Μερικές σκέψεις για την εξάρτηση

Πιο σίγουρη δεν γίνεται λέμε  
Πείτε του υπογράφω εγώ  

 

Δυστυχώς η εξάρτηση πολλές φορές χρησιμοποιείται ως μέσο εκβιασμού προς τους Κυριαρχικούς. Είναι ένα στάδιο που χρήζει μεγάλης προσοχής και από τους Δ/δύο.
Πολλές φορές η συνειδητοποίηση της εξάρτησης φοβίζει πολύ και αφήνει την σκλάβα/υπό να κάνει πολλά βήματα πίσω στην εξέλιξή της, plus το πιο δύσκολο είναι να αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας και όχι να αγαπήσουν οι άλλοι εμάς ή εμείς τους άλλους.

Στόχος η ικανοποίηση.-

 

Είναι χρήσιμο κατ' εμέ να επαναφέρουμε όμορφα πράγματα που έχουν γραφτεί κατά καιρούς, αποστάγματα εμπειρίας και γνώσης ανθρώπων που έχουν ξοδέψει χρόνο, αντοχές ή και τη ζωή τους και μοιράζονται μαζί μας τις εμπειρίες τους.

Αλλά έχει σημασία νομίζω, για να είμαστε σωστοί, να βάζουμε πηγές και παραπομπές.

Οπότε την προσθέτω να υπάρχει γιατί όντως περιέχει πολύ ενδιαφέροντα σημεία η συγκεκριμένη εμπειρία.
http://www.*************/archive/index.php/t-1079.html (18-04-12, 21:29)

 

Επαναφέρω το θέμα με μερικές σκέψεις ακόμη. Και με την ελπίδα να διασαφηνίσω ακόμη περισσότερο την άποψη μου (καθώς τη διαμορφώνω μέρα την ημέρα) για ένα θέμα που θεωρώ πάρα πολύ ουσιώδες τόσο στο BDSM όσο και στις σχέσεις γενικότερα.

Επιτρέψτε μου όμως μια παρεκτροπή λίγων γραμμών για να προσθέσω μερικές εικόνες στην περιγραφή  

Είναι λοιπόν ένα κοριτσάκι με τεράστια αδυναμία στο μπαμπά του. Η αδυναμία είναι αμοιβαία και οι δυο έχουν μια σχέση εξαιρετικά αγαπησιάρικη. Το κοριτσάκι αυτό κάνει διάφορα ακροβατικά στον καναπέ ακονίζοντας αυτή την νέα σπουδαία ικανότητα του που πρόσφατα ανακάλυψε: το περπάτημα. Κάθε φορά που παραπατάει, τελικά πέφτει πάνω στο μεγάλο σώμα του μπαμπά της (είναι και μεγαλόοοσωμος ο άτιμος   ).
Μετά από 2-3 χρόνια έχουν πάει μαζί στο λούνα παρκ. Κόσμος, χαμός, κάποια στιγμή η μικρή με κάτι ενθουσιάζεται και τρέχει προς τα μπρος. Καταλαβαίνει ότι δεν είναι ακριβώς δίπλα στο μπαμπά της. Γυρίζει πίσω όμως και τον βλέπει λίγο πιο κει. Είπαμε, είναι και μεγαλόσωμος ο άτιμος και ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος.
Check... cross check... success!
Και έτσι αυτό το κοριτσάκι μαθαίνει να μην φοβάται την εξάρτηση.
Και μεγαλώνοντας δεν έχει κανένα πρόβλημα στις σχέσεις της να είναι εξαρτημένη από εκείνον, τον εκάστοτε εκείνον που παίρνει σοβαρά και τον θεωρεί κραταιό.
Ο μπαμπάς παραμένει το απόλυτο και κραταιό πρότυπο Ισχύος.

Μέχρι σήμερα, το κοριτσάκι αυτό διατηρεί αυτό το άφθαρτο πρότυπο ισχύος ως το απόλυτο πρότυπο. Και νομίζω ότι μέχρι να ενηλικιωθεί πλήρως συναισθηματικά και νοητικά (κάτι που υπολογίζω να γίνει αρκετά σύντομα   ), το πρότυπο αυτό αναπόφευκτα θα παραμείνει.

Βεβαίως αυτό το κοριτσάκι είμαι εγώ και παρά την ασφαλή εμπειρίας της εξαρτησιακής σχέσης που έχω βιώσει μέχρι τώρα με το "απόλυτο πρότυπο μου", πάντοτε η εξάρτηση υπήρξε ένα θέμα που με απασχόλησε.
Προσωπικές εμπειρίες όπως αυτή που περιγράφω εδώ ή άλλων ανθρώπων, όπως π.χ. αυτή που γλαφυρότατα και πολύ βαθιά περιέγραψε η @MauveDelastrange σε αυτό το εκπληκτικό βιωματικό νήμα μου αναδεικνύουν έτι περισσότερο τη σημασία του θέματος.

Πιστεύω πως κανένας άνθρωπος που δεν έχει αναλάβει την ευθύνη κάποιου άλλου πλάσματος δεν μπορεί να βγει από τη χουχουλιάρικη ζώνη της ασφάλειας της εξαρτησιακής σχέσης που περιέγραψα παραπάνω. Πάντως εγώ άρχισα κάπως να βγαίνω και να κοιτώ το θέμα και από άλλες οπτικές μόνον όταν ανέλαβα την ευθύνη κάποιου πραγματικά και εξ ολοκλήρου.
Μπορεί σε κάποιους να φανεί αστείο αλλά αυτός ο κάποιος ήταν το σκυλάκι μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ότι ένα πλάσμα συναρτά απολύτως την ύπαρξή του με τη δική μου. Όταν περιμένει να φάει από μένα, να τραφεί, να του δώσω το νερό του, τότε ναι αυτό το πλάσμα εξαρτάται από μένα και είναι στην ευθύνη μου.
Γλυκαινόμουν και ακόμη χαζογλυκαίνομαι πολύ όταν κουλουριάζεται και κοιμάται στα πόδια μου, όταν έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου παίρνοντας το σχήμα του σώματος μου, όταν μου λένε όλοι πόσο τεράστια αδυναμία μου έχει. Ήταν όμως και το πρώτο πλάσμα που με έκανε να σκεφτώ "τι θα (απο)γίνει αν εγώ δεν υπάρχω πια". Και συνειδητοποίησα πως όσο και αν μου αρέσει η ευθύνη του, δεν μπορώ να το κάνω ένα πλάσμα που αν εγώ πεθάνω π.χ. δεν θα μπορέσει να επιβιώσει.
Αναλαμβάνοντας σιγά σιγά την ευθύνη και άλλων, ανθρώπων αυτή τη φορά, το σκέφτομαι ακόμη πιο έντονα.

Και αρχίζω και βρίσκω κάπου εκεί την ισορροπία στο ζήτημα "εξάρτηση".
Υπάρχουν πράγματι ζητήματα που κάποιος έχει ανάγκη κάποιον άλλο: π.χ. το μωρό έχει ανάγκη τη μαμά του να το δώσει το στήθος της με το γάλα. Και ναι, σε αυτό (ας πάψουμε να φοβόμαστε τη λέξη) είναι εξαρτημένο από εκείνη. Το σοβαρό πρόβλημα ξεκινά όταν η εξάρτηση εκτείνεται σε ζητήματα που ο πιο 'αδύναμος' δεν έχει πραγματικά ανάγκη τον πιο 'δυνατό', παρ' όλα αυτά γραπώνεται από εκείνον. Σαν άνθρωποι πάντα θα έχουμε ανάγκη άλλων ανθρώπων σε κάποιο βαθμό. Πιστεύω όμως ότι ωριμάζοντας, θα μπορούμε να διαχωρίσουμε αυτό από την αγάπη που τους έχουμε και την επιλογή που κάνουμε με αυτούς, για αυτούς και προς αυτούς.

Κλείνω τη σημερινή σκέψη εδώ  
Πιθανόν i'll be back  

 

Πολλές οι σκέψεις και δεν ξέρω από που να τις ξεδιπλώσω. Διάβασα το αρχικό σου post, διάβασα και το σημερινό. Τις εικόνες με το σκυλάκι αποφεύγω συνειδητά να τις ακουμπήσω.
Γιατί "ψυχανεμίζομαι", ότι θ' ασχοληθούμε με το δέντρο και θα χάσουμε το δάσος. Το ίδιο κάνω ίσως και λανθασμένα, αποφεύγοντας την εικόνα του πατέρα με την θυγατέρα του καθώς και την εξάρτηση του μωρού απ' τον γονέα ( αν και αυτό το τελευταίο δεν θεωρώ ότι κάνω λάθος, που το αποφεύγω ).
Αν κάποτε ένιωσα εξαρτημένος από κάποια? Πολύ παλιά ναι, μου έτυχε κι εκείνο. Δεν έχει καμία αξία, ν' αναλύσω τους λόγους.
Μάλλον κάτι μου έλειπε και μετά απ' ένα σημείο την είχα χρησιμοποιήσει σαν την κουβέρτα του linus. Η φρίκη ήρθε, όταν συνειδητοποίησα, ότι η σχέση μας είχε γίνει εξάρτησης.
Πως τ' αντιμετώπισα? Πήρα την πιο δύσκολη απόφαση, που θα μπορούσα να πάρω σε κείνη την χρονική περίοδο, την απομάκρυνα τελείως απ' τη ζωή μου και ας μην με συνέφερε.
Αφού εκεί που βρισκόμουν, ήταν ότι πιο κοντινό σε οικογένεια, ήταν η σύντροφος, η εραστής, μια απ' τις καλύτερες φίλες μου, μια σταθερή παρουσία.
Θα μπορούσα να κάνω, ότι έκαναν οι περισσότεροι/ες που ήταν στην ίδια φάση με μένα, να την "κρατήσω", μέχρι να τελειώσω τις σπουδές μου ( είχα μπροστά μου ακόμη ένα χρόνο ) και μετά, από κει παν και οι άλλοι.

Η ευθύνη που λες, για μένα φτάνει μέχρι ενός σημείου και το σκέφτομαι έτσι εδώ και πάρα πολλά πλέον χρόνια. Η προσκόλληση, η εξάρτηση, ότι όνομα θέλει ας της δώσει κάποιος/α, είναι τροχοπέδη, είναι θηλιά στο λαιμό, είναι ψευδαίσθηση ελέγχου, που εμποδίζει την προσωπική εξέλιξη. Και αυτό για μένα δεν κοιτάει πλαίσια ή "φύση", ούτε BDSM, ούτε vanilla.
Θα το ξαναρίξω στα "κουλά" μου, είμαστε όλοι/ες σαν τα τρένα, τυχαίνει να σταματούμε σε κάποιους σταθμούς, να μοιραζόμαστε περισσότερα ή λιγότερα, αλλά αργά ή γρήγορα ξαναφεύγουμε. Το ταξίδι μας είναι πάντα μοναχικό με κάποια διαλείμματα συντροφικότητας. Σε μένα αρέσει να έχω κάποιους ελάχιστους ανθρώπους γύρω μου, αλλά όχι "αυτοκόλλητους".
Ακόμη και κείνη που είναι πιο "μέσα" στη ζωή μου απ' οποιονδήποτε άλλο άτομο, γνωρίζει το "πεπερασμένο" μου. Τ' ότι μια μέρα, ίσως εκεί που δεν θα το περίμενε, θ' ανοίξω το "παράθυρο" και θα εξατμιστώ, μακριά, πάνω σ' αραχνοΰφαντες κραυγές, όπως συνηθίζω να λέω. Οι μοναδικές ευθύνες που νιώθω απέναντι της, είναι πρώτον, να είμαι πάντα ελεεινά ειλικρινής και δεύτερον, να μην αφήνω να δημιουργηθεί καμία εξάρτηση, ούτε καν παροδική. Έχω την ευθύνη κάποιου/ας, δεν σημαίνει - για μένα τουλάχιστον -, ότι γίνομαι το θεμέλιο του/της.
Γιατί όταν κάποτε "χαθώ", δεν θα μου άρεσε η ιδέα, ο/η όποιος/α άλλος/η να κατέρρεε, ούτε καν να τρίκλιζε, όχι από δική μου υπαιτιότητα τουλάχιστον.

Δεν μπορείς να σώσεις κανέναν/καμία απ' τον εαυτό του/της. Μπορείς όμως, να μην προσθέσεις καινούριες σφαίρες στο ίσως ήδη γεμάτο πιστόλι του/της.
Ίσως σαν τρόπος λειτουργίας ο συγκεκριμένος να μου αφαιρεί βέλη απ' την φαρέτρα. Αλλά η όποια Κυριαρχία και υποταγή δεν θέλω να βασίζεται στην άμμο.
Δεν θέλω καμία να εξαρτάται από μένα, αλλά να βασίζεται σε μένα. Να είναι αυτόνομη σε οτιδήποτε κάνει έξω και πέρα από μένα ή από εμάς. Δεν θέλω τυφλή υπακοή, δεν θέλω ποντίκι που ν' ακολουθεί τον μαγικό αυλό-εμένα. Δεν θέλω να έχει την ανάγκη μου, ούτε σαν άνθρωπο ( πρωτίστως ), ούτε σαν άντρα ( δευτερευόντως ), ούτε σαν Κ της ( τρίτο και καταϊδρωμένο ). Η όποια ροπή στην εξάρτηση νομίζω - πάλι κάτι το εντελώς υποκειμενικό και αυτό το "ζήτημα" - ότι δεν είναι "προνόμιο" κάποιου status ( για να βάλω και το BDSM στο "παιχνίδι" ). Ο/η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε μπορεί να δημιουργεί/αναζητά σχέσεις εξαρτήσεως, για να καλύψει τα όποια κενά του/της, για να ικανοποιήσει τις όποιες ανασφάλειες του/της. Απλά, το bdsm και κάποια απ' τα επιμέρους στοιχεία του προσφέρεται αρκετά, στο να καλύψει τα προαναφερόμενα.
Όπως και πολλά άλλα πράγματα από μόνο του ( το BDSM ) είναι σαν το άδειο πουκάμισο. Αποκτά υπόσταση και ουσία αναλόγως με το "σώμα" που το φοράει.
Κλείνοντας την πολλοστή μπουρδολογία μου και ίσως να γίνομαι γι' άλλη μια φορά "ξενέρας", αλλά ο μύθος ότι οι bdsmικές σχέσεις είναι by default πιο ισχυρές/βαθιές απ' οποιαδήποτε άλλη ( λέγε με vanilla ), για μένα δεν ισχύει. Είναι οι άνθρωποι που σχετίζονται, που ερωτεύονται/αγαπιούνται/μισούνται/εξαρτιόνται ή όχι/απομακρύνονται/πλησιάζουν/μοιράζονται/καταπίνουν ο ένας τον άλλο/φωνάζουν/κλαίνε/γελάνε/κλπ κλπ. οι άνθρωποι ολόκληροι, όχι ένα κομμάτι τους μονάχα.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία... 

 

Εξάρτηση είναι η ανταλλαγή της ελευθερίας με την ασφάλεια.
Βέβαια, επειδή η ελευθερία είναι αληθινή ενώ η ασφάλεια μια ψευδαίσθηση, δε νομίζω ότι ο εξαρτημένος έχει κάνει το καλύτερο deal... 

 

Με τρομάζεις και εγώ αγαπάω τον μπαμπά μου, μέχρι εκεί όμως. Κόψε τον ομφάλιο λώρο, όσο είναι νωρίς. :- )

 

Tα της εξάρτησης μού κάνουν λίγο μπερδεμένα...
Σε ένα πλαίσιο που όλοι εξαρτιόμαστε απ΄ όλους, οι διακριτές διαφορές που την ξεχωρίζουν από κάτι που κουμπώνουμε κι αισθανόμαστε καλά με αυτό το κούμπωμα, γίνονται αρκετά θολές.
Χοντρικά μού κάνει να παίζουν δυο λογιώ εξαρτήσεις: η μια που προκύπτει από κάποια κοινή αποδοχή (πείτε το όπως θέτε) και μια που είναι (κατά τι ελλιποβαρώς) μονομερής.
Και στις δυο περιπτώσεις τα προσφερόμενα/ζητούμενα καλύμματα είναι καλύμματα και του κορμιού και του μυαλού και του συναισθήματος (το χαρμάνι είναι ξεχωριστό για το κάθε άτομο).
Μέχρις εδώ λογικά δεν προκύπτει κάποιο πρόσημο.
Από την στιγμή μάλιστα που είναι κοινά αποδεκτή και συνειδητά βιωμένη δεν βλέπω και τον λόγο να υπάρχει λόγος για να μπεί κάποιο πρόσημο.
Για να μπει κάποιο πρόσημο σημαίνει πως κάτι δεν πάει καλά με το πιο πάνω.
Κύρια και υπεύθυνη παράμετρος για να ξεφύγει το πράμα, είναι τα πιο βαθειά θέλω μας, ο τρόπος που (δεν) αρθρώνονται, που δρομολογούνται και γίνονται απαιτητά.
Το άτομο που αποτελεί τον πόλο της εξάρτησης έχει ζόρικη δουλειά να κάνει και με την πάρτη του και για το έτερο μέλος και στα τρία παραπάνω θέματα.
Και για να το κάνει επί της ουσίας και απολαυστικά εξ αντικειμένου επιβάλλει νόρμες, πλαίσιο, κανόνες.

 

Ωραία τοποθέτηση. Επίτρεψέ μου να συμπληρώσω πως η εξάρτηση προκύπτει από την έλλειψη, η οποία με τη σειρά της γεννά την επιθυμία. Για κάποιους λόγους αδυνατώ να διαχειριστώ τη (συναισθηματική κυρίως) έλλειψη που νιώθω, καταφεύγοντας έτσι στην εξάρτηση από κάποιον που -πιστεύω ότι- μου την καλύπτει.

Δύο εξαρτήσεις που "κουμπώνουν" λόγω συμβατότητας των ελλείψεών τους, φτιάχνουν μια σχέση αλληλεξάρτησης, που μπορεί να είναι λειτουργική και μακροχρόνια. Η ισορροπία της σχέσης κλονίζεται όταν και εφ' όσον κάποιος εκ των δύο είτε καλύψει την έλλειψή του μέσα από δουλειά που κάνει με τον εαυτό του, είτε -όπως είπες- αποφασίσει να αρθρώσει κάποια θαμμένα θέλω του. Τότε απομακρύνεται από το σημείο ισορροπίας. Ο έτερος αρχικά προσπαθεί να τον επαναφέρει στη προτέρα θέση του, γιατί νιώθει ότι η ασφάλειά του εντός της σχέσης απειλείται. Εδώ υπεισέρχεται -κατά τη γνώμη μου- ο παράγοντας "κυρίαρχος". Σε αυτόν πέφτει το βάρος της μετάβασης της σχέσης σε ένα νέο σημείο ισορροπίας.

 

Τα θέλω μπορούν να σκάνε μύτη όπως θέλουν (έλλειψη, διάθεση/μανία ελέγχου, μακαρονάδα, αδιάφορο)...
(Δυο εξαρτήσεις δεν γίνεται να είναι (χοντρικά μιλώντας) ισοβαρείς... Αλλάζει το περιεχόμενο τότε, είναι άλλο πράμα, πάει αλλού)...
Εν προκειμένω, το σημείο εξισορρόπησης/ισορροπίας καθορίζεται από έναν.
Το τι κάνει ο ένας (δημιουργώντας, ερμηνεύοντας, καθοδηγώντας, αντιδρώντας στα/τα κελεύσματα του ετέρου μέλους) είναι το θεμέλιο και το ζητούμενο.

 

Δύο αδύναμοι κρίκοι μπορούν να φτιάξουν μια γερή αλυσίδα? Ένας δυνατός κρίκος κι ένας αδύναμος μπορούν να φτιάξουν μια γερή αλυσίδα?
Θέλουμε την αλυσίδα να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο ή όταν σπάσει, να μην είναι ο δικός μας κρίκος, εκείνος που θα κάνει κρακ?
Στην δεύτερη περίπτωση μάλλον η καλλιέργεια και η διατήρηση του/της άλλου/ης σε κατάσταση εξάρτησης από μας, βολεύει.
Μα σε κείνη την περίπτωση, πόσο πιθανό θα ήταν ν' αναφωνήσουμε αργά ή γρήγορα για το "αδύναμο" μέρος....Ceterum censeo, Carthago delenda est?
Εγώ τουλάχιστον βάζω την όποια ηθική στην άκρη, τουλάχιστον για κείνο που αφορά τις "στενές σχέσεις" οποιουδήποτε είδους.
Και κοιτάζω το "ζήτημα" από την πλευρά της ωφελιμότητας. Ένα από μένα εξαρτημένο άτομο δεν θα ήταν ικανό, να μου δώσει κάποια για μένα σημαντικά πράγματα.
Δεν θα ήταν ικανό, να με "ιντριγκάρει" και κατά συνέπεια να μου τσιγκλήσει αρκετά την "όρεξη" για Κυριαρχία επάνω του.
Και no intrigue, no party ( κάτι σαν την παλιά διαφήμιση του martini ).

* Το "ιντριγκάρισμα" θα περιελάμβανε πολλά στοιχεία πέρα απ' την πιθανότητα/σιγουριά ικανοποίησης των όποιων διαστροφών ή "ιδιαιτέρων γούστων" μου.

 

Σωστά. Ακόμα και εκείνος που αναζητά άτομα τα οποία θα σχετιστούν μονόπλευρα εξαρτητικά μαζί του, έχει ανάγκη τέτοιες σχέσεις. Μπορούμε να πούμε πως και αυτός εξαρτάται από την ανάγκη του να σχετίζεται με άτομα που εξαρτώνται από αυτόν. Το επιθυμητό -για μένα- θα ήταν είτε να μην έχω τέτοιες ανάγκες, είτε να τις έχω αναγνωρίσει και να τις διαχειρίζομαι. Τότε, οποιαδήποτε σχέση και αν κάνω, την κάνω επειδή τη θέλω, όχι επειδή δε μπορώ να λειτουργήσω χωρίς αυτή.