιλογή αλλά από ταμπού.
Θεωρώ πως το BDSM αντιπροσωπεύει κυρίως άτομα απελευθερωμένα που αποδέχονται την διαφορετικότητα ακόμα κι όταν δεν την ασπάζονται τα ίδια...
Θα συμφωνήσω με τα λεγόμενα του peleas

 

Άλλο ιδιωτικότητα, που είναι το αναφαίρετο δικαίωμα να υπάρχει κανείς στη ζωή και στο χώρο του όπως επιθυμεί χωρίς αυτός ο χώρος να παραβιάζεται και να δημοσιοποιείται με οποιονδήποτε τρόπο χωρίς την άδεια μας, και άλλο η ιδιώτευση....

Άλλο η δημόσια έκθεση γενικώς με θετικά και αρνητικά πρόσημα και άλλο η δημοσιοποίηση των στοιχείων που κανείς επιθυμεί να δημοσιοποιήσει διότι δεν επιθυμεί να ζει κρυφά...

Η δημοσιοποίηση των στοιχείων που κανείς επιθυμεί για να ζει ελεύθερα όπως εκείνος/εκείνη επιθυμεί είναι μέρος του αυτοπροσδιορισμού και ως τέτοια είναι ιδιαίτερα σημαντικά και απελευθερωτικά...

Α.

 

Εξυπηρετει δυο πραγματα. Πρωτον γουσταρουμε να μας καμαρωνουνε για τις επιδοσεις μας   Δευτερον ικανοποιουμε το βιτσιο μας του διδασκαλου   Γιατι απλως ειναι μεγαλη η χαρη μας   Τι να κανουμε, να το κρυψουμε? οοοοοοοχιιιιιιιιιι  Προσωπικως ειμαι κατα των φωτο βιντεο δηλαδη οτιδηποτε σε κακα χερια μπορει να γινει οπλο...ωστε να μην αναγκαστουμε να του τα κοψουμε   Δεν θα αρνηθουμε το φετιχ επειδη εχει κινδυνο.. λαθος   αντιθετα θα το υποστηριξουμε μιας και το χουμε περνοντας καποια μετρα προστασιας, και εδω δηλαδη το μυστικο ειναι... επιλεκτικοτητα.

Δεν βλεπω επισης συνδεση βδσμ επιδειξιομανιας, το δευτερο το χουν πολλοι μη ελκουμενοι απο το σπορ. Δεν ειναι λιγες οι σελφι .... που κυκλοφορουν στο ιντερνετ, με τις λαμπαδες αναμμενες και κορδωμενες, πασχαλινες με τα ολα τους , καθως και οι περιποιημενοι καλοσχηματισμενοι κωλοι, βυζια μπλα μπλα μπλα  , αθλια κομματια σαρκας , λιγα....με μηδεν πνευματικοτητα , που τοσο πολυ καταδικαζουμε και δεν μας αρεσουν ....

 

Προσωπικά η φωτογράφηση μου άρεσε πολύ. Παρ 'όλα αυτά είμαι κατά της επιδειξιομανίας. Οι άνθρωποι που την αναζητούν μου δίνουν την εντύπωση ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα τους και αναζητούν την επιβεβαίωση. Τώρα πως θα μπορούσε αυτό να συνδεθεί με το BDSM γενικά δεν ξέρω. Το να επιδείξουν κάτι σαν ''ζευγάρι'' σε κάποιο event οκ αλλά γενικά στην καθημερινότητα μου φαίνεται υπερβολή.

 

μου αρέσει πολύ η δημόσια έκθεση.

είναι αναπόσπαστο τμήμα της προσωπικότητάς μου.

 

με ευχαριστεί πολύ πχ να τριγυρίζω με στρινγκ ανάμεσα σε κόσμο.
η να φαίνεται ότι έχω πιαστράκια στις ρώγες μου.
η να είια μία συνήθης διαδικασία το public έξω. χωρίς απολύτως καμμία ντροπή ή αναστολή.

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα με το "τι θέλω να (επι)δείξω"  
Ένα ερώτημα όμως είναι: αν το κάνω εντός της "κοινότητας" ποιο δικαίωμα στη διαφορετικότητα διεκδικώ; Ποιον σοκάρω;

Και από ταμπού να κρύβονται, δικό τους πρόβλημα, δεν τους κρίνω.  
Συμφωνώ βεβαίως ότι κι εγώ προτιμώ οι άνθρωποι να "κρύβονται" από επιλογή.
Κι εγώ τα όποια πράγματα δεν εκθέτω, δεν τα εκθέτω από επιλογή, όχι γιατί έχω κανένα ταμπού. Η αλήθεια είναι ότι έχω νιώσει πολύ βαθιά, στο θέμα του Έρωτα ειδικά το "μη δώτε το άγιον τοις κυσί". Πίστευα (όπως έχω γράψει και σε άλλο νήμα) ότι στο χώρο του ΒΔΣΜ θα έβρισκα ότνως ανοιχτόμυαλα άτομα, με τα οποία θα μπορούσα να συζητώ ελεύθερα τα πιο ιδιαίτερα και μύχια μου. Έκανα λάθος όμως.
Επίσης ένα άλλο λάθος τεράστιο που έκανα είναι ότι πίστευα ότι λόγω ακριβώς αυτής της ανοικτότητας δεν θα υπήρχε χώρος για χυδαιότητα.
Και όμως! Το μακράν πιο χυδαίο και φθηνιάρικο άτομο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου το γνώρισα μέσα στο χώρο. Και για να σπάμε λίγο και τα στερεότυπα, δεν είναι άνδρας. Είναι γυναίκα και μάλιστα που θέλει πολύ να το παίζει σικάτη κυρία...
Δεν πειράζει όμως  
Όσο ζω, μαθαίνω  
Και αυτό είναι κέρδος πάντα!
Οπότε είναι πια σημαντική επιλογή μου να κρατάω "κρυφά" κάποια πράγματα που θεωρώ σημαντικά.
Όσο μπορώ, γιατί έχει τύχει να πουν άλλοι τα δικά μου για μένα... Συμβαίνουν και αυτά   Πάλι πρόβλημα τους, εφόσον δεν έχω ταμπού, δεν με ακουμπάει αυτό που έκαναν.
Οπότε επιλογή η όποια προβολή για μένα όπως ορθά λες κορίτσι αλλά όχι ψυχαναγκασμός  

 

Συμφωνώ με αυτή την εκδοχή και ομολογώ δεν την είχα καθόλου στο νου μου σαν παράμετρο όταν έγραφα  
Και ευχαριστώ για την απάντηση  
Απλά είχα στο νου μου αυτό το "εσωτερικό" που λέτε κι εσείς, όχι το εξωτερικό.

 

Αναφερόμαστε σε δημόσια έκθεση, που σημαίνει χωρίς κανέναν έλεγχο στο ποιοι θα παρακολουθούν. Έκθεση τύπου "eyes wide shut" θεωρείται ιδιωτική.

 

Η αλήθεια είναι ότι η δημόσια έκθεση είναι κάτι αρκετά σπανιο.

Πρέπει να το έχεις μέσα σου... να είσαι λίγο της επιδειξης. Αλλιώς δε σου βγαινει.

Πχ τυχαίνει να φοράω λουράκι στο λαιμό όταν πάω σουπερμαρκετ. Και έχει τύχει να μην νοιάζεται κανεις. Αυτή είναι η αληθεια...

 

Η δημόσια έκθεση που μοιάζει σαν τη μύγα μέσα στο το γάλα με αφήνει παντελώς αδιάφορο.

Η δημόσια έκθεση ως ομολογία είναι κάτι που θεωρώ πως μου πηγαίνει πιο πολύ.

Δεν θα βάλω την στολή του bdsmίτη και θα δημοσιοποιήσω κατ αυτό τον τρόπο την ζωή μου.

Γιατί δεν είναι αυτή η ζωή μου.

Η ζωή μου έχει επικοινωνία, προσήλωση, κόπο, συγκέντρωση και ηδονισμό.

Όλα αυτά δεν είναι ποτέ δυνατόν να τα εκθέσει μια στολή ή ένα ύφος «κάπως»

Θα δημοσιοποιήσω, όταν μιλήσω με όποιον επιλέξω να το κάνω, για το πως ζω, πως περνώ, πως νιώθω. Και όχι τι κάνω και περισσότερο πως το κάνω.

Ο στόχος μου σε όποια περίπτωση δημόσιας έκθεσης είναι να πείσω τον κόσμο πως δεν είμαι άρρωστος ή έχω ένα κουσούρι αλλά πως είμαι ένας άνθρωπος που απλά έχει επιλέξει να ζει διαφορετικά.

Πιστεύω πως έτσι η κοινωνία σου δίνει περισσότερο χώρο για να υπάρξεις.

Όταν επικοινωνείς με κάποιον με σεβασμό τότε θα εισπράξεις και σεβασμό.

 

Η τοποθέτηση αυτή εκφράζει μια ολόκληρη στάση ζωής, όλων όσοι διεκδικούν όχι μόνο το δικαίωμα να είναι διαφορετικοί, αλλά το δικαίωμα να τους φέρονται ο άλλοι ισότιμα, παρά τη διαφορετικότητά τους. Γιατί όταν η κοινωνία βλέπει το διαφορετικό ως απειλή, η ευθύνη να πειστεί περί του αντιθέτου ανήκει πρωτίστως στον φορέα του διαφορετικού. Ο ίδιος οφείλει να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ στοχευμένου ακτιβισμού και επιδεικτικής πρόκλησης...