Σαδομαζοχισμός πέρα και πρίν το BDSM

Η πληροφορία ολοκληρώνεται και καταπιστεύεται/γίνεται κτήμα μόνον όταν υπάρχει επιβεβαίωση λήψης του μηνύματος με ή χωρίς σχόλιο (για να συνεχίσει να αναπαράγεται / μεγαλώνει).
Μηνύματα λαμβάνουμε, οχι πληροφορία.
Πληροφόρηση δεχόμαστε όχι πληροφορία.
Η ανάδραση (feedback) ορίζει αν "κλείνει" η πληροφορία και πώς.
Το "πώς" είναι σημαντικό, όσον αφορά στα αξιολογικά του κριτήρια, πα να πεί πως αν κινείται στην κατεύθυνση ενίσχυσης της πληροφορίας, παράγει ενέργεια.
Να πούμε πως αυτό είναι καλό? Να το πούμε! Δεν θα κολλήσουμε εκεί, από την στιγμή που ο κώδικας λειτουργεί στις παρούσες συνθήκες.
(Ξεφύγαμε)..!

 

Μια γενική παρατήρηση μόνον.
Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις.
Έτσι για να υπάρχει ως οδηγός για να μας βοηθάει να σκεπτόμαστε και να εκφραζόμαστε...
Όπου και να το έγραφα, το ίδιο θα ήταν...
(Με το παρδόν στο νήμα)...!

 

Και τα μηνύματα και η πληροφόρηση τι είναι; Κωδικοποιημένη πληροφορία δεν είναι; Αν θα την αποκωδικοποιήσουμε και πώς και το τι feedback θα δώσουμε (ή δεν θα δώσουμε και θα το κρατήσουμε για τον εαυτό μας) είναι όντως αυτό που θα κρίνει την ολοκλήρωση, το αν θα γίνει κτήμα μας η πληροφορία. Αυτή όμως υπάρχει, όχι; Όπως υπάρχει και η ενέργεια, ανεξάρτητα από μας και το τι θα κάνουμε μαζί της. Δε μας έχει ανάγκη για να υπάρχει, εμείς την έχουμε. Το αυτό και για την πληροφορία. (με τη σύνδεση των δυο που αναφέρθηκε παραπάνω με την οποία συμφωνώ στο ακέραιο βέβαια   ).
Όχι;

 

Όχι! Μηνύματα είναι... Με τον κώδικά τους! Σκέτα...
Αν δώσουμε (εκπέμψουμε so to speak) feedback, τότε έχουμε πληροφορία.
Πληροφορία takes two to tango (το γράφω και στο άβαταρ).
Αν δεν επιβεβαιώσεις λήψη, καπούτ πληροφορία για τον άλλο. Έχεις το μήνυμα. Αν το μοιραστείς με άλλους ανοίγεις δικό σου κύκλο πληροφόρησης (δηλαδή αποστολής μηνυμάτων) δεν είναι υποχρεωτικό ό,τι θα πάρεις feedback, όπως ακριβώς δεν έστειλες.

[Μια μεγάλη διασαφηνιστική παρένθεση:
Η προσωπική σου επεξεργασία συνιστά πληροφορία, αλλά άμα δεν αναμεταδοθεί/μοιραστεί νάδα ενέργεια στους παραέξω.
Ενέργεια που δεν κυκλοφοράει ισούται δεν συνιστά πληροφορία, στην καλύτερη περίπτωση είναι ένα από τα συστατικό αυτού που καλούμε halo ή νέφος ασάφειας (πώς λέμε ανταλλαγή ενέργειας, χα)!
Αυτό βιώνει ο πολιτισμός μας σήμερα, γι' αυτό ο κάθε παπάρας βγαίνει και λέει τις όποιες αρχιδιές του και δισεκατομμύρια ίδιων ηλιθίων από κάτω κουνάνε την κεφάλα τους καμώνοντας πως ξέρουν ή καταλαβαίνουν αυτό που κάποτε νόμισαν πως κατάλαβαν ή τσίμπησαν ή τόπιασαν εκτιμώντας την απέραντη νοημοσύνη της πάρτης τους, που στην πραγματικότητα τείνει (δεν είναι) στην νοημοσύνη των σαπρόφυτων.
Ασκήσεις για το σπίτι: Ποιό είναι το πιο δυσεύρετο αγαθό σήμερα? Ποιοι το κατέχουν? Είναι "βλάκες" αυτοί που τους άφησαν να το κατέχουν ή κάτι άλλο? Πώς αμύνονται αυτοί που το έχουν? Οι "βλάκες" πώς αντιδρούν?]

Αν επιβεβαιώσεις, τότε έχουμε πληροφορία.
Από εκεί και μετά, το πως θα την αποκωδικοποιήσεις, τι θα την κάνεις, πώς θα την χειριστείς είναι αλλουνού παππά ευαγγέλιο...

Eπιφυλάσσομαι για ιδιαίτερο, με την γνωστή πανακρίβου (αλλιώς τσάι με μέλι δεν έχει) χρέωση για τση φίλοι, για τση άλλοι εν πουλάμε, κλείσαμε!
Να μάθεις..! Χα!

 

Και για να επανέθουμε στο νήμα, που το γαμήκαμε από το σεμινάριο...
Όσο πιο πολύ σκάβεις ή σού προκύπτουν μνήμες ή οτιδήποτε (χέστηκα τι είναι αυτό) τόσο πιο πολύ καταναλώνεις ενέργεια.
Για να καταναλώσεις ενέργεια, κάπου στα διάλα πρέπει να τη βρείς.
Για να τη βρείς, χρησιμοποιείς πιο φτηνή ενέργεια (κυττάς, παρατηρείς, βιώνεις, μυρίζεις, γυρνοβολάς, διαβάζεις) και αυγατίζεις την δική σου.
Το επόμενο είναι να την κάνεις πληροφορία και για τση άλλοι και για σένα.
Στην πλαίσιο του παγκόσμια υφιστάμενα βιολογικά προγραμματισμένοτ d/s, που υπάγεται/είναι μέρος του και το d/s και το s/m και το m/s στο πλαίσιο αυτού που λέμε βδσμ (δυτικές μαλακίες, αλλά τι να κάνουμε κυρία μου, όπου βρεθεί κανείς. όπου γης πατρίς κλπ) κάποια άτομα την είδαν έτσι κι από τότε τρέχουν και δεν φτάνουν παράγοντας ενέργεια, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΣΤΑΤΟΥΣ ωρε παλουκάρια, με σκοπό την προσθήκη κατά το γούστο τους και τη δυνατότητά τους ενός ακόμα εργαλείου για την πάρτη τους για τους όποιους λόγους.
Η κουβέντα λοιπόν για το θέμα, είναι τα πώς και τα γιατί σε ένα συντεταγμένο και δοσμένο κοινωνικό πλαίσιο (της εποχής που ζούμε). Κολοκύθια!
Δεν χρήζει καμιάς ιδιαίτερης μελέτης, πέρα από την θεραπεία της ενέργειάς μας.
Εξ ου και το κιαρατάδες και ζημιωμένοι...
(Να λοιπόν και πώς ξεχωρνάνε τα πράιτα απ΄τα ερίφια, τα ορίτζιναλ-γκάτε-σέβεν-δεκατρία από τα φωμπιζούδια τα ζουμπουρλούδικα, και άσχετα από το επίπεδο αντίληψης/εφαρμογής, νάναι καλά όλα τα παιδιά, αλλά για τα παρακάτω ενεργειακά χρειάζεται πολύ βρέξιμο κώλου για να φάνε ψάρι και ντρέπονται να βρέξουν τα στεγνά βρακιά τους)...
Ουφ!

 

Και για να ξηγιέμαι για να μη παρεξηγιέμαι. Η αντίληψη και κατανόηση ορισμένων πραμάτωνε δεν σημαίνει και αυτόματα πως τα άτομα που την σακουλεύτηκαν το πάνε σφυρίχτρα το πράμα. Είπαμε, έχουμε και ελαττώμματα, Κάμποσα. Τα δίδακτρα μη ξεχάσεις μαρ' συ. Από 70% κι απάνω...
Ξανα ουφ!

 

Απομονώνω τα δύο βασικά ερωτήματα και αποπειρώμαι να τα ερμηνεύσω χωρίς disclaimer.

Γιατί? Άραγε?
Γιατί κάποιος βρίσκει την απόλαυση στο να προκαλεί ή να δέχεται πόνο?

Νομίζω ότι έτσι λειτουργούν οι συνάψεις του εγκεφάλου του, είναι ένα thrill που ενδεχομένως να κάνει τις ορμόνες του να ρέουν, βρίσκει το απαραίτητο momentum που δεν μπορεί να βιώσει σε άλλες καταστάσεις, ερωτικής ή μη διαπλοκής. Κάποια στιγμή είχαμε πει ότι και τα extreme sports είναι μία κατάσταση αναμέτρησης με τον εαυτό και αψήφισης της ιδέας του θανάτου, ή και του ίδιου ακόμη του θανάτου.
Για να μην ανακυκλώνουμε τις συζητήσεις, νομίζω ότι απλά ο εγκέφαλος των ανθρώπων αυτών, λειτουργεί διαφορετικά, οι υποδοχείς των ερεθισμάτων είναι διαφορετικοί, το σώμα τους ακολουθεί άλλη πορεία, κινούμενο από τον εγκέφαλο.
Η έμφυτη ροπή μας στο κακό, μπορεί να είναι η εξήγηση. Εγώ πιστεύω ότι έχουμε αντίστοιχη ροπή και προς το καλό.
Αυτά τα δύο δεν ενυπάρχουν όμως αρμονικά, παρά μόνο σε μία περίπτωση. (βλέπε παρακάτω, τον εκστατικό τύπο)
Παλεύουν μέσα μας. Και ένας τρόπος να εκτονώσουμε την ροπή μας αυτή είναι να αφεθούμε στις πρωτογενείς μας παρορμήσεις.
Πως κάποιος όταν έχει συναισθήματα που δεν μπορεί να εκτονώσει, παίζει μποξ, κάνει yoga, ή τρέχει, ή κάνει μαραθώνιο ή λιώνει στην νηστεία και στην προσευχή ζητώντας συγχώρεση? Όλοι ψάχνουμε τρόπους να διαχειριστούμε αυτά που δεν μπορούμε, ή δεν θέλουμε να ελέγξουμε.
Αυτά που υπάρχουν μέσα μας και δεν τα καταλαβαίνουμε, ή ακόμη κι αν τα καταλαβαίνουμε, δυσκολευόμαστε να τα αποδεχτούμε.

Η ετεροκανονικότητα, δεν έχει σχέση μόνο με τον προσδιορισμό του φύλου, αλλά με την έννοια του ορθού και του κανονικού που μάς επιβάλλουν οι άλλοι, δηλαδή η πλειοψηφία, η εξουσία, η θρησκεία, η κοινωνία. H ιδεολογική θεσμοθέτηση του φύλου, είναι κοινωνική επινόηση, όπως και του σαδομαζοχισμού, που θεωρήθηκε καταστροφική ενόρμηση και εν πολλοίς ισχύει ως επικρατούσα αντίληψη. Η φυλογενετική προδιάθεση και η διαγενεαλογική μετάδοση χαρακτηριστικών από γενιά σε γενιά, δείχνει ότι εξελισσόμαστε, αλλά πάνω σε κάποια βάση, η εξέλιξή μας είναι διαστρωματική, με αλληλοεπικαλυπτόμενα και διαπλεκόμενα χαρακτηριστικά που αναδιοργανώνονται μ΄έναν μαγικό τρόπο για να σχηματίσουν ένα νέο, ξεχωριστό, μοναδικό άτομο (κι εδώ έχουμε μία άτυπη συμφωνία μεταξύ ψυχανάλυσης και αστροφυσικής, lol). Άρα, θεωρώ ότι είναι χαρακτηριστικό που ενυπάρχει, έχει προσωποποιηθεί μοναδικά και θα εκδηλωθεί με τον Α΄ ή τον Β' τρόπο, είναι αναπόδραστο. Η μη εκδήλωσή του από την άλλη, μπορεί να σηματοδοτήσει μία σειρά δυσλειτουργιών, δυσφορίας, σωματοποίησης των ενοχικών συμπλεγμάτων και πλειστάκις, σε στέλνει σούμπιτο σε ψυ- ανάκλιντρα.

Δεν ξέρω αν ο σαδιστής του ερωτικού παίγνιου, θα κυνηγούσε να βασανίσει ή να σκοτώσει γατάκια και σκυλάκια στα πάρκα, ακόμη κι αν δεν είχε συνέπειες.
Θεωρώ ότι δεν ταυτίζονται, καθώς ο πρωτογενής μη συναινετικός σαδισμός είναι (και καλά κάνει κατ΄εμέ) ταμπού για τον άνθρωπο του σήμερα. Όχι γιατί δεν υπάρχει αυτή η έμφυτη ροπή προς την πρόκληση πόνου με πλήρη συνείδηση, ή η άντληση χαράς από τα βασανιστήρια, αλλά γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται τις συνέπειες, την κοινωνική κατακραυγή, την φυλάκιση, τον στιγματισμό, που δικαίως συνοδεύει τέτοιες συμπεριφορές. Αν του δώσουμε μία μάσκα όπως είπε ο Ουάιλντ, (και ατιμωρησία, που την προσθέτω εγώ) τότε θα δούμε τι είναι πραγματικά ικανός να κάνει. Υπερβατική σκέψη, ωστόσο θεωρώ ότι έχει βάση. Συγνώμη για την υπερανάλυση, προσπάθησα να αποτυπώσω μία κατά το δυνατόν ολοκληρωμένη σκέψη.

Σε ότι αφορά τώρα τον εκστατικό (αφ εαυτού του είπα κι όχι τυχαία) άνθρωπο, δεν αναφερόμουν σε κάτι παροδικό, όπως τον εκστατικό μπροστά στο έργο τέχνης που του κόβει την ανάσα, αλλά τον από την φύση του εκστατικό άνθρωπο, όπως κάποιον σαδιστή (χωρίς λοιπά πρόσημα και προσδιορισμούς) και κάποιον μαζοχιστή. Τα παιδιά γεννιούνται εκστατικά, είναι μικροί επιστήμονες που ψάχνουν τα πάντα, τα περιεργάζονται, κάνουν πειράματα, συχνά καταστρέφοντας το αντικείμενο της παρατήρησής τους. Σκεφτείτε, την μαμά που τρέχει να προλάβει τον μπέμπη προτού σπάσει το πόδι από το παπάκι, ή που τραβάει την ουρά της γάτας. Το μωρό χαίρεται. Δεν ξέρει τον διαχωρισμό ανάμεσα στο ''καλό'' και το ''κακό''. Θα χώσει ένα τρενάκι στο στόμα του μικρότερου αδελφού στην κούνια, αν η μαμά δεν το προλάβει, θα το πούμε δολοφόνο? 'H την μπέμπα, που παίζει στην ακροθαλασσιά και μπορεί να την χαστουκίζει το κύμα, αλλά το χαίρεται αυθόρμητα πολύ, ακόμη κι αν την τσούζει, ή αν την πονάει.(Στερεοτυπικά τα παραδείγματά μου εεεεεεε?)
Η μαμά είναι ο πρώτος ''προγραμματιστής'' του παιδιού, θα του μάθει τους κανόνες, αλλά θα του στερήσει αναπόφευκτα την χαρά της βιωματικής ανακάλυψης, θα του εμφυτεύσει την ενοχή, τον φόβο, την έννοια της συνέπειας των πράξεών του (aka τιμωρία) κοκ.

Κάπως έτσι καταστρέφεται και καναλιζάρεται η δυνατότητα της έκστασης, από τα μικράτα μας και συνεχίζει με την εκπαίδευση, την εργασία, την θρησκεία, την κάθε μορφή κοινωνικής αλληλεπίδρασης.

Υπάρχει όμως και ο ελεύθερος άνθρωπος, που απολαμβάνει τα πάντα, είναι ηδονιστής, δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια, δεν είναι καλός ακόλουθος, μισεί τους κανόνες, είναι ακτιβιστής της ζωής του και έχει μία ξεκάθαρη συνείδηση πάνω σ΄αυτό, δεν μας ενδιαφέρουν οι αρχές ή τα πιστεύω του, έχει φροντίσει να' χει κι απ΄αυτά, προσαρμοσμένα στην ζωή και στην ιδιοσυγκρασία του.
Ε, αυτός ακριβώς ο άνθρωπος, δεν ελέγχεται και δεν περιορίζεται εύκολα. Ίσως και ποτέ. Δεν μας ενδιαφέρει αν είναι δονκιχωτικός τύπος ή σαρωτικός πολεμιστής, δεν πείθεται να οριοθετηθεί από τις συμβάσεις, δεν πείθεται να ζήσει σε καμιά φυλακή, κοινωνική ή σχεσιακή.
''Θέλει να χορεύει κάτω από τα αστέρια, να περπατά μέσα στον άνεμο και να μιλά με τον ήλιο και το φεγγάρι.''
Αυτός ο τύπος είναι.
Θα ζει την ζωή του και θα κάνει αυτό που απολαμβάνει, φυσικά σπάνιο είδος σήμερα, δεν μπορεί να επιβιώσει εύκολα ο εκστατικός άνθρωπος μέσα σε κοινωνίες, συνήθως λάθρα βιώσας, κάνει αυτό που θέλει, ή είναι ο σύγχρονος rebel ή μπροστάρης (μπορεί και μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης, πολλές φορές το έχω σκεφτεί για κάποια απ΄αυτά τα πρόσωπα). Αμετροεπής, ανένταχτος, δυσκολοκαταχώρητος, μιας και παίζει σε πολλά ταμπλό, βασικά κάνει ότι γουστάρει, αψηφώντας τις συνέπειες.
Άλλοι τον θαυμάζουν, άλλοι τον κράζουν. Ούτε που τον ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων και η αποδοχή τους. Το αξιακό του σύστημα είναι εντελώς διαφορετικό από το δικό τους. Αυτός είναι για μένα ο εκστατικός άνθρωπος, σπάνιο είδος, αλλά όχι extinct.

Οι συσχετισμοί μεταξύ των δύο τύπων σε συνάρτηση ή όχι με το bdsm είναι ελεύθεροι....

 

Γέλασα με τη διευκρινιστική παρένθεση (την άρπαξα την πληροφορία    ) και συμφωνώ, έτσι είναι απολύτως  
Νομίζω ότι μάλλον έχουμε μια διαφορά στους ορισμούς.
Και το μήνυμα, το σήμα περιέχει μια ελάχιστη πληροφορία για μένα. Ελάχιστη, απλουστευμένη αλλά την περιέχει.
Βλέπω δηλαδή το σήμα και την πληροφορία να είναι μια κλίμακα στην αρχή αρχή της οποίας είναι το σήμα. Η πληροφορία είναι πιο περίπλοκη και ναι, σίγουρα χρειάζεται επεξεργασία.
Επίσης το σήμα είναι εκεί για όλους. Δεν έπεται βεβαίως ότι όλοι θα το πιάσουν ή θα το αξιοποιήσουν κάπως. Μια στοιχειώδη πληροφορία όμως την έχει για μένα.
Π.χ σκέφτομαι το κόκκινο φανάρι στο δρόμο: ανάβει δίνοντας ένα σήμα, ένα bitακι ας πούμε που λέει "σταμάτα". Το επεξεργάζομαι γνωρίζοντας από τα μαθήματα οδήγησης ή και πιο πριν από τη μαμά και το μπαμπά μου ότι στο κόκκινο σταματάμε.  
Σκέφτομαι τη βρόχα που παίζει να ρίξει σήμερα. Ο ουρανός είναι γκρι. Αλλά αν εγώ δεν έχω να βγω από το σπίτι ή δεν έχω πάει κομμωτήριο να φοβάμαι μη μου χαλάσει το μαλλί - λαχανίδα, δεν το αξιοποιώ με περαιτέρω επεξεργασία.

 

Ναι σε όλα αυτά   Σαφώς  


Επιμένω όμως ότι αυτό περιγράφει (πολύ εύστοχα) μια διαδικασία, όχι το γιατί  

Τα παιδιά είναι εκστατικά. Ναι φυσικά και είναι  


Και πόσο τέλεια είναι όταν τα βλέπεις έτσι  


Αλλά γιατί είναι; Γιατί όπως λες είναι «μικροί επιστήμονες», «ψάχνουν τα πάντα». Και γιατί είναι διαρκώς εκστατικά όταν το κάνουν αυτό; Γιατί πάντα «πέφτουν πάνω» σε μια γνώση που τα υπερβαίνει, που δεν την είχαν πριν και τώρα τη βρήκαν και γιούπι και σούπερ και νιώθουν τέλεια γιατί νιώθουν να δυναμώνουν, είναι κατάτι δυνατότερα από πριν γιατί ξέρουν πια κάτι που δεν ήξεραν.


Πιστεύω δεν το περιγράφω λάθος  


Θα επαληθεύσω λίαν συντόμως  

Η απάντηση στο γιατί καταστρέφουν το αντικείμενο της παρατήρησης τους είναι μια απάντηση που λατρεύω για πολλούς λόγους: «γιατί μπορούν». Και γιατί μπορούν; Γιατί είναι ή νιώθουν ισχυρότερα από αυτό το πράγμα. Το αποδομούν και το διαλύουν γιατί πολύ απλά μπορούν  


Διαφωνώ πάντως ότι δεν ξέρουν το καλό και το κακό. Το ξέρουν μια χαρά ήδη από την κοιλιά της μαμάς τους  


Αυτό επαληθευμένο  

Ναι, γίνεται και αυτό. Αλλά όχι μόνον αυτό. Απολαμβάνω να κάνω κάτι γιατί μπορώ, γιατί κατάφερα να μπορώ. Και το απολαμβάνω γιατί υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην μπορούσα. Αλλά τότε θα μου ήταν αδιάφορο εντελώς το να το κάνω.


Το πρόβλημα δεν το έχουν αυτές οι «δομές ελέγχου» κατ’ εμέ (για να γυρίσω και στο νήμα έστω και στα πέναλτι), δεν το έχουν αυτοί οι μηχανισμοί. Το πρόβλημα είναι όταν ο άνθρωπος δεν ωριμάζει, δεν έχει δική του κρίση να ξέρει γιατί θέλει κάτι ή γιατί δεν θέλει και αν το θέλει αν θα το κάνει ή όχι και γιατί. Και ακριβώς επειδή δεν το’ χει αυτό έχει ανάγκη μονίμως έναν εσωτερικό κριτή, που όμως δεν είναι ο ίδιος του ο εαυτός, είναι κάτι ή κάποιος που έχει ενδοβάλλει. Μπορούμε να το πούμε αυτό μπαμπά, μαμά, δάσκαλο, θεό, δικαστή whatever... το ίδιο είναι και είναι αυτό που κατ’ εμέ ακούει στο όνομα Υπερεγώ.

Διαβάζοντας άρχισα να στήνω την απάντηση μου. Αλλά κακώς βιάστηκα. Το έχω το κακό συνήθειο της βιασύνης   Γιατί η απάντηση είναι στο στίχο της παρένθεσης.


Ακριβώς θέλει να χορεύει κάτω από τα αστέρια  


Τι τον κάνει εκστατικό; Το κάτω από τα αστέρια, το μεγαλείο των αστεριών, του ουράνιου στερεώματος, της ομορφιάς της νύχτας κλπ. Είναι κάτω από αυτά. Δεν είναι άχρηστος, ίσα ίσα... καθόλου δεν τον υποτιμά για μένα ούτε τον περιορίζει να το γνωρίζει αυτό.


Μιλά με τον Ήλιο και το φεγγάρι. Από πάνω του κι αυτά...

 

Διευκρίνισς:
Το σήμα ορίζει την ύπαρξη κάποιου μηνύματος, χωρίς σήμα μπορεί το μήνυμα να μην γίνει αντιληπτό. Το σήμα μπορεί να χαθεί είτε αμέσως είτε με τον καιρό, το μήνυμα όχι.
Το "κόκκινο" είναι σήμα και μήνυμα μαζί. Όταν το βλέπεις σταματάς. Αυτό είναι πληροφορία. Αν δεν μπορείς να το αποκωδικοποιήσεις (στοπ ρε) ζντουβάρεις. Αν μπορείς, δεν ζντουβάρεις. Το τελευταίο είναι που συνιστά πληροφορία (αήμα + μήνυμα > αποκωδικοποίηση > αντίδραση (feedback), πα να πει δηλαδής πλεροφορία.
(Μην το κάμουμε online το σεμινάριο, την 70% στο χέρι και κατ' ιδίαν). Χα!

 

Με την άδειά σου, θα ήθελα να απαντήσω στα σημεία που έχω αριθμήσει, γιατί αυτό με τα εκατό quote δεν το χω:


1. Δεν είμαι αρμόδια να μιλήσω για το γιατί της διαδικασίας αυτής.Άμα ενδιαφέρει κάποιον/ους, να το συζητήσουμε. Απλά την παρατηρώ και την αναφέρω. Χαίρομαι που συμφωνούμε ότι υπάρχει πάντως...

2. Επίσης στέκομαι στην παρατήρησή σου, η ύπαρξη καθορίζεται -λένε- ακόμη και πριν την στιγμή της σύλληψης, από την πρόθεση ακόμη και συνεχίζει να διαμορφώνεται από ότι ακολουθεί στην πορεία. Το ευκταίο είναι ένας άνθρωπος που θα του δωθεί η δυνατότητα να είναι ελεύθερος.


3.Ο εκστατικός αυτός άνθρωπος, ο ηδονιστής, ο ασυμβίβαστος, δεν έχει ανάγκη ούτε την δική μας επικύρωση, ούτε κανενός πάντως. Δεν τον αφορά η αποδοχή από τους άλλους, όχι στον βαθμό που θα αλλάξει η δομή του και ο τρόπος που προσεγγίζει την ζωή για να χωρέσει σε προκάτ καλούπια. Τον ενδιαφέρει η άποψη αυτών που ο ίδιος σέβεται και εκτιμά, με βάση το δικό του αξιακό σύστημα. Αυτό μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης εξωφρενικό, είναι σήμερα σπάνιο, αυτό το συνομολόγησα ήδη. Ωστόσο για μένα, αποτελεί μία εξόχως επαναστατική πράξη, ειδικά σήμερα, που έχουμε φτάσει στο σημείο να κάνουμε τα πάντα προκειμένου να κερδίσουμε την αποδοχή του οποιουδήποτε.
Αυτό ειδικά, σαφώς και δεν τον αφορά, αυτός έχει επιλέξει για τον εαυτό του και την ζωή του, ουδείς έχει το δικαίωμα να προσπαθήσει να τον αλλάξει. Δεν επιζητά την επιβεβαίωση, δεν τον αγγίζει καν η απόρριψη. Δεν είναι αλλαζόνας, είναι κάτι πέρα από αυτό. Είναι αυτόφωτος, κυνηγά την προσωπική του ευτυχία, με τον τρόπο που επιθυμεί.

Αν το βάλω και στα καθ΄ημάς, ή αποπειραθώ να το ξανασυσχετίσω με το θέμα που συζητάμε, ο σαδομαζοχισμός μπορεί να εντάσσεται στα θέλω του εκστατικού ανθρώπου, χωρίς τους περιορισμούς του στάτους (άλλωστε αυτά είναι επικοινωνιακές επινοήσεις οικονομίας ενέργειας κατά βάση).

Η συνειδητοποίηση, δεν είναι μονοπώλιο κανενός τύπου πάντως. Το να έχω αποφασίσει τι μου αρέσει και τι δεν μου αρέσει και να το βιώνω χωρίς ενοχή και χαζά ανταλλάγματα που αλλοιώνουν την φύση μου, γιατί πρέπει να χωράω κάπου, είναι ένα καλό ζητούμενο πάντως.

Και μια χαρά εγώ μπορώ μαζί του να βουτήξω σε σκοτεινές λίμνες, σε φωτεινούς ουρανούς ή να βαδίσω δίπλα του, να εξερευνήσω τις επιθυμίες μου, απολαμβάνοντας απλά την διαδρομή. Μάλλον όμως αυτός, ενώ μπορεί να έχει άμεση σχέση με τον σαδομαζοχισμό, μέσω της απενοχοποίησης, δύσκολα θα βρεθεί μέσα σε ένα αυστηρό bdsm πλαίσιο, καθώς μπορεί να θεωρεί ότι αυτό τον περιορίζει να βιώσει αυτά που θέλει, με τον ελεύθερο τρόπο που θέλει να τα προσεγγίσει.
Εκεί, τίθεται ένα ερώτημα κατ΄εμέ.

Μπορούμε, βάσει του στάτους που μπορεί να μας δεσμεύει, να ζήσουμε όλα όσα επιθυμούμε, όλα όσα φαντασιωνόμαστε? Πέρα από την κοινωνική σύμβαση και τις ποινικές συνέπειες ακραίων πράξεων, μήπως δεσμευόμαστε και από τις ίδιες μας τις αλυσίδες?(βλέπε στάτους)

Γιατί κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ενυπάρχει ο σαδομαζοχισμός σε πολλές μορφές, σε διαφορετικούς ανθρώπους που δεν αυτό- ή ετερο-προσδιορίζονται κατ΄ανάγκη σαν σαδιστές ή μαζοχιστές.

Εκεί, δεν καναλιζάρεται η φυσική ροπή? Η ανάγκη? Η φαντασίωση? Αν είμαι για παράδειγμα υποτακτική/ος, πρέπει να παραδώσω την επιθυμία μου στα χέρια κάποιου άλλου, γιατί αυτό μου δίνει χαρά, αλλά τι γίνεται αν μου δίνουν χαρά και άλλα πράγματα?
Αν έχω κι άλλες φαντασιώσεις που δεν μπορώ να εκπληρώσω μέσα από την βασική μου επιλογή?

Γιατί, απ΄ότι βλέπω, τόσον καιρό συζητάμε για την σχέση σαδισμού και κυριαρχίας, ο καθένας λέει και κάτι διαφορετικό για τους συσχετισμούς, λες και άλλα στάτους δεν μπορεί να σχετίζονται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό με τον σαδομαζοχισμό.
Εγώ θεωρώ ότι ενυπάρχει σε όλους, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και οι επιλογές μας, έχουν να κάνουν με την κοντινότερη σε μας αλήθεια.
Αφού είναι στην φύση μας, όπως και να το κάνουμε.
Το να το αποδεχτούμε πάντως, θα αποτελούσε ένα καλό πρώτο βήμα...
Εγώ νομίζω, ότι με την πάροδο του χρόνου, μαθαίνω καλύτερα τον εαυτό μου και τον αποδέχομαι περισσότερο, μαζί με τον σαδομαζοχισμό μου και τις ενοχικές ή μη φαντασιώσεις του. Τι απ΄αυτό κάνω πράξη, μάλλον σχετίζεται με τις συνθήκες και τις βασικές μου επιλογές.
Πάντως αναγνωρίζω στον εαυτό μου το δικαίωμα να αλλάζει και να εξελίσσεται.

 

o σαδομαζοχισμος μπορει να εντασεται στα θελω ενος ελευθερου ανθρωπου οπως τον περιγραφεις. Το D/s μπορει?