Σαδομαζοχισμός πέρα και πρίν το BDSM

Αμόρ, καταλαβαίνω με ποια έννοια τη χρησιμοποιείς.
Αν ποθώ να σβήσω το χαμόγελο από το πρόσωπό σου,
είναι για την ευχαρίστηση να το προκαλέσω εκ νέου...

 

Όχι, μωρέ λαβ! Μου την αποδομείς την καταστροφή μου!

Σβήνεις το χαμόγελό μου γιατί έτσι θέλεις κι εγώ απολαμβάνω την καταστροφή μου = ανατροπή μου.

 

Εννοείται πως το κάνω γιατί έτσι θέλω. Όπου "έτσι", βλέπε:
"έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου
του οργασμού, της πείνας σου, της μάρκας των τσιγάρων σου"

 

Σε ένα παλαιότερο νήμα του @thanasis με τίτλο "Στυλ σαδισμού", η @Uther είχε αναρτήσει το εξής απόσπασμα:
"The Monk-sadist
..............................
Far less known and acknowledged is the Monk-sadist. He tortures people by confronting them with a personal example of unparalleled and unsurpassed morality, rectitude, virtue, asceticism, and righteousness. His saintly conduct is intended solely to inflict pain by allowing him to criticize, berate, and chastise from a position of high moral ground. His soapbox is his weapon as he poses and imposes impossible demands and untenable standards of behavior, setting up his victims to failure and humiliation.

Having thus secured their fall from grace, he then proceeds to harp on their shortcomings, errors, peccadilloes, and vulnerabilities, labelling them "moral turpitude" and "decadence". He dispenses punishment with relish and basks in the agony and writhing of his flock, charges, or interlocutors."

Εdit:Παραθέτω και τη μετάφραση.Παραπομπές για την προέλευση του κειμένου,υπάρχουν στο post της Uther.

"Ο σαδιστής-Μοναχός
.......................
Πολύ λιγότερο γνωστός και αναγνωρισμένος είναι ο Μοναχός-σαδιστής. Αυτός βασανίζει τους ανθρώπους φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με ένα προσωπικό παράδειγμα απαράμιλλης και ανυπέρβλητης ηθικής, ευθύτητας, αρετής, ασκητισμού, και δικαιοσύνης. Η συμπεριφορά του ως αγίου, έχει ως αποκλειστικό σκοπό να προκαλέσει πόνο επιτρέποντάς του να επικρίνει, να μαλώνει, και να τιμωρεί από θέση υψηλού ηθικού αναστήματος. Τα αυτοσχέδια του κηρύγματα είναι το όπλο του, καθώς προβάλλει και επιβάλλει απίστευτες απαιτήσεις και αστήρικτα πρότυπα συμπεριφοράς, στήνοντας ενέδρες αποτυχίας και ταπείνωσης στα θύματά του.

Έχοντας τοιουτοτρόπως εξασφαλίσει το ότι (τα θύματα του) θα πέσουν σε δυσμένεια, προχωρά στην συνέχεια σε μία αέναη γκρίνια για τις αδυναμίες, τα λάθη, τα ασήμαντα πταίσματα, και τα τρωτά σημεία τους, βάζοντάς τους την ταμπέλα της «ηθικής αισχρότητας» και της «παρακμής». Επιβάλλει την τιμωρία με ευχαρίστηση και απολαμβάνει την αγωνία και τον σφαδασμό του ποιμνίου του, των κηδεμονευμένων, ή των συνομιλητών του."

Εχει διατυπωθεί η άποψη πως οι σαδομαζοχιστές δίνοντας και παίρνοντας πόνο, νοιώθουν ζωντανοί.
"...έκαμαν οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου", για να θυμηθούμε και τον Ανδρέα Εμπειρίκο.

 

Ο σαδισμός δεν είναι τίποτε άλλο από την ηδονή που τρέφεται δια μέσω της πρόκλησης πόνου σε κάποιον άλλον.

Η πρόκληση πόνου ανοίγει πληγές.

Σωματικές και ψυχικές.

Η πρόκληση σωματικού πόνου έχει τη δύναμη να χτυπήσει ψυχικά κέντρα και να δημιουργήσει μόνιμες και ανοιχτές πληγές.

Ο Ντε Σαντ κάνει μια βουτιά μέσα στον ψυχισμό του σαδιστή και αποκαλύπτει την αλήθεια του, χωρίς ηθικούς φραγμούς και χωρίς να ωραιοποιήσει ή να εξιδανικεύσει τον σαδιστή. Ο ίδιος φτάνει σε έναν σημαντικό βαθμό αυτογνωσίας και προσδιορισμού της ύπαρξης του γράφοντας τα εξής:
«Ο τρόπος σκέψης μου είναι το αποτέλεσμα των στοχασμών μου. Είναι κομμάτι της εσώτερης ύπαρξής μου, του τρόπου που είμαι φτιαγμένος. Για το σύστημά μου, το οποίο αποδοκιμάζετε, είναι επίσης η μέγιστη παρηγοριά στη ζωή μου, η πηγή της ευτυχίας μου. Σημαίνει περισσότερα για μένα απ' ό,τι η ίδια μου η ζωή.»

Εξαιτίας της αποκάλυψης της αλήθειας του και κατ επέκταση της αλήθειας του κάθε σαδιστή ακόμα και σήμερα 202 χρόνια μετά τον θάνατο του παραμένει να θεωρείται από πολλούς ως αποκρουστικός, άρρωστος, ανήθικος, «ηθικά» απαγορευμένος. Δεν είναι και το πιο «κομψό» και «ευγενικό» πράγμα στον κόσμο να παρευρεθεί κάποιος σε μια κοινωνική εκδήλωση όπως η ονομαστική εορτή ενός ανυποψίαστου φίλου ή φίλης και να του κάνει δώρο ένα βιβλίο του Ντε Σαντ. Συνήθως ή θα αγοράσει κανείς βιβλία του για προσωπική του χρήση ή θα τα μοιραστεί με ανθρώπους που έχουν ως κοινό ενδιαφέρον τους τον σαδισμό. Το μόνο ίσως που έχει αλλάξει από την εποχή του Ντε Σαντ είναι η ποινικοποίηση των βιβλίων του. Έχοντας στην βιβλιοθήκη μας βιβλία του Μαρκήσιου δεν κινδυνεύουμε πλέον από τη γκιλοτίνα, τη φυλάκιση ή την λοβοτομή.

Μέσα από την χαρτογράφηση του σαδιστή έτσι όπως την αποκαλύπτει ο Ντε Σαντ, ο κάθε ένας από τους σαδιστές έχει ένα ισχυρό όχημα ώστε να συνειδητοποιήσει την δική του αλήθεια και να την αποδεχτεί. Ως προς αυτό το κομμάτι ο Ντε Σαντ προσέφερε και εξακολουθεί να προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για τη δομή και την ψυχοσύνθεση του σαδιστή. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι ευαγγέλιο. Απλά ανοίγει μια διαλεκτική σχέση με τον εαυτό μας και μας βοηθά να κατανοήσουμε την αλήθεια μας και να αυτοπροσδιοριστούμε μέσα από αυτήν.

Στα χρόνια που ακολούθησαν από αυτή την ωμή αποκάλυψη του σαδιστή, ο σαδισμός δαιμονοποιήθηκε , λοιδορήθηκε, ενοχοποιήθηκε και ο σαδιστής απέκτησε το στίγμα του ψυχικά διαταραγμένου, του άρρωστου και του επικίνδυνου.

Δικαίως και όχι αδίκως κατά τον 19ο και 20ο αιώνα η ψυχιατρική και η ψυχανάλυση όρισαν τον σαδισμό ως ψυχική διαταραχή. Μελετώντας την ψυχοσύνθεση του σαδιστή εστίασαν αρχικά στο γεγονός πως η ευχαρίστηση που προκαλείται από την πρόκληση πόνου σε κάποιον άλλον είναι μια διαδικασία που δεν απαιτεί τη συναίνεση. Ο πρώτος, απ όσο τουλάχιστον εγώ γνωρίζω, που μιλά για την συναινετική διαδικασία είναι ο Μαζόχ στο βιβλίο του «Η Αφροδίτη με τη γούνα». Εκεί έρχεται να προστεθεί από έναν μαζοχιστή η ανάγκη της συναίνεσης. Στην ουσία ο Μαζόχ έρχεται να προχωρήσει τη σκέψη του Ντε Σαντ και να ανοίξει έναν διάλογο. Εκείνον της συναινετικής διαδικασίας. Ο Μαζόχ για πρώτη φορά αναδεικνύει την αναγκαιότητα του συμβολαίου και διαχωρίζει έτσι τον ασυνείδητο σαδιστή με τον συνειδητό. Επίσης διαχωρίζει τον ασυνείδητο μαζοχιστή από τον συνειδητό. Προτείνει την αναγκαιότητα της συμβατότητας και της συναίνεσης.

Ο μη συναινετικός ή ασυνείδητος σαδιστής είναι επικίνδυνος. Τρέφεται μέσα από τον πόνο που προκαλεί αδιαφορώντας για τις ανοιχτές πληγές που ανοίγει στο θύμα του. Πληγές που θα ακολουθούν το θύμα σε ολόκληρη τη ζωή του. Προσωπικά έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που έχουν υποστεί φρικτά βασανιστήρια στην περίοδο της χούντας από σαδιστές ασυνείδητους και οι πληγές που άφησαν σε αυτούς τους ανθρώπους είναι ανοιχτές ακόμα και 45 χρόνια μετά. Ένα μεγάλο κομμάτι των βασανισμένων εκείνης της περιόδου υποφέρει από εφιάλτες, αϋπνίες, κατάθλιψη, καθώς επίσης ένα όχι και τόσο ευκαταφρόνητο ποσοστό έχει αποκτήσει μια ισχυρή σχέση με το αλκοόλ και άλλες ουσίες.

Η εικόνες του βασανισμένου Παναγούλη ή του Μουστακλή μόνο τη φρίκη μπορούν να προκαλέσουν. Πίσω από αυτές τις εικόνες κρύβονται σαδιστές που έχουν εισπράξει ηδονή μέσα από τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Η ανάγνωση του βιβλίου «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κοροβέση δείχνει με ωμότητα τι σημαίνει να είσαι το θύμα ενός διεστραμμένου ασυνείδητου σαδιστή. Αλλά και στις μέρες μας, οι εικόνες των κακοποιημένων εφήβων της οργάνωσης «Συνομωσία των Πύρινων της Φωτιάς» κατά τη σύλληψη τους στο Βελβεντό Κοζάνης ή οι εικόνες φρίκης που έρχονται από το Γκουαντάμο ή τις δημόσιες εκτελέσεις του ISIS δείχνουν πως οι δομές εξουσίας όπως η αστυνομία ή ο στρατός αποτελούν έως και σήμερα το ασφαλές καταφύγιο των ασυνείδητων σαδιστών. Είναι ένα τέρας εκείνος που κακοποιεί τη γυναίκα του ή τα παιδιά του, είναι τέρας εκείνος που βασανίζει ζώα, όμως χαίρει της ασυλίας εκείνος που βασανίζει ανθρώπους στα αστυνομικά τμήματα και τη ΓΑΔΑ. Η αστυνομία και ο στρατός είναι ένα πλυντήριο που ξεπλένει τα πάθη των ασυνείδητων σαδιστών. Επίσης και για πολλά χρόνια στη χώρα μας και η εκπαίδευση ήταν ένας τόπος όπου σαδιστές δάσκαλοι κακοποιούσαν παιδιά και έχαιραν της εκτίμησης της κοινωνίας. Ήταν απόλυτα «φυσιολογικό» να κακοποιεί ο δάσκαλος. Ευτυχώς σήμερα στην εκπαίδευση αυτό είναι παρελθόν για τη χώρα μας θεσμικά τουλάχιστον. Επίσης ο ασυνείδητος σαδιστής τρυπώνει στα μοναστήρια και στα ευαγή ιδρύματα της Εκκλησίας, κακοποιεί παιδιά και χαίρει της ασυλίας και της ευλογίας των ρασοφόρων.

Με βάση τα παραπάνω ο ασυνείδητος σαδισμός αποτελεί ψυχική διαταραχή και χρησιμοποιείται από τις δομές εξουσίας ως το εργαλείο που θα κάμψει τις συνειδήσεις ή θα αποσπάσει πληροφορίες. Είναι μια ανταλλαγή. Ο ασυνείδητος σαδιστής θα πάρει στο έπακρο την καύλα του μέσα από τον πόνο που θα προκαλέσει και η εξουσία για τις υπηρεσίες που θα τις παράσχει θα του δώσει ασυλία.

Τι συμβαίνει όμως με τον συνειδητό ή συναινετικό σαδιστή;

Ο συναινετικός σαδιστής είναι μια περίπτωση που αναδύθηκε στον 20ο αιώνα ως τον αντίποδα του φρικαλέου τέρατος. Ο συναινετικός σαδιστής είναι εκείνος που έχει αποδεχτεί την αλήθεια του. Και η αλήθεια του δεν είναι άλλη από την καύλα που εισπράττει μέσα από την πρόκληση πόνου στον άλλον. Δεν αναζητά μια αφορμή, όπως για παράδειγμα την ιδεολογία κάποιου ή την απείθεια στις εντολές που έχει επιβάλλει στη γυναίκα του ή στα παιδιά του για να εκδηλώσει αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο που έχει στο να απολαμβάνει μια ηδονική ζωή. Ο συναινετικός σαδιστής αναζητά συνειδητά το ταίρι του, δηλαδή τον συναινετικό μαζοχιστή, για να φτιάξει μαζί του μια συμφωνία συμβίωσης. Ο συνειδητός σαδιστής γνωρίζει τον εαυτό του, τον έχει αποδεχτεί πλήρως και διοχετεύει την καύλα του μέσα από συναινετικές διαδικασίες μεταξύ ενηλίκων. Ο συνειδητός σαδιστής απολαμβάνει τις πληγές που ανοίγει. Όμως πρέπει να ξέρει και να τις κλείνει αλλιώς είναι ένας ασυνείδητος που έχει παρεισφρήσει στον κόσμο του συναινετικού σαδομαζοχισμού. Είναι σημαντικό η συναινετική διαδικασία να προχωρά βήμα, βήμα γιατί μόνο έτσι χτίζεται η εμπιστοσύνη.

Η συναινετική διαδικασία έρχεται να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Η συναινετική διαδικασία και το bdsm ως ένα σύστημα που την εκφράζει, μπορεί να κάνει πλέον τον συνειδητό σαδιστή ορατό και αποδεκτό. Το bdsm ζυμώθηκε μέσα στην σεξουαλική επανάσταση της δεκαετίας του 60 και σήκωσε τη σημαία της υπερηφάνειας, Leather Pride, ανάμεσα κυρίως στους gay της εποχής και έμελλε να φέρει την ανατροπή στο πως αντιλαμβανόμαστε έως εκείνη τη στιγμή τον σαδομαζοχισμό.

Το bdsm είναι ένα σύστημα που σε κάνει να νιώθεις υπερήφανος που είσαι σαδιστής ή μαζοχιστής. Που σε βοηθά να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου, να τον αποδεχθείς, να τον αγαπήσεις , συνειδητά να επιθυμείς τη συναίνεση και να στέκεσαι πολέμιος της ασυνείδητης κακοποίησης ανθρώπων.

Ο συνειδητός σαδομαζοχισμός διαχωρίζει με απόλυτη σαφήνεια το τέρας από τον εραστή.

Ο συνειδητός σαδισμός έρχεται για να ανοίξει έναν διάλογο με την κοινωνία. Έρχεται να πείσει πως αποτελεί έναν ακίνδυνο σεξουαλικό προσανατολισμό και πως οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν και τον ασκούν είναι λειτουργικοί, χαρούμενοι και φυσιολογικοί.

Το bdsm είναι μια επανάσταση, γιατί προσπαθεί να ανατρέψει την αντίληψη του «ηθικού» κόσμου για τον συναινετικό σαδομαζοχισμό.

Επίσης οι βασικές του αρχές που το διέπουν βοηθούν στην απενεχοποίηση των μελών του και ενισχύουν την υπερηφάνεια της διαφορετικότητας τους.

Προσωπικά τον όρο σαδιστής δεν τον χαρίζω σε κανέναν. Με ενοχλεί απίστευτα όταν ακούσω από κάποιο ΜΜΕ πως εκείνος που κακοποίησε τη γυναίκα του μέχρι θανάτου είναι ένας σαδιστής. Εκείνο που επιθυμώ είναι να μπουν τα πράγματα στη θέση τους και να αποσαφηνιστούν οι ορολογίες.

Με τις υγείες σας…

Iagos

 

 

@Iagos , γράφετε:

"Το bdsm είναι ένα σύστημα που σε κάνει να νιώθεις υπερήφανος που είσαι σαδιστής ή μαζοχιστής."

και λίγο αργότερα:

" [...]και ενισχύουν την υπερηφάνεια της διαφορετικότητάς τους"

Το BDSM ,αν είναι επανάσταση, χρειάζεται υπερήφανους επαναστάτες; Η υπερηφάνεια συνορεύει ασαφώς με την αλλαζονεία, συχνότατα.

 

Χαίρομαι που το πιάσατε από τα κέρατα αγαπητή @lexy ...

Χρησιμοποιώ τον όρο υπερηφάνεια όχι όπως τον αντιλαμβάνεστε αλλά όπως αυτός χρησιμοποιείται ευρέως εντός των τειχών των κινημάτων που βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα των LGBTQ κοινοτήτων ως κάτι το θετικό και όχι αρνητικό. Στην ουσία είναι η μετάφραση της αγγλικής pride που στην καθομιλουμένη των Άγγλων δεν φέρει αρνητική χροιά. Το gay pride για παράδειγμα ή το Leather pride των "πρωτόγονων" bdsmιτών της δεκαετιών του 60 και του 70 δεν σημαίνει αυτόματα πως οι gay που νιώθουν υπερήφανοι και όχι κάτι άλλο για τον εαυτό τους είναι και αλαζόνες. Οι λέξεις από μόνες τους δεν έχουν την δύναμη να προσδώσουν αρνητική ή θετική χροιά στις έννοιες. Μόνο οι άνθρωποι που τις χρησιμοποιούν μπορούν να το κάνουν αυτό. Η λέξη πούστης για παράδειγμα έρχεται να σηματοδοτήσει την διαφορετικότητα ενός ανθρώπου και μόνο, δεν εμπεριέχει εντός της την έννοια του μουλωχτού, του άτιμου, του κακοήθη ή του σπιούνου. Η λέξη μουνί έρχεται για να σηματοδοτήσει το γεννητικό όργανο του θηλυκού, δεν εμπεριέχει εντός της σεξισμό, αηδία ή αποστροφή. Αν το έκανε αυτό η λέξη τότε ασαφώς η λέξη μουνί και η λέξη πούστης συνορεύει με την κακοήθεια και την ρουφιανιά.

Τώρα ότι το bdsm είναι μια επανάσταση με την έννοια της επανατοποθέτησης κάποιων όρων και αντιλήψεων που σχετίζονται με την άποψη που έχει ο "ηθικός" κόσμος για το σαδομαζοχισμό για εμένα προσωπικά είναι επαναστατική διαδικασία. Μην μπερδεύετε την επανάσταση με τις μεγάλες ιδέες και τις μεγάλες εξεγέρσεις του 20ου αιώνα. Η επανάσταση είναι κάτι πιο απλό και καθημερινό, όπως το να λες μια εμψυχωτική καλημέρα στο γείτονα σου. Τώρα, αν οι μικρές καθημερινές πράξεις, σας κάνουν να νιώθετε και όμορφα που έχετε μια τέτοια συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους σας αυτό καλείται υπερηφάνεια και όχι αλαζονεία.

Τέλος αγαπητή μου αν ήθελα να γράψω αλαζονεία θα έγραφα αλαζονεία και δεν θα την υπονοούσα ασαφώς με την υπερηφάνεια. Προσπαθώ όταν γράφω δημόσια να ακριβολογώ και όχι να υπονοώ.

Δεν σας παρεξηγώ... τώρα με γνωρίζετε...

Ελπίζω να βοήθησα...

 

Νομίζω ότι τώρα σας κατάλαβα περισσότερο, @Iagos .

Ωστόσο, να σημειωθεί σας παρακαλώ, πως δεν υπαινίχθηκα ότι υπαινίσεστε  

 

Σημειώθηκε...  

 

Αγαπητέ @Iagos , θίγεις ζητήματα που άπτονται του κοινωνικού και ατομικού ψυχισμού, και πολύ το χαίρομαι.

Όλοι είμαστε εν δυνάμει σαδιστές. Για να το θέσω διαφορετικά, όλοι έχουμε το θηρίο μέσα μας. Οι κοινωνικοί θεσμοί (οικογένεια, σχολείο, νομικό σύστημα, ΜΜΕ κ.λ.π.) έχουν εκ κατασκευής αποστολή να μας μάθουν -ή να μας αναγκάσουν- να το έχουμε συνεχώς υπό έλεγχο. Δεχόμενοι ότι το θηρίο είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, ο χειρότερος τρόπος να το χειριστεί κάποιος είναι να το δαιμονοποιήσει, να το μαστιγώσει, να το φυλακίσει. Η Εξουσία, που γνωρίζει πολύ καλά το σύστημα του ελατηρίου (πίεση-εκτόνωση) το χρησιμοποιεί για ίδιον όφελος. Εργαλεία της, ο φόβος (πίεση) και ο φανατισμός (εκτόνωση). Μηχανισμοί της, η θρησκεία, η εκπαίδευση, τα "σώματα ασφάλειας" (αστυνομία, στρατός).

Η έμμεση αναφορά σου στο μεταπολεμικό ελληνικό κράτος μου θύμισε τις συνεντεύξεις κάποιων βασανιστών και αξιωματικών της ΕΑΤ-ΕΣΑ στην περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Αναφερόμενοι στον τρόπο επιλογής των υποψήφιων βασανιστών, είπαν πως οι πλέον κατάλληλοι ήταν τα παιδιά αστικών οικογενειών με χαλαρούς οικογενειακούς δεσμούς και μη έντονη ιδεολογική συγκρότηση. Τα λεγόμενα "καλά παιδιά". Ήταν οι πλέον δεκτικοί σε "ιδεολογική αναμόρφωση".

Στην αρχαία Ελλάδα, έχοντας αντιληφθεί τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, φρόντισαν να θεσμοθετήσουν την έκφρασή της μέσα από οργανωμένες εκδηλώσεις σε επίπεδο κοινότητας ή πόλης: Γιορτές προς τιμή του Διόνυσου, Βάκχες, Μαινάδες, σάτυροι, τραγ-ωδίες (ναι, έτσι ξεκίνησε το θέατρο) κ.λ.π. Ακόμα και μέχρι σήμερα έχουν διατηρηθεί κάποιες από εκείνες τις εκδηλώσεις, κυρίως την περίοδο της αποκριάς. Στην αρχαία Ρώμη είχαν το Κολοσσαίο, όπου εκτονώνονταν στην αρένα τα άγρια ένστικτα των πολιτών. Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός καταδικάζει τη βία σε κάθε της μορφή (λέμε τώρα...). Επί αιώνες, οι πόλεμοι διαμόρφωναν το τοπίο της δυτικής κοινωνίας και προσέφεραν ιδεολογική κάλυψη στην ανθρώπινη βία, ενδύοντας τη μισαλλοδοξία με πατριωτικό μανδύα και ηρωική έξαψη. Ο ναζισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός, η τρομοκρατία, αποτελούν κατευθυνόμενες διεξόδους της κοινωνικής βίας.

Σε ατομικό επίπεδο (για να έλθω στο θέμα μας) ο "παππούς" Φρόιντ έθεσε τα πράγματα στη θέση τους. Ο φόβος (Υπερεγώ) φυλάει τα έρημα (ένστικτα/ασυνείδητο). Ο σαδομαζοχισμός είναι ένας τρόπος έκφρασης του θηρίου. Οι νευρώσεις από την άλλη μεριά είναι (μεταξύ άλλων) το αποτέλεσμα της μη έκφρασης. Από την άποψη αυτή, ο συναινετικός σαδισμός είναι ένας θεσμοθετημένος -σε διαπροσωπικό επίπεδο- τρόπος συνδιαλλαγής με αυτή την πλευρά του εαυτού.

Πιστεύω πως μόνον όταν έλθουμε σε επαφή με τη "σκοτεινή" πλευρά μας, τη φωτίσουμε και την αποδεχτούμε, θα βρούμε τους τρόπους να την ενσωματώσουμε στον Εαυτό. Δυστυχώς είμαστε μόνοι στην αναζήτηση αυτή, αφού οι κοινωνικοί ταγοί μας εξακολουθεί να "ταίζουν" το θηρίο, ώστε να μπορεί να το χρησιμοποιεί η εκάστοτε εξουσία κατά το δοκούν...

 

@Iagos , @peleas ,

Μήπως αυτά που αναφέρετε στα #53 και #58 δεν έχουν να κάνουν τόσο με σαδισμό αλλά με την αρχέγονη τάση του sapiens για κατίσχυση, για επιβολή;

 

Αγαπητέ @underherfeet βάζετε μια σημαντική παράμετρο στη συζήτηση όπως άλλωστε έκανε και ο σύνκαυλος @peleas .

Δεν είμαι σε εγκεφαλική κατάσταση τέτοια που να το αναπτύξω αυτή τη στιγμή .... Με ταλαιπωρεί μια ραστώνη και βαριέμαι αφόρητα...

Όπως και να έχει η επισήμανση σας είναι σημαντική και προσπαθεί να φωτίσει και όχι να σκοταδίσει..

Στην βάση της δικής μου σκέψης, επιγραμματικά καθότι αδυνατώ να το αναπτύξω αυτή τη στιγμή, η αρχέγονη τάση της κατίσχυσης και της επιβολής του sapiens δεν ισχύει.

Θεωρώ πως η κοινωνική οργάνωση ενός βάρβαρου, πατριαρχικού, κεφαλαιοκρατικού και καταπιεστικού μοντέλου έχει εκπαιδεύσει τον sapiens στην ιδέα της ιδιοκτησίας, της κατίσχυσης και της επιβολής.

Παρακαλώ μην τοποθετηθείτε σε αυτή την λεπτομέρεια γιατί θα δυσκολέψει και δεν θα προωθήσει τον διάλογο.

Ανοίγει μια σημαντική συζήτηση που σχετίζεται με την απενεχοποίηση του σαδισμού και νομίζω πως είναι η ώρα να μπουν τα πράγματα στη θέση τους και να πάψει να υφίσταται ο κοινωνικός ρατσισμός και το στίγμα του ανώμαλου και άρρωστου σαδομαζοχιστή.

Ο καθένας από εμάς ας σκεφτεί και ας προτείνει τρόπους δράσης που θα βοηθήσουν και δεν θα μπλοκάρουν ώστε να ξεκαθαρίσουν επιτέλους τα πράγματα....

Σας ευχαριστώ...

Θέλω να πιστεύω πως θα επανέλθω πλήρως....