Ζόρια

Και τα δυο νομίζω.  
Η αποδοχή είναι το πρώτο στάδιο για να έρθει η εμπιστοσύνη που πιστεύω ότι είναι συνειδητή επιλογή και μόνο.

 

Θα θέλατε να πείτε λίγα παραπάνω για αυτό;
Τουλάχιστον εγώ με τον όρο "εμπιστοσύνη" μιλάω για μια συνολική στάση απέναντι σε ένα πρόσωπο, όχι για τις επιμέρους πράξεις/συμπεριφορές του, γι' αυτό και τη θεωρώ πολύ πολύ σημαντική.
Δηλαδή, όπως το βλέπω εγώ ακόμη και αν κάνει κάτι που δεν το αποδέχομαι ως γενική συμπεριφορά (π.χ. δεν θα το αποδεχόμουν σε ένα άλλο πρόσωπο, φίλο, οικείο μου κλπ, χωρίς να σημαίνει ότι θα κρίνω αυτό το πρόσωπο που το κάνει), ακόμη και αν δεν ξέρω γιατί το κάνει αυτό που κάνει, ακόμη και αν ρωτήσω και δεν πάρω απάντηση, ή δεν ρωτήσω, έχω μια βαθύτατη βεβαιότητα ότι καλά κάνει, νιώθω ασφαλής που το κάνει, ακόμη και κόντρα σε ό,τι μου λέει ο εαυτός μου.
Αλλά μπορεί εσείς να εννοείτε κάτι άλλο, για αυτό ζητάω διευκρινίσεις  

 

Συγγνώμη που χώνομαι, αλλά ειναι τόσο ενδιαφέρον αυτό που συζητάτε που δεν κρατιέμαι.

Νομίζω, νομίιιιζω, με κάθε επιφύλαξη πως η διαφορά εμπιστοσύνης και αποδοχής ειναι

" αυτο που κάνει τώρα μου χτυπάει 1819 καμπανάκια, με ζορίζει, με θλιβει; οτι θες...βάλε, αλλά υπακούω, το δέχομαι κατα πως μου έχει οριστεί ενώ μέσα μου πιστέυω πως για καποιο λόγο γίνεται, για κάτι "καλο" για κάτι που ξέρει και δεν ξέρω για κάτι που μπορει να μην μαθω ποτε αλλα εγω πιστευω οτι θα μου/μας κανει καλο γιατι και Αυτος, αυτο θέλει, θα μείνω ασφαλής και ας φοβάμαι" - εμπιστοσύνη


"Αυτό που κάνει τώρα μου χτυπάει 172 καμπανάκια, με ζορίζει, με θλίβει;,κτλ αλλα υπακούω, το δέχομαι κατα πως μου έχει οριστεί και μέσα μου ξέρω οτι ίσως δεν σημαίνει τιποτα, και ίσως όντως να ζημιωθώ απο αυτό, ίσως να μην ειμαι ασφαλής, το διαλέγω όμως το κανω, οχι γιατι τον εμπιστεύομαι οτι θα με προφυλάξει αλλα γιατι έχω αποδεχτεί οτι ειμαι δικό του να με κάνει ο,τι.." - αποδοχή

Έτσι το νοιωθω εγώ, δεν λέω οτι υπάρχει ή το ενα ή το αλλο, προσωπικά νοιωθω και τα δύο και αναλογα το τι γίνεται και σε τι φάση είμαστε κάποιο απλα μεγενθύνεται.

 

Ναι κατανοητή η διαφορά  
Πολύ καλά κάνεις και "χώνεσαι", ανοικτή συζήτηση είναι  

Για μένα (τονίζω το για μένα) το δεύτερο δεν θα είχε από πλευράς μου ενεργητική προσπάθεια και πίστη σε Εκείνον και αυτό που Ε/έχουμε. Και εγώ θέλω πάντα να δεσμεύομαι και να εμπλέκομαι και να συμμετέχω ενεργά (καταπώς μου ορίζεται) σε αυτό που λέγεται "σχέση Μ/μας". Αλλά αυτό είναι το δικό μου στυλ αντιμετώπισης, μπορώ να καταλάβω κάλλιστα πώς μπορεί να λειτουργήσει το δεύτερο που ονομάζεις "αποδοχή"  

 

Κατανοητό και δεκτό, αλλα τραστ μι θέεεελει ενεργητική προσπάθεια με το τσουβάλι!

Θα χώνομαι λοιπόν  

 

Trust you λοιπόν  

Ευπρόσδεκτο πάντα  

 

φοβος γενναει αρνητικα συναισθηματα και μοιραια φερνει το ψεμα κατι που δεν ειναι καλο σε καμια σχεση..και σε οποιια μοφη  ...τυφλη εμπιστοσυνη θα ελεγα και απο της δυο μεριες

 

Η αποδοχή δεν προϋποθέτει εμπιστοσύνη.
Αποδέχομαι κάποιον σημαίνει αναγνωρίζω το δικαίωμα της de facto ύπαρξής του, καθώς και το λόγο για τον οποίο είναι αυτός που είναι, με τις δεδομένες συνθήκες. Η εμπιστοσύνη είναι επίσης δική μου επιλογή, αλλά βασίζεται στις ποιότητες που αναγνωρίζω στον άλλο.

Παράδειγμα: Αποδέχομαι το γεγονός ότι η Μαρία είναι κουτσομπόλα, μάλιστα την κάνω παρέα επειδή είναι ζεστός και ευχάριστος άνθρωπος, αλλά δεν θα της εμπιστευόμουν τα μυστικά μου.

Η ουσιώδης διαφορά τους στα πλαίσια του σχετίζεσθαι είναι ότι η εμπιστοσύνη καλύπτει την ανάγκη μου για ασφάλεια, ενώ η αποδοχή εμπεριέχει ρίσκο...

 

Να είμαι ειλικρινής δεν πολυκατάλαβα. Εννοείς ότι καλό είναι να υπάρχει ή να μην υπάρχει τυφλή εμπιστοσύνη εκατέρωθεν;  

 

Όταν έπιασα τον ερωτικό εαυτό μου να αρέσκεται στην πειθαρχεία, στην ταπείνωση, στον έλεγχο, φρικαρα.
Ήταν κάτι που ήταν και είναι εντελώς αντίθετο με τον κοινωνικό μου εαυτό.

Το πρόβλημα με μένα ήταν πως πάντα δυσκολευα αντι να διευκολύνω την ζωή μου.
Η παρορμητική μου φύση με ώθησε σε πολλές λάθος επιλογές, μερικές κατά συρροήν, στην αρχή των αναζητήσεων μου. Δεν έδωσα χρόνο στον εαυτό μου, σε μένα, στην συνειδητοποίηση του τι, γιατί, πως, του όλου.
Άργησα να συνειδητοποιήσω πως δεν έφταιγαν οι άλλοι για τις λάθος επιλογές μου αλλά εγώ η ίδια.
Απομονώθηκα, αποστασιοποιηθηκα απ' όλα όσα με ελκυαν, ήθελα να επαναπροσδιορισω πολλά πράγματα. Το είχα ανάγκη, μου έκανε καλό, αν και η παραμονή εκεί κράτησε αρκετά παραπάνω.

Αν ήταν να δώσω μια συμβουλή σε κάποιον θα ήταν να υποβάλλει σε γυμνωση τον εαυτό του και να τον κοιτάξει κατάματα.
Δεν σημαίνει πως αυτό θα λύσει όλα του τα προβλήματα αλλά βοηθήσει να καταλάβει πως η γύμνια είναι η αρχή και το τέλος όλων. Η συνειδητότητα, οι ανάγκες, δεν φοράνε κοστούμια.
Προσωπικά απόλυτα γυμνή δεν τόλμησα ακόμα να σταθω στον καθρέφτη..