Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

@Rope-bondage-fan

Imagine there's no heaven
it's easy if you try.
no hell below us
Above us only sky.
Imagine all the people
living for today.

Imagine there's no countries
it isn't hard to do.
Nothing to kill or die for
and no religions too.
Imagine all the people
living life in peace.

Imagine no possessions,
I wonder if you can.
No need for greed or hunger
a brotherhood of man.
Imagine all the people
sharing all the world.

You may say I'm a dreamer
but I'm not the only one.
I hope some day you 'll join us
and world will be as one.

 

Αν και νομίζω ότι θα χυθούν ακόμα μερικοί Ωκεανοί δακρύων και αίματος μέχρι εκείνη την εποχή, το πιθανότερο είναι ότι θα έρθει.

Εκεί πάει το πράγμα σιγά-σιγά και ανεπαίσθητα αλλά νομοτελειακά.

Όποιος το έχει αντιληφθεί και συμφιλιωθεί με αυτό γενικώς ζει καλύτερα και ευτυχέστερα, ακόμα και τώρα που είμαστε πολύ μακριά από εκεί.

 

ο νεροχύτης γεμάτος πιατα
τικ τακ τικ τακ
το νερο τρέχει, η ζωή τρέχει.
τικ τακ τικ τακ
στάζει το νερό στα πιάτα,
τα κάλυψα με μια πετσέτα
τικ τακ τικ τακ
πλυμμύρα.

 

Ο ξεχασμένος

Οι νεκροί τριγύριζαν στους δρόμους
και μάζευαν ζωντανούς μέσα στις τσέπες τους.
Αμέτρητοι,
κρέμονταν και στα φανάρια,
τόσους αιώνες είχαν βαρεθεί τους ίδιους
και τους ίδιους.

Ένα παιδί με ανοιχτό κεφάλι
-θα πέθανε από τρίτου βαθμού ονειροβασία-
μ’ έδειξε στη μητέρα του με το δάχτυλο,
ένα μαύρο φαγωμένο νύχι όλο.
Εγώ τίποτα,
τη χολή μου έπινα ήσυχος
στο φαρμακοπωλείο της οδού Χ
και τίναζα τ΄ αποκαΐδια της ζωής απ’ τον γιακά.

Αυτή τον φόρτωσε στην πλάτη της,
παιδί μου, λάθος κάνεις, του είπε
και μπήκαν στο πλήθος των νεκρών
που κλαίγοντας πλημμύριζαν τη Σταδίου.
Αυτός από χρόνια είναι δικός μας.

( Χρήστος Αρμάντο Γκέζος )

 

Αστεροσκοπείο

Διαρρήχτες του ήλιου,
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι,
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα,
δεν ξέρουν τι χρώμα έχει ο ουρανός,
σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν.
Παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια,
με τ’ άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα,
με τις πέτρες των δειλών στα χέρια,
παραμονεύουν σ’ άλλους πλανήτες το φως,
να πεθάνουν.
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της,
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι,
από το χάδι του το κάθε χέρι,
απ’ τ’ ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί.

( Μίλτος Σαχτούρης )

 

εμπνευσμένο!
συνέχισε την προσπάθεια...

 

Χρόνοι

Διότι κακά τα ψέματα, κανένας
χρόνος δεν δουλεύει για μας αντίθετα,
όλοι είναι εναντίον μας, ο παρελθών
με τις ανεπανόρθωτες ζημιές, ο παρών
να μας μαχαιρώνει πισώπλατα κι ο μέλλων.
Α! ο μέλλων καμπούρης από το βάρος τόσων
ελπίδων σέρνεται και μας καταριέται.

( Τάσος Πορφύρης )

 

Η Κίρκη

Σκέφτηκε πως καλό ήταν να ’βγαιν’ έξω•
άνοιξε λοιπόν το ψυγείο,
ξεκρέμασε τις σάρκες της, τις φόρεσε,
κοιτάχτηκε λιγάκι στο φεγγάρι
που ήταν κρεμασμένο εκεί στο έβγα της σπηλιάς
και κατηφόρησε.
-Πού πάει;
-Έρχεται να σας ρίξει βελανίδια σύντροφοι!

( Γιάννης Υφαντής )

 

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
σε περασμένα χρόνια
και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια.
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
'μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες

Μαρία Πολυδούρη