Η διαχείριση της απώλειας..

O Πλάτωνας είπε ότι η Φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου. Τα έθιμα και οι παραδόσεις έχουν πολλά να μας πουν, μόνο που ο δυτικός πολιτισμός εξορκίζει την απώλεια και τον πόνο, παρέχοντάς μας όλα τα "μέσα" για να ξεχνιόμαστε, γιατί μας έχει πείσει πως η θλίψη και ο πόνος είναι μη φυσιολογικές καταστάσεις της ύπαρξης. Μην ξεχνάς το prozac nation...

Γενικά, ο πόνος της απώλειας ξεπερνιέται με την υπερκατανάλωση.. 

 

Μη με παρεξηγείς, εδώ και δύο ώρες περίπου είμαι υπό την επήρεια μιας απώλειας. Απλά δεν νομίζω ότι παίζει η υπερκατανάλωση, γενικά ή ειδικά. Παίζουν οι αλλαγές στη ζωή μας - κυρίως αυτό - παίζει το σεξ και το one night stand για ανθρώπους που δεν το συνηθίζουν καν, παίζουν οι τσόντες μετ' αυνανισμού, παίζουν και διάφορα άλλα, με την υπερκατανάλωση δεν θυμάμαι να είδα κάποιον να αντιδρά ούτε και εγώ το έκανα ποτέ έτσι.

Ο πόνος της απώλειας ειδικά παντού θεωρείται ειδκκή κατάσταση και όχι ο κανόνας, όχι μόνο στη Δύση που είναι αλήθεια ότι προσπαθούμε όσο μπορούμε να αποφεύγουμε την οδύνη και κυρίως, να επιδιώκουμε την ευτυχία, την απόλαυση και τα συναφή.

 

Εντάσσω το σεξ και τις τσόντες στην υπερκατανάλωση. Αν σε ξενίζει η λέξη, πες το "διαφυγή". Η κοινωνία είναι έτσι δομημένη ώστε να παρέχει πολυάριθμους τρόπους διαφυγής.

Σου εύχομαι να ξεπεράσεις την απώλεια με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Αντιμετωπίζοντάς τη κατά πρόσωπο...

 

Την αφήνω να κάνει τη διαδρομή της μέσα μου, πάντα.

Σωστή η σύνδεση της τσόντας. Νομίζω ότι το σεξ είναι κάλεσμα στη ζωή και στην απόλαυση.

 

Συμφωνώ απόλυτα. Για μένα το σεξ είναι υπερκατανάλωση μόνο όταν χρησιμοποιείται χωρίς συνείδηση, στο αυτόματο.
Τότε επέρχονται η απληστία, ο κορεσμός, η σπατάλη. Το ανούσιο.

Όταν απολαμβάνεις την ηδονή ξέροντας ποιος είσαι, τι θέλεις, τι παίρνεις πραγματικά, τότε ναι, το σεξ είναι πλήρης απόλαυση.

 

Έτσι θα έπρεπε να είναι.
Μπορεί όμως να γίνει μια πρώτης τάξεως διαφυγή, λόγω άμεσης απόλαυσης και αυτοματισμού.

 

Κάποιος κάποτε δεν σε αγάπησε καλά
Κάποιος κάποτε δεν σε αγάπησε πολύ
Κάποιος κάποτε δεν σε αγάπησε

Θα έπρεπε αλλά δεν είναι σε θέση η Ελληνική οικογένεια, ούτε το εκπαιδευτικό σύστημα να συνδράμει σε κάτι τόσο βαθύ, δεν το θεωρούν καν απαραίτητο. Δεν είναι καν θεμιτό ότι αργότερα το μέλος της οικογένειας που δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί επισκέπτεται κάποιον ειδικό για βοήθεια... ακόμη κι αυτό είναι ακόμη ταμπού για την Ελληνική κοινωνία.
Σκέψου ότι μόλις πρόσφατα το byllying έχει γίνει θέμα προς αντιμετώπιση στα σχολεία και οι οικογένειες δεν ασχολούνται ακόμη σοβαρά με αυτό... κάτι που αφορά προσωπική απώλεια σε ψυχολογικό επίπεδο, πόσο μάλλον την απώλεια τρίτων...

 

Κάποτε στα μικράτα μου, έπιασα κουβέντα με τον πατέρα καθώς ψαρεύαμε στη μέση του Αιγαίου. Μου μίλαγε για τον δικό του πατέρα, που εγώ δεν είχα προλάβει να γνωρίσω.
Ήμουν αρκετά μικρό ( βια 9 χρονών ) και τις αλλαγές στο βλέμμα του, δεν τις έπιανα. Τώρα που τις θυμάμαι, πιθανότατα είναι αλλοιωμένες απ' τις δικές μου σκέψεις και τον χρόνο.
Το λοιπόν, ο μπόμπιρας έσκασε την ερώτηση. " Και πως ξεπερνιέται ο θάνατος πατέρα " ? Οι δικοί μου γονείς είχαν ένα "στραβό", δεν μου μιλούσαν ποτέ με παρομοιώσεις.
Προσπαθούσαν με απλά λόγια, να μου πουν την αλήθεια των πραγμάτων ή τουλάχιστον να μην μου ωραιοποιήσουν την άσχημη πλευρά τους. Αφήνοντας πάντα περιθώριο στο άγουρο μου μυαλό, για να επεξεργαστεί τις πληροφορίες.
Τι μου είχε πει τότε ο πατέρας μου για τον δικό του? Πως ξεπερνάς τον θάνατο? Απλά μαθαίνεις να συγκατοικείς μαζί του. Με την πάροδο των χρόνων έγινε η απώλεια συνήθεια μου, όπως και σ' αρκετούς/ες από μας νομίζω.
Άνθρωποι που εμφανίστηκαν κι εξαφανίστηκαν απ' την ζωή μου αναπάντεχα κάποιες φορές. Άνθρωποι που για κάποιο - και καλά - περίεργο λόγο, είχαν βγάλει μικρότερες ή μεγαλύτερες ρίζες.
Στις ώρες 20 ήταν, στις ώρες 20.05, πουφ, δεν ήταν πια. Συνέχισαν να ζουν, ναι, κάπου.
Ακόμη κι ελάχιστα χιλιόμετρα από μένα κάποιες φορές αλλά πια δεν υπήρχαν, όχι για μένα. Ήταν όλα θέμα ενός τηλεφώνου, μιας βόλτας με τ' αυτοκίνητο.
Αλλά και τις φορές που κάποιους/ες τους/τις ξαναείδα από τύχη, κατάλαβα ότι αλήθεια "δεν υπήρχαν" πια. Ήταν εκεί που έπεφτε και το τελευταίο ροδοπέταλο στο φέρετρο μας.
Κάποτε ίσως κι εγώ ν' αποκτήσω ένα γιο και να είμαστε μαζί σε κάποια βάρκα στη μέση του Αιγαίου. Και ίσως ο μπόμπος να με ρωτήσει για τον παππού του, που δεν θα γνωρίσει.
Ίσως να μην πιάσει το βλέμμα μου, που αλλάζει, γιατί όταν χρειάζεται, ξέρω να καταπίνω μέχρι και την μελαγχολία. Θα του δώσω την απάντηση, που μου είχε δώσει ο δικός μου ο πατέρας.
Και θ' αφήσω τον χρόνο και την ζωή να του δείξει, όπως στο τέλος πολλά θα του μάθει, που εγώ όσο και να προσπαθούσα, δεν θα του δίδασκα ποτέ σωστά.
Δεν θα μπορούσα ποτέ, να του δείξω τον δρόμο για να νιώθει. Κάποιες απώλειες, μικρές ή μεγάλες όσο κι αν είναι κάποιος/α έμπειρος/η, μας βρίσκουν απροετοίμαστους/ες.
Είναι μονάχα το "μούδιασμα" που αλλάζει, ο καιρός που διαρκούν. Καμία σοφία, καμία ανακάλυψη στα λόγια μου.
Μας λείπει εκείνο, που ο άνθρωπος που χάσαμε μας έδινε. Ο όποιος θρήνος είναι για μας, όχι για κείνον/η που έφυγε μεταφορικά ή κυριολεκτικά.
Δεν ξέρω για σας, πιστεύω ότι στις αντιδράσεις ( αναφορικά με το θέμα ) δεν είμαστε όλοι/ες ίδιοι/ες. Για μένα η απώλεια θέλει σιωπή, απεχθάνεται τα χτυπήματα στην πλάτη.
Θέλει "ξέσπασμα", ατελείωτους μοναχικούς περιπάτους, ταξίδια δίχως προορισμό ( ακόμη και καθισμένοι πίσω απ' το γραφείο μας ), κορμιά να μασουλιούνται,
ίσα για να κρατιούνται τα δόντια σε προπόνηση. Σαν τον καπνό της πίπας που γεμίζει το στόμα, αλλά δεν κατεβαίνει στα πνευμόνια.
...Μέχρι τα χείλη να ξαναγίνουν κόκκινα...
Όποιος/α τον πόνο της απώλειας καταφέρνει να τον δαμάζει, απλά βάζοντας τον σε κάποιο συρτάρι. Έχει τον ειλικρινή μου θαυμασμό.
Εγώ εκείνες τις φορές που μια απώλεια με πλησίασε σαν λόγχη, την αγκάλιασα μέχρι να με διαπεράσει ολόκληρη, να μου σκίσει τελείως τα σωθικά και να μου βγει.
Δεν πειράζει, που μου άφησε κάποιες τρύπες ή ουλές, αρκεί που βγήκε από μέσα μου. Πλέον γνωρίζω, ότι δεν θα παραδώσω "λείο σώμα", ούτε ψυχή.
Ότι όσο και να το ήθελα, "λείος" δεν γίνεται να φτάσω στο τέλος της όποιας διαδρομής μου.
Αλλά μέχρι τότε, που μπορεί να είναι και με το που τελειώνω αυτό τον μουσαμά...Πες μου ένα ψέμα, ν' αποκοιμηθώ...Που λεγε και ο Νικόλας...

 

ο χωρισμος η απωλεια ελαττωνει τα μετρια παθη και δυναμωνει τα μεγαλα......... οπως ο ανεμος σβηνει τα κερια αλλα φουντωνει τις φωτιες.

 

Αν μου επιτρέπεις, αυτό ίσως και να ισχύει για την απόσταση. Ο χωρισμός και η απώλεια αν τα πάθη δεν τα σβήνουν τελείως, φουντώνουν την προσκόλληση και τις εμμονές.
Δηλαδή, σ' αυτή την περίπτωση γεννούν θάνατο ( όσο οξύμωρο κι αν είναι σαν σχήμα ) παρά ζωή για κείνον/η που έμεινε προσκολλημένος/η σε μια ιδέα ή ανάμνηση, που δεν υφίσταται πια.
Τα μεγάλα πάθη κάποιες φορές απομακρύνονται, αλλά δεν είναι για πολύ. Αφού αν ήταν αλήθεια μεγάλα, χώρια δεν θα μπορούσαν να κάνουν για καιρό.
Στα αισθηματικά σπανιότατα οι φοίνικες αναγεννιούνται απ' τις στάχτες τους, μα τα σπουργίτια συχνά ξεπροβάλλουν απ' τα ψίχουλα.

Πάντα γνώμη  

 

Ακριβως