Μερικές σκέψεις για την εξάρτηση

Εδώ έρχεται και το άλλο κλασικό ερώτημα, που τριβελίζει συχνά πυκνά στο μυαλό μου ( "μάτι" εδώ, δεν κάνω καμία κρίση, απλά σκέψεις ).
Ο/η εξαρτώμενος/η ή καλύτερα, το άτομο που θα έτεινε στην δημιουργία σχέσεων εξάρτησης, κατά πόσο θ' αντάλλασσε "καθαρά" την όποια δύναμη?
Αν π.χ. εγώ Κ υποκαθιστώ κάποια άλλη φιγούρα για σένα υ, ή τουλάχιστον σε μένα θα έψαχνες το μέσο ( γιατί ίσως και αυτό να ήμουν, ένα απλό όργανο ) για να κλείσεις μια "τρύπα", που η έλλειψη εκείνης της φιγούρας σου άφησε. Για ποια Κυριαρχία και υποταγή μιλάμε? Εσύ υ κατά βάθος υποτάσσεσαι στον εαυτό σου κι εγώ Κ είμαι απλά μι' αντανάκλαση, ένα άλλοθι.
Για αποφυγή παρεξηγήσεως το ίδιο θα μπορούσε κάλλιστα να ισχύει για ένα Κ, να είναι εκείνος/η που υποτάσσεται στον εαυτό του/της ( όχι να Κυριαρχεί πάνω του ) και το υ να είναι απλά τ' άλλοθι του/της. Σε ποιο σημείο η όποια Κυριαρχία ή υποταγή ξεπερνάει τα "κατάλληλα" όρια, "σπάει" και γίνεται χαλκάς γύρω απ' τον δικό μας λαιμό?
Ερώτηση που θα μπορούσε να έχει τόσες απαντήσεις, όσοι/ες είμαστε όλοι/ες εμείς και που θα μπορούσαν να ήταν όλες σωστές αλλά συνάμα λάθος.
Στο κάτω κάτω της γραφής, γιατί η όποια εξάρτηση να ήταν βλαβερή? Και βάσει ποιου κριτηρίου? Του χρόνου? Αν για όσο διάστημα θα εξαρτιόμουν από κάποιον/α, θα ένιωθα καλά.
Αντί να "βλαστημάω" μετά, όταν η αποκόλληση ίσως και να μου δημιουργούσε σύνδρομο στέρησης, γιατί να μην χαίρομαι για όσο καιρό η όποια προσκόλληση με γέμιζε?
Τεσπα, εδώ σταματώ, γιατί ειλικρινά έχω ήδη χαθεί μέσα στο κεφάλι μου, τα έχω κάνει κουλουβάχατα και πιθανότατα δίχως να υπάρχει καν λόγος.
Απλά, ώρες ώρες μου αρέσει να βάζω στον εαυτό μου σπαζοκεφαλιές, γνωρίζοντας ήδη, ότι καμία απάντηση δεν θα είναι ικανοποιητική. Μάλλον είμαι και μαζόχας χαχα... 

 

Ωραίο ερώτημα. Δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση. Νομίζω πως μια σχέση εξάρτησης είναι κομμάτι αυτιστική και για τα δύο μέρη. Θα μου πεις, και οι σχέσεις που δε βασίζονται στην αλληλεξάρτηση δεν είναι εγωιστικές?
Θα έλεγα πως όλες οι σχέσεις είναι εγωιστικές, κι αυτό είναι απολύτως φυσικό. Σε μια σχέση εξάρτησης όμως συγκρούομαι με τον εαυτό μου και τις επιθυμίες μου. Πάρε παράδειγμα το τσιγάρο. Λέω "μακάρι να μπορούσα να το κόψω". Αυτό δε σημαίνει πως δεν το απολαμβάνω. Τη σχέση εξάρτησης την απολαμβάνω. Το θέμα είναι πως έρχονται στιγμές που δε νιώθω "σωστά" μέσα σε αυτή. Εϊναι το "καμπανάκι" ότι κάτι δεν πάει καλά.

 

αυτή η μέθη αυτοπεποίθησης που προκαλείται από την αίσθηση ότι όλα γύρω μας μοιάζουν -ή είναι-
ισορροπημένα και άρα μπορούμε να ταξιδέψουμε με χαλαρές άμυνες, κάνει το ταξίδι πλούσιο και απολαυστικό.
γινόμαστε αρκετά ανθεκτικοί για να πάρουμε και αρκετά σταθεροί για να δώσουμε.
ξοδεύουμε με τον δυναμικότερο που μπορούμε τρόπο. υποκρύπτονται κίνδυνοι και ευκαιρίες.
άριστο το μέτρο, αν αποπροσανατολιστούμε ή παραμελήσουμε τις ιεραρχήσεις μας οδηγούμαστε σε αλλαγή εποχής.

 

δεν είναι και πολύ ωφέλιμες οι εξαρτήσεις... όποιου είδους...
οι δικές μου είναι τρεις... και συνήθως πάνε μαζί...
Φαγητό, σεξ, τσιγάρο

 

μακρια απο μενα οι εξαρτησεις... κι οπου θελουν ας ειναι!  

 

Αν υπήρχε τρόπος να επιλέγουμε τις εξαρτήσεις μας και μετά να εξαρτώμαστε αποκλειστικά από αυτές, νομίζω ότι θα επέλεγα την εξάρτηση από την ελευθερία.

Ή εναλλακτικά την εξάρτηση από την ανεξαρτησία. Αυτό δηλαδή που θα συναινούσα με όλο μου το είναι να με ορίζει, θα ήταν να μην εξαρτηθώ ποτέ, συναισθηματικά και από κανέναν άνθρωπο ή καμμία κατάσταση και καμμία ουσία, όσο κι αν το αντίθετο κάποια στιγμή μοιάζει πολύ βολικό, ανακουφιστικό και θελκτικό.

Αν μιλήσω για τις ψυχολογικές εξαρτήσεις από ανθρώπους και καταστάσεις και εξαιρέσω λοιπόν τις ουσίες, αυτό θα αποτελούσε καλή επιλογή για μένα και ενδεχομένως και για πολλούς άλλους ανθρώπους που σκέφτονται παρόμοια με μένα.

Η εξάρτηση της ψυχής λοιπόν από συναισθήματα, καταστάσεις και ανθρώπους είναι ένα ακριβό τίμημα που πληρώνει ο άνθρωπος που αφήνεται σ΄αυτήν.

Εκεί που η αγάπη γίνεται έμμονη ιδέα, λειτουργεί ανασταλτικά, παρασιτικά, παραπλανητικά, χωρίς πραγματική οικειότητα, παρά μόνο με την επίφασή της, σε εμποδίζει να πάρεις τα απαραίτητα για την εξέλιξή σου ρίσκα, σε βουλιάζει σε ένα τέλμα ''ασφάλειας'' και αποφυγής της αλλαγής. Σε αναγκάζει να χρησιμοποιείς το σεξ σαν εργαλείο, ή ακόμη χειρότερα σαν όπλο για να κρατήσεις τον σύντροφό σου δεμένο επάνω σου και να γαντζωθείς κι εσύ πάνω του για να νιώθεις την ασφάλεια της μη-διεκδίκησης. Κι εκεί επιλέγεις σύντροφο του ιδίου βεληνεκούς ή μήκους κύματος με σένα, ένα άτομο δηλαδή που τις γουστάρει όλες αυτές τις ανασταλτικές εξαρτήσεις. Δεν σε νοιάζει αν ο σύντροφος αυτός είναι καταπιεστικός ή προσβλητικός, ή δείχνει λίγο έως καθόλου σεβασμό για την προσωπική σου εξέλιξη ανεξάρτητα από εκείνον (ή εκείνη), σου αρκεί που είναι τόσο δεμένος μαζί σου και σε θέλει τόσο πολύ, που δεν αξιολογείς τα μέσα που μετέρχεται για να σε ''κρατήσει''.

Σε βολεύει, γιατί η μοναξιά και η μοναχικότητα είναι δύσκολο πράγμα, ειδικά άμα δεν έχεις καλή παρέα, σου γεμίζει τα κενά με υποσχέσεις και ίντριγκες, με κτητικότητα και υστεροβουλία. Θέλεις να είσαι καλά μόνο εκεί, και θέλει να είναι καλά μόνο μαζί σου.

Το πόσο επικίνδυνο είναι αυτό, στην καθημερινή του διαχείριση είναι θέμα ολόκληρης συζήτησης. Γενικά, το να χρησιμοποιείς τα συναισθήματά σου και το σεξ, το να χρησιμοποιείς δηλαδή αυτό που υποτίθεται ότι είναι αγάπη για να φτιάξεις άρρηκτους δεσμούς με κάποιον είναι για μένα ότι πιο επαίσχυντο και επονείδιστο (lol), χωρίς να εξαιρώ την πατρική και την μητρική αγάπη. Ο δεσμός είναι εξαιρετικά ισχυρός, αλλά ο σκοπός του δυνατότερου εξαρτητικά μέλους δεν είναι να τροφοδοτήσει την εξάρτηση, εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες ανεξαρτησίας του λιγότερο ισχυρού εξαρτητικά μέλους, παρά το αντίθετο, να το βοηθήσει δηλαδή να προχωρήσει προς την προσωπική του ελευθερία, να το βοηθήσει να αυτονομηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μην έχει ανάγκη στην ζωή του από κει και πέρα καμμία άλλη τέτοια σχέση. Όταν χρησιμοποιούμε τα συναισθήματα, ακόμη και τα δυνατότερα, τα καλύτερα και ανιδιοτελέστερα εκ φύσεως για ίδιον όφελος, τότε απλά τα κακοποιούμε.

Είχα την τύχη να μεγαλώσω με έναν πατέρα που η ψυχική μας σύνδεση μέσω της αγάπης ήταν και είναι ακόμη, εξαιρετικά ισχυρή. Και αδιαμφισβήτητα άρρηκτη. Παρατηρώντας, όσο μεγάλωνα την στάση του απέναντί μου, διδάχτηκα ένα σωρό πράγματα. Διδάσκομαι ακόμη, δεν σταματά ποτέ να με εκπλήσσει με την σοφή διαχείριση του συναισθηματικού του φορτίου και των προβολών του για μένα. Πάντα ήταν εκεί, συνεχίζει να είναι, αν και με ελαφρώς αντεστραμμένους όρους τώρα πια, λόγω ηλικίας. Αν δεν μιλάμε για ζώα και δη δεσποζόμενα, που έχουν την ανάγκη μας, σχεδόν για πάντα, μεταξύ ανθρώπων, οι εξαρτήσεις πάντα ψάχνουν αφορμές, πάντα κρεμιούνται σε ωραίες κρεμάστρες, εντυπωσιακές.

''Θέλω να σε βοηθήσω'', ''φοβάμαι ότι κάνεις λάθος'', ''δεν έχεις εμπειρία'', ''για το καλό σου'', ''δεν θέλω να πάθεις για να μάθεις'', ''μην εμπιστεύεσαι τους άλλους, μόνο εμένα'', ''κάποτε θα καταλάβεις γιατί το έκανα αυτό'' και άλλα στερεοτυπικά τσιτάτα που λειτουργούν σε αυτό το επίπεδο, το επίπεδο της όλο και βαθύτερης προσπάθειας να αφαιρέσουμε από τον άλλον την δυνατότητα να νιώθει, να σκέφτεται και να αποφασίζει για τον εαυτό του. Πριονίζοντάς του τα μικρά φτερά εν τη γενέσει τους, αυτά που αρχίζουν να φυτρώνουν στους ώμους του, γιατί φοβόμαστε ότι θα τον οδηγήσουν μακριά από μας.

Γιατί η δέσμευση, έχει σχέση με τους δέσμιους και τους δεσμώτες, όπου η διάκριση μεταξύ του ποιος είναι ποιος, γίνεται δύσκολη με την πάροδο του χρόνου.

Γι αυτό είναι ευθύνη του ψυχολογικά πιο ισχυρού και πεπειραμένου, να μην αφήσει δηλαδή ποτέ την όμορφη αυτή αλληλεπίδραση να εξελιχθεί σε τροχοπέδη για την ενδυνάμωση του αρχικά πιο αδύναμου μέλους.

Τα μικρά, φρέσκα φτερά, πρέπει να του τα φροντίζει και να του τα ενδυναμώνει, να το παίρνει για χαμηλές πτήσεις από την αρχή, να το βοηθά να έχει την πεποίθηση να πετάξει και μόνο, να το δυναμώνει για να πάει οπουδήποτε θέλει, να του θρέφει την αυτοπεποίθηση και να του βαθαίνει την αίσθηση της ελευθερίας μέσα του, με βιωματικό τρόπο.

Δύσκολη δουλειά, μην νομίζετε, ποιος ισχυρός έχει την αυταπάρνηση να διδάξει την δύναμή του στους αδύναμους. Ποιος; παρά μόνο αυτός που έχει μέσα του αγάπη.
Και πάλι, αυτό έχει εφαρμογή σε όλα τα μοντέλα σχέσεων. Από την μαμά και το παιδί, τον μπαμπά και το παιδί, έως το bdsm, και τις πλέον ρομαντικές βανιλλοσχέσεις.

Η αγάπη είναι αυτή που θα θρέψει την ανεξαρτησία και την ισχυροποίηση του αδύναμου.

Δεν θα μιλήσω για την αυτοπραγμάτωση του ισχυρού, θεωρητικά πρέπει να είναι υψηλότερου επιπέδου στον συγκεκριμένο τομέα. Η αμφίδρομη αλληλεπίδραση, ωστόσο, δίνει πράγματα και στους δύο πόλους, ο ισχυρός ενισχύεται μοιράζοντας την δύναμή του, δεν είναι πίτα που μοιράζεται και λιγοστεύει, το βλέπω σαν μύκητα που πολλαπλασιάζεται όσο διαιρείται.

Ο φόβος του ισχυρού θρέφει τον φόβο του αδύναμου και απογειώνει την εξάρτηση που παγιδεύει και τους δύο σε έναν φαύλο κύκλο ανικανότητας για ανεξάρτητη λειτουργία.

Στις ερωτικές σχέσεις εγώ το συνδέω με ποταπά κίνητρα, με έλλειψη πραγματικής αγάπης και σύνδρομο ''μικρού Θεού''. Δεν το κρίνω, κάποιοι άνθρωποι μόνο έτσι μπορούν να συνδεθούν με τους άλλους, αλλά το απορρίπτω, ως προσωπική επιλογή, που γνωρίζω ότι την έχω. Αν στην ζωή μου όμως είχα παγιδευτεί σε τέτοιου είδους σχέσεις, με τέτοιου είδους ανθρώπους, δεν θα μπορούσα να το δω με αυτόν τον τρόπο. Ο καθένας έχει την ευθύνη των επιλογών του, διαχρονικά, η μόνη ευθύνη που δεν μας βαρύνει και δεν μας καθιστά αποκλειστικά υπεύθυνους για τον χειρισμό της, είναι η σχέση μας με τους γονείς μας.

Κανένας σκοπός δεν αγιάζει το μέσον. Οι δικαιολογίες συνήθως μας περισσεύουν. Είμαστε απρόθυμοι να απομακρυνθούμε από άσχημες σχέσεις, γιατί μας έχει ''ενσωματωθεί'' ο φόβος μέσω της εξάρτησης, της χαμηλής προσωπικής αξίας, γυρνάμε πίσω σε ανθρώπους που μας πλήγωσαν, μάς υποτίμησαν, παρόλες τις υποσχέσεις στον εαυτό μας για το αντίθετο. Ταυτιζόμαστε οικειοθελώς με τον Σίσυφο κι όχι με τον Προμηθέα, με ότι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στην πορεία μας στην ζωή.

Ενώ όλες οι επιλογές είναι στο χέρι μας, κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει την ελευθερία μας, παρά μόνο το μυαλό μας, οι φόβοι και οι εξαρτήσεις μας.

Είμαι εξαρτητικός άνθρωπος, έχω αυτήν την τάση μέσα μου, δεν αφήνω και δεν αφήνομαι εύκολα, δεν εμπιστεύομαι ακόμη τα φτερά μου, όσες πτήσεις κι αν έχω κάνει, χαμηλές και υψηλές, κοντινές και μακρινές.
Η έξη είναι όντως δεύτερη φύση, ένας τύραννος του σώματος και της ψυχής.
Τα βγάζω όμως από μέσα μου, στην προσπάθειά μου να σπάσω τον εσωτερικό φαύλο κύκλο της φυσικής μου ροπής στο εύκολο, γιατί ναι, η εξάρτηση είναι η εύκολη επιλογή για ανθρώπους σαν και μένα, το bdsm η εύκολη λύση, έτσι όπως παρουσιάζεται αρχικά, για ανθρώπους που πολεμάνε τους φόβους και τις εξαρτήσεις τους, βουλιάζοντας μέσα σ΄αυτές.
Και ορμάμε μέσα τους με μανία, με πάθος, ποθώντας είτε να αναλωθούμε εντελώς, είτε να βγούμε στην επιφάνεια και να αναπνεύσουμε, χορτασμένοι, καθαροί και καθαρμένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό το τέρας, αυτό το άγιο πλάσμα.

Το χέρι που απλώνουμε με απελπισία, κάποιος μπορεί να το πιάσει για να μας τραβήξει προς τα κάτω, να χαθούμε εκεί για πάντα, χωρίς ελπίδα για ελευθερία και ουρανό.
Εμείς ονειρευόμαστε, ανοήτως, το χέρι αυτό που θα μάς τραβήξει προς τα πάνω, που θα μας δώσει την ώθηση να απελευθερωθούμε από τα αόρατα δεσμά, από το τέλμα του φόβου, χωρίς να μετράμε την δική μας δύναμη, την απεριόριστη ελευθερία μας, πέρα από κάθε συναισθηματική ή άλλη εξάρτηση.

Αλλά το ευκολίκι τής εκχώρησης της ευθύνης είναι άκρως δελεαστικό, είναι ωραίο να έχεις μέντορες, να τους βάζεις να αποφασίζουν αυτοί για σένα, ενώ εσύ απλά ακολουθείς το όραμα των άλλων για σένα και για τους ίδιους.
Ο πρωτομάστορας της εξάρτησης είναι το μυαλό του εξαρτημένου, αν αυτός τελικά διαθέτει απ΄αυτό. Αν το μυαλό του είναι ίσο με το μυαλό του σκύλου, δεν έχει καμμία ελπίδα διαφυγής από τον κύκλο. Αν το χρησιμοποιήσει στοιχειωδώς, θα κατανοήσει τις απεριόριστες δυνατότητές του. Η παραίνεση δεν είναι υποχρεωτική. Ο καθένας έχει δυνατότητα να επιλέξει την φυλακή του.

Ο ψυχικός πόνος, η απώλεια, η συναισθηματική ανισορροπία είναι πάντα διαθέσιμες επιλογές και όλοι είμαστε ελεύθεροι να τα διαλέξουμε. Οι εξουσίες κάθε λογής, σ΄αυτό υπολογίζουν άλλωστε, στην συνήθεια, την παθητικότητα και την δυσκολία της αντίδρασης ως προς την αποδόμηση της εξάρτησης. Και κάπως έτσι, η εθελοδουλεία, μοιάζει πολύ ελκυστική επιλογή, πολύ βολική και ανέξοδη εκ πρώτης.

Φευ, το τίμημα πληρώνεται σε βάθος χρόνου, όταν η εθελοδουλεία, ξεφεύγει από την κρεβατοκάμαρα και τον οίκο μας και γίνεται τρόπος σκέψης και modus vivendi.
Είναι πραγματικά δύσκολο να γίνει ο διαχωρισμός, θέλει δουλειά και πολλές ώρες πτήσεων, με τις συνεπακόλουθες συνέπειες.

Σπάζοντας τις εξαρτήσεις, κινδυνεύουμε να γίνουμε ελεύθεροι, ανεξάρτητοι πραγματικά και άπατρεις, καθώς η μόνη πατρίδα ενός τέτοιου ανθρώπου είναι η ελευθερία. Η μόνη εξουσία που αναγνωρίζει είναι η αγάπη, ο μόνος δρόμος είναι η έκσταση και το παραλήρημα της κοσμικής ισορροπίας που δεν υπόκειται στον δικό μας έλεγχο, αλλά συνδιαμορφώνεται από τις δράσεις του καθένα από μας, μόνο στους μικρόκοσμούς μας, το σύμπαν δεν τρεμοπαίζει καν το βλέφαρό του από τις δράσεις του συνόλου των ανθρώπων που πέρασαν από την γη.

Η συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς μας, ο κόκκος άμμου της ύπαρξής μας, μπορεί να μας απελευθερώσει όμως, αν επιλέξουμε να είμαστε μοναδικοί, ακηδεμόνευτοι, ακαθοδήγητοι και να διεκδικήσουμε την προσωπική μας αυτοπραγμάτωση, μέσα σε ένα φαινομενικά παράλογο, άχρονο και άγονο αγώνα.

Σημ: το παραπάνω κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση κειμένου μου, προσαρμοσμένο.

 

Γεννηθήκαμε ελεύθεροι. Πιο σωστά, γεννηθήκαμε δέσμιοι, αλλά έχοντας στην τσέπη το κλειδί που μας απελευθερώνει. Καθήκον και σκοπός μας είναι να το χρησιμοποιήσουμε για να ξεφορτωθούμε τις αλυσίδες μας. Ακούγεται απλό, μα δεν είναι. Γιατί έχουμε συνδέσει τα δεσμά με τους δεσμούς, τη φυλακή με την προστασία. Γεννιόμαστε εξαρτημένοι...

Η εξάρτηση του βρέφους από τη μητέρα, το συντροφεύει σε όλη του τη ζωή. Ξέρεις γιατί είναι δύσκολο να διεκδικήσεις την ελευθερία σου? Γιατί κανένας δε σου έμαθε τι να κάνεις με αυτή. Βλέπεις, η ελευθερία δεν πάει μαζί με οδηγίες χρήσης. Αλλιώς, δεν θα ήταν ελευθερία   Αντίθετα, όλοι προσφέρονται να σε βοηθήσουν να ακουμπήσεις την ελευθερία σου στα πόδια τους και να την αξιοποιήσουν αυτοί για σένα. Θρησκείες, γκουρού, σχολείο, εξουσία, φίλοι, σύζυγοι και εραστές, όλοι. Γιατί και οι ίδιοι έχουν ακουμπήσει την ελευθερία τους στα πόδια κάποιου άλλου...

Εσύ, που έδωσες μάχες με τους προσωπικούς σου δαίμονες για να κερδίσεις πίσω την ελευθερία σου, έφτασε η ώρα που την έχεις στα χέρια σου. Τότε, συνειδητοποιείς πως αυτό δεν είναι το τέλος των δυσκολιών σου, μα η αρχή. Από όλες τις επιλογές που ανοίγονται μπροστά σου, εστιάζεις σε εκείνες που σε οδηγούν σε άλλη μια εξάρτηση. Άλλωστε, έτσι έχεις μάθει να σχετίζεσαι από παιδί. Αφού λοιπόν σπάσεις τα μούτρα σου αρκετές φορές, αφού κατηγορήσεις την τύχη, τους γονείς, την κακία του κόσμου, στρέφεσαι κατά του εαυτού σου. Ενοχικά, επιτιμητικά. Η ευθύνη της ελευθερίας όμως δε συνδέεται με την ενοχή. Τότε καταλαβαίνεις ότι αναπαράγεις το σχεσιακό μοντέλο που κληρονόμησες και που τόσο προσπάθησες να αποφύγεις.

Στο σημείο αυτό οι περισσότεροι συμβιβαζόμαστε με μία ισορροπία ανάμεσα στη μοναξιά και στην ανάγκη να σχετιστούμε με τους άλλους. Κάποιοι επιλέγουν να ανταλλάξουν την ελευθερία τους με μια εξάρτηση "της επιλογής τους" και διαχειρίζονται τις εσωτερικές φωνές που τους λένε "ξύπνα, δειλέ". Κάποιοι άλλοι επιλέγουν την αξιοπρεπή μοναξιά και διαχειρίζονται τις εσωτερικές φωνές που τους λένε "είσαι ανίκανος να σχετιστείς".

Το παρήγορο είναι πως στη διάρκεια του ταξιδιού γινόμαστε πιο σοφοί, πιο "ολόκληροι". Ενσωματώνουμε βιώματα των ανθρώπων με τους οποίους σχετιζόμαστε και ανοίγουμε, ολοένα και ανοίγουμε την οπτική μας, το νου και την καρδιά. Όσο πιο ολόκληροι γινόμαστε, τόσο λιγότερη ανάγκη έχουμε από τις εξαρτήσεις. Σε κάθε σχέση μας συναντάμε τον άλλο διαφορετικά, γιατί έχουμε συναντηθεί με τον εαυτό μας.

Δε θα μπορούσα να βρω καλύτερο κλείσιμο από αυτό:

 

Κάπου μπερδεύεται -πικρά- η προσκόλληση με την εξάρτηση (βλ. σχέση βρέφους-μητέρας).

Τα αντιλαμβάνομαι ως δυο απολύτως διαφορετικές καταστάσεις. Στην πρώτη, έχω παρατηρήσει πλήρη απουσία άγχους και, μάλλον, ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς ενώ, αντίθετα, στη δεύτερη εντονότατο άγχος και απουσία, σχεδόν, συναισθηματικών δεσμών.

 

Θέλεις να πεις ότι το βρέφος δεν είναι απόλυτα εξαρτημένο από τη μητέρα? Ότι δε βιώνει άγχος όταν οι ανάγκες του δεν ικανοποιούνται αμέσως?

Σε μια ενήλικη εξαρτητική σχέση δε βιώνεται πάντα άγχος και απουσία. Ο εξαρτημένος το μετακυλύει στον έτερο, όταν η εξάρτηση είναι ασύμμετρη ή το "καταχωνιάζουν" κοινή συναινέσει στο υπόγειο.

Όσο για τα περί προσκόλλησης και εξάρτησης, σε παραπέμπω στο ποστ μου #20

 

Η αλληλεξαρτηση μια χαρα ειναι. Η εξαρτηση οχι. Και βασικα κανεις δεν μπορει να αποφυγει την δευτερη. Ισως εαν την κατανοησουμε θα ειναι καλυτερα τα πραγματα. Συγνωμη που εγραψα μονο αυτα. Κατι εχει παθει το google σημερα....