Domination

σέβομαι την άποψη σου. Δεν την ενστερνίζομαι όμως. Όταν γυρίσω σπίτι ίσως επεκτείνω την σκέψη μου πάνω στη δική σου τοποθέτηση

 

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ την Κυριαρχία με την δική σου οπτική αν και πάντα είχα στο μυαλό μου τον Κυρίαρχο ως σαδιστή. Ομολογώ ότι με "ξύπνησες"απο το συννεφάκι μου και με έκανες να αναλογιστώ διάφορα.
Λοιπόν.. Έστω ότι ο Κυρίαρχος είναι ένα εγωκεντρικό καθίκι με σαδιστικές τάσεις που το μόνο που θέλει είναι να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του. Όπου υπάρχει δράση όμως υπάρχει και αντίδραση. Με την ίδια λογική το Υποτακτικό άτομο είναι ένα εγωκεντρικό καθίκι επίσης, που εκμεταλεύεται την αδυναμία του Κυρίαρχου-σαδιστή προς όφελος του..δηλαδή τον μαζοχισμό.
Ουσιαστικά καταλαβαίνω ότι μιλας για μια σχέση-αλληλεπίδραση κοινών συμφερόντων και σαρκικής ικανοποίησης χωρίς κανένα συναίσθημα;

 

Ω... πάλι στα κυριαρχικά υ θα πάει η συζήτηση...

Πόσο πρωτότυπο  

 

Αυτό είναι μία παλιά σκέψη που αναζωπυρώθηκε από την αναφορά στον Γκάντι, έτσι όπως έγινε εδώ, μισοϋποτιμητικά, σχεδόν χλευαστικά.
Δεν με θίγει η απαξίωση του Γκάντι, ωστόσο έχει ενδιαφέρον η παρομοίωση.
Επειδή λοιπόν όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, δεν βλέπω τον λόγο να είναι ίδιοι όλοι οι κυρίαρχοι.
Το ότι κάποιος απορρίπτει τις απόψεις, τις ιδέες και τα κίνητρα των ''ομοίων'' του, δεν προσδίδει μεγαλύτερο κύρος στις δικές του απόψεις.
Η αναγωγή σας με βρίσκει να διαφωνώ απόλυτα.
Και όχι, σ΄αυτό θα συμφωνήσω μαζί σας, δεν είναι όλοι οι κυρίαρχοι Γκάντι, φωτισμένοι άνθρωποι και πνευματικοί καθοδηγητές, φυσικά.
Αλλά δεν είναι και όλοι μακιαβελικά, εγωϊστικά καθάρματα,άνιωθες ενεργειακές ρουφήχτρες σαδιστικών απολαύσεων, όπως δηλώνετε, ανεξάρτητα από το αν τους λατρεύουν οι υποτακτικοί ή όχι.
Προφανώς, η προσωπική σας θεώρηση περί σαδισμού και κυριαρχίας σας ωθεί να δηλώνετε κάτι τέτοιο, η ισοπέδωση όμως κατ΄εμέ είναι, ρεαλιστικά μιλώντας, παντελώς άτοπη.
Και είτε το θέλουμε, είτε όχι, η προσωπική μας ηθική υπάρχει, ακόμη και την στιγμή της ύστατης ξεφτίλας, του χειρότερου βασανιστηρίου, του πλέον αφόρητου πόνου και καθορίζει τις επιλογές και τα όριά μας.
Οι λοιπές ψυχαναλυτικού τύπου γενικεύσεις έχουν ενδιαφέρον ως αντιλήψεις ή βιώματα, είναι ιντριγκαριστικές σαν σκέψεις και τις διάβασα με προσοχή, αλλά ως εκεί.
Όταν εμπλέκονται σαδισμός και κυριαρχία, κάποια από τις δύο ιδιότητες τελικά υπερισχύει, είτε βάσει ψυχικών προτεραιοτήτων, είτε βάσει αξιακών περιορισμών.
Σαφώς και η προσωπική ηθική παίζει ρόλο και σ΄αυτήν την επιλογή, όπως και σε όλες τις επιλογές που κάνει ένας άνθρωπος.
Η ίδια πράξη, το ίδιο βασανιστήριο, από δύο διαφορετικούς ανθρώπους, μπορεί να έχει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα, καθώς υπάρχει το πριν και το μετά που διαχωρίζουν την πρόθεση, την διαχείριση και την συναισθητική αποκρυστάλλωση της.

 

Οι ποιότητες των ανθρώπων είναι ένα καλειδοσκόπιο που κυμαίνεται από τον απόλυτο φιλοτομαρισμό μέχρι τον απόλυτο αλτρουισμό της αυτοθυσίας. Δε βλέπω το λόγο οι κυρίαρχοι να ξεφεύγουν από τον κανόνα. Η κυριαρχία είναι διαχείριση εξουσίας. Δεν εμπεριέχει ηθικές προσταγές και αξιολογικές κρίσεις, ούτε καν εγχειρίδιο χρήσης. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στις βδσμικες πρακτικές, γιατί αυτές από μόνες τους δεν προσημαίνουν θετικά ή αρνητικά την κυριαρχία.

Οι κυρίαρχοι που αναφέρουν οι αγαπητοί @DeSade και @brenda είναι δύο μόνον από τους αμέτρητους τύπους κυριάρχων που ενδημούν στον πλανήτη.

 

Με αφορμή τα παραπάνω, ένα σχόλιο άνευ θείου και φωσφόρου...
Ο Κυρίαρχος, και χεστήκαμε για τον κυρίαρχο και για τον όποιο προσδιορισμό υιοθετεί κάποιος για πάρτη του ή τού αποδίδουν άλλοι, ο άρθρωπας λοιπόν ως οντότητα, ΔΕΝ είναι προϊόν στο ράφι, στο στιλ "ευτούνο το μπλεδάκι θέλω, με τις ρίγες"...
ΔΕΝ είναι ένας τύπος με κάποια χαρακτηριστικά a la carte...
Κανείς δεν είναι έτσι, ούτε καν για την διευκόλυνση της κουβέντας.
ΔΕΝ είναι ο ίδιος κυρίαρχος/άνθρωπος με κάθε άτομο που οσμώνεται...
Φυσικά και έχει, όπως καθένας, τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που πιθανόν να αναγνωρίζονται ως τέτοια, αλλά ο τρόπος που θα λειτουργήσει με οποιοδήποτε άλλο άτομο, είναι συνάρτηση του εαυτού του και του άλλου ατόμου.
Το pattern λειτουργίας του μπορεί να φαίνεται σε κάποιους ανυποψίαστους το ίδιο, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να γίνεται ουσιαστικά αντιληπτό από ανθρώπους που δεν τον γνωρίζουν τουλάχιστον πολύ καλά.
Στην προκειμένη περίπτωση ο κυρίαρχος, και ο κάθε κυρίαρχος εμφορείται/κουβαλάει μια συγκεκριμένη ιδιότητα: την προσαρμογή (και αυτό δεν είναι κάτι που φαίνεται ξάστερα).
Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται/φαίνεται τα κυρίαρχα άτομα είναι εξαιρετικά προσαρμοστικά επί της ουσίας.
Υπάρχουν πολύ ειδικά σημάδια για να αναγνωρίσει κάποιο "πορπατημένο" παιδί, έναν/μια κυρίαρχο/η.
Το τι φαίνεται ή γίνεται αντιληπτό ή το τι "πουλάνε"/επικοινωνούν ανά περίπτωση εξυπηρετεί συνειδητά το όποιο ζητούμενό τους την κάθε φορά και ανά καθεμιά περίπτωση.
Η δε διαβόητη "διαχείριση" λειτουργεί και συντελείται με τρόπους που σπανιότατα είναι αντιληπτοί από το υποτακτικό μέλος της σχέσης και όταν από λάθος χειρισμούς/συμπεριφορά του κάτι "ξεφεύγει", επαναπροσδιορίζεται συντομότατα. (Φυσικά και οι κυρίαρχοι κάνουν λάθη, πολλά λάθη θα ήταν πιο σωστό, διότι ενεργούν. Και αυτό είναι που τους κάνει αυτό που είναι και σπανιότατα επίσης θα γίνουν γνωστά/αντιληπτά, είπαμε είναι εξαιρετικά προσαρμοστικοί). Το τι βλέπουν οι άλλοι δεν τον πολυαπασχολεί. Σαφές..?
Κυρίαρχος είναι ο άρθρωπας, δεν είναι χαρεμιτζής, πασάς, γραψαρχίδας, ψυχάκιας, μονοσήμαντος, κακομαθημένος, κολλημένος, εξουσιαστής bas classe, ευκολἀκιας, τεμπέλης, αναίσθητος, αγενής, σκατόψυχος, τσιγγούνης, ακατάδεκτος, αγνώμων, ξεχασιάρης, άκαμπτος, οσφυοκάμπτης και σπουδαρχίδης (η αντίληψη των λέξεων at your own risk)...
Αν κάτι σας λέει πως είναι έτσι υπάρχουν δυο τινά: Ή σας έχει στο ξεπαρεού ή είστε χαζούλικα και θα χαθείτε στη λήθη του...
Πολλά είπα, μού φαίνεται, αλλά τεσπά...

 

Εγώ προσωπικά δεν αναφέρθηκα σε κανέναν ''τύπο'' κυρίαρχου, διατύπωσα απλά τις ενστάσεις μου, ως προς τα χαρακτηριστικά που αποδόθηκαν συλλήβδην σε όλους ανεξαιρέτως.
Να μην τα ξαναλέμε για την ανθρώπινη εντροπία, τα έχουμε πει πολλές φορές, φυσικά και υπάρχει εξαίσια ποικιλομορφία μεταξύ των κυρίαρχων, η ιδιότητα αυτή δεν τους ομογενοποιεί αναγκαστικά επουδενί, όμως.
Εγώ απλά ανέφερα ως παράγοντα διαφοροποίησης την εκάστοτε προσωπική ηθική, η οποία κατ΄εμέ υφίσταται, ανεξαρτήτως στάτους, ιδιότητας ή ρόλου.
Να μην μπερδεύουμε την κοινωνική ηθική με την προσωπική ηθική, για να μπορούμε να συνεννοηθούμε, αλλιώς συζητάμε για διαφορετικά πράγματα. Θεωρώ ότι είναι απλό και αυτονόητο.

 

Σε πολλά συμφωνώ μαζί σου, σε άλλα τόσα διαφωνώ. Τώρα, θα μου πεις, άφησες στο εσώρουχο σου περιττώματα αν συμφωνώ ή διαφωνώ και καλά θα έκανες.
Μόνο δυο απορίες μην μου τις λύνεις. Πως γίνεται απ' τη μια : ΔΕΝ είναι ένας τύπος με κάποια χαρακτηριστικά a la carte...Κανείς δεν είναι έτσι, ούτε καν για την διευκόλυνση της κουβέντας.
Και απ' την άλλη : Κυρίαρχος είναι ο άρθρωπας, δεν είναι χαρεμιτζής, πασάς, γραψαρχίδας, ψυχάκιας, μονοσήμαντος, κακομαθημένος, κολλημένος, εξουσιαστής bas classe, ευκολἀκιας, τεμπέλης, αναίσθητος, αγενής, σκατόψυχος, τσιγγούνης, ακατάδεκτος, αγνώμων, ξεχασιάρης, άκαμπτος, οσφυοκάμπτης και σπουδαρχίδης (η αντίληψη των λέξεων at your own risk)...

Δηλαδή αν: ΔΕΝ είναι προϊόν στο ράφι, στο στιλ "ευτούνο το μπλεδάκι θέλω, με τις ρίγες"...Μήπως είναι πρασινάκι με πουά? Λέω εγώ με το φτωχό μυαλό μου, γιατί απ' τα λόγια σου, αυτό κατάλαβα. Ότι δεν είναι Γιάννης, αλλά Γιαννάκης.
Βέβαια, τίποτε δεν αποκλείει, να κατάλαβα λάθος.

Και δεύτερη απορία, που επίσης δεν θα ήθελα να μου λύσεις, είναι εκείνη του που θα ήταν γραμμένο ότι ο/η Κυρίαρχος/η, θα ήταν πάντα και σώνει και καλά ευπροσάρμοστος/η και ποτέ "μονοκόμματος/η".
Τώρα, ότι δεν θα του/της έβγαζαν όλοι/ες τα ίδια πράγματα/γούστα/ορέξεις, εκεί πάω πάσο. Παίζει και κάποιος/α Κ, που και που να ήθελε να προσαρμοστεί σε κείνον/η το υ του/της, χωρίς να κάνει πίσω στο παραμικρό?
Και αν δεν του/της "έδενε" το γλυκό, όπως το γούσταρε, να την έκανε μ' αλαφρά?

Εν κατακλείδι, ο/η Κ δεν είναι, αλλά είναι στο τέλος. Άρα, μ' άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε ( μην φρικάρεις, έτσι το έγραψα, γιατί κάνει chicε, δώσε βάση στο ε χαχα    )

 

Για το διατροφολόγο συμφωνώ απόλυτα... Αν διάλεγα ποτέ διατροφολόγο θα ήθελα ακριβώς αυτό που λες... Ως Κ πάντως, το να φτιάχνω το οτιδήποτε στα μέτρα του υ χωρίς να το πιέζω και να έχω αποτέλεσμα χωρίς να το ζορίζω θα Με ξενέρωνε απολύτως... Μιλάω καθαρά για Εμένα ως Κ και δη σαδιστικό... Οι υπόλοιποι/ες Κ κάνουν αυτό που καταλαβαίνουν, όπως το καταλαβαίνουν και σύμφωνα με τις δικές Τους επιθυμίες... Α.

 

εγω μια φορά για διατροφολόγο -διαιτολόγο μιλησα
την αποψη μου για το Κ την λέω στο αρχικό ποστ

 

@Tenebra_Silente

Να εξηγηθώ πάραυτα...
Εννοώ πως αυτό που αντιλαμβανόμαστε ή φαίνεται δεν έχει σώνει και καλά μικρή ή μεγαλύτερη σχέση με αυτό που είναι και λειτουργεί.
Πα να πεί, άλλο τα φαινόμενα/αντιλαμβανόμενα χαρακτηριστικά που αποδίδονται/αποδίδουμε ως χαρακτηρισμοί και άλλο οι εγγενείς ιδιότητες ενός ατόμου.
Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωπες, ακόμα και οι πιο πορπατημένοι χαρακτηρίζουμε λάθος άλλους άρθρωπες, λίγο ή περισσότερο.
(Το "εξ ιδίων τα αλλότρια" που λέμε, διάβαζε με τις συνήθειές μας, προσωπικά τις έχω τελείως χε...ες και τις δικές μου και των άλλωνε)...
Το αν υπάρχει κάτι κοινό στην αντίληψή μας για ένα άτομο, προσωπικά το θεωρώ κοινωνικά αναγκαίο κακό ή κοινωνικό ευκολάκι στο πλαίσιο της κοινωνικής όσμωσης και εξαιρετικά χρήσιμο στα (όποια) "δικαστήρια" ως εργαλείο, και ως εκεί.
Με λίγα λόγια "το μπλεδάκι στο ράφι" χρειάζεται και πρέπει να ξέρει κάποιος πολύ καλά τι είναι και από πού και πώς κρατάει η σκούφια του, μπορεί να είναι ένα κακό μερσεριζέ εμπριμέ μπορεί και ζόρικο κασμίρι ή μετάξι ευγενέστατο. Που στα μάτια του αδαούς/άσχετου δεν έχει και πολύ διαφορά από κάποιο συνθετικό μαλλινάκι ή ρεγιόν της Dupont.
Αναφέρομαι λοιπόν στα χαρακτηριστικά που πηγάζουν από την εγγενή ιδιότητα της προσαρμοστικότητας, ως βασικού στοιχείου ποιοτικής επιβίωσης και λειτουργίας του είδους ...kyriarchus-kyriarchus.
Αν δεν υπάρχει αυτή η ιδιότητα και στη θέση της υπήρχε φερειπείν το αντίθετό της, ας πούμε μονολιθικότητα, τα αρνητικά χαρακτηριστικά θα είχαν άλλο σημαινόμενο, εξ ου και το "η αντίληψη των λέξεων at your own risk".
Η προσαρμοστικότητα, για μένα, είναι αυτή που είναι σύμφυτη του κυρίαρχου, διγιότι είναι αυτή που του επιτρέπει να μην λειτουργεί απαξιωτικά και για τον εαυτό του και σε σχέση με τους άλλους, μεταξύ των οποίων και των επιλογών του στο πεδίο των ακολούθων (διάβαζε υποτακτικών) και το πλαίσιο που ορίζει να λειτουργήσει μαζί τους.
Είναι αυτή που διακρίνει (αν και πολύ δύσκολα, ας το παραδεχτούμε) τις αυθεντικά κυρίαρχες προσωπικότητες από τις φαινομενικά τέτοιες, όξω από στερότυπα (νάτα και τα στερεότυπα)...

ΥΓ 1: Εύκολα συνάγετται από τα παραπάνω η βασική ιδιότητα των ακολούθων/υποτακτικών (φυσικά και δεν θα επεκταθώ).
ΥΓ 2: Μεγάλο το ερώτημα "αν δεν νογάς, καυλώνεις"..? (προσοχή στο νογάς).