Shopping Task

Η εντολη ηταν σαφης. Επρεπε να παει για ψωνια και καλλωπισμο, μαυρες δερματινες γοβες, καλτσες, ζαρτιερες, κομμωτηριο ... η χαρα της καθε γυναικας φανταζε σαν εφιαλτης. Ξαφνικα συνειδητοποιησε οτι η καθε της κινηση εκεινη την ημερα ηταν προγραμματισμενη απο καποιον αλλο... απο Εκεινον. Αρχισε να ετοιμαζεται παρακαλωντας απο μεσα της να συμβει κατι και να μην αναγκαστει να βγει. Η λεξη εξαναγκασμος στριφιγυριζε στο μυαλο της τροφοδοτωντας τον απιστευτο εγωισμο της. Ομως ηξερε οτι δεν ειχε επιλογη και ξεκινησε. Δε θυμαμαται τις σκεψεις που εκανε μεχρι να φτασει στην Πατησιων... θυμαται μονο οτι ετρεμε, τα χερια της ειχαν ιδρωσει, το μυαλο ειχε αρχισει να μουδιαζει. Προσπαθουσε να ανασυρει μνημες απο ολα τα προηγουμενα ψωνια της... η χαρα της αγορας ομορφων και αχρηστων πραγματων που ανεβαζουν τη γυναικεια φιλαρεσκεια. Ποια γυναικεια φιλαρεσκεια? Ενα τσουβαλι ηταν που ξαφνικα επρεπε να μεταμορφωθει σε γυναικα για Εκεινον. Τα συναισθηματα διαδεχονταν το ενα το αλλο με απιστευτους ρυθμους. Σταματησε στις βιτρινες ολων των μαγαζιων που πουλουσαν παπουτσια περισσοτερες απο 2 φορες. Τιποτα δεν ηταν αρκετα καλο για Εκεινον. Αρχισε να απελπιζεται, τα δακρυα ειχαν πλημμυρισει τα ματια της. Στεκοταν για μια ακομα φορα αναποφασιστη μπροστα σε μια βιτρινα οταν χτυπησε το κινητο. Ηταν Εκεινος. Δεν ηταν μαζι της και ομως Ηταν εκει, την Εβλεπε, Ηξερε. Η φωνη Του την ηρεμησε, χαλαρωσε αρχισε να Του λεει ολα οσα αισθανοταν οταν ειδε απεναντι της μια μαυρη δερματινη γοβα να της “κλεινει το ματι”. Ηταν ακριβως οτι ειχε Ζητησει Εκεινος μονο που μεχρι εκεινη την ωρα δεν μπορουσε να τη δει. Συνεχισε να της μιλαει ενω εμπαινε στο μαγαζι για να τις δοκιμασει. Της μιλαγε συνεχεια. Οι γοβες ηταν πολυ ομορφες αλλα αρκετα ψηλες για τα γουστα της, με δυσκολια καταφερε να περπατησει αλλα σιγουρα θα Του αρεσαν. Καθισε στον καναπε να τις βγαλει. Και πανω που ενιωσε ασφαλης ξαναφορωντας τις flat μποτες της η φωνη Του νεκρωσε τα παντα. “Δεν σου ειπα να τις βγαλεις. Αυτες θα φορεσεις και θα συνεχισεις τα ψωνια σου”. Εμεινε μαζι της μεχρι που βγηκε απο το μαγαζι. Τρικλιζε σα μεθυσμενη. Απαπα δεν ηταν για εκεινη αυτα σκεφτηκε. Εστριψε στο πρωτο στενο ακουμπησε πανω σε ενα στυλο και τις εβγαλε. Σιγα μη το Μαθει σκεφτηκε και ξεκινησε για τα υπολοιπα ψωνια. Ομως δεν χρειαζοταν να το μαθει Εκεινος. Το ηξερε αυτη και ηταν χειροτερο. Ηξερε οτι δεν κοροϊδευε τον Κυριο της αλλα τον εαυτο της. Στο κατω κατω θα τις φορουσε οταν θα Τον συναντουσε.... τι τοτε τι τωρα. Αυτη τη φορα δεν πηγε σε στενο, εκει στη μεση της Πατησιων αλλαξε παπουτσια. Στην αρχη δυσκολευτηκε πολυ να περπατησει και νομιζε οτι ολοι την κοιτουσαν λες και δεν ειχαν κατι καλυτερο να κανουν. Ομως βημα με το βημα σταματησε να το σκεφτεται, σταματησε να προσεχει καθε της βημα και ως δια μαγειας αρχισε να περπαταει σα να τις φορουσε ολη της τη ζωη. Ενα χαμογελο σχηματιστηκε στα χειλη της και για πρωτη φορα εκεινη τη μερα αρχισε να ευχαριστιεται τη βολτα της στα μαγαζια. Σειρα ειχαν οι καλτσες και οι ζαρτιερες. Κοντοσταθηκε εξω απο το μαγαζι, πρωτη φορα θα αγοραζε κατι παρομοιο, νομιζε οτι ολοι θα καταλαβαιναν τι τα ηθελα, κοκκινισε, εκλεισε τα ματια Τον εφερε στη σκεψη της, φανταστηκε το βλεμμα Του να ταξιδευει στο κορμι της, χαλαρωσε και μπηκε μεσα. Η αρχικη ντροπη μετατραπηκε σε χαμογελο ευχαριστησης, ηταν για Εκεινον και αυτο ηταν αρκετο. Στο δρομο για το κομμωτηριο, εξω απο ενα ινστιτουτο ομορφιας την πλησιασε μια κοπελα και αρχισε να της λεει για δωρεαν περιποιηση προσωπου που μπορουσε να γινει εκεινη την ωρα. Τα εχασε... δεν ηξερε τι να κανει, δεν ηταν σε θεση να αποφασισει αλλα δεν χρειαζοταν. Η λυση πολυ απλη, Του τηλεφωνησε και Εκεινος Της το επετρεψε. Φυσικα στο ινστιτουτο δεν ειχαν καμια προθεση να την αφησουν να φυγει αν δεν υπεγραφε πρωτα ενα συμβολαιο για θεραπειες. Η απαντηση της ηρθε αβιαστα, αυθορμητα “Συγνωμη αλλα δεν αποφασιζω εγω γι αυτα αλλα ο Αφεντης μου”. Την κοιταξαν κεραυνοβολημενοι, εκεινη τους χαμογελασε και εφυγε. Το κομμωτηριο ηταν παιχνιδακι, τα μαλλια ισια, τα νυχια μαυρα Ολα ηταν οπως Εκεινος επιθυμουσε. Η μεταμορφωση ηταν απιστευτη αλλα δεν ειχε να κανει τοσο με την εξωτερικη της εμφανιση οσο με τα συναισθηματα της. Αυτο που ξεκινησε σαν εφιαλτης ειχε εξελιχθει σε μια απο τις πιο ωραιες εμπειριες της ζωης της, δεν εβλεπε την ωρα να φτασει σπιτι, ηθελε να δει τη μεταμορφωση της, το δημιουργημα Του. Ετρεξε στο δωματιο εβγαλε τα ρουχα της βιαστηκα και φορεσε τις καλτσες, τις ζαρτιερες και τις γοβες. Κοιταξε στον καθρεφτη και για πρωτη φορα ειδε να της χαμογελαει η σκλαβα Του. Ηταν ευτυχισμενη και το χρωστουσε μονο σε Εκεινον. Ποση αναγκη ειχε να χασει τον ελεγχο και ποσο ομορφο ειναι να τη φροντιζει Εκεινος. Την ειχε παρει απο το χερι και την οδηγουσε, καθυσηχασε ολες τις φοβιες και τις ανασφαλειες της. Ειχε Κυριευσει το μυαλο της κι Εκανε χωρο στην ψυχη της να αναδυθει, την Ελευθερωσε.

 

Πολύ ενδιαφέρουσα και πλήρης εμπειρία timandra και σ' ευχαριστώ που τη μοιράστηκες μαζί Μ/μας  

Αν μου επιτρέπεις, θα ήθελα να σταθώ σε αυτό το σημείο:

Η αίσθησή μου είναι ότι δε θα κορόϊδευες τον εαυτό σου θα τον ταλαιπωρούσες όμως από την ένταση της αντίστασης που, φυσικά και ανθρώπινα, προέβαλες.

Το πρόβλημα όταν ταλαιπωρείς έτσι τον εαυτό σου, είναι, νομίζω, ότι δεν μπορείς να είσαι όπως σε θέλει ο Κύριός σου, επειδή αναλώνεις ενέργεια παλεύοντας με τις αντιστάσεις σου. Αλλά κάπου είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα, στην αρχή τουλάχιστον, τί να γίνει...  

Αυτός που θα κορόϊδευες είναι ο Κυρίαρχος, και οι Κυρίαρχοι τα αντιλαμβάνονται αυτά τα πράγματα... Καλά έκανες που το πήρες απόφαση και έβαλες τις γόβες, αλλιώς δε γινόταν  

 

Πολύ όμορφο timandra  
Και καλογραμμένο. Σε ευχαριστούμε που Μ/μας βγάζεις την ψυχούλα σου(ψυχάρα δλδ   )

 

Πολύ όμορφο. Συγχαρητήρια !!

 

Με απλές κινήσεις λίγο από την ουσιαστική μαγεία της υποταγής !

 

Πολύ καλό κείμενο, καλή γραφή και ωραίο περιεχόμενο. Ήδη το κράτησα σαν κείμενο που θα πρέπει να διαβάσει κάθε εκπαιδευόμενη σκλαβα.

Ο Κύριός σας βλέπει, παρατηρεί και ξέρει καλύτερα από σας τα όρια και το δυναμικό σας. Σας απαλλασσει από τους δισταγμούς σας και σας οδηγεί στην ανάπτυξη και απελευθέρωση

Μπράβο timandra

 

ναι οντως πολυ καλο κειμενο και θα σταθω εκει που σταθηκε και η tinder_lilly ειναι πολυ δυσκολο πραγματικα οταν εχεις την ευθηνη να υπακουσεις οταν ολα εξαρτονται απο σενα ,εκει ειναι και που φαινετε οτι εισαι σκλαβος/α
και εγω αυτα τα διλημητα αντιμετωπιζω αρχικα ηταν πολυ δυσκολο οσο περναει ο καιρος ομως ολα ερχονται πιο ομαλα και για μενα μου ειναι αδιανοητο να μη κανω αυτο που Επιθυμει Η Κυρια μου

 

Πολύ όμορφο.. Αυτό το πανταχού παρόν βλέμμα με έκανε να θυμηθώ μια από τις αγαπημένες μου φράσεις του Μπατάιγ: "Το βάθος του πάθους είναι πάντα θρησκευτικό".

 

RE: RE: Shopping Task

Κυριε χωρίς να θέλω να με ξαναθεωρήσετε μαρξίστρια θα έλεγα όλα αυτά που σας εντυπωσίασαν θέλουν χρόνο και πολύ περισσότερο χρήμα αναφερόμενη πάντα σε παλαιότερη παρατήρηση σας σε άλλο θέμα.

 

ioanna, καλή μου, θα μπορούσε να ψωνίζει τσίχλες, σκαστή από τη δουλειά της σε κλωστήρια!

Πολλοί άνθρωποι είναι τόσο τυχεροί (ή άτυχοι) που έχουν ένα βλέμμα να τους ακολουθεί. Άλλοι πάλι, το αναζητούν ή/και το φαντάζονται. Και φυσικά, κάποιοι τρίτοι, είναι παντελώς αδιάφοροι. Ή μήπως όχι;

 

RE: RE: Shopping Task

Πόσο με τρομάζει Κύριε και πόσο με ερεθίζει αυτό το βλέμα της προστασίας

 

RE: RE: RE: Shopping Task

Το έχω νιώσει. Ένα βλέμμα να με ακολουθεί κυριολεκτικά.
Θα συμφωνήσω με την ioanna. Είναι τρομακτικό και ερεθιστικό, κολακευτικό.
Μπορεί να γίνει πιεστικό, κουραστικό.
Αναλόγως με τις αντοχές που έχεις.

Αστάρτη