Σαδομαζοχισμός πέρα και πρίν το BDSM

"Σας ξαναρωτώ:είμαστε μήπως κύριοι των γούστων μας;
Δεν οφείλουμε να υποκύπτουμε στις ορέξεις που μας έχει δώσει η φύση,
όπως το περήφανο κεφάλι της βαλανιδιάς λυγίζει στη μανία της θύελλας;
Αν η φύση προσβαλλόταν από αυτά τα γούστα,δεν θα μας τα ενέπνεε.
Είναι αδύνατον να μας έχει δώσει ένα συναίσθημα φτιαγμένο για να την προσβάλλει.
Και με την ίδια απόλυτη βεβαιότητα μπορούμε να αφεθούμε στα πάθη μας,όποια κι αν είναι,όσο βίαια κι αν είναι,
σίγουροι ότι κάθε ατυχής αντίκτυπος τους ανήκει αναπόφευκτα
στα σχέδια της φύσης,τής οποίας δεν είμαστε παρά άβουλα όργανα.
Και τι μας αφορούν οι επιπτώσεις;
Οταν κάνεις κάτι και θέλεις να το χαρείς,δεν τίθεται ζήτημα επιπτώσεων."

Μarquis de Sade,Justine ou les Malheurs de la vertu


Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων απορρίπτει μετά βδελυγμίας την παραπάνω ρήση του θείου μαρκήσιου.
Κάποιοι, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος την ενστερνίζονται ως επί το πλείστον(το περί άβουλων οργάνων φαλτσάρει κομμάτι), με την υποσημείωση πως απο εκεί και μετά εναπόκειται στο προσωπικό αξιακό σύστημα του καθενός να θέσει τα όρια και να χαράξει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο φαντασιακό ή το επιθυμητό και το πρακτέον.

Κατά την άποψη μου η ενοχή δεν μπορεί και δεν πρέπει να υφίσταται κατά κανέναν τρόπο σε ό,τι αφορά στην φαντασίωση και την επιθυμία, παρά μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με την πράξη.
Στην σκοτεινή και μυστηριώδη λίμνη των φαντασιώσεων μέσα μας, λέω πως μπορούμε να βουτάμε ψαχουλεύοντας άνετα και απροβλημάτιστα.Το αν και τι θα βγάλουμε από εκεί, είναι άλλη ιστορία.

Ισχυρίζομαι πως ο καθαρός, πρωτογενής σαδομαζοχισμός δεν έχει και δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τη συναίνεση.

Αυτή ανήκει στην κοινωνική σύμβαση του δυτικού κόσμου που εφευρέθηκε και ονομάστηκε BDSM στα μέσα του πρoηγούμενου αιώνα, προκειμένου να βρεθεί ένας ουμανιστικός τρόπος να απολαμβάνεται ο σαδομαζοχισμός, ενώ πρακτικές, ήθη και έθιμα που παραπέμπουν ευθέως σε αυτόν, υπάρχουν καταγεγραμμένα στην ιστορία πολλών λαών ανά την υφήλιο.

 

@Stalker

Ω, ναι! Ισχύει αυτό που γράφεις για τον σαδομαζοχισμό, δεν αγαπάει τη συναίνεση. Ο σαδομαζοχισμός αυτό. Ο σαδομαζοχιστής του 20ου αι. συνήθως δυτικός αστός, προτιμά όσο μπορεί τη βολή των συμβολισμών. Να μην κουράζεται, να μην εκτίθεται, να μην κινδυνεύει. Έτσι η συναίνεση γίνεται ένα σαδομαζοχιστικό παίγνιο και αυτή, μια άκρως αιςθητική κατίσχυση της λογικής στο ένστικτο. Που μπορεί να λέει "τρέχα να φύγεις" ή "κόψε κομματάκια".

 

Καλό θα ήταν, στις αναγνώσεις μας που έχουν να κάνουν με τον De Sade να έχουμε υπόψην μας ότι όταν έγραφε αυτά, προσπαθούσε να ξεχειλώσει τα όρια μίας πολύ καταπιεστικής κοινωνίας προκειμένου να συμπεριλάβει έστω και λίγες νέες ιδέες και πρακτικές κλπ. Έσπρωχνε τα όρια στο χιλιόμετρο για να μπορέσει να καθιερώσει έστω και το 1 μέτρο παραπάνω.
Δεν νομίζω ότι μπορούμε να μεταφέρουμε αυτούσια τα λεγόμενά του στα σημερινά δεδομένα με βάση το γεγονός ότι η κοινωνία που ζούμε είναι ήδη πολύ πιο ελαστική από την τότε.

Αυτά προς το παρόν, πολύ ενδιαφέρον θέμα. Ίσως επανέρθω.

 

Ο παχιός μαρκήσιος έλεγε αυτά που έλεγε τον 18ο αιώνα στο πλαίσιο της νοησικρατίας της εποχής.
Οι πρακτικές του παχιού μαρκήσιου ήταν άμεσα συνυφασμένες με αυτό που βίωνε στη περίοδο που ζούσε και δρούσε.
Θα έλεγα όμως πως αποτελούσαν φυσική συνέπεια της φιλοσοφικής του κοινωνικής θεώρησης, η οποία αν και εν πολλοίς παρξηγημένη, δεν είναι αδιάφορη, κάθε άλλο!

Και βέβαια υπάρχουν καταγεγραμμένες (και υποψιαζόμαστε βάσιμα πως υπήρχαν, όπου δεν έχουν σωθεί γραπτές μαρτυρίες) πρακτικές άμεσα σχετιζόμενες με τον σαδομαζοχισμό σε κάθε κοινωνία και πολιτισμό.
Ως πρακτικές ενσωματώθηκαν μέσω τελετουργιών, όχι απαραίτητα με θρησκευτική χροιά ή μανδύα, κυρίως σε τελετές μύησης, ενηλικίωσης, κοινωνικής ή ομαδικής ένταξης / αποδοχής κλπ. (Πολύς κόσμος θεωρεί την τελετουργία άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό που λέγεται θρησκεία, εντελώς λανθασμένη αντίληψη).
Ο σκοπός της τελετουργίας ήταν καθαρά εκπαιδευτικός, υπό την έννοια πως το βίωμα μπορεί να ενισχύσει το κίνητρο, άρα η αντιμετώπιση του όποιου κινδύνου μπορεί να είναι αποτελεσματικότερη.

Όταν εξέλιπαν αυτές οι εκπαιδευτικές ανάγκες παρέμειναν ως πολιτισμικές μνήμες, συνήθως με αφορμή κάποια εορτή ή έθιμο, ή εντάχθηκαν σε διάφορες εκπαιδευτικές διαδικασίες και αυτό έγινε στην συντριπτική πλειονότητα των κοινωνιών ως φυσική συνέπεια της αντίληψης της συνειδητότητας του είδους μας. Οι δυτικοί με τον (μαλακισμένο κατά τα γνωστά τρόπο τους) οι άλλοι αλλιώς, καλύτερα ή χειρότερα, αδιάφορο.

Το ζητούμενο δεν έχει να κάνει με τους Δυτικούς, τους έτσι και τους αλλιώς, αλλά με την συνειδητότητα των εμπλεκομένων στο πεδίο σε συνάρτηση με το πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο ζουν.
Δεδομένου πως οι εμπλεκόμενοι διατηρούν την τάση, για τους όποιους λόγους -δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ, τους δημιουργεί δυο βαρύτατες υποχρεώσεις: Να είναι καλά με τον εαυτό τους και να συμμαζεύουν, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, τους ελλειμματικούς στην συνειδητότητα του θέματος.

Με λίγα λόγια, κιαρατάδες και ζημιωμένοι, θα έλεγε κάποιος, ακριβώς όπως ισχύει σε οτιδήποτε λειτουργεί στα όρια του ορίζοντα της κοινωνικής βιοχλαπάτσας. Ήγουν παλιοκατάσταση (διγιότι πάντα με το φιλέτο ψωνίζεις και κόκκαλο)...

Λέω εγώ...

 

Ο δυτικός αστός -όνομα και πράμα- (ακόμα και ο εν δυνάμει), γαμεί και δέρνει, δεν έχει τέτοια θέματα, εν αντιθέσει με τον δυτικό κλασομπανιέρα ή τσιρλιπιπή, που ουδεμία σχέση έχει με του βιρίκουκου. N' est ce pas?

 

Γενικά νομίζω ότι ο σαδομαζοχισμός στην κοινωνία μας είναι πολύ πιο διαδεδομένος από ότι το BDSM. Ποιός δεν έχει δει άπειρα παραδείγματα στη δουλειά του, στην εκπαίδευση, στο στρατό, στις φιλικές σχέσεις κλπ; Και εκεί βέβαια περιορίζεται από ένα πλαίσιο (το όποιο πλαίσιο κάθε φορά). Και στα καθ' ημας όμως, ενώ η συναίνεση είναι απαραίτητη, οι δυο πόλοι τείνουν συνεχώς να υπερβούν τα συμφωνηθέντα, έστω για μια στιγμή, πριν έρθει η συναίνεση στη νέα θέση.

Δεν το βλέεεεπω, δεν το βλέεεεεπω  

 

''O άνθρωπος είναι ένα ον που ποτέ δεν θα μπορέσει να είναι αντικείμενο δίκαιης επιδοκιμασίας όσο δεν είναι ανεξάρτητος. Πρέπει να συμβουλεύεται την δική του λογική, να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα και συνειδητά να προσαρμόζει τις ιδέες του περί ορθότητας...είναι απαραίτητο κάθε άνθρωπος να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να στηρίζεται στην δική του κατανόηση''

Enquiry concerning Political Justice and its influence on Modern Morals and Manners-William Dowin 1756-1836

O ίδιος ο Ντε Σαντ έκανε μία πολιτική δήλωση αντιστρέφοντας τον σύγχρονό του Ρουσώ και την άποψή του ότι όλα είναι καλά και αποτελούν έργο του Θεού. Κατέθεσε με σαφήνεια την άποψή του αυτή στο παρακάτω απόσπασμα από την Juliette:

''Λέω: υπάρχει ένας Θεός, ένα χέρι που δημιούργησε αυτό που βλέπω, αλλά (το δημιούργησε) για το κακό.
Δεν ευχαριστιέται παρά μόνο για το κακό.
Το κακό είναι η ουσία του.
Το κακό είναι απαραίτητο για την φαύλη οργάνωση του λυπηρού σύμπαντος.
Ο Θεός είναι πολύ εκδικητικός, κακός, άδικος.
Το κακό είναι αιώνιο.
Βάσει του κακού δημιούργησε τον κόσμο, το κακό είναι που συγκρατεί τον κόσμο.
Το κακό είναι μία μη δημιουργημένη ηθική ύπαρξη.
Αιώνια, όχι φθαρτή.
Προϋπήρχε του κόσμου, αποτελούσε την τερατώδη ύπαρξη, που μπορούσε να δημιουργήσει έναν κόσμο εξίσου παράξενο''.

Ο θείος Μαρκήσιος το λοιπόν, θεωρούσε συνεπώς, ότι η ανθρώπινη φύση εκφράζεται πληρέστερα και με απόλυτη ελευθερία μόνο μέσα στο κακό, του κακού που αποτελούσε την βάση της δημιουργίας. Κάποιους από μας, μάς έχει απασχολήσει κατά καιρούς αυτή η τοποθέτηση.

Όπως λέγαμε και μ΄έναν φίλο το μεσημέρι, διάβασέ τον τον Ντε Σαντ και μετά κατάρριπτέ τον, άμα δεν τον γουστάρεις, βγες και ακύρωσέ τον, αποκύρηξέ τον, κάντον ότι θες, αλλά προς Θεού (χαχαχααχαχα), διάβασέ τον πρώτα τον καργιόλη (συγχωρέστε μας την ασέβεια, ο Μαρκί δεν νομίζω να είχε θέμα με τον χαρακτηρισμό).

Δεν μπορώ να υϊοθετήσω τίποτα αυτούσιο. Ζούμε σε διαφορετικές εποχές, με εντελώς διαφορετικές συνθήκες, δεν με αφορά, όχι μόνο χωροχρονικά, αλλά ούτε σαν βασική αντίληψη, εγώ βάζω στο παιχνίδι πολύ και το καλό, οπότε βαδίζω σε άλλο μονοπάτι. Μέσα απ΄αυτόν όμως, έμαθα αλήθειες. Για την ζωή, για τους ανθρώπους, για τις σχέσεις, για τις παρορμήσεις, για τον εαυτό μου τελικά. Και είχα και την τύχη να μπορώ να τα διαβάσω σε μικρή ηλικία -μιας και απαγορευόταν η πώληση σε ανήλικους, πού να τολμούσαμε να πάμε στο βιβλιοπωλείο της γυναίκας του φιλολόγου μας να το ζητήσουμε, ήταν αιτία κοινωνικού στιγματισμού-, καθώς αφύλαχτα έμπαιναν στην οικογενειακή βιβλιοθήκη και μπορούσε να τα διαβάσει όποιο μέλος της οικογένειας ήθελε.
Και ναι, θεωρώ, ότι ο Ντε Σαντ με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Γιατί κατάλαβα καλύτερα εμένα.
Σαδομαζοχισμός υπήρχε πάντα, είναι σε σφιχτό εναγκαλιασμό με την ανθρώπινη ύπαρξη από καταβολής κόσμου, από το παραμύθι των Πρωτόπλαστων ακόμη.
Για μένα δεν υπάρχουν όρια σε τίποτα, εφόσον υπάρχει η συναίνεση.
Αυτό διαχωρίζει την ακατέργαση παρόρμηση από την έλλογη ενέργεια.
Το κακό απ΄το καλό.
Και τότε και τώρα.
Και από πάντα και για πάντα.
 
 

 

Θα κρατησω αυτο απο το, ομολογουμενως, εξαιρετικο op.

Η σταση αυτη αποτελλει τον πυρηνα της ερωτικης μου υποστασης. Οι προεκτασεις ειναι σαφως και κοινωνικες ομως δεν το βρισκω πολυ πιθανο να υπαρχει practitioner της κουλτουρας μας εκει εξω που να μην εχει "βρεξει τα ποδια του" σε αυτα τα νερα.

Στο αθεα του μυαλου του καθενος υπαρχουν σιγουρα πολυ σκοτεινες γωνιες. Πολλες φορες, αυτες ειναι και οι πιο ενδιαφερουσες πτυχες μας. Ποιος δεν θυμαται εστω μια απο τις φορες που σκεφτηκε κατι πραγματικα "κοινωνικα μη αποδεκτο"... και ποιος μπορει να πει με το χερι στην καρδια πως ποτε δεν χαμογελασε σε αυτες του τις σκεψεις;

 

Έχουμε φαντασιωτική κουλτούρα? Υπάρχει το ''εμείς'' που λες? Κατανοούμε ο ένας τον άλλον στην βάση του ''κοινωνικά μη αποδεκτού'', ή αυτοπεριοριζόμαστε από το εύρος των δικών μας φαντασιώσεων? Εγώ χαμογελάω με το χέρι στην καρδιά, αλλά βλέπω ότι κάποιοι θυμώνουν, ακόμη κι εδώ μέσα. Το κάνουν από άγνοια ή από ενοχή?

 

Παρατηρώ ότι στο θέμα κολλήσαμε πάρα πολύ στο χωρίο του Ντε Σαντ, που απετέλεσε, όπως το διάβασα εγώ και είδα δομημένο το θέμα, αφορμή του συλλογισμού του νηματοθέτη.

Προσπερνώ το τι λέει το Ντε Σαντ (έχω άποψη για τα λεγόμενα του αλλά την κρίνω ως αδιάφορη επί του παρόντος) και συνεχίζω στο θέμα.

Καταρχάς θεωρώ ότι μπορεί να εναπόκειται «στο προσωπικό αξιακό σύστημα του καθενός να θέσει τα όρια και να χαράξει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο φαντασιακό ή το επιθυμητό και το πρακτέον» αλλά άπαξ και περάσει στο πρακτέο πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχουν νομικές και κοινωνικές συνέπειες για την πράξη.

Το παράνομο ή τέλος πάντων μη σύννομο μιας πράξης είναι άλλο πράγμα για μένα από την ενοχή. Την ενοχή την εννοώ γενικά (και σε ό,τι γράψω παρακάτω σε αυτό το νήμα) ως μια προσωπική κατάσταση – ψυχική διεργασία – state of mind.

Έτσι είμαι της άποψης ότι η ενοχή μπορεί κάλλιστα να υφίσταται σε ό,τι αφορά τη φαντασίωση και την επιθυμία. Και μπορώ να πω ότι ισχύει πολύ περισσότερο εκεί παρά στο πράττειν. Αν πρέπει… θα έλεγα ότι πρέπει να υπάρχει σε όσους (από μας) λειτουργεί ως ενδείκτης ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτό που θέλουμε. Όχι παραπέρα όμως. Απλώς σαν καμπανάκι που σε κάνει να δεις, να «διαβάσεις» και να αναλύσεις λίγο γιατί νιώθεις ένοχος για αυτό που θες. Όχι όμως να αποτελέσει την είσοδο σε μια δίνη ενοχικότητας, κατωτερότητας, κόμπλεξ, αυτοτιμωρίας, θυμού κλπ κλπ

Και αν λειτουργεί έτσι, ως ενδείκτης και όχι ως δυνάστης, μπορούμε «Στην σκοτεινή και μυστηριώδη λίμνη των φαντασιώσεων μέσα μας…να βουτάμε ψαχουλεύοντας άνετα και απροβλημάτιστα».

Κι εγώ θα ισχυριστώ πως «ο καθαρός, πρωτογενής σαδομαζοχισμός δεν έχει και δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τη συναίνεση». Δεν τον αφορά. Ίσα ίσα σκοπός είναι η διάλυση του άλλου ή του εαυτού (αναλόγως αν μιλάμε για τη σαδιστική ή τη μαζοχιστική πλευρά).

Όμως, ο σαδομαζοχισμός όπως τον συζητάμε εδώ, στο BDSM γενικότερα, είναι ΕΡΩΤΙΚΟΣ σαδομαζοχισμός, άρα δεν είναι ούτε καθαρός, ούτε πρωτογενής κατ’ εμέ. Καθαρή και πρωτογενής είναι η ισχύς (και η υποταγή αντιδιαμετρικά) στο ερωτικο-σεξουαλικό.

Έτσι, δεν νομίζω ότι είναι "σύμβαση" κάποιας κοινωνικής ομάδας, εποχής, υποκουλτούρας. Νομίζω ότι είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: είναι πρώτα και πάνω από όλα η ρητή (ή μη αλλά εδώ ας πούμε ρητή) αναγνώριση και των δυο πλευρών της ισχύος (του Ενός και της υποταγής του άλλου).

Το για πόσο θα υπάρχει αυτή η ισορροπία ισχύος (για ένα κρεβάτι, για ένα βράδυ, για λίγο καιρό, για μια σχέση είναι άλλο θέμα). Για να υπάρξει Κυριαρχία πρέπει να υπάρξει αναγνώριση της και από τα δυο μέρη. Ακόμη και στα ζώα, υπάρχει αναγνώριση της κυριαρχίας, αλλιώς τα δυο ζώα παλεύουν μέχρι το τέλος και ως κυρίαρχο αναγνωρίζεται αυτό που επιβιώνει και ως «υποταγμένο» αυτό που έχει καταλυθεί, δηλαδή, αυτό που έχει πεθάνει.

Αυτή είναι η γνώμη μου