Τί είν΄αυτό που το λένε συναίνεση;

Από τον πρώτο καιρό που πλησίασα το BDSM (ή, έστω, με πλησίασε αυτό...) ακούω συνεχώς τη λέξη “συναίνεση” - consent. Φυσικά, η λέξη αυτή δεν εμφανίζεται μόνο σε αυτόν τον χώρο, αλλά διατρέχει όλες ίσως τις όψεις των διαπροσωπικών σχέσεων. Όλα, (δέον όπως) γίνονται από συναινούντες ενήλικες.

Σε αυτό το χώρο όμως, τίθεται στην Προκρούστεια κλίνη, αν μου επιτρέπετε το λογοπαίγνιο!

Καταλαβαίνω πώς ακριβώς υλοποιείται η συναίνεση σε μια “θεατρική” προσέγγιση του BDSM – όλα μπορούν να χαρτογραφηθούν όσον αφορά τους ρόλους. Υπάρχει σενάριο. Αλλά σε μια μη “θεατρική”;

Ξεπερνώ την τουλάχιστον ξεκάθαρη αν όχι και απλοϊκή άποψη των φεμινιστριών και των “αναρχικών”: σε έναν φαλλοκρατικό / καπιταλιστικό κόσμο το “θύμα” δεν προσφέρει συναίνεση, ακόμη κι αν νιώθει μια τέτοια αυταπάτη, γιατί δεν μπορεί ως “θύμα” να έχει επιλογή. Καθώς και όλη την σχετική μπουρδολογία για την γυναικεία συναίνεση φανερή ή κρυφή, που απαιτείται για τον βιασμό, κλπ. κλπ.

Ρωτώ την άποψη σας ειδικά για το BDSM: είναι η συναίνεση, εκφρασμένη ή άρρητη, μετρήσιμη; Όταν λες θέλω να με πονέσεις τόσο, υπάρχει το πονόμετρο; Τί γίνεται με την συναίνεση για ανατρέψιμες ή και μη ανατρέψιμες βλάβες; Αρκεί το safeword για να αποφύγουμε το σκόπελο; Είναι η συναίνεση ανακλητή; Τί γίνεται αν την άλλη μέρα αλλάξεις γνώμη; Αν αλλάξεις γνώμη την ίδια μέρα;

Είδα σε διάφορα threads απόψεις γαι το τί είναι νόμιμο και τί όχι, αν ένα συμβόλαιο μπορεί να είναι νόμιμο ή όχι, κλπ. Οπωσδήποτε η λέξη “σκλάβος” σε ένα συμβόλαιο ανάβει λαμπάκια σε συντάγματα, υποθηκοφύλακες και θεματοφύλακες, αλλά η γλώσσα επιτρέπει να ειπωθεί σχεδόν οτιδήποτε με ποικίλους τρόπους.

Νομίζω πως η μαγεία που προσπαθούμε να κρύψουμε πίσω από την λέξη “συναίνεση” είναι το ότι αφορά την προστασία και των δύο. Ο νομικός μας πολιτισμός τα έχει βρεί σκούρα στην έννοια της συναίνεσης (σκεφθείτε την δυσκολία ορισμού του βιασμού εντός γάμου) αν και πολλοί θεωρούν πως η συναίνεση είναι το τελευταίο όπλο που κρατά ο “σκλάβος” για την άμυνά του και την προσωπική του ακεραιότητα.

Ίσως όμως ένας “Αφέντης” για την άμυνά του θα έπρεπε να κρατά το ίδιο ή αντίστοιχο όπλο;

Θα ήθελα να φέρω στην προσοχή σας την περίπτωση People vs. Jovanovic (New York, 1999, 2000). Για όσους δεν την γνωρίζουν αν και πήρε μεγάλη έκταση στον χώρο την συνοψίζω εν τάχει: ο Jovanovic συνελήφθη αν και ισχυρίστηκε ότι με την συναίνεση της νεαρής, αλλά ενήλικης, συντρόφου του που γνώρισε ηλεκτρονικά είχαν βίαιες ερωτικές επαφές στον χώρο του BDSM. Για παράδειγμα, κατά τα λεγόμενά του, έλιωσε κερί στην κοιλιά της και πριν καν στεγνώσει άρχισε να της βάζει παγάκια. Κατά τα λεγόμενά του πάντα, η απόλαυση της ήταν μέγιστη και μόνον όταν μετά από μέρες εκείνη παρατήρησε ( ; ) τα σημάδια, που θα ήταν μόνιμα, εξανέστη και τον κατήγγειλε για σεξουαλική κακοποίηση.

Πρωτοδίκως, ο Jovanovic φορτώθηκε κάμποσα χρονάκια αλλά το Εφετείο του 2000 δέχτηκε να αναγνώσουν οι ένορκοι τα email της συντρόφου του όπου του περιέγραφε με απόλυτη λεπτομέρεια τί ακριβώς ήθελε να της κάνει με ένταση και πάθος αλλά και νηφαλιότητα που δεν στοιχειοθετούσε την περίπτωση του ακαταλόγιστου. Η όλη συμπεριφορά της στην δίκη επίσης δεν το στοιχειοθετούσε. Κάποιες από τις φράσεις του ηλεκτρονικού μηνύματος την _επόμενη μέρα_ έκριναν την υπόθεση: π.χ. "quite bruised mentally and physically, but never been so happy to be alive." Οι ένορκοι έκριναν ότι ο Jovanovic είναι αθώος, κατ΄ εφαρμογή της Αγγλοσαξωνικής παροιμίας “be careful what you wish for”. Έχοντας μείνει 20 μήνες μέσα αρνήθηκε την ικεσία της Εισαγγελείας να αποδεχτεί ενοχή χωρίς ποινή, μόνο και μόνο για να μην χαλάσει το record του Εισαγγελέα.

Να λοιπόν μια περίπτωση που η συναίνεση “εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη αρκετή”.

Σωστά;

Dream

ΥΓ 1. Αν κριθεί ότι το θέμα είναι εκτός φόρουμ παρακαλώ να μεταφερθεί – αναζήτησα χώρο για BDSM και Νόμος και δεν το βρήκα. Πάντως η συναίνεση είναι το θέμα μου.
ΥΓ 2. Ελπίζω μετά από αυτό να προσέχετε όλοι τί ζητάτε στα email σας ή τουλάχιστον να χρησιμοποιείτε tags όπως <fantasy> </fantasy>  
ΥΓ 3. H πολιτεία έχει ασκήσει αναίρεση κατά της αθωωτικής απόφασης.

 

DreamMaster υπάρχει thread δικό μου με τίτλο "Νόμος και BDSM" αλλά και εδώ μια χαρά και εντός θέματος πιστεύω ότι είναι. Θα απαντήσω στα ερωτήματα κάποια στιγμή αργότερα.

 

Το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον και αξίζει ν' αναλυθεί περαιτέρω. Λόγω έλλειψης χρόνου δεν θα επεκταθώ πολύ επί του παρόντος, τουλάχιστον. Στην περίπτωση του βιασμού δεν τίθεται ζήτημα, διότι από την ίδια την αντικειμενική του υπόσταση το έγκλημα αυτό προϋποθέτει έλλειψη συναίνεσης. Εξ' άλλου στην Ελλάδα τουλάχιστον χωρίς την βούληση του θύματος δεν είναι δυνατόν να ασκηθεί ποινική διώξη. Ο εξαναγκασμός λοιπόν σε συνουσία, σημαίνει στην πράξη ότι το θύμα δεν δέχεται την πράξη και συνεπώς δεν υφίσταται βιασμός ως αδίκημα.

Πέραν όμως του βιασμού, υπάρχουν και άλλες πράξεις και συμπεριφορές, που έστω και αν υπάρχει συναίνεση του "παθόντος" είναι δυνατόν να προκαλέσουν σ' αυτόν μόνιμες και σοβαρές βλάβες. Αναφέρω κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις: Εαν κάποιος βοηθήσει κάποιον άλλο να αυτοκτονήσει, μετά από επίμονες και αποδεδειγμένες παρακλήσεις του, χωρίς να έχει καμμία ανίατη ασθένεια, θα ήταν σωστό να μείνει ατιμώρητος? Εχει δικαίωμα η πολιτεία να μας αναγκάζει να φοράμε κράνη, ή ζώνη ασφαλείας εφ' όσον δεν τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια κανενός παρά μόνο η δική μας? Εν τέλει ποιός είναι ο ρόλος του κράτους σε μία συντεταγμένη πολιτεία, να σεβαστεί τα ατομικά δικαιώματα ή να αναλάβει αυθαιρετώντας ίσως ένα ρόλο "πάτρονα" με την καλή και την κακή έννοια ταυτόχρονα?

Η γνώμη μου είναι ότι κατά πρώτον θα πρέπει να αναζητάται ποιά είναι η αληθινή βούληση του θύματος κατά τον χρόνο της προσβολής. Σε αυτές τις υποθέσεις το "όχι" τις περισσότερες φορές σημαίνει "ναι, το θέλω", συνεπώς δεν μπορεί να είναι τυγάνουν την ίδια ποινική μεταχείριση και οι δύο περιπτώσεις. Κατά δεύτερον θα πρέπει να εξετάζεται το είδος και η βαρύτητα της προσβολής, σε περιπτώσεις δηλαδή που τίθεται σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα ή προκαλείται μόνιμη και ανήκεστος βλάβη, η συναίνεση του παθόντος απλώς θα πρέπει να υπολογίζεται ως ελαφρυντικός παράγοντας στην επιμέτρηση της ποινής. Στην τελευταία αυτή περίπτωση δεν νομίζω ότι είναι σωστό να δεχτούμε ότι η συναίνεση θα πρέπει να οδηγεί σε άρση του άδικου χαρακτήρα της πράξης, ή στην έλλειψη καταλογισμού. Εχω πολλές σκέψεις τις οποίες δυστυχώς δεν έχω χρόνο να παραθέσω.

 

Σε ένα site καποτε ειχα διαβασει για μια BDSM οργανωση sto San Fransisco αν θυμαμαι καλα, που χαρακτηριζοταν ως politico-criminal organization. Μου ειχε κανει εντυπωση ο χαρακτηρισμος αυτος και αναριωτομουν γιατι να δυσφημίζουν ετσι τους ιδιους τους τους εαυτούς. Στην πορεια διαβαζοντας την διακήρυξη του ιδρυτη της οργανωσης διαπιστωσα ότι ηταν περισσοτερο μια καταγγελια για το νομικο κενο που υπαρχει και αφήνει εκτεθειμένους οσους εξασκούν το bdsm απεναντι στον νομο.
Πιστευω πως υπαρχει ελλειψη γραπτου νομου που να προβλεπει την ανοχη το λιγοτερο απεναντι σε πρακτικες που φαινομενικα είναι παρανομες αλλα στην ουσια είναι μια βιαιη εκφραση ερωτισμου που ξεφεύγει απο τη νορμα του συνηθισμενου ποσου βιαιοτητας σε vanilla σχεσεις(παρολο που αμφισβητώ και αυτό οποτε βλεπω τα ποσοστα κακοποιησης γυναικων στις so called vanilla σχεσεις και φυσικα χωρις συναινεση) .
Ετσι λοιπον καταφευγουν οι practicioners στην ιδεα της συναινεσης για δυο λογους
α) Ηθικοι λογοι που είναι βεβαια προσωπικοι και διαφερουν από ατομο σε ατομο αλλα σε γενικες γραμμες συγκλινουν στην αρχη «μην κανεις κατι χωρις την συμφωνη γνωμη του αλλου » και ως ενδειξη στοιχειωδους σεβασμου στο ατομο με το οποιο σχετιζεσαι.
β) Σε σχεση με το θεμα του thread : ελλειψη νομικου γραπτου κειμενου που να εξασφαλίζει τις ιδιομορφιες μιας τετοιας σχεσης, αναγκαζει τους Κυριαρχους στο να καταφευγουν στην προφορικη συμφωνια με την υποτακτικη με σκοπο την οσο το δυνατο μεγαλυτερη προστασια τους από ενδεχομενο καταγγελιας τους στο νομο από την ιδια την υποτακτικη .
Η ιδεα της σκλαβιας δεν εχει πραγματικη βαση διοτι είναι νομικα είναι απαραδεκτη . Είναι μια εγκεφαλικη κατασταση που ανθυποβαλλει τους εμπλεκομενους σε μια δικη τους θεωρηση της πραγματικοτητας σε ένα θεωρητικο επιπεδο. Θεωρητικα και στην πιο 24/7 lifestlye σχεση αν η σκλαβα θελησει και καταγειλει τον Master για κακοποιηση τοτε ο Master μετατρεπεται σε 24/7 εγκλειστος σε σωφρονιστικο καταστημα. Και κατι ακομη: σε συνθηκες πραγματικης σκλαβιας η υποψηφια σκλαβα δεν ερωταται αλλα εξαναγκαζεται να γινει σκλαβα. Οποτε στις M/s σχεσεις υπαρχει ηδη ένα στοιχειο ελευθερης επιλογης που την διαφοροποιεί από την πραγματική.
Παρόλα αυτά το γεγονος παραμενει ένα: οι Κυριαρχοι όταν εφαρμοζουν πρακτικες σωματικης Κυριαρχιας είναι εκτεθειμενοι απεναντι στον νομο και σε περιπτωση καταγγελιας (κατά πασα πιθανοτητα από wannabe που δοκιμασε τα νερα και φοβηθηκε και όχι τοσο από συνειδητοποιημένες υποτακτικες) τα πραγματα είναι δυσκολα.
Στη περιπτωση καταγελλιας από οικείο προσωπο της υποτακτικης που δεν χαμπαριαζει από συναινεσεις και διαβεβαιωσεις πως ότι εγινε ηταν επιθυμητο φανταζομαι πως τα πραγματα δεν είναι ροδινα.
Πιστευω ότι οι υποτακτικες μπορουν να προστατευτουν με το φυγουν οποτε το νοιωσουν από την σχεση και σε περιπτωση session με χρηση safeword παρολο που δεν προστατευει παντα αν η επιλογη Κυριαρχου ηταν ατυχης (με λιγα λογια πραγματικου σαδιστη όχι ερωτικου σαδιστη). εκεινες παιρνουν το ρισκο του να πεσουν σε καποιον με τον οποιο θα κινδυνεψουν πραγματικα, Εμεις το ρισκο του να δεχτουμε μήνυση.
Υπο αυτην την εννοια φοβαμαι πως ο ιδρυτης της οργανωσης που προανεφερα ειχε δικιο για το χαρακτηρισμο politico – criminal και καλο θα ηταν να εχουμε Ολοι τα ματια μας ανοικτα διοτι μονο ο διασυρμος που θα προκυψει σε καποιον αν βγει παραεξω μια καταγγελια είναι αρκετος για να καταστραφει. Και νομιζω ότι αυτό είναι και ενας καλος λογος για μυστικοπάθεια σχετικα με το τι γινεται σε παρτυ , συναντησεις, sessions κλπ καθως και με τις ταυτοτητες των ατομων.

 

Αν και ίσως κινδυνεύω να ξεφύγω από το θέμα, η συναίνεση δεν καλύπτει τον θύτη. Υπάρχει ως δεδικασμένο η υπόθεση της δολοφονίας της οδοντιάτρου. Δεν θυμάμαι αρκετά στοιχεία όπως πότε έγινε, όνομα θύτη κλπ αλλά θυμάμαι ότι το θύμα αν και είχε αποδειχθεί ότι το ίδιο είχε ζήτησει από τον θύτη κατ` επανάληψη να το βοηθήσει να πεθάνει, ο θύτης καταδικάστηκε ως δολοφόνος...( Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο καημένος έπρεπε να αθωωθεί για λόγους βλακείας...Ήταν ένα πολύ ήσυχο ανθρωπάκι και φαινόταν να έχει IQ ραδικιού.)

 

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο, απλά πριν πω οποιαδήποτε άποψη θα ήθελα μία διευκρίνιση. Πώς ορίζεις τη "θεατρική" από τη "μη θεατρική" BDSM προσέγγιση?

 

Ευχαριστώ ήδη όλους για τα σχόλια, κάλυψαν αρκετά το νομικό κομμάτι, καταδεικνύοντας το πρόβλημα που υπάρχει εκεί. Ας μην μείνουμε όμως σε αυτό, το χρησιμοποίησα ως παράδειγμα για τα "όρια του ορισμού" της συναίνεσης.

Θα με ενδίεφερε πολύ η βιωματική άποψη για την συναίνεση, μιας που, εκ της θέσης μου, την έχω δει μόνο από την άποψη της ευθύνης που μου μεταθέτει η συναίνεση μιας γυναίκας. Είναι δύσκολο να πω στον νου μου "Σκάσε!" όταν με ρωτά: "Έχει καταλάβει αυτή ακριβώς τί πας να της κάνεις;"

Θεατρικό BDSM είναι αυτό που στηρίζεται στο "θέαμα".

Δύσκολο να το πω καλύτερα... Από τη μια μεριά υπάρχει ένα κομμάτι κόσμου που κάνει BDSM ως "θέαμα", με δερμάτινο στρινγκάκι VS και κολλάρο Prada, μέχρι αυτούς που παίζουν Κοκκινοσκουφίτσα ή γιατρό, με κλύσματα ή χωρίς. Χρησιμοποιώ την λέξη θέαμα με κάπως ευρεία έννοια εδώ, όπου μπορεί κάποιος να σε αγγίζει και να εξιτάρεσαι από την εικόνα αυτού του ανθρώπου να σε αγγίζει, και όχι ουσιαστικά από το ίδιο το άγγιγμα. Ίσως και χωρίς καν να τον βλέπεις να σε αγγίζει, αρκεί να σχηματίζεις την νοερή εικόνα...

Στην εποχή μας που όλα είναι θέαμα, πιο δύσκολο είναι να ξεχωρίσεις τους άλλους, τους βιωματικούς του BDSM. Ο πόνος είναι σίγουρα καλό κριτήριο, ελλείψει καλύτερου. Αλλά βέβαια υπάρχει και ο ψυχικός πόνος που είναι δύσκολο να τον διαγνώσεις.

---------------------

"Θα πούμε τα πράγματα όσο πιο απλά γίνεται, αλλά όχι απλούστερα"

Α. Αινσταιν

 

Σε ευχαριστώ για τη διευκρίνιση. Είναι ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου, απλώς προτίμησα να σε ρωτήσω για να είμαι 100% σίγουρος.
Κατ’ εμέ τα ερωτήματα που θέτεις δεν έχουν εύκολη απάντηση. Ο μόνος τρόπος που βρήκα να τα προσεγγίσω είναι η κουβέντα και οι ξεκάθαρες εξηγήσεις. Και τι εννοώ λέγοντας αυτά.
Η ΒDSM σχέση είναι εξ ορισμού συναινετική. Αν ένα από τα μέλη δώσει τέλος σε αυτή τη σχέση (ακόμα και στη διάρκεια ενός session), τότε παύει να ισχύει ή απλώς επανπροσδιορίζεται. Με αυτό προσπαθώ να απαντήσω στα ερωτήματά σου όσον αφορά το κατά πόσο η συναίνεση είναι ανακλητή ή όχι και τι συμβαίνει αν αυτό ισχύει την ίδια ή την επόμενη ημέρα.
Όσον αφορά το "πονόμετρο" και τις μόνιμες βλάβες, θεωρώ πως όσες προφυλάξεις κι αν πάρω, τόσο εγώ όσο και η sub μου, όσο προετοιμασμένος κι αν είμαι, όση εμπειρία κι αν έχω με το συγκεκριμένο άτομο και τις αντιδράσεις του, όσο καλός γνώστης κι αν είμαι του αντικειμένου, η πρόβλεψη του αποτελέσματος είναι σχεδόν χαοτική. Απλώς λέω πως είμαι τυχερός που δεν μου έχει τύχει ακόμα κάποια "στραβή". Αν ποτέ τύχει η στραβή, τότε ξεκινάει το πρόβλημα και ανάλογα με το μέγεθός του και την ψυχολογική του απήχηση μιλάμε για επίλυσή του ή όχι....
Όσον αφορά τώρα το safeword και το μετρήσιμο του πόνου -απ’ όσο ξέρω δεν έχει οριστεί κάποια κλίμακα πόνου- θεωρώ πως μια μεθοδική και χωρίς βιασύνη έρευνα των ορίων δίνει στο παιχνίδι και στη σχέση νόημα. Πριν συνεχίσω, θέλω να πω ότι αυτό που λέμε "όριο" ειναι πολύ γενικό και ιδιαίτερα δύσκολο να οριστεί. Τα όρια από τη φύση τους είναι δυσδιάκριτα και όταν μετακινηθούν έστω και ελάχιστα, είναι πολύ δύσκολο να προβλέψουμε τις αντιδράσεις - συνέπειές τους. Αυτό που μετράει -από τη μεριά της sub- είναι η θετική διάθεσή της να τα διευρύνει και να τα εξερευνήσει. Από τη μεριά του Dom, αυτό που μετράει ειναι η ικανότητά του να αφουγκράζεται τον άνθρωπο που έχει δίπλα του. Και λέγοντας αφουγκράζεται δεν εννοώ κάποια μαντική τέχνη, αλλά την ικανότητά του να επεξεργάζεται επιτυχώς λεκτικά ή μη ερεθίσματα. Αυτό μας κάνει να βαστάμε τον έλεγχο ακόμα και στην περίπτωση που το safeword έχει ξεχαστεί, ή πολύ απλά για να προλάβουμε τη χρήση του (καθώς θεωρώ ότι δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστο όταν συμβαίνει).
Συνοψίζοντας, σε θέματα τόσο δύσκολα να οριστούν, όπως ο πόνος και η συναίνεση, αυτό στο οποίο πρέπει να επενδύουμε είναι η ποιότητα της σχέσης.

Υστερ(ι)όγραφο: Για να προλάβω τυχόν αντιδράσεις, αναφέρω ότι το παραπάνω κείμενο καθρεφτίζει καθαρά προσωπικές απόψεις και βιώματα, και όχι θέσφατα.

 

Για μενα η συναινεση υπαρχει σε αμεση συναρτηση με την εμπιστοσυνη. Οταν εμπιστευτω την ψυχη μου σε Εκεινον τοτε εχει την απολυτη συναινεση μου γιατι ξερω (ή ετσι νομιζω) οτι ειμαι οτι πολυτιμοτερο Εχει και ποτε δε θα θελησει να μου κανει κακο. Αν κανει κακο σε μενα τοτε αυτοματως το Εχει κανει και στον εαυτο Του.

 

τιμανδρα δεν είναι πάντα τόσο απλό ούτε τόσο αυτόματο και δεν ισχύει πάντα.

δυστυχώς θα τολμούσα να προσθέσω

 

Θα ήθελα να υποβάλω μία ερώτηση σε όλους του DOMS, και άνευ παρεξηγήσεως. Η έλλειψη συναίνεσης από την πλευρά των SUBS, δεν έχετε την αίσθηση ότι σε πολλές περιπτώσεις αυξάνει την ευχαρίστηση? Φυσικά και είμαι αντίθετος με πράξεις που νομικά θα μπορούσαν να θεωρηθούν άδικες, αλλά η ιδέα ότι κάνεις κάποια πράγματα, παρά την θέληση τoυ άλλου, ότι τον εξαναγκάζεις να υποταχθεί στην δικιά σου θέληση, δεν επαυξάνει την απόλαυση? Αναφέρω την περίπτωση της υποταγμένης σκλάβας που θα εξαναγκαστεί να κάνει πράγματα τα οποία δεν της αρέσουν, ή θα την εκθέσουν, ή θα την ντροπιάσουν, και την περίπτωση ενός βανίλλα ατόμου που θα μυηθεί στον χώρο. Στην τελευταία αυτή περίπτωση θα πρέπει λογικά να υπάρχει μία προδιάθεση, οπότε τίθεται ζήτημα "επιγενόμενης" συναίνεσης, αρχική αντίθεση δηλαδή και μεταγενέστερη συναίνεση και αποδοχή (αυτό βέβαια πρέπει να το ξέρει ο dom και να υπάρχει κάποια μορφή "αόρατου" μηνύματος από την sub). Oλα αυτά ακούγονται παράλογα?

 

RE: RE: Τί είν΄αυτό που το λένε συναίνεση;

Εγώ θα συμφωνήσω με την timandra και την tender lilly, αναφορικά με το πως το εκλαμβάνω εγώ και πως λειτουργεί μέσα στη δική Μ/μας σχέση.

Από τη στιγμή έκρινα μετά από διάφορες διαδικασίες και αναλύσεις και tests, πως Αυτός είναι Ο Αφέντης στον Οποίο επιλέγω και εμπιστεύομαι να παραδοθώ, έδωσα και την συναίνεση μου να με Διαχειρίζεται όπως Εκείνος Αποφασίζει.

Στην πορεία, ιδιαίτερα στις αρχές, μέσα μου ξυπνούσαν διάφορες αντιδράσεις ενάντια σε κάποια πράγματα που έπρεπε να κάνω, αλλά δεν αναιρούσαν την συναίνεση μου, απλά τα συζητούσα μέσα στο πλαίσιο να Γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει μέσα μου, για να μπορεί να Δουλέψει καλύτερα με τις αντιδράσεις μου.
Ποτέ δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μου περνούσε καν απ΄το μιαλό η πιθανότητα να Του πω όχι αυτό δεν επιθυμώ να το κάνω. Ένιωθα πως δεν έχω τέτοιο δικαίωμα. Μπορούσα όμως να πω πως αυτό με δυσκολεύει και μου δημιουργεί κάποιες συγκεκριμένες αντιδράσεις, ή ξυπνά κάποιους φόβους, αλλά η συναίνεση στο να Κάνει ότι τελικά Επιθυμεί, όπως Ο Ίδιος το επιθυμεί ήταν πάντα δεδομένη, από τη στιγμή που έδωσα την αρχική συναίνεση να γίνω ιδιοκτησία Του, γνωρίζοντας πως βάση των εκτιμήσεων μου Είναι Ένας Αφέντης που εκτιμά και φροντίζει ότι Του Ανήκει.