Distinguish between... Vol.1: Σαδισμός & Κακία

Μου έδωσες μια υπέροχη πάσα.
Η μανιχαιστική αντιμετώπιση του κόσμου (Καλό - Κακό) μας εξυπηρετεί σε πρώτη ανάγνωση. "Ο κακός εαυτός μου δεν είναι δικός μου. Δεν είμαι εγώ. Είναι οι ενδοβολές του περιβάλλοντος, η mala education". Ξου, λοιπόν. Εθελοτυφλώ, απωθώ, απορρίπτω. Το τίμημα όμως (δεύτερη ανάγνωση) είναι προφανές: Διχάζομαι. O κάθε διχασμός οδηγεί σε εμφύλιο. Αποτέλεσμα, εσωτερική ταραχή, συγκρούσεις.

Αγαπημένη @lexy , η έννοια του καλού και του κακού δεν υπάρχει στη φύση. Είναι ανθρώπινο ιδεολόγημα, που κατέληξε σε αυτοπαγίδευση. Χωρίζοντας τα πάντα γύρω μου σε καλό-κακό, άρρωστο-υγιές, μπαίνω στο παιχνίδι των διαχωρισμών. Μην ξεχνάς ότι ο καρκίνος δεν είναι παρά υγιή μέχρι πρότινος κύτταρα, που ξαφνικά θεώρησαν τον οργανισμό που τα φιλοξενεί ως εχθρικό περιβάλλον και στράφηκαν εναντίον του.

Το κακό υπάρχει για να μας μάθει να εκτιμάμε το καλό. Αν το δούμε ως διαλεκτική του σύμπαντος και όχι ως παθογένεια, θα απεστιάσουμε από αυτά που μας χωρίζουν και θα εστιάσουμε σε αυτά που μας ενώνουν...

 

Αν το καλό και το κακό είναι ιδεολογήματα , ανύπαρκτα στη φύση, τότε πως εκτιμάμε το ανύπαρκτο καλό εφευρίσκοντας το ανύπαρκτο κακό;

 

Η κακία , κατά την άποψη μου, δεν ειναι τίποτε άλλο απο πυκνό άγχος.

 

Πάμε μακριά, αμόρ. Υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις γι αυτό. Μπορούμε να πούμε απλουστευτικά ότι, όπως το Ον δημιούργησε τον Κόσμο για να αυτογνωριστεί, ο άνθρωπος δημιούργησε τις έννοιες του καλού και του κακού για να απαντήσει στο μεγάλο "γιατί" της ύπαρξης...

Κοινώς, για να έχει νόημα η ελευθερία επιλογής, πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο επιλογές...

 

Αχ πάλι σε μαμά και θάνατο καταλήγουμε. Δεν μπορώ!

(Έχω συνεδρία την επόμενη εβδομάδα, θα τον λιώσω )

 

Μακάρι να έχεις δίκιο. Υποψιάζομαι όμως ότι η κακία είναι σαν την μαλακία και την βλακεία. Ανίκητη.
Απλά μερικοί, επιλέγουμε να τις προσπερνάμε και να μην προσπαθούμε να τις νικήσουμε. Τους κάνουμε ντρίμπλα δηλαδή... 

 

Φυσικά, γιατί δεν έχει ενδοιασμούς.  

 

Ο σαδισμός είναι μια πολύ συγκεκριμένη ψυχική ιδιότητα. Η κακία από την άλλη μια πάρα πολύ θολή ηθική ποιότητα. Η σχέση που έχουν αυτά τα δύο είναι ανάλογη με τη σχέση που έχουν τα πρωτόνια με τον πληθωρισμό: καμία απλώς.

 

Η κακια μαλλον είναι στη φυση μας.
Το Γιν και Γιανγκ, η "Σκια" του Καρλ Γιουνγκ, ο κος Χαιντ, το id του Φροιντ που ανατυχθηκε άσχημα
Η ηθική την καταδικάζει για να μην επικρατησει στην κοινωνια το δίκαιο του ισχυρότερου/πιο αδιστακτου

Ο σαδισμος είναι αλλη ιστορία. Παντως όχι εργοστασιακος εξοπλισμος.

 

Παν μέτρον άριστον? Ή άχρηστον? Ιδού η απορία...  

 

Η ζωή είναι πολύ ρευστή κι εμεις εύπλαστοι, με πυξίδα καρουζελ και GPS που κατευθυνει "στην επομενη προκατάληψη στριψτε αριστερα"
Οπότε καλυτερα με μέτρο το μέτρο που κρίνει αν παν μετρον ειναι άχρηστον η΄αριστον  

 

Πιστεύω ότι η μόνη διαφορά έγκειται στην χρονολογική προέλευση των λέξεων. Το " κακό " είναι έννοια συνυφασμένη με τον μεσαίωνα (χριστιανικό πρότυπο, καλό - κακό κτλ) ενώ ο σαδισμος είναι όρος της νεότερης εποχής. Η σημασία τους ωστόσο παραμένει η ίδια