Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

by desert flower
αν πλακωσει η ομιχλη στην ζωη σου
παρε βαθια ανασα και φυσα
με ολη την δυναμη σου

 

Είναι αδύνατο να συνηθίσω πως πέθανες σ’ όλες τις λέξεις

Γεμίζουν τρίχωμα τα πράγματα στις γωνίες
που έχασαν τη λαβή σου
και λέω να πάρω τις συνήθειές σου
σιτεμένες μέσα μου
και σκεύη που βήχουν
αζήτητα νυχτωμένα στο λαιμό μας
και να τα φέρω κάτω από το χώμα σου
με τις ζυμώσεις σου ανοιχτές
και τα χνότα σου
να με οργώνουν
γιατί είναι αδύνατο να συνηθίσω
πως πέθανες σ’ όλες τις λέξεις.

( Θανάσης Τζούλης )

 

Ελεύθερες πτώσεις

Πάει καιρός που κάνω ελεύθερες πτώσεις
στο κενό της παρόρμησης
χωρίς αλεξίπτωτα όνειρα.
Εξασκούμαι στο μάταιο.
Παρασημοφορώ το εφήμερο
για την προσφορά στο ανέλπιστο.
Τόσα χρόνια
υπηρετώντας μεγάλες προσδοκίες
κολλώντας ένσημα βαρέων αντιστάσεων
χρεοκόπησα.

( Παναγιώτης Αργυρόπουλος )

 

Βραδινή μοναξιά

Είναι η ώρα που ολονώνε η ζωή βαραίνει την ψυχή μου.

Στο πλαϊνό γιαπί ένας εργάτης στήθηκε
ανάμεσα σε δυο φωτάκια ολοκόκκινα.
Μόλις που βλέπει.
Και ξαναρχίζει χτυπητό το πάφλασμα της λάσπης.
Και το σκάψιμο... Να πάρει μέσα κάποιονε...

Ώρα πολύ.

Κουράστηκα, μαζί του...
Φεύγει κι αυτός μέσ' στη βροχή,
σα ν' άφησε τον κόσμο ατέλειωτο.

Δε βλέπω πια παρά το γέρο αντίκρυ,
ακίνητο στη θέση του.
Και μ' όλα του τα όνειρα,
εκεί που είναι ζει,
σαν τον όποιον άνθρωπο,
σαν όλους τους απόψε.
Καθένας τη δική του τη ζωή,
εκεί που είναι.

Κάπου. Κάπως.
Έτσι πεθαίνουν ολοένα.
Κι όλοι τους μαζί σα να μη το 'νιωσαν ποτές,
όχι μονάχα ένας,
όλοι τους μαζί...

Λες κι έφταιξα. Φουντώνω από ντροπή.

Ένα περπάτημα.
Το κάθε βήμα, εγερτήριο,
που θα τα ζωντανέψει όλα,
και μένανε θα σώσει.

Μα η συμπόνοια ξένη πάντα.
Δυνάμωσε και πέρασε αφήνοντας την πίκρα και το μίσος.

Αγριεμένα ψάχνουνε τα μάτια μου.

Ας πέρναγε τώρα ένα μοναχά ταξί.
Θα πρόφταινα να δω θαμπά στο μουσκεμένο φως του...
Μ' ακούω μακριά το βραχνασμό του,
σαν ο δικός μου ο λαιμός να σφίγγεται μέσα στο χέρι του σωφέρ.

Μαζί με τη θυσία μου και το χαμό μου.

Μέσ' στο σκοτάδι
που ξανάσβησε το δρόμο τον απόμερο της πόλης,
κανένας άλλος ζωντανός.
Ολόγυρα στους τοίχους μαυρίζουν τα παράθυρα
σαν τάφοι, σηκωμένοι, όλοι μονομιάς.
Και μέσα τρυπωμένοι σκελετοί.
Κοντά τους είναι κι η ζωή, όπως κι αλλού,
ξαφνιάζει κάποιονε, και φεύγει,
τραβηγμένη από κάποια πονηράδα μεγαλύτερη.

Ξέχασαν όλοι πια πως τη ζητάνε.

Ολομόναχος, τρομάζω, νιώθοντας όλο μου τον όγκο,
και μπρος μου, αμίλητη την ύπαρξή μου, ολόρθη.
Αυτή που είναι το κενό.
Γεμάτο φόβο.

Σα να μην έχω ζήσει παρά τότε.

Οι θύμησες μου, αλλουνού.
Μα όχι. Ποτέ δεν έτυχε να είμαι γω σε κάποιο μέρος.
Είμαι παντού με όλους, και πιο πολύ παντού.

Θα φύγω αμέσως κι από δω.
Να μη σταθώ ποτέ.
Σε ξένους ήλιους και δροσιές,
στου καθενός το στολισμένο τίποτα, καμαρωμένο,
να ξεπεράσω τη δική μου την ψευτιά.

Ούτε κι εκεί.

Στο δρόμο,
έξω,
περπατάτε.
Κοντά στο χώμα και στον ουρανό.
Πάντα πηγαίνετε. Ποτέ μη σταματάτε.
Κι εγώ ίσα γραμμή στο πλοίο το μικρό,
μονάχος με τον κίνδυνο
που όλα αυτός τα βλέπει.
Στα κύματα, με τη μεγάλη τη ζωή. Ατέλειωτα.
Κάπου κει και πιο μακριά. Δεν ξέρω.
Μακρύτερα απ' όλους σας.
Πάντα ορθός, αλύγιστος,
ριγίζοντας στον άνεμο το σκοτεινό
που θα παγώνει τα φλογισμένα μάτια μου,
τον τελευταίο πυρετό της σάρκας θα δροσίζει.
Όλο θα πηγαίνω, ίσαμε να πέσω - μια φορά.
Όχι πάντοτε, σαν όλους σας που ζείτε κάπου απόψε,
έτσι κάπως.

Λεφτερωμένος απ' τη δική σας τη ζωή.

( Θεόδωρος Ντόρρος )

 

Ho cara la tua carne; l’ammasso
d’alberi e vento che dentro te
scorre vene. C’è il sonno; il giorno e poi
il movimento che propaga
vita faccia e sangue
per tutte le cose che fai.
Si racconta che alcuni animali
si nascondano al momento giusto, vadano via
per morire invisibili. Tu invece mostri
come la tua carne sempre sia
foglia, neve; tu non hai paura
ogni giorno di fronte a me
di cadere.

Tommaso Di Dio.

*Παρακαλώ τον @Tenebra_Silente ,όταν έχει τον χρόνο, να το μεταφράσει. Το λεξιλόγιό σου είναι πλουσιότερο του δικού μου  

 

Έχω πολύτιμη τη σάρκα σου; τον σωρό
των δέντρων και ανέμου που μέσα σου
ρέει στις φλέβες. Είναι ο ύπνος; η μέρα και ύστερα
η κίνηση που μεταδίδει
ζωή πρόσωπο κι αίμα
για όλα τα πράγματα που κάνεις.
Αφηγείται πως κάποια ζώα
ότι κρύβονται την κατάλληλη στιγμή, φεύγουν μακριά
για να πεθάνουν αόρατα. Αντιθέτως εσύ δείχνεις
πως η σάρκα σου να είναι πάντα
φύλλο, χιόνι; εσύ δεν φοβάσαι
καθημερινά μπροστά μου
να πέφτεις.






Μετάφραση από τον @Tenebra_Silente . Σε ευχαριστώ πολύ  

 

Άνοιξη εντός

Όλα τα ποιήματά μου καίγονται,
δεν θα πουληθούν ποτέ εισιτήριο
στο αλισβερίσι της τρανής γελοιότητας.
Θα έχω τα μάτια μου κλειστά
όχι για να σε διευκολύνω,
μα γιατί το τίποτα μέσα μου
καλύπτει τα πάντα.
Μισή παλάμη, χωρίς δάχτυλα,
λίγα τετραγωνικά εκατοστά
για να ξαποστάσει ένας κλέφτης
κυνηγημένος απ’ την άνοιξη.
Δεν σώθηκαν αλήθειες ετούτο το χειμώνα,
μόνο ακροβασίες πένθιμες σε άκρες γκρεμών
από χιόνι, ότι χωρίς ενδοιασμούς σακατεύτηκε,
για να αναστηθεί η αρτιμέλεια των ρόδων.
Κρεμιέμαι από ένα αερόστατο νύχτα άπνοιας
και μένω να αιωρούμαι στάσιμη πάνω απ’ το
ίδιο σημείο, στον κήπο με τις ορτανσίες και τα
οχυρωματικά εφαλτήρια της άνοιξης, εκεί όπου
γκρεμίζονται από ύψη ανώφελα όλα τα
φθινόπωρα των ποιητών με τα βροχερά
σύθαμπα ποιήματα που παρασταίνουν
τον έρωτα με κάτι σαν από λέξεις.
Με κάτι σαν ποίηση πορεύτηκες
χωρίς εποχές, μόνο Σεπτέμβριους είχες
να θυμάσαι, έτσι που αθροίζοντας καμία
μνήμη δεν κατάφερε να ανασυστήσει
μυρωδιές και χρώματα, μόνο δειλινά
και πρωτοβρόχια, ποιήματα θολά
σαν μάτια ξέχειλα από δάκρυα,
συρραφές αλλεπάλληλων ενάρξεων
μα καμιά πορεία, κύκλος κανείς,
ατέρμονα σημεία εκκίνησης
χωρίς το Μάιο να σπέρνει τα ξόρκια του,
μόνο φύλλα σαπισμένα και
κάτι
σαν από
λέξεις,
κάτι σαν από
ζωή,
σαν από θάνατο.
Παραμορφώνει το είδωλο τα σημάδια
μιας εποχής που μόλις έφυγε,
σαν χνάρια που τα κατάπιε η σκόνη
μιας πραγματικότητας άλλης-
Έξω από ότι ορίζει,
έξω από ότι ορίζεται-
μια ασυναίσθητη φυγή,
ένα κενό στο πέρασμα από
τη μία πλευρά
στην άλλη.
Μα η ουσία είναι χειρόμορφη.
Η εναντιομέρεια της αλήθειας.
Ζωή και θάνατος να εφαρμόζουν
όπως οι παλάμες μου.
Ότι πεθαίνει εντός μου.
Για να φυτρώσει η Άνοιξη
μαζί με την αφή μου.

( Άννα Νιαράκη )

 

Τελευταία πρόποση

Πίνω στην υγεία ενός κατεστραμένου σπιτιού,
της ολέθριας ζωής μου,
των μοναξιών που ζήσαμε σε ζεύγος
και πίνω στην υγεία σου:
στην απάτη χειλιών που 'χαν προδώσει,
στο νεκρό ψύχος των ματιών σου,
σ' έναν άσπλαχνο κόσμο κι ακατέργαστο,
σ' ένα Θεό που δεν μας έσωσε.

( Anna Achmatova )

 

Συμβουλές προς τους νέους (Γουίλιαμ Μπάροουζ)

Συχνά με ρωτάνε αν μπορώ να δώσω συμβουλές στους νέους.
Λοιπόν ορίστε μερικές οδηγίες για νέους και γέρους.
Ποτέ μην επεμβαίνεις σε τσακωμό αγοριού-κοριτσιού.
Προσοχή στις πόρνες που λένε ότι δεν θέλουν λεφτά.
Και βέβαια θέλουν.
Αυτό που εννοούν είναι ότι θέλουν περισσότερα λεφτά. Πολλά περισσότερα.
Αν κάνεις δουλειές με θρησκευόμενο μαλάκα,
Κοίταξε να τα έχεις όλα γραπτά.
Ο λόγος του δεν έχει καμία αξία.
Όχι όσο ο καλός Θεούλης του λέει πώς να σε ρίξει στη συμφωνία.

Απέφυγε τους αποτυχημένους.
Όλοι ξέρουμε αυτό το είδος.
Ό,τι και να κάνουν,
Όσο καλό κι αν ακούγεται,
Καταλήγει καταστροφικά.
Μην συναναστρέφεσαι τρελούς.
Πες τους με σταθερότητα:
Δεν πληρώνομαι για ν’ακούω μωρολογίες.
Είσαι αμετανόητα ηλίθιος.

Μερικοί από σας ίσως συναντηθείτε με τον Σατανά,
Αν φτάσετε τόσο μακριά.
Όλες οι ψυχές αξίζουν να σωθούν,
Τουλάχιστον για έναν παπά,
Αλλά δεν αξίζουν όλες οι ψυχές τόσο ώστε να αγοραστούν,
Οπότε μπορείτε να το πάρετε ως κοπλιμέντο.
Πρώτα δοκιμάζει τις πιο εύκολες περιπτώσεις.
Ξέρεις, με λεφτά,
Με όλα τα λεφτά που υπάρχουν.
Αλλά ποιός θέλει να είναι ο πιο πλούσιος σε κάποιο νεκροταφείο;
Τα λεφτά δεν αξίζουν.

Λοιπόν ο χρόνος δίνει τα χειρότερα χτυπήματα.
Ειδικά κάτω από τη ζώνη.
Πώς είναι να σε αρπάζει ένα νεανικό σώμα;
Σαν πόκερ, σαν «εδώ παπάς, εκεί παπάς»
Τώρα το βλέπεις, τώρα όχι.
Μήπως ξέχασες κάτι, παπού;
Για να αισθανθείς κάτι,
Πρέπει να είσαι παρών.
Πρέπει να είσαι δεκαοχτώ.
Δεν είσαι δεκαοχτώ.
Είσαι εβδομήνταοχτώ. Ο παλιόγερος πούλησε την ψυχή του για ένα στραπόν.

 

Παραίτηση

Πάρε με, ω νύχτα αιώνια, στην αγκαλιά σου
Και γιο σου ονόμασέ με.
Είμαι ένας βασιλιάς
Που με τη θέλησή μου εγκατέλειψα
Το θρόνο μου, από όνειρα και κούραση φτιαγμένο.
Το σπαθί μου, βαρύ για τα κουρασμένα μπράτσα μου,
Σ’ αρρενωπά κι ήρεμα χέρια παρέδωσα.
Σκήπτρο και στέμμα –τα ’φησα
Στον προθάλαμο, στο δάπεδο κομμάτια.
Την πανοπλία μου, τόσο ανώφελη,
Τα σπιρούνια μου, με το μάταιο κουδούνισμά τους
Τ’ άφησα πάνω στα κρύα σκαλοπάτια.
Αποδύθηκα την πραγματικότητα, ψυχή τε και σώματι,
Κι επέστρεψα στην κρύα και ήρεμη νύχτα
Σαν το τοπίο όταν αργοπεθαίνει η μέρα.

Φερνάντο Πεσσόα

 

by desert flower
μπορει η συμπεριφορα τον ανθρωπον να με τσακιζει
και να μου κοβει τα ποδια να να μην εχω ανασες
μπορει καποιες φορες να με λυγιζουν και να μην μπορω να σταθω
της αξιες της ζωης μου και της ψυχης μου δεν μπορει να της αγγιξει κανεις
ειναι δικα μου,καταδικα μου και ανεικουν σε εμενα