Distinguish between... Vol.1: Σαδισμός & Κακία

Το καλό όπως το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος ως ατομικότητα ενσωματωμένη στον κοινωνικό ιστό είναι ταυτόσημο με το ωφέλιμο,το πρακτικό,το εποικοδομητικό.Κάθε τι που δεν είναι ωφέλιμο,που δεν βοηθά στην πρακτική της εξέλιξης του όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνεται, χαρακτηρίζεται ως κακό και ενδεχομένως άσχημο.Η καλοσύνη δεν αποδίδεται ως τέτοια απο αυτόν που την δέχεται αλλά κυρίως από αυτόν που την παρέχει και ο οποίος έχει χρήσει εαυτόν ως καλό βάσει της προσωπικής του αξιολόγησης και καμία σχέση δεν έχει με τον αλτρουισμό.Πολιτισμικά καλός θεωρείται ο ευγενής με την κοινωνική ερμηνεία του όρου.Οτι αντιβαίνει την αξιολογική κρίση του (αυτο)χαρακτηριζόμενου καλού ως ωφέλιμο αξιολογείται ως κακό και επιβεβαιώνεται από τον άλλο που διαφοροποιείται από την δική του αξιολογική κρίση δίνοντας το ανάλογο έρεισμα.

Ο προερχόμενος εκ της σεξουαλικότητας σαδισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η διεφθαρμένη έκφραση των ευγενέστερων ενστίκτων.
Οι χειρότερες διαστροφές γεννιούνται από την διαφθορά των ευγενέστερων ενστίκτων,Peter Sedgwick.
Είναι ο τρόπος ή ένας μεταξύ άλλων για την ερωτική πρωτίστως έκφραση του σαδιστή απέναντι στο αντικείμενο του πόθου του,για αυτό και ψάχνει κάποιον που να μην είναι μόνο μαζοχιστής αλλά να πληρεί συνολικά τα κριτήρια του όσον αφορά την επιλογή του ως σύντροφο-σκλάβο.Πιθανώς όσο πιο σκληρός είναι ο έχοντας ως αφετηρία την σεξουαλικότητα σαδισμός τόσο πιο ευαίσθητο και καλοσυνάτο είναι το άτομο που τον φέρει.

Υψιστη μορφή ωφέλειας άρα συνεπαγόμενης καλοσύνης στην κοινωνία της σκληρότητας είναι η τιμωρία,μία επί του πρακτέου σκληρή πράξη η οποία δεν αποκαθιστά αυτό που χάθηκε αλλά αποδίδει (ηθική) δικαιοσύνη,άρα είναι μία καλή έλλογη πράξη η οποία αποδίδεται ως τέτοια από αυτόν που την παρέχει,είτε μεμονωμένα,είτε μέσω των αρχών της δικαιοσύνης και της εξουσίας.Χωρίς την αποτύπωση της σκληρότητας δεν υπάρχει ανθρώπινη γιορτή,η τιμωρία είναι μία γιορτή των πολιτισμένων.

Ο σαδiσμός δεν διαφέρει ως πρακτική από αυτό το μοντέλο τιμωρίας αφού αυτό που τιμωρεί κατ' ουσίαν είναι η αμαρτία,δηλαδή η ηδονή(οδύνη).Σε τιμωρώ γιατί δεν ανταποκρίθηκες επαρκώς στην ικανοποίησή μου όπως εγώ την ορίζω.Αποδίδω ηθική δικαιοσύνη,σε σωφρονίζω,σε μαθαίνω να συμμορφώνεσαι στις επιθυμίες μου,δηλαδή να μου είσαι ωφέλιμος,χρήσιμος και πρακτικός ακριβώς όπως υποτίθεται ότι επιτάσσουν οι κοινωνικές ηθικές αξίες στους αστούς.

Ο άνθρωπος έχοντας ως βάση της ιδιοσυγκρασίας του την εχθρότητα,έχει μάθει να απωθεί από την μνήμη του τα κακά που έχουν συμβεί στον ίδιο αλλά φροντίζει να θυμάται και να κρατάει τα κακά που κάνουν οι άλλοι.Αν μου κάνεις εννέα καλά και ένα κακό αυτό που θα κρατήσω από εσένα πρωτίστως στην μνήμη μου και την λίστα της κρίσης μου για σένα είναι το κακό,το μη ωφέλιμο για μένα.Εχοντας αυτό ως πρώτο θα σε αξιολογήσω και θα σου φερθώ ανάλογα.Οπως λέει και το παλαιό ρητό,when i am right no one remembers,when i am wrong no one forgets.

 

Απάντηση: Distinguish between... Vol.1: Σαδισμός & Κακία

Η κακία εμπεριέχει τον θυμό, την εκδίκηση την διάθεση να προκληθεί πολλές φορές καταστροφή.
Η κακία συμπορεύεται με την ηθική χαλάρωση του ατόμου γενικότερα.
Ο κακός δεν έχει αναστολές και τα κριτήρια του είναι πέρα και πάνω απ την ηθική.
Δεν συμπορεύται ποτέ με την έννοια της συλλογικότητας και έχει μια στρεβλή αντίληψη για την ατομικότητα εφόσον δεν κατανανοεί την μοναδικότητα του ατόμου μέσα στον κοινωνικό ιστό.
Ο σαδιστής σίγουρα δεν είναι τίποτα απ τα παραπάνω.
Αυτό αν θεωρήσουμε πως ο σαδισμός είναι μια ερωτική ''παρέκλιση'' ή συμπερίφορα.
Δεν αντιλαμβάνεται τον ερωτικό του σύντροφο ως ανταγωνιστή που πρέπει να τον βλάψει και να αναδειχτεί μέσα απ την πτώση του.
Υπάρχει μέσα απ τον μαζοχισμό αντλεί ευχαρίστηση και ταυτόχρονα προσφέρει ευχαρίστηση.Είναι ένα αρμονικό δίπολο.
Αν προσπάθησουμε να δούμε την σχέση του σαδισμού με το κακό γιατί να μην δούμε και την σχέση του μαζοχισμού με το καλό;
Φαντάζομαι πως δεν γίνεται.
Ως εκ τούτου το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι αν σε κάποιες μορφές έκφρασης του σαδισμού εμπεριέχεται η διάθεση να προκληθεί κάτι κακό.

 

Τι εννοούμε με την λέξη σαδιστής; Γιατί ο σαδισμός έχει πολλές διαβαθμήσεις. Διαβαθμήσεις που ξεκινάνε από τον απλά βιτσιόζο και φτάνουν στην ψυχασθένεια.

Για ποιο σαδισμό μιλάμε;

Τυπικά σαδιστής είναι αυτός που ευχαριστιέται από τον πόνο/φόβο του αντικειμένου του (κάποιο ζωντανό πλάσμα για το οποίο ο σαδιστής μπορεί να έχει αίσθηση του πόνου/φόβου του.) Και δεν είναι καθόλου απαραίτητο να υπάρχει σεξουαλική διέγερση.

Για κάποιο φίλο/φίλη που σχολίασε παραπάνω για τον βασανισμό ενός ζώου: Ναι, είναι σαδιστική πράξη και αυτός που το έκανε -εφ'όσον το έκανε για δική του ευχαρίστηση και όχι για να προκαλέσει το κοινό αίσθμημα- είναι σαδιστής.

Όσο για τους "κακούς"... όλοι οι σαδιστές από μια διαβάθμηση και πάνω είναι κακοί άνθρωποι - τουλάχιστον σύμφωνα με την αντίληψη του μέσου ατόμου για την έννοια "κακός άνθρωπος".

 

Τουλάχιστον οι σαδιστές δεν είναι αδιάφοροι για τον πόνο που προκαλούν.

~Natalie Barney

 

το παραπληρωματικό της κακίας είναι η καλοσύνη και του σαδισμού. ο μαζοχισμός! Χα!

 

Όπως για να κινηθούμε αυτόνομα, έχουμε ανάγκη από δυο πόδια ( ή από υποκατάστατα τους ). Έτσι και η σκέψη και αντίληψη μας, έχει ανάγκη από δίπολα αναφορικά με τα πάντα.
Κάποιες φορές τα δίπολα είναι μονάχα η βάση, πάνω στην οποία ν' απλωθούν οι διακλαδώσεις.
Άλλες φορές είναι το μοναδικό μας σταυροδρόμι.
Εγώ δεν θα πω τίποτε με "φίλτρο" την ηθική.
Γιατί και αυτή μέσα στην όποια αντικειμενικότητα της έχει από αρκετές έως πάρα πολλές γκρίζες ζώνες και βρίσκεται πάντα σ' άρρηκτη σύνδεση με τον φορέα της.
Θα πω τις μπούρδες μου για ν' ανοίξω τις δυο "πόρτες" ( κακία και σαδισμός ) χρησιμοποιώντας σαν αντικλείδι την χρησιμότητα.
Κακός είναι εκείνος που αφαιρεί/αμαυρώνει/καταστρέφει/μειώνει ένα οποιοδήποτε "αγαθό" θ' ανήκε σε κάποιον άλλο.
Γνωρίζοντας/νιώθοντας ( δηλαδή συνειδητά ή ασυνείδητα ) ότι πιθανότατα απ' την όποια "άδικη" του πράξη δεν θα είχε κανένα όφελος.
Αλλά θα προκαλούσε μόνο βλάβη ( ή θα δυσχέραινε ) στο ( το ) όφελος του θύματος του.
Ο σαδιστής έχει σαν πρωταρχικό αν όχι μοναδικό σκοπό την ικανοποίηση του, δεν νιώθει απλά, αλλά γνωρίζει.
Αμαυρώνει/μειώνει/αφαιρεί, δεν καταστρέφει όμως, η όποια βλάβη προξενεί, θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι ποτέ ανεπανόρθωτη.
Ότι όσο και να φέρεται ακόμη και με αρκετή σκληρότητα, ίσως και με περισσό ένστικτο, δεν κλείνει ποτέ τα μάτια στο φως της λογικής, προσπαθεί, να μην ξεχνά ποτέ τον αυτοέλεγχο.
Αποσκοπεί σ' ένα όφελος, δεν σπαταλάει τον πόνο ή την οδύνη που προξενεί στο "θύμα".
Στον σαδιστή κάτι "γυρίζει στην τσέπη" απ΄την πράξη του.

Τεσπα, ίσως και να έγραψα σοφιστείες και πιθανότατα για τους/τις υπέρμαχους/ες της ηθικής, να ήταν και κατάπτυστα αυτά μου τα λόγια.
Ένα είναι σίγουρο, πολλές διδαχές είναι πάνω κάτω κοινές για όλους/ες μας. Δεν τις επεξεργαζόμαστε όμως όλοι/ες με τον ίδιο τρόπο.
Ούτ' εξάγουμε όλοι/ες τα ίδια συμπεράσματα/ζωμό.
Ως προς την διάρκεια/εξακολούθηση/χρονική συγκυρία σαν έναν εκ των διαχωριστικών παραγόντων ανάμεσα στον σαδισμό και στην κακία.
Που χρησιμοποίησαν σαν βάση του σκεπτικού τους κάποιοι/ες εκ των συνδαιτυμόνων.
Για μένα ήταν μια νέα κι ενδιαφέρουσα παράμετρος για σκέψη.

Κλείνοντας, αφήνω μια "βουβή" ερώτηση και όποιος θέλει, δίνει μια εξίσου βουβή απάντηση στον εαυτό του/της.
Ονειρευόμαστε όλοι/ες σε φάσμα "υπερύθρων" ?  

Υ.Γ.

Δεν κάνω διαχωρισμό ανάμεσα στον σεξουαλικό σαδιστή και τον σαδιστή εκτός σεξουαλικού πλαισίου.
Σίγουρα υπάρχουν και κοινοί τόποι, όπως υπάρχουν και διαφορές ανάμεσα στις δυο φιγούρες.
Αλλά δεν νομίζω ότι ενδιαφερόμαστε για την φιγούρα του μη σεξουαλικού σαδιστή εδώ.

Και ούτε χρειάζεται να πω εγώ, ότι εκείνος που δρα εκτός συναίνεσης, που δεν σταματάει ούτε όταν του το ζητούν επιτακτικά ( καλύτερα να μην έφτανε καν σε κείνο το σημείο ).
Δεν είναι ούτε σεξουαλικός σαδιστής, ούτε απλά κακός.
Αλλά τουλάχιστον ηλίθιος ( για να μην χρησιμοποιήσω χειρότερο χαρακτηρισμό ) και ίσως και για τα σίδερα.

 

Η κακία αναζητά υποκείμενο ωςαποδέκτη.
Ο σαδισμός αντικειμενικοποιεί το υποκείμενο προς χρήση του κι απόλαυσή του.

 

http://variety.com/2014/film/market...o-shock-audiences-with-rape-scene-1201297110/
Μια ταινιούλα με μερικές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.
Η γυναίκα που διαπίστωσε ότι την εξίταρε ερωτικά να βλέπει τον σύντροφό της να κλαίει. Στην αρχή έγινε τυχαία, μετά όμως το προκαλούσε η ίδια, κάνοντάς τον να πονέσει πραγματικά, μέσα από επώδυνες μνήμες, κάνοντάς τον να πιστέψει ότι χάθηκε ο σκύλος του κλπ. Φυσικά, ακόμη και η ίδια αναρωτιέται, αν είναι κακός άνθρωπος που αντλεί ικανοποίηση από κάτι που πονάει τον άλλον πραγματικά και βαθιά.
Και φυσικά το αναφέρω, αναφορικά με όλα τα σαδιστικά που αναφέρθηκαν σ΄αυτό το νήμα, είναι κακός άνθρωπος αυτός που νοιάζεται πρωτίστως για την δική του ικανοποίηση -με όποιον τρόπο αυτή επιτυγχάνεται-, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα, ή αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες των πράξεών του πάνω στους ανθρώπους?
Μήπως είναι πάθηση? Κάτι σαν τον αυτισμό? Αναπόδραστη? Από μία φύση που έτσι επέλεξε?
Ή είναι επιλογή?
Αυτό νομίζω ότι ''ποινικοποιούμε'' τελικά, την πρόθεση, ίσως γι αυτό ο Φρόυντ, ονόμασε ''σαδισμό'' και έβαλε αρνητικό πρόσημο στην λέξη.
Γιατί το εξέτασε από αυτήν την σκοπιά, την ιατρική, ανθρωποκεντρικά.
Αν ήταν κοινωνιολόγος, θα της είχε δώσει ενδεχομένως μία άλλη χροιά, φιλόσοφος, ομοίως,κοκ.
Είναι θέμα θεώρησης. Σε ποιο αξιακό σύστημα μέσα το βάζεις και με τι το συγκρίνεις.
Μπορούν να εξαχθούν εντελώς αλληλοσυγκρουόμενα καίτοι λογικά συμπεράσματα.
Κι εγώ μέσα μου, δεν το έχω ξεκαθαρίσει πλήρως. Αλλά αφού δεν μπορώ να συγχωρήσω τον βιαστή, τον κακοποιητή και τον παιδεραστή, φαντάζομαι ότι δεν μπορώ να συγχωρήσω ούτε τον σαδιστή, όταν αυτός προβάλλει το πάθος του πάνω από τις έννοιες της δικής μου ηθικής, με δικαιολογία την ''φύση του''.
Συγνώμη, αλλά ο μόνος τρόπος να εκτονωθεί αυτή η ανάγκη μη καταχρηστικά, είναι η συναίνεση.
Αν δεν υπάρχει συναίνεση στην σκληρότητα, στον πόνο, τότε μπορώ εγώ, δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα, να το χαρακτηρίσω κακία, και απανθρωπιά και πέρα από τα όρια της δικής μου ανοχής. Επιλέγω να μην το χαρακτηρίζω αρρώστεια, καθώς δεν περνάει με καμία αγωγή, ακόμη και ο χημικός ευνουχισμός είναι καταστολή, δεν είναι θεραπεία. Ο νοήμων άνθρωπος οφείλει να σκέφτεται τις επιπτώσεις των πράξεών του πάνω στους άλλους. Αλλιώς θα ζούσαμε μόνοι μας, όχι σε συμβιωτικές κοινωνίες...

 

Δεν εχω προλαβει να διαβασω τα προηγούμενα, αλλα Ίσως βοηθήσει (ελπιζω η μη ανάγνωση των προηγουμενων να μη με κανει να κινουμαι σε άλλο μήκος κυματος):

https://www.ted.com/talks/philip_zimbardo_on_the_psychology_of_evil

(Ο εν λογω κυριος είναι από τους μεγαλυτερους κοινωνικους ψυχολογους της εποχης, γνωστος από το πειραμα του Στανφορντ με τους ρολους φυλακισμενων - δεσμοφυλάκων, πολυσυζητημενο)

Υπαρχει και το εξαιρετικό, συναφές με το θέμα βιβλίο του (απο τα ελάχιστα σχετικά)
The Lucifer Effect: Understanding How Good People Turn Evil

καθώς και σχςετικό site:
http://www.lucifereffect.com/

 

Όταν θα σταματήσουμε να θεωρούμε κομμάτια της φύσης μας απορριπτέα, όταν αποδεχτούμε ότι είμαστε ΚΑΙ κακοί, ίσως μπορέσομε να εξημερώσουμε το θηρίο που λέγεται άνθρωπος...

 

Η αρνηση ειναι πανισχυρος μηχανισμος αμυνας, οποτε δεν ειναι πολυ αισιοδοξα τα πραγματα...
Το να προβαλλουμε τα απορριπτεα μας κομματια στους αλλους και το να δαιμοονοποιουμε κατασκευαζοντας το "Κακο", ειναι σαφως βολικοτερο και πιο ξεκουραστο.
Ασε που λιθοβολωντας το, ενισχυουμε και την αυτοεκτιμηση μας…

 

Δεν θεωρώ την κακία συναίσθημα ενσωματωμένο στην ανθρώπινη προσωπικότητα ή ψυχή. Δεν διαθέτω την επιστημονική κατ
αρτιση μα μέσω της -αγαπημένης μου - παρατήρησης των ανθρώπων, καταλήγω στο συμπέρασμα πως είναι μια διαταραχή της προσωπικότητας, ένα μη ελεγχόμενο συναίσθημα του αξιολύπητα συμπλεγματικού ανθρώπου. Και ως τέτοια "ασθένεια" την αντιμετωπίζω όταν διασταυρωνόμαστε.

Νομίζω πως "θεραπεύεται." Είμσι πολύ αισιόδοξη για τους σνθρώπους