Πόση ομορφιά -εξωτερική- υπάρχει στο bdsm?

Γ@μημένη ομορφι@,

Πουτ@ν@ όλ@.  

 

Μια φανταστική ιστορία "καθημερινής τρέλας" ( μάλλον δεν θα γελάσει μαζί της κανείς, αλλά δε γαμενέται ).

Το λοιπόν, γιαλαντζί βουδουσουμιάρης και άσχημος ( κατ' αναλογία βάλτε γιαλαντζί βουδουσουμιάρα κι άσχημη καθώς και παίξτε με τις "λεπτομέρειες" προσθέτοντας/αφαιρώντας/αλλάζοντας. Δεν γράφω και στα δυο φύλα γιατί βαριέμαι. Και συγνώμη αν παραλείπω το τρίτο/τέταρτο/εβδομηκοστό ένατο ).

Ετοιμάζεται για κυνήγι, τα καλά του ρούχα, τα καθαρά του παπά, κολόνια με τα γραμμάρια/κιλά/καθόλου, το μάτι που γυαλίζει όλο λαγνεία ( το πέρασε με ajax γιατί είχε ψιλοθαμπώσει ). Επαναλαμβάνει στον καθρέφτη του σπιτιού του την λίστα με τις "παγιδοατάκες", the works δηλαδή.
Είναι πια κοντά στο χώρο που φιλοξενεί βουδουσουμική "to know us worse" συνάθροιξη ( ναι, ναι με ξ, όχι με σ ).
Φτάνει στην είσοδο, γαμώτο δεν έχει πόρτες αλα saloon να τις κουτουλήσει και να πηγαινοέρχονται μπρος πίσω για κανά 10λεπτο, έτσι για να κάνει αισθητή την παρουσία του με το καληνύχτα. Τεσπα, παραγγέλνει ρόφημα κάτι σε μαύρη ετικέτα και τουλάχιστον 24ετιας ( τι 12 χρόνια παλαίωσης και μαλθακίες ), εννοείται straight ( μην μας πουν και φούστηδες ) δίχως ομπρελίτσες και άλλα φλώρικα. Μην ξεχνάμε και το καλαμάκι ( αρχαίο, αλλά κάνει πάντα βαρουβατίλα ).
Δυο αιθέριες υπάρξεις τον κοζάρουν όλο λιγούρα ( αλήθεια ή ψέμα τον ενδιαφέρει ποσώς. Στην καρκάλα του, ήδη φλέγονται για την αφεντομουτσουνάρα του ) κάπου στα καναπέδια.
Η μια είναι κόμματος και η άλλη πατσαβούρα ( δεν υπάρχει μέση οδός, αφού κάποια ή είναι Θεά ή για τα μπάζα ).

Αρχίζει τις σκέψεις, για το πως θα την έπεφτε στην καθεμία. Καθώς και στο τι θα μπορούσε να πάρει απ' την καθεμία.
Ρουφάει νωχελικά την νταμιτζάνα με το νερό της φωτιάς ( άλλη αρχαία μαλακία που στην καρκάλα του κάνει chicε ). Ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα ζωγραφίζει τη μάπα του.

* Εδώ για οικονομία χαρακτήρων, όπου ΑΓΒ = άσχημος και γιαλαντζί βουδουσουμιάρης.

ΑΓΒ ( σχετικά με τον κόμματο ) : Σιγά μην της την πέσω. Ας πάρει τον κώλο της να έρθει εκείνη. Σίγουρα είναι βούρλο. Κοίτα όμως καπούλια, θα τα σπάει στο κρεββάτι ή θα είναι εντελώς μάπα το καρπούζι. Αν της τα ρίξω, θα με πει πέφτουλα και θα μου ρίξει πίτα. Και άντε, της την έπεσα. Της ζητάω να μου διηγηθεί τη Μαχαμπαράτα και τη Ραμαγιάνα στα ινδικά. Σιγά μην είναι ικανό το χάπατο. Βούρλο σου λέω. Άντε πες ότι την χούφτωσα. Πάμε σπίτι, της λέω γδύσου μωρή τσουράπω. Βγάζω τη ζώνη και της ξαναλέω, γουστάρω να πέσεις στα 4, στα πατώματα μαρή και ν' αρχίσεις να γαβουγίζεις. Εκείνη θα μου πει, ίσα μωρή χλαπάτσα, δεν φτάνει που σ' έκανα την χάρη να με πιάσεις μπουτάκι. Άι και να μου ρίξεις και καμιά μπατσούλα, θες και κεντήματα DMC ( εκείνα με την πεταλούδα ) ? Ακόμη δεν πρόλαβες να γνωρίσεις την θεία παρουσία μου. Σιγά μην πέσω και στα πόδια σου τώρα ( δώσε μου κανά πεντάλπετο και θα το κάνω. Έχω και μια υπόληψη, μην με πεις και εύκουολη. Απ' τον Ασπρόπυργουο το "πλάσμα" εξ ου και το -ουολη. ) .
Μετά θα καρφώσει το "πακέτο" και θα της βγει μικρό. Και θα μου πει, έχεις καμία συγγένεια με το Μπάρμπα Στάθη? Τις μπάμιες τις τρώνε χρυσό μου, δεν τις κοτσάρουν στα σκέλια ανάμεσα. Γελώντας, θα πάει στο μπάνιο να ρίξει λίγο νερό στη μάπα της, πριν μ' αφήσει σύξυλο.
Εκεί θα βρει τις ζαρτιέρες μου που είχα ξεχάσει άπλυτες, ένα floggerάκι με μόνο 87 ουρές και τέσσερα παπάκια δονητάρια για την μπανιέρα μου. Δυο τα τινά, θ' αρχίσει να ουρλιάζει, επειδή τα "πραγματάκια", θα ήταν για "κραγμένες"/ασχετίλες ή θα ξεσκιστεί στα γέλια για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

ΑΓΒ ( σχετικά με την πατσαβούρα ) : Σιγά μην της την πέσω. Ας πάρει τον κώλο της να έρθει εκείνη. Σίγουρα είναι πολύ πιο έξυπνη από μένα. Εντάξει, το βυζί της δεν είναι άσχημο ( απ' όλα τα χάλια της, είπα να προσποιηθώ ότι κάτι σώζεται στην εμφάνιση της ), στο κρεββάτι θα τα κάνει όλα για να ισοσταθμίσει την ασχήμια της. Αν της τα ρίξω, θα με πει πέφτουλα και μου ρίξει πίτα. Και άντε της την έπεσα. Θα μου ζητήσει να της διηγηθώ το Βιβλίο του Ταλιέσιν στα ουαλικά. Δεν είμαι ικανός και θα με πει και χάπατο από πάνω. Και άσχημο και χάπατο, πάει πολύ. Άντε πες ότι την χούφτωσα. Πάμε σπίτι, δεν προλαβαίνω να της πω γδύσου μαρή τσόχα και τα έχει πετάξει όλα. Βγάζω την ζώνη και της ξαναλέω, γουστάρω να πέσεις στα 4 και πριν πω στα πατώματα μαρή, με ρωτάει στα πατώματα ή να σκάψω με τα δόντια και να πάω ακόμη πιο κάτω?

Εδώ μου χαλάει το σκηνικό η σαύρα...Όπου θες μαρή κάρια, της λέω, αρκεί να γαβουγίζεις. Γάβγισμα πεκινουά ή ντόμπερμαν, με ξαναρωτάει. Μετά θα καρφώσει την μπάμια και θα μου πει, φουτσαρά μου εσύ, κάνε με τον κώλο-αεροδρόμιο, πίστα προσγείωσης στην Κρήτη το δεκαπενταύγουστο. Τι με είπε τώρα η μπαχούρδο, πάει το σκηνικό.
Ίσσσσσαααααα ( αργόσυρτο σαν κροτάλισμα ) στη γωνιά, εκεί με το καλοριφέρι, έχω σπείρει ωμά ρύζια, κουκιά και σπασμένα γυαλιά, με τα γόνατα, κάτσε πάνω τους, ψωλαρπάχτρα, θα της πω. Ουπς, έσκυψε τα μούτρα και παίρνει τα γυαλιά και τα ρύζια στα κουτουλίδια, μέχρι η ήδη πλισέ της μάπα, να γίνει ένας πίνακας αίματος.
Τσακάω το φραγγέλιο με τις 345 ουρές ( και τις τέσσερις παρανυχίδες ) και τις ρίχνω 4587 χτυπήματα στα κωλομέρια, στην πλάτη, στο στομάχι. Κιχ, ούτε ένα δάκρυ ( ρε το κέρατο μου, έπαθα τενοντίτιδα ) και στο τέλος τι με λέει από πάνω. Τελείωσε η προθέρμανση?
Ε, τώρα θα την σαπίσω την καριόλα. Ει, whorακι, σένα ρε, ναι, slutάκι ( σε άψογα βουδουσουμέζικα ), σύρε φέρε μου απ' το ψυγείο το νεγκλιζέ μου και δυο strapους. Στον ένα θα παίρνεις πίπα μέχρι να σε πονέσουν τα μασέλια και τον άλλο θα μου τον σφυρίξεις κλέφτικα.

Σκέφτεται, τι στα τσακίδια, θα πει ότι δεν γίνεται να είμαι Do(λ)mας και θα λακίσει αλαλάζοντας ή γελώντας. Του κάκου...Το κέρατο μου το τράγιο bis.

Να παν να γαμευθoύν και ο κόμματος και η πατσαβούρα κι ο γρύλος τους. Χάπατο και κλειστόμυαλη η μια, πανέξυπνη και τρελά ανοιχτόμυαλη η άλλη.
Ας συνεχίσω να ρουφώ απ' την νταμιτζάνα μου και όταν γίνω τελείως goal, θα την κάνω Αλέκος και θα πάω για noodles.

Το ηθικό δίδαγμα της "ιστορίας" ? Όποιος νύχτα περπατεί, ας έχει επάνω του αναπτήρα ή φακό.   

 

barfly

η Τζέην, που είναι πεθαμένη εδώ και 31 χρόνια,
δεν θα μπορούσε ποτέ
να φανταστεί ότι θα έγραφα ένα σενάριο για τις μέρες
που πίναμε μαζί
και
ότι θα γινότανε ταινία
και
ότι μια όμορφη ηθοποιός θα έπαιζε τον δικό της ρόλο.
μπορώ ν΄ ακούσω την Τζέην τώρα: ?Μια όμορφη ηθοποιός;
μα, για όνομα του Θεού!?
Τζέην, έτσι είναι οι σώου μπίζνες, γι' αυτό πήγαινε,
αγαπημένη μου, πάλι να κοιμηθείς, γιατί
όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουνε
δεν θα μπορέσουνε να βρουν καμία ακριβώς σαν
εσένα
κι ούτε κι εγώ
θα μπορέσω.
Τ.Μ.
.....

 

Oh Charlie, CHarlie, My Charlie - είσαι όμορφος !

 

Το στησιμο του σεναρίου ρεαλιστικό και μ αρεσει, η αφήγηση έφερε πλατυ χαμογελο. ΅Στο αποσυναρμολογημενο μου μυαλο ολίγον από "άει γαμήσου κι εσυ κι ο γρύλος σου" ωστοσο.
Η αυτϋπονομευση λογω στερεοτυπικών επιρροών δεν μας αφηνει να ξεδιπλώσουμε και να χαρουμε τα μεγαλεια μας (και τα εργαλεία μας).

 

Νομίζω ότι στα ελληνικά χρησιμοποιούμε το "όμορφος" με δύο τρόπους.

Ο ένας τρόπος που χρησιμοποιούμε το "όμορφος" έχει να κάνει με την αρμονία της μορφής, με αναλογιες κλπ. (αντί του πιο σπάνιου "εύμορφος") και έχει αντίθετο περισσότερο το "δύσμορφος" παρά το "άσχημος". Αυτή η χρήση αντιστοιχεί σε κάτι μετρήσιμο και ψιλο-αντικειμενικό, αν όχι από την κλασσική αρχαιότητα, τουλάχιστον από την εποχή του da vinci. Φαίνεται ότι απο τη βιολογία μας έχουμε μια ροπή προς την αρμονία, τις αναλογίες κλπ. χωρίς αυτό να ορίζει αξία ή απαξία.

Ο άλλος τρόπος εκφράζει αισθητική κρίση, έχει αντίθετο το "άσχημος" και είναι πολύ περισσότερο υποκειμενικός, αφού η προσωπική αισθητική του καθενός ελάχιστα πατάει στη βιολογία του. Βέβαια, αφού το περιβάλλον και οι προσλαμβάνουσες παίζουν ρόλο στην αισθητική, μην τρελαινόμαστε κιόλας για το πόσο διαφορετική αισθητική έχουμε όσοι μεγαλώσαμε πάνω κάτω την ίδια εποχή στον ψευτοδυτικό πολιτισμό της Ελλάδας. Εχουμε, αλλά εντάξει.

Ισως αυτή η διάκριση εξηγεί γιατί κάποιος μπορεί να είναι "όμορφος" αλλά να μην μας ελκύει και κάποιος μπορεί να είναι "μη όμορφος" - "άσχημος" αλλά να μας ελκύει.

Πάντως, στο BDSM εγώ έχω καταλάβει ότι δεν βαφτίζουμε το κρέας, ψάρι. Λέμε το κρέας, "κρέας" και το τρώμε. Και το φχαριστιόμαστε. Είτε έχουν είτε δεν έχουν οι άλλοι σαρακοστή. Θέλω να πω, αν εγώ είμαι με έναν άντρα 140 κιλά, σε ύψος 1.65 και μύτη μελιτζάνα, επειδή τον γουστάρω και μαγκιά μου, μπορεί να πιστεύω και να βιώνω ότι είμαι με έναν "στρουμπουλούλη περίπου Τζέρεμι Αιρονς και βρίσκω δροσιά στα χείλη του γιατί έχουν από πάνω υπόστεγο" αλλά δεν θα ανοίξω και διάλογο για την "αντικειμενική ομορφιά".

Δεν την καταλαβαίνω την ένωση δια της διαφορετικότητας. Αφού είμαστε (λέει) διαφορετικοί, πρέπει κάθε διαφορετικότητα να την αποδεχόμαστε. ΟΚ. Αλλά αυτό σημαίνει και να την ενστερνιζόμαστε; Ποιό είναι το μέτρο της "αποδοχής", πέρα από το να μη σπάω το κεφάλι του διαφορετικού, κυριολεκτικά και μεταφορικά;

Τέλος, όλη αυτή η επιμονή στη γιορτή της διαφορετικότητας με ξεπερνάει. Αν έχουμε καταλήξει πια ότι οι bdsmers είναι μια μειονότητα που όπως λενε και άλλα νήματα είναι υπό κατατρεγμό, λόγω της διαφορετικότητάς τους, τότε ας μαζευτούμε όλοι στην Ανείδωτη, μπας κι ερθει να μας δει η Αντζελίνα. Και φέρει και τον Μπραντ Πιτ, να μας μιλήσουν για την ομορφιά: την αντικειμενική, την υποκειμενική και τη μιντιακή.

 

Εκει στηριζομαστε λοιπον στην εξωτερικη ομορφια , εμφανιση , ντυσιμο και δεν κοιταμε την εσωτερικη ομορφια..

Οχι δεν ισχυει αυτο rosenrot..

Συγγνωμη που θα το πω αλλα η εμφανιση να ειναι κριτηριο στις μπανιλοσχεσεις σας..
 

 

Ολοκληρη βιομηχανια με ερωτικες κουκλες υπαρχει και ειναι κ πανακριβες καλυτερα ν μεθυσεις οποια βρεις σε κανα μπαρ παρα να αγορασεις

 

Χαίρομαι που σου άρεσε. Κατά πόσο θα ήταν ρεαλιστικό, δεν το ξέρω.
Αν και σε κάποια σημεία, κάποτε ήμουν ο τύπος ( γιαλαντζί βουδουσουμιάρης και πατσάβουρ always, αυτό δεν άλλαξε χαχα ).
Ως προς τον γρύλο, εκεί ψιλοβασίστηκε και βρίσκεται στο τέλος της "ιστορίας".
Πάντως, δεν ξέρω για τους/τις άλλους/ες, αν κάποια με τραβάει εμφανισιακά από ελάχιστα ως καθόλου.
Δε πάει μέσα να είναι πανέμορφη, θα είμαι ρηχός σαν φλιτζανάκι του καφέ, αλλά ερωτικά/σεξουαλικά μαζί της δεν κάνω τίποτε.
Το ίδιο ισχύει κι αν κάποια είναι πανέμορφη εξωτερικά αλλά μέσα για τις γρήγορες.
Και αυτό είναι προσωπικό κριτήριο ανθρώπου, ούτε βουδουσουμιάρη ή "βουδουσουμιάρη", ούτε βανίλια, ούτε μόκα.
Τέσπα, πάλι καλά που έχω σκαλώσει την βελόνα μου στο δίσκο "ότι λένε/γράφουν οι άλλοι. Δε πάνε να λένε/γράφουν όλοι έτσι, όλοι αλλιώς. Αφορά μονάχα εκείνους που να σπαρταρούν σαν τα ψάρια".
Και αυτό ισχύει τόσο στο ιντερνέτι όσο και στο ρίαλ λάϊφ.
Αφού κατάλαβα, ότι θα ήταν το μοναδικό αντίδοτο στη "σάλτα", που μου προκαλεί η ιδέα, ότι ο/η κάθε άσχετος/η με μένα, θα με γνώριζε καλύτερα κι από μένα τον ίδιο.
Θα ήξερε, τι θα έπρεπε να θέλω, πως θα έπρεπε να σκέφτομαι, πως θα έπρεπε να είμαι, κουλουπού κουλουπού.
Πάντως έχει την πλάκα του ο "διάλογος" που και που.
Δυο/τρια/χίλια ντουβάρια που πάει το ένα, να πείσει τα υπόλοιπα, ότι το τρένο θα ήταν πιο ασφαλές μέσο μεταφοράς απ' το αεροπλάνο ( και τούμπαλιν ).
Λες και θα μετακινηθεί ποτέ κανένα τους.
Γι' αποφυγή παρεξηγήσεως, εγώ σίγουρα είμαι ντουβάρι.
Αν θα ήταν και κάποιος/α/οι/ες άλλος/η/οι/ες δεν γνωρίζω, δεν μιλώ.  

 

Νάτος κι ο βιασμούλης... Αυτό δεν είναι νήμα, ανθοδοχείο είναι.

 

Ενδιαφερουσα αποψη. Με βαση αυτο.
Ολοι και ολες ειμαστε μπαζα.
Περιπου.

Ισως υπαρχουν κανα δυο που συμβαδιζουν με τα προτυπα.